Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 799/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim

z dnia 4 października 2023 r. sygn. akt II K 419/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

oskarżyciel posiłkowy

oskarżyciel prywatny

obrońca

oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego

zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2. USTALENIE FAKTÓW W ZWIĄZKU Z DOWODAMI
PRZEPROWADZONYMI PRZEZ SĄD ODWOŁAWCZY

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające

znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH

ZARZUTÓW I WNIOSKÓW

Lp.

Zarzuty

1

obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

a)  naruszenia art. 7 kpk, art. 410 kpk i art. 424 § 1 kpk poprzez ustalenie winy oskarżonego V. B. w zakresie zarzucanego mu czynu z art. 61 § 1 kks w zw. z art. 62 § 2 kks na podstawie niekompletnego i niewiarygodnego materiału dowodowego opierającego się na protokołach kontroli podatkowych i zeznaniach świadków (właścicieli lokali wynajmowanych oskarżonemu i świadkowi A. G. (1), z których żaden nie dotyczył wprost sposobu realizacji zamówień, transakcji kupna sprzedaży pomiędzy oskarżonym a dostawcą towarów A. G. (1)), które to źródła dowodowe miały dowieść, że V. B. posługiwał się nierzetelnymi fakturami wystawionymi przez A. G. (1), a które w żaden sposób nie wykazały i nie udowodniły, że V. B. miał świadomość, że kontrahent A. G. (1) nie ujawnia swoich obrotów i nie deklaruje dokonywanej sprzedaży w Urzędzie Skarbowym, jak również że doprowadził on do nierzetelnego ewidencjonowania sprzedaży z firmy (...) podczas gdy w żaden sposób nie wykazano żeby zarzucane nierzetelne faktury przyjęte przez oskarżonego były podstawą do wystawienia faktur sprzedaży o nr (...) i (...) oraz niewskazania czy podmioty (...) i R. T. były jedynymi dostawcami oskarżonego w tym okresie oraz czy miał on na stanach magazynowych towar w okresie objętym zarzutem, a ponadto oddalenie wniosków dowodowych w zakresie dokumentacji dotyczącej A. A. W. – G., zwrócenia się do niemieckich organów celnych, porównania dokumentacji finansowej firmy oskarżonego co do przepływów magazynowych oraz wskazania czy dokonywana sprzedaż ma pokrycie w dokonywanych zakupach;

b)  naruszenia art. 7 kpk poprzez orzeczenie z naruszeniem zasady obiektywizmu oraz dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego sprzecznie z doświadczeniem życiowym i logicznym rozumowaniem, ograniczając się do stwierdzenia, że wina oskarżonego nie budzi wątpliwości, oraz że V. B. dopuścił się zarzucanych mu w akcie oskarżenia przestępstw, gdy okoliczności te nie zostały w sposób niewątpliwy potwierdzone zgromadzonym materiałem dowodowym, w szczególności wobec zeznań świadków oraz braku przeprowadzonego postępowania dowodowego;

c)  naruszenia art. 2 § 2 kpk oraz art. 5 § 1 i 2 kpk poprzez sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania ocenę dowodów;

d)  art. 4 kpk i art. 410 kpk poprzez wydanie orzeczenia skazującego bez dowodów uprawdopodobniających fakt zawinienia oraz poprzez naruszenie podstawowych zasad procesowych określających regułę dowodzenia winy i zastąpienie ich przez domniemanie winy oskarżonego i przyjęcie ustaleń oskarżyciela publicznego za własne.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutów za zasadna, częściowo zasadne albo niezasadne

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim zasadnie przypisał V. B. sprawstwo zarzucanego mu czynu, gdyż w sposób uprawniony oparł się na dowodach obciążających oskarżonego odmawiając jednocześnie wiary jego wyjaśnieniom oraz zeznaniom A. G. (1), L. M., J. S. i A. N. odnośnie nabywania towarów, a następnie ich sprzedawania i tym samym rzetelności prowadzenia ksiąg rachunkowych oraz wystawiania faktur. W tym zakresie podzielić należy przede wszystkim wniosek Sądu I instancji dotyczący tego, że wyjaśnieniom oskarżonego ewidentnie zaprzeczają ustalenia jakie należało poczynić w oparciu o wyniki przeprowadzonych kontroli podatkowych. W szczególności wykazały one, iż A. G. (1) prowadziła działalność gospodarczą jedynie „na papierze”, gdyż nie posiadała żadnych zasobów osobowych i rzeczowych zapewniających prowadzenie działalności w rozmiarze wynikającym z wystawionych faktur. W wynajmowanym bowiem przez wymienioną magazynie nie udałoby się pomieścić takiej ilości towaru, którym miałaby obracać, a poza tym działalność na tak dużą skalę nie mogłaby nie zostać zauważona przez osoby wynajmujące magazyn i odbywać się bez żadnego zużycia prądu. Ponadto, w trakcie kontroli w firmie (...) – G. brak było dokumentów źródłowych dokumentujących zakupy przez wymienioną, a rzekomi dostawcy to tzw. znikający podatnicy – podmioty, które nie prowadziły działalności w czasie kontroli, nie miały magazynów i nie zatrudniały pracowników, choć wykazywały hurtowy obrót tkaninami. Analiza wystawianych przez wymienioną faktur wskazuje również, iż następowało to taśmowo (w minutowych odstępach) oraz niezgodnie z chronologią – por. k. 487-492, zaś zawarte w nich dane były na tyle ogólne, że praktycznie nie pozwały na scharakteryzowanie towaru. Wystawianie natomiast faktur w ten sposób pozostaje w oczywistej sprzeczności do tego co utrzymywała A. G. (2) w swoich zeznaniach twierdząc, że po przygotowaniu towaru i faktury jedno i drugie zawoziła do oskarżonego. Uzasadnione wątpliwości wywoływało także jedynie gotówkowe rozliczanie się pomiędzy firmą oskarżonego N. F. a A. - (...) pomimo tego, że kwoty transakcji były znaczące oraz brak pokwitowań wpłat i dokumentów przyjmowania towaru na magazyn.

Wbrew temu co podnosi obrońca firma (...) (A. - (...)) oraz L. M. (R. T.) to w świetle dokumentacji jedyni dostawcy towarów dla działalności prowadzonej przez oskarżonego pod nazwą N. F.. Wskazuje na to wprost Rejestr zakupów VAT, w którym na próżno doszukać się nabyć towarów handlowych od innych podmiotów (k. 326 – 342). Oznacza to, że jedynymi towarami objętymi następnie fakturami sprzedażowymi V. B. mogły być tylko te, które miał nabyć od wymienionych osób. Rzecz jednak w tym, że w sposób uprawniony Sąd I instancji wykazał, że zarówno A. G. (1) jak i L. M. w rzeczywistości uczynić tego nie mogli. Nie można przecież dokonać dostaw towaru, którego się nie nabyło.

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim słusznie oddalił wnioski dowodowego dotyczące rzekomego importowania towarów przez A. G. (1) w ramach prowadzonej przez nią działalności. Wymieniona bowiem nie wykazała w ewidencji swoich zakupów nabyć artykułów włókienniczych od firmy (...) ze (...) oraz brak jest jakichkolwiek dowodów wskazujących na płatności za nie. Skoro zatem sama A. G. (1) w swojej dokumentacji księgowej nie wykazywała transakcji od takiego podmiotu to z punktu doświadczenia życiowego nie sposób jest przyjmować, że przedmiotowe dokumenty mogłyby uwiarygadniać transakcje na rzecz kolejnych podmiotów w łańcuchu fakturowym (oskarżonego i następnych). Niezależnie bowiem od rzetelności w prowadzeniu ksiąg rachunkowych przez A. G. (1), na którą oczywiście V. B. nie miał wpływu, brak jest wystarczająco wiarygodnych dowodów potwierdzających wykonanie usług spedycyjnych (transportu i dostaw do Polski) przez firmy (...) w H. lub S.-K. G. K. (...) K. E. na rzecz firmy (...). Z informacji bowiem pozyskanych od niemieckiej administracji podatkowej brak jest dokumentów potwierdzających faktyczne dostarczenie towarów przez wymienione podmioty do miejsca prowadzenia działalności przez A. G. (1). Ponadto, wymieniona wykazywała wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów od firmy (...) w H. w sytuacji gdy ten podmiot nie sprzedaje materiałów i tekstyliów oraz nie wykazał żadnej sprzedaży na jej rzecz. Faktury natomiast od S.-K. G. K. (...) K. E. nie zostały wykazane przez A. G. (1) w deklaracjach podsumowujących VAT-UE. Ponadto, towary objęte fakturami sprzedażowymi A.-tex z pierwszego półrocza 2015 roku z pewnością nie mogły pochodzić z zakupów od firmy (...) ze (...), gdyż faktury pochodzą z okresu późniejszego (VII – X 2015 roku). Nie sposób nie zauważyć także i tego, że A. G. (1) w deklaracjach VAT-7 za miesiące od lutego do maja 2016 roku nie wykazał żadnej sprzedaży (wynosiła ona „0”), a tymczasem oskarżony do czynności sprawdzających takie faktury okazał. Poza tym, A. G. (1) wynajmowała magazyn od W. G. jedynie do końca roku 2015, a więc z pewnością w 2016 roku nie mogła przy jego wykorzystaniu prowadzić działalności w W. i sprzedawać jeszcze w tym czasie towarów oskarżonemu.

Powyższe okoliczności w powiazaniu z tym, że również we wcześniejszym kresie nie stwierdzono „w terenie” oznak prowadzenia działalności przez A. G. (1) na taką skalę jaka wynika z jej ksiąg rachunkowych słusznie doprowadziły Sąd Rejonowy do wniosku, że oskarżony nierzetelnie prowadził ewidencję zakupów, gdyż uwzględnił w niej nabycia od podmiotów, które nie mogły ich dokonać, a następnie wystawił nierzetelne faktury sprzedażowe.

W świetle obszernej dokumentacji postępowań podatkowych oraz postępowania dowodowego przeprowadzonego przez Sąd Rejonowy i oceny zgromadzonych dowodów, a także wniosków wyprowadzonych z poczynionych ustaleń nie ulega wątpliwości, że kwestionowane faktury nie odzwierciedlały rzeczywistego przebiegu zdarzeń, a oskarżony prowadził nierzetelnie swoje księgi rachunkowe. Sąd Okręgowy natomiast przyłącza się do rozważań Sądu a quo i je w pełni akceptuje. Ustalenia wobec dostawcy towaru do firmy (...) nie wynikały z domniemań nie popartych żadnymi dowodami – jak twierdzi obrońca, a wynikały z informacji przekazanych właściwe organy podatkowe oraz decyzji wydanych wobec dostawcy tkanin.

W niniejszej sprawie nie doszło do obrazy art. 5 § 2 kpk, bowiem sąd poczynił nie budzące jego wątpliwości ustalenia faktyczne, a zatem nie powziął wątpliwości w tej kwestii. Unormowana w tym przepisie zasada in dubio pro reo nie może stwarzać pretekstu do uproszczonego traktowania wątpliwości. Jak bowiem wyraźnie wynika z jego brzmienia, reguła ta ma zastosowanie dopiero wtedy, gdy mimo wszelkich starań organu prowadzącego postępowanie nie da się usunąć występujących wątpliwości. Jest to więc swoista „ostateczność” – „dyrektywa ostatecznego wyjścia”. Wszelka wątpliwość w zakresie ustaleń faktycznych powinna być wyjaśniona i usunięta przez wszechstronną inicjatywę dowodową organu procesowego i gruntowną analizę całego dostępnego materiału dowodowego. Dopiero wtedy, gdy po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości wątpliwość nie zostanie usunięta, należy ją wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego. Należy również podkreślić, iż wątpliwości, o jakich mowa w art. 5 § 2 kpk to wątpliwości Sądu, nie zaś strony procesowej wyrażającej odmienny pogląd w przedmiocie oceny całokształtu ujawnionego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności oceny wiarygodności dowodów stanowiących podstawę ustaleń faktycznych. Nie można zatem zasadnie stawiać zarzutu obrazy przepisu art. 5 § 2 kpk podnosząc wątpliwości strony, a konkretnie obrońcy oskarżonego co do treści ustaleń faktycznych, bowiem dla oceny czy w sprawie doszło do naruszenia zasady in dubio pro reo istotne jest jedynie to czy sąd powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 15 lipca 2010 r. w sprawie II AKa 183/10).

Sąd rejonowy poczynił w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne w sposób niewątpliwy, po dokonanej w sposób swobodny, zgodny z dyrektywami zawartymi w przepisach art. 7 kpk ocenie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie.

Podkreślenia również wymaga, że zasada in dubio pro reo nie nakazuje sądowi orzekającemu czynienia ustaleń w oparciu o dowody najbardziej korzystne dla oskarżonego.

Wracając jeszcze do zarzutu obrazy art. 7 kpk w ocenie wyjaśnień oskarżonego wskazać należy, że Sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ocenie przeprowadzonych dowodów i ocena ta podlega ochronie przewidzianej w art. 7 kpk dopóty, dopóki nie zostanie wykazana jej błędność. Jak słusznie przyjmuje się w orzecznictwie, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 kpk wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk); stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk); jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - argumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 kpk); (por.m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z: 24 lutego 2011 r. w sprawie III KK 382/2010 r., z 7 lipca 2010 r. w sprawie II KK 147/2010, z 13 czerwca 2007 r. w sprawie V KK 5/2007, z 25 września 2002 r. w sprawie II KKN 79/2000 oraz wyroki Sądu Najwyższego z: 22 lutego 1996 r. w sprawie II KRN 199/95, 9 listopada 1990 r. w sprawie WRN 149/90). Sąd odwoławczy rozpoznający apelację dokonuje natomiast kontroli swobodnej oceny dowodów dokonanej przez Sąd pierwszej instancji (porównaj: T. Grzegorczyk, J. Tylman, Polskie postępowanie karne, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2003 r., s. 90 - 94; S. Waltoś, Proces karny - zarys systemu, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2003 r., s. 255 - 259). Może przy tym poprzestać na odwołaniu się do rozważań Sądu I instancji, gdy zarzuty apelacji ograniczają się do gołosłownej polemiki z oceną Sądu (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 9 grudnia 2021 r. w sprawie II KK 170/21).

W przeciwieństwie do tego, co zostało zarzucone w apelacji Sąd a quo należycie zweryfikował wyjaśnienia oskarżonego. W sposób uprawniony obalona została teza, jakoby kontrahenci oskarżonego rzeczywiście dokonali dostaw, do których odnoszą się faktury wymienione w zarzutach, a oskarżony następnie jego dalszej odsprzedaży.

Niezasadnym okazało się także twierdzenie obrońcy dotyczące tego aby Sąd Rejonowy pomylił dochód z przychodem. Zestawienie bowiem zeznań podatkowych oskarżonego z lat 2004-2015 (w których wykazał łączne dochody na poziomie 219.422,87 zł) z wydatkami jakie poniósł na zakup nieruchomości w tym czasie oraz wartość udzielonej przez niego pożyczki (na łączną sumę 744.175 zł) jasno wskazaują, że V. B. nie posiadał źródeł finansowania wydatków na co najmniej 524.724 zł (por. k. 28 odw.). Tym samym, w pełni uprawnionym był wniosek o braku dysponowania środkami finansowymi na zakup towarów na skalę zaewidencjonowaną w księgach rachunkowych.

Sąd I instancji dokonując oceny dowodów i sporządzając uzasadnienie nie naruszył art. 2 § 2 kpk, art. 5 § 1 i 2 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk ani art. 424§ 1 pkt 1 kpk. Wbrew bowiem nieuprawnionym twierdzeniom apelacji z treści całokształtu pisemnych motywów wyroku wynika, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Przeprowadzona zaś ocena materiału dowodowego mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów, gdyż pozostaje w zgodzie z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Apelacja obrońcy natomiast stanowi w istocie rzeczy jedynie wybiórczą polemikę z ustaleniami sądu rejonowego, która kompletnie pomija to, że wykluczona została możliwość nabycia towarów od kontrahentów oskarżonego i tym samym jego dalszej odsprzedaży.

Wnioski

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na to, że zarzuty apelacji obrońcy okazały się niezasadne, to wnioski również był nieuprawnione.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Omówiono w punkcie 3.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji wniesionej na korzyść oskarżonego przeciwko rozstrzygnięciu o winie, sąd na podstawie o art. 8 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 z późn. zm.) wymierzył oskarżonemu opłatę za postępowanie odwoławcze w wysokości należnej za pierwszą instancję (art. 3 ust. 1 ww. ustawy) – [800 zł].

W oparciu natomiast o art. 627 kpk w zw. z art. 634 kpk, sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 20 zł tytułem zwrotu wydatków w postępowaniu odwoławczym, na którą to sumę złożył się ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism w II instancji postępowania sądowego.

7. PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana