Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 802/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 24 września 2021 roku w sprawie sygn. akt II K 76/21.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. Ś.

oskarżona M. Ś. jest osobą niekaraną

dane o karalności

k. 110

2.1.1.2.

M. Ś.

na dzień 31.01.2022 r. kwota zaległości w podatku PIT-4 za styczeń 2019 roku wyniosła 2.713 złotych, zaś za okres styczeń-grudzień 2018 roku należności z tytułu tego podatku zostały uregulowane

pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. z dnia 31.01.2022 r.

k. 115-117

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

dane o karalności

dokument sporządzony przez uprawniony do tego organ, w przepisanej do tego formie i nie budzi zastrzeżeń co do jego wiarygodności

2.1.1.2

pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. z dnia 31.01.2022 r.

dokument sporządzony przez uprawniony do tego organ, w przepisanej do tego formie i nie budzi zastrzeżeń co do jego wiarygodności

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut naruszenia przepisów postępowania mające wpływ na treść orzeczenia, a to:

⚫

art. 7 k.p.k. poprzez dowolną w miejsce swobodnej oceny materiału dowodowego polegającej na uznaniu, że wyjaśnienia M. Ś. oraz zeznania świadków A. T. i W. Ś., w których osoby te wskazywały na nieświadomość sytuacji finansowej firmy oraz stanu zobowiązań wobec US w R. stronie oskarżonej są niewiarygodne, w przypadku, gdy z depozycji składanych przez świadków A. T. oraz W. Ś. bezsprzecznie wynika, że osobą która faktycznie prowadziła działalność gospodarczą jest A. T. zaś oskarżona figurowała jedynie w sposób formalny jako właściciel firmy nie sprawując nad nią jakiegokolwiek zarządu,

⚫

art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez wewnętrzną sprzeczność rozumowania Sądu w zakresie faktów uznanych za udowodnione i nieudowodnione, które znalazły odzwierciedlenie w treści uzasadnienia, co przejawia się poprzez uznanie, iż oskarżona prowadziła przedsiębiorstwo a co za tym idzie miała wiedzę o sytuacji majątkowej i wymagalnych zobowiązaniach wobec Urzędu Skarbowego w przypadku gdy w innym miejscu uzasadnienia Sąd wskazuje, że faktycznie prowadził świadek A. T.

W konsekwencji powyższych zarzutów zarzut błędu w ustaleniach faktycznych czynu polegający na uznaniu, że oskarżona była osobą prowadzącą przedsiębiorstwo i z tego tytułu miała możliwość uzyskania informacji o zaległościach w przypadku, gdy właśnie faktycznie prowadzenie działalności przez świadka A. T., co zostało przesądzone przez Sąd, powodowało to, że oskarżona pozostawała w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, że z przedsiębiorstwem nie ma najmniejszych problemów a w konsekwencji okoliczność ta powodowała, że nie występowała do jakichkolwiek organów z prośbą o informację o kondycji finansowej przedsiębiorstwa będąc przekonanym, do czego zresztą przekonywał ją świadek A. T., że w przedsiębiorstwie nie dzieje się nic niepokojącego i za które to niezawinione zachowanie nie można przypisać oskarżonej sprawstwa zarzucanych jej czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przede wszystkim, odnosząc się do powyższych zarzutów - w ocenie sądu odwoławczego sprowadzających się do zanegowania ustaleń sądu I instancji i co istotne niezasadnych - na wstępie dla jasności konkluzji, nakreślić trzeba, że podnoszenie przez skarżącego błąd w ustaleniach faktycznych nie może polegać wyłącznie na polemice z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez sąd, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego, a co więcej, wskazywać musi na merytoryczną niesłuszność wniosków sądu I instancji wyprowadzonych z określonego materiału dowodowego (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 .09.2019 r., I DO 39/19, opubl. Legalis). Skarżący nie może więc ograniczyć się do wskazania rozbieżności pomiędzy stanem faktycznym ustalonym przez sąd a postulowanym przez niego, ale powinien wykazać, na czym polega błąd w ustaleniu stanu faktycznego. Może być on słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie jest uzasadniony, gdy (jak w tym wypadku) sprowadza się do zakwestionowania stanowiska sądu czy do polemiki z jego ustaleniami. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie wystarcza do wniosku o popełnieniu przez sąd istotnego błędu ustaleń. Zarzut taki powinien wskazywać nieprawidłowości w rozumowaniu sądu w zakresie istotnych ustaleń, czego skarżący skutecznie nie czyni (tak też w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie, z dnia 14.11.2019 r., II AKa 143/19, Legalis; podobnie w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie, z dnia 07.11.2019 r., II AKa 173/19, Legalis). A zatem, zestawiając powyższe postulaty z wywodami apelanta nie można zgodzić się z sugestią, jakoby Sąd Rejonowy poczynił błędne ustalenia faktyczne - w opisanym w skardze apelacyjnej zakresie - które rzekomo miały wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Podobnie ma się rzecz w odniesieniu do podniesionego przez skarżącego zarzutu obrazy przepisów postępowania generalnie sprowadzającego się do zanegowania oceny materiału dowodowego przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy, który okazał niezasadny. Bowiem przekonanie sądu o wiarygodności określonych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów jedynie wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonej, jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – argumentowane w uzasadnieniu (zobacz: OSNKW 7-9/1991, poz.41). Pamiętać należy, iż konsekwencją zasady prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) jest wymóg, aby ustalenia faktyczne, w oparciu o które następuje orzekanie, były udowodnione, tylko wówczas można przyjąć, że są one prawdziwe, czyli zgodne z rzeczywistością. Zobowiązuje ona organy procesowe do dołożenia – niezależnie od woli stron – maksymalnych starań i wyczerpania wszelkich dostępnych środków poznania prawdy. Organy procesowe w ramach swobodnej oceny dowodów są ustawowo zobligowane do ukształtowania przekonania dopiero na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów ocenianych według zasad prawidłowego rozumowania z pełnym wykorzystaniem dostępnej wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.). Kodeks nie narzuca żadnych dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów i nie wprowadza różnic co do wartości poszczególnych dowodów. Zasada prawdy materialnej jest adresowana do wszelkich organów procesowych. Wyrok musi być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych które go podważają. Pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności, mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy, stanowi oczywistą obrazę przepisu art. 410 k.p.k. Podzielić też należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r., IV KK 104/18, opubl. Legalis).

W aspekcie powyższego apelacja obrońcy oskarżonej nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji - po ich gruntownej analizie i zestawieniu z zebranymi w sprawie dowodami - mają w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów.

Sąd Okręgowy nie dostrzegł też w zarzutach żadnych rzeczowych i celnych argumentów, które dyskwalifikowałyby stanowisko Sądu I instancji w zakresie ustalonych faktów. Poza tym, analiza materiału dowodowego sprawy nie stwarza w żadnej mierze podstaw do uznania, że sąd miałby dokonać błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przewidzianym w zarzucie. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy, a także w sposób trafny i syntetyczny ocenił zgromadzone w sprawie dowody, rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonej, a swoje przekonanie co do ich wiarygodności - w sensie pozytywnym i negatywnym - logicznie i wyczerpująco umotywował w pisemnych motywach orzeczenia, przy czym uczynił to z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie na podstawie tychże dowodów, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy oskarżonej w zakresie przypisanych jej czynów. Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy, jak i odtworzony na podstawie tego materiału stan faktyczny. Kontrola odwoławcza wykazała bowiem, że Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych działał zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, w ramach i na podstawie obowiązującego prawa oraz zasad doświadczenia życiowego.

Odnosząc się do szczegółów wskazać należy, iż Sąd Rejonowy prawidłowo na podstawie dokumentów oraz częściowo wyjaśnień oskarżonej oraz częściowo zeznań świadków A. T. i W. Ś. ustalił, że to M. Ś. od 19 grudnia 2012 roku miała zarejestrowaną działalność gospodarczą (zawieszenie działalności nastąpiło dopiero w dniu 18 czerwca 2020 roku). Jednocześnie trafnie ustalono, że jakkolwiek faktycznie to A. T. zarządzał sprawami przedmiotowej firmy, niemniej jednak jego pełnomocnictwo nigdy nie zostało zgłoszone do Krajowej Administracji Skarbowej. Słusznie też Sąd meriti uznał, że nie jest prawdą, jakoby M. Ś. nie miała możliwości zapoznania się - w okresie objętym zarzutami - z sytuacją finansową firmy i stanem jej zobowiązań fiskalnych wobec Naczelnika Urzędu Skarbowego w R.. Bowiem jak zostało bezsprzecznie wykazane w postępowaniu przed Sądem I instancji oskarżona jako osoba prowadząca działalność w każdej chwili mogła pozyskać wiedzę na temat kondycji finansowej firmy. Tym samym, jej infantylne twierdzenia, jakoby myślała, że wszystko jest zapłacone, w szczególności w kontekście depozycji świadka W. Ś., który przyznał, że w czasie działania firmy były sytuacje wzbudzające podejrzenie co do rzetelności działań podejmowanych przez A. T. (jego byłego zięcia i byłego męża oskarżonej). Bowiem dochodziły do nich sygnały o zadłużeniu wobec kontrahentów i o tej sytuacji rozmawiał z córką i A. T., a nawet zaciągnął kredyt, by pomóc córce oraz podjął zatrudnienie w tej firmie. Z całą pewnością z relacji W. Ś. wynikało, że ta wiedza była pozyskana przed założeniem przez A. T. własnej firmy w listopadzie 2018 roku, co biorąc pod uwagę czasokres zarzucanych oskarżonej czynów 21.02.2018 r - 20.01.2019 r. oraz 26.10.2018 r. - 05.10.2020 r.) wskazuje ewidentnie, że oskarżona wiedziała o problemach z organami podatkowymi, zanim doszło do zaległości podatkowych. W konsekwencji firma miała działać dobrze, chociaż pojawiły się wówczas informacje o jej zadłużeniu również wobec Urzędu Skarbowego i ZUS. Wiedzę o tym pozyskał zaś także W. Ś., będący zaangażowanym w uregulowanie sytuacji córki. W aspekcie powyższego zwrócić też należy uwagę, iż oskarżona przyznała się do stawianych jej zarzutów oświadczając, że nie dopilnowała spraw firmy. Istotnie oskarżona zasłania się faktem, że to mąż prowadził rzeczywiście firmę (biorąc pod uwagę, że formalnie prowadziła firmę nie wyłącza to jej odpowiedzialności), a ona w to nie ingerowała. Tymczasem korespondencja była kierowana do niej pod adres zamieszkania w Ł., gdzie właściciele mieszkania informowali o niej w celu jej odbioru. Nic nie stało zatem na przeszkodzie, aby oskarżona zapoznała się z jej treścią. Poza tym ojciec oskarżonej miał również dostęp do dokumentacji firmy i nie sposób uwierzyć, jakoby nie miał wiedzy o zaległościach wobec Urzędu Skarbowego i ZUS, a co więcej, aby tej informacji nie przekazał córce, której przecież chciał pomóc. Dodatkowo, wskazać należy, iż nawet jeśli założyć, że oskarżona była okłamywana przez A. T. to przecież nic nie stało na przeszkodzie, aby dowiedziała się, czy firma ma jakieś zobowiązania względem organów podatkowych (tym bardziej, że już wcześniej miała świadomość istnienia zobowiązań wobec kontrahentów).

W aspekcie powyższego obrońca oskarżonej nie przedstawił takich argumentów, które mogłyby skutecznie podważyć stanowisko Sądu I instancji. Wniesiony przez niego środek odwoławczy w istocie sprowadza się do odmiennej oceny zgromadzonych w niniejszym postępowaniu dowodów. Prawem wymienionego jest dokonywanie innej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, nie oznacza to jednak w żadnym razie, iż taką ocenę powinien podzielać sąd orzekający. Organ meriti miał w polu widzenia wszystkie ujawnione dowody, których ocena w pełni chroniona jest zasadą, o jakiej mowa w przepisie art. 7 k.p.k., co pozwoliło na dokonanie niesprzecznych z logiką i doświadczeniem życiowym ustaleń faktycznych, a w konsekwencji nadanie inkryminowanemu zachowaniu oskarżonej właściwej oceny prawnej. Wybór wiarygodnych źródeł dowodowych jest domeną organu ferującego zaskarżony wyrok. Musi być on jednak w sposób logiczny i wyczerpujący - z uwzględnieniem wiedzy i doświadczenia życiowego - argumentowany, co czynione jest w uzasadnieniu wyroku. Inaczej mówiąc w myśl zasady swobodnej oceny dowodów (określonej w art. 7 k.p.k.) sąd wyrokujący spośród sprzecznych ze sobą elementów materiału dowodowego (w tym zeznań świadków oraz dokumentów czy też wyjaśnień oskarżonej) ma prawo jednym dać wiarę, a innym wiarygodności odmówić. Może zatem oprzeć swój wyrok na zeznaniach jednego czy kilku świadków lub oprzeć się o nieosobowy materiał dowodowy i je uznać za wiarygodne, a odmówić wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej, jeżeli przeświadczenie sądu o winie jest dostatecznie umotywowane. Z powinności tej Sąd Rejonowy w pełni się wywiązał.

Na zakończenie odnosząc się do wyartykułowanego przez obrońcę oskarżonej na rozprawie apelacyjnej w dniu 21 grudniu 2021 roku zarzutu przedawnienia czynu opisanego w punkcie drugim aktu oskarżenia, a przypisanego oskarżonej w punkcie 1b. stwierdzić należy, iż jest on chybiony.

W myśl przepisu art. 51 k.k.s. karalność wykroczenia skarbowego ustaje bowiem, jeżeli:

1) od czasu jego popełnienia upłynął rok. Ponieważ przepis art. 51 § 2 k.k.s. jest wzorowany na art. 44 § 5 k.k.s., tym samym, jeżeli w okresie tego roku wszczęto postępowanie przeciwko sprawcy, karalność popełnionego przez niego wykroczenia skarbowego ustaje z upływem 2 lat od zakończenia tego okresu, czyli z upływem 3 lat od czasu jego popełnienia;

2) nastąpiło przedawnienie należności – gdy wykroczenie skarbowe polega na uszczupleniu lub narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej.

Niezależnie od powyższych regulacji dotyczących przedawnienia karalności, do wykroczeń skarbowych odpowiednie zastosowanie mają także dodatkowe regulacje szczególne, ujęte w art. 44 § 2-4 i 6-7 k.k.s., a mianowicie:

1) bieg przedawnienia karalności wykroczenia skarbowego polegającego na uszczupleniu lub narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej rozpoczyna się z końcem roku, w którym upłynął termin płatności tej należności;

2) bieg przedawnienia karalności wykroczenia skarbowego polegającego na uszczupleniu lub narażeniu na uszczuplenie należności celnej rozpoczyna się z dniem, w którym powstał dług celny. Jeżeli nie jest możliwe określenie dnia powstania długu celnego, bieg przedawnienia wykroczenia skarbowego rozpoczyna się z dniem najwcześniejszym, w którym istnienie długu celnego zostało ustalone;

3) jeżeli dokonanie wykroczenia skarbowego zależy od nastąpienia określonego w Kodeksie skutku, bieg przedawnienia rozpoczyna się od czasu, gdy skutek nastąpił;

4) w razie uchylenia prawomocnego orzeczenia przedawnienie biegnie od dnia wydania orzeczenia w tym przedmiocie, chyba że karalność tego czynu już ustała;

5) przedawnienie nie biegnie, jeżeli przepis ustawy nie pozwala na wszczęcie lub dalsze prowadzenie postępowania w sprawie o wykroczenie skarbowe ( Sawicki, Skowronek , Prawo karne skarbowe, s. 163–164).

Przenosząc powyższe na grunt analizowanej sprawy, wobec treści art. 57 § 1 k.k.s., penalizującego zachowanie polegające na „uporczywym niewpłacaniu podatku w terminie” oraz jednoznacznego brzmienia art. 53 § 27 k.k.s. i art. 53 § 30 k.k.s. oczywistym jest, że początkiem biegu terminu przedawnienia dla wykroczenia z art. 57 § 1 k.k.s. jest ostatni dzień roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności tej należności (w analizowanym przypadku będzie to zatem data 31 grudnia 2019 roku – początek biegu terminu rocznego). Ważkie znaczenie dla ustalenia kluczowej w niniejszej sprawie kwestii przedawnienia karalności wykroczenia ma także treść art. 51 § 2 k.k.s. stanowiącego o wydłużeniu terminu przedawnienia karalności. Zgodnie z powyższym przepisem, jeżeli w okresie przewidzianym w przepisie art. 51 § 1 k.k.s. wszczęto postępowanie przeciwko sprawcy (w tym przypadku w dniu ogłoszenia oskarżonej postanowienia o przedstawieniu zarzutów, a mianowicie w dniu 13 listopada 2020 roku), karalność popełnionego przez niego wykroczenia skarbowego ustaje z upływem 2 lat od zakończenia tego okresu (a więc z dniem 31 grudnia 2022 roku).

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od przypisanych jej czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola odwoławcza nie wykazała błędów w rozumowaniu Sądu I instancji lub też ocen kłócących się z zasadami doświadczenia życiowego, czy wskazaniami wiedzy. Nadto, Sąd Rejonowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku przedstawił zarówno proces związany z oceną dowodów, jak i przesłanki, które doprowadziły go do uznania oskarżonej M. Ś. za winną przypisanych jej czynów. Argumentacja zaprezentowana w uzasadnieniu nie budzi zastrzeżeń. Sąd odwoławczy podziela zapatrywania Sądu Rejonowego oraz poczynione przezeń ustalenia faktyczne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok utrzymany w mocy w zakresie wszystkich rozstrzygnięć zawartych w punktach 1 i 2 - za wyjątkiem tego dotyczącego czynu przypisanego w punkcie 1. a. w zakresie oceny stopnia społecznej szkodliwości i związanego z tym warunkowego umorzenia postępowania w tej części - związanych z uznaniem oskarżonej M. Ś. za winną dokonania przypisanych jej czynów opisanych w punktach 1. i 2. aktu oskarżenia wyczerpujących dyspozycje art. 77 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. oraz art. 57 § 1 k.k.s. (punkt 1a i 1b wyroku) oraz obciążenia oskarżonej wydatkami postępowania przed Sądem I instancji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok co do zasady (w zakresie sprawstwa i winy oskarżonej) słuszny - szczegółowe uzasadnienie w tym zakresie w punkcie 3.1 uzasadnienia, a apelacja obrońcy oskarżonej M. Ś. w tym względzie bezzasadna.

Sąd I instancji przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w sposób wszechstronny, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał rzetelnej analizie i na tej podstawie wyprowadził całkowicie słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonej w zakresie popełnienia przypisanych jej przestępstwa i wykroczenia, subsumcji prawnej jej zachowaj pod wskazane przepisy prawne. Przedmiotem rozważań zaprezentowanych przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku były wszystkie zebrane w sprawie dowody - w tym wyjaśnienia oskarżonej, w których nie przyznała się do inkryminowanych jej czynów - które zostały one ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmieniono wyrok i na podstawie art. 66 § 1 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. i art. 41 § 1 k.k.s. warunkowo umarzono postępowanie karne w stosunku do oskarżonej M. Ś. co do czynu przypisanego jej w punkcie 1 a. na okres próby 2 lat oraz na podstawie art. 41 § 2 k.k.s. zobowiązano oskarżoną M. Ś. do uiszczenia uszczuplonej należności publicznoprawnej poprzez zapłatę kwoty 2.713 złotych na rzecz Urzędu Skarbowego w R. w terminie 6 miesięcy.

Zwięźle o powodach zmiany

W ocenie sądu odwoławczego Sąd Rejonowy niewłaściwie ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonej M. Ś. w punkcie 1a., a wynika to z nieuwzględnienie w sposób prawidłowy i kompleksowy wszystkich okoliczności podmiotowych i przedmiotowych rzutujących na tą ocenę.

Zgodnie z treścią art. 66 § 1 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli przede wszystkim wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne. Z treści zaś art. 53 § 7 k.k.s wynika, że na stopień społecznej szkodliwości czynu zabronionego mają wpływ takie kryteria jak: rodzaj i charakter zagrożonego lub naruszonego dobra, waga naruszonego przez sprawcę obowiązku finansowego, wysokość uszczuplonej lub narażonej na uszczuplenie należności publicznoprawnej, sposób i okoliczności popełnienia czynu zabronionego, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Zważywszy na powyższe, uwzględniając występujące w sprawie okoliczności przedmiotowo – podmiotowe (oskarżona nie była dotychczas osobą karaną, prowadzi ustabilizowany tryb życia - z zawodu jest farmaceutą oraz fakt uregulowania w znacznej części należności z tytułu podatku PIT - 4, gdyż z kwoty 14.135 złotych pozostała do uregulowania kwota 2.713 złotych), w ocenie Sądu odwoławczego stwierdzić należy, iż stopień zawinienia i stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonej w punkcie 1a. nie jest znaczny. Wynika to z faktu, że oceniając czyn oskarżonej oraz zważając na nasilenie inkryminowanego działania ze strony oskarżonej nie można stwierdzić, że cechuje go wysoki stopień społecznej szkodliwości (należy mieć na względzie, że oskarżona powierzając faktycznie sprawy firmy mężowi i nie interesując się w należyty sposób losem firmy - mając świadomość, że w międzyczasie były problemy z wywiązywaniem się ze zobowiązań względem kontrahentów - będąc cały czas jej formalnym właścicielem godziła się na to, że firma może być źle zarządzana i generować straty oraz zadłużenie względem innych podmiotów), a tym samym, przestępstwo oskarżonej zasługuje na łagodniejsze traktowanie.

Tym samym, zdaniem Sądu odwoławczego nie ma potrzeby, aby w obliczu przedmiotowego zdarzenia kształtować postawę oskarżonej poprzez wymierzenie jej nieizolacyjnej kary grzywny na poziomie ustalonym przez Sąd a quo. Mając na względzie dotychczasowy sposób życia oskarżonej oraz jej warunki i właściwości osobiste, w przekonaniu Sądu Okręgowego, właściwe będzie warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec oskarżonej w tym zakresie i takie właśnie rozstrzygnięcie, w połączeniu z obowiązkiem uiszczenia uszczuplonej należności publicznoprawnej poprzez zapłatę kwoty 2.713 złotych na rzecz Urzędu Skarbowego w R. w terminie 6 miesięcy, będzie zupełnie wystarczające w celu uświadomienia jej naganności postępowania, jak również stanowić będzie dla niej właściwą nauczkę i przestrogę na przyszłość. Uzasadnione jest jednocześnie przypuszczenie, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania karnego, oskarżona będzie przestrzegać porządku prawnego i w przyszłości nie popełni ponownie przestępstwa.

Zdaniem Sądu sposób życia oskarżonej przed popełnieniem przestępstwa oraz jej właściwości i warunki osobiste, a nade wszystko szczególne okoliczności przestępstwa (które zostały powyżej wyeksponowane), stanowią pozytywną prognozę na przyszłość, i pozwalają przypuszczać, że mimo warunkowego umorzenia postępowania oskarżona będzie przestrzegała porządku prawnego i nie wejdzie ponownie w konflikt z prawem. Znamiennym jest również, iż sąd odwoławczy zastosował dobrodziejstwo warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec oskarżonej mając w polu widzenia fakt, że jako osoba wykonująca zawód farmaceuty nie może być karana za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe (skazanie wyeliminowałoby ją w istocie z tego zawodu).

Uwzględniając powyższe Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że okoliczności te składają się na przewidziane w art. 66 § 1 kk przesłanki stosowania warunkowego umorzenia postępowania tj. wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie wejdzie po raz kolejny w konflikt z prawem. Należy zważyć, że istotą warunkowego umorzenia postępowania, zgodnie z założeniami ustawodawcy, jest likwidowanie konfliktu wywołanego przestępstwem. Znajduje ono zastosowanie tam, gdzie nie ma potrzeby ze względu na cele kary, jej wymierzenia, a nawet kontynuowania postępowania karnego i doprowadzenia do wyroku skazującego. Podstawowym zatem celem wyżej wymienionej instytucji jest cel wychowawczy, którego spełnienie oceniane jest poprzez sprawdzenie funkcjonowania sprawcy w okresie próby. Jest to szansa dana sprawcy, by pomyślnym upływem okresu próby udowodnił, że zrozumiał naganność swego postępowania i tym samym dał gwarancję akceptowania w przyszłości obowiązujących norm prawnych.

Sąd Okręgowy bacząc na całokształt okoliczności sprawy uznał, że cele postępowania zostaną osiągnięte poprzez warunkowe umorzenie postępowania. Jednocześnie wyznaczony 2 letni okres próby i obowiązek uiszczenia uszczuplonej należności publicznoprawnej poprzez zapłatę kwoty 2.713 złotych na rzecz Urzędu Skarbowego w R. w terminie 6 miesięcy, umożliwi weryfikację procesu kształtowania się właściwych postaw w życiu oskarżonej w okresie próby oraz umożliwi kontrolę nad przestrzeganiem przez oskarżoną norm prawnych.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

W oparciu o przepisy art. 634 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. i art. 8 w zw. z art. 3 ust.1 i art. 7 w zw. z art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami), Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonej M. Ś. kwotę 230 złotych opłaty za obie instancje oraz kwotę 50 złotych tytułem obowiązku zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa. Zdaniem sądu odwoławczego nie ma żadnych argumentów przemawiających za zwolnieniem oskarżonej od konieczności uiszczenia poniesionych w sprawie wydatków oraz od opłaty. Oskarżona jest młodą kobietą w wieku 30 lat, z ostatnich informacji o niej wynikało, że pracuje zarobkowo - w charakterze farmaceuty osiągając dochód w wysokości 4000 złotych miesięcznie. Poza tym, jak wynika z analizy akt sprawy nie ma nikogo ba utrzymaniu oraz posiadała w niniejszym postępowaniu obrońcę z wyboru, a więc jest w stanie wygospodarować środki finansowe na poczet zapłaty należnego obrońcy wynagrodzenia. W aspekcie powyższego, w ocenie sądu odwoławczego oskarżona winna i ma ku temu możliwości, ponieść w całości należności fiskalne związane z przedmiotowym postępowaniem karnym.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej M. Ś..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 24 września 2021 roku w sprawie sygn. akt II K 76/21.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana