Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

Ka IV 823/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Karny z dnia 15 września 2021 roku, wydany w sprawie II K 151/21.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że B. S. nie podrobiła podpisu oskarżonej na druku wpłaty, a oskarżona nie nakłoniła B. S. do podrobienia jej podpisu – parady na dokumencie dyspozycji wpłaty na rachunek bankowy, podczas gdy z materiału dowodowego wynika, iż:

- oskarżona instruowała B. S., aby ta złożyła podpis-parafę w miejscu „podpis zleceniodawcy” wypełniając dane zleceniodawcy poprzez wpisanie danych oskarżonej;

- parafa B. S. złożona w miejscu osoby przyjmującej dyspozycję jest inna, niż parafa złożona w miejscu podpisu zleceniodawcy na w/w dokumencie;

co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia, iż oskarżona nie podżegała B. S. do podrobienia dokumentów w postaci dyspozycji wpłat.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd I instancji prawidłowo przyjął, iż aby zabezpieczyć ciągłość obsługi placówki agencyjnej i wyeliminować ryzyko zaprzestania wypłat gotówkowych na rzecz klientów, E. B. (1) wielokrotnie zostawiała w sejfie gotówkę, którą w razie potrzeby formalnie wprowadzano na stan agencji. Procedura ta polegała na wpłacie środków uprzednio zdeponowanych w sejfie na jej osobiste konto, skąd były oficjalnie księgowane na stan kasy placówki i mogły być przeznaczone na bieżącą obsługę klientów. Gdy E. B. (1) była akurat obecna w agencji osobiście podpisywała druk dyspozycji wpłaty na swoje konto gotówki pozostającej w sejfie, lecz kiedy jej nie było, a zachodziła konieczność zasilenia kasy tymi środkami, wpłat gotówkowych na konto w/w dokonywali pracownicy. Taki mechanizm zasilania kasy wprowadziła sama E. B. (1) i to ona wydała swoim podwładnym, w tym B. S., polecenie dokonywania wpłat gotówki na swoje konto ilekroć będzie to konieczne. Osobiście również wyjaśniła jak należy wypełnić druk takiej wpłaty polecając, by pracownicy wpisywali tam jej dane jako osoby zlecającej wpłatę i jednocześnie stawiali w miejscu przeznaczonym na podpis zleceniodawcy parafy. Dzięki temu oskarżona nie musiała przyjeżdżać do placówki osobiście, by zapobiec wstrzymaniu wypłat na rzecz klientów, bo gotówka wpłacana przez pracowników na jej osobiste konto natychmiast trafiała do obrotu.

Sąd odwoławczy nie podzielił jednak stanowiska zawartego w zaskarżonym wyroku, iż miały to być „własne parafy ( podwładnych ), jakimi zazwyczaj posługiwali się w pracy”.

Inicjująca rola E. B. (1) w stworzeniu tego typu „praktyk” wynika z zeznań pracownic B. S. i K. P.. Ich twierdzenia w tym zakresie są stanowcze i zbieżne ze sobą. Zwłaszcza K. P. szczerze oświadczyła, że „ … zdarzało się, że w agencji brakowało gotówki. Nie mogliśmy z banku głównego w R. zasilać agencję kwotą niż określona. W takich sytuacjach pani B. dawała mam gotówkę i zlecała wpłacić na jej konto. Mówiła po prostu, aby wpłacić te pieniądze i my to robiliśmy. Czasami się zdarzało, że sama podpisywała potwierdzenie wpłaty, ale rzadko. Jeśli nie było jej na miejscu, a pieniądze przywiózł do agencji np. ktoś z rodziny to same podpisywaliśmy potwierdzenie wpłaty. Pani E. mówiła nam, że parafkę może postawić każdy, bo parafka jest to podpis nieczytelny. Doskonale wiedziała, że podpisujemy się za nią na potwierdzeniach wpłat, wręcz sama kazała przystawiać nam parafkę na potwierdzeniach wpłat podczas jej nieobecności” ( k 10 ).

Bez akceptacji oskarżonej ten proceder nie mógł mieć miejsca. Dlatego wyjaśnienia oskarżonej negującej sprawstwo w odniesieniu do zarzucanego jej czynu nie zasługują na wiarę,

Sąd okręgowy zauważa, że E. S. w toku całego postępowania wskazywała, że parafy złożone na spornych dokumentach stanowiły jej własne podpisy. Sąd okręgowy odmiennie ocenił powyższe twierdzenia w zakresie podpisu złożonego w rubryce przeznaczonej dla zleceniodawcy na przedmiotowych polecaniach wpłąty. B. S. składała swój podpis w miejscu podpisu zleceniodawcy, wcześniej wypełniając pole zatytułowane: „Nazwa zleceniodawcy”, w którym czytelnie wpisywała imię i nazwisko zleceniodawcy tj. (...) oraz jej pełny prywatny adres. Zatem w treści dokumentu zachodzi zamierzona sprzeczność. Nielogicznym jest bowiem wskazywanie jako zleceniodawcy E. B. (1) i jednocześnie podpisanie się jako ten sam zleceniodawca, ale już jako inna osoba, w tym przypadku, jako B. S.. W przypadku wpłaty gotówki jako zleceniodawca na formularzu powinna być wskazana ta sama osoba, która złożyła swój podpis na formularzu i fizycznie dokonuje wpłaty gotówki. B. S. nie powinna podpisywać druku dyspozycji wpłaty, jeśli nie była zleceniodawcą. Użycie dwóch różnych podpisów (paraf), to jest jednego w miejscu podpisu zleceniodawcy, a drugiego w miejscu podpisu przyjmującego dyspozycję, utrudnia jedynie odczytanie rzeczywistego autorstwa tych dokumentów. Nie ulega wątpliwości, że w realiach przedmiotowej sprawy wypełnienie druku miało stanowić jedynie fikcyjne potwierdzenie wpłaty gotówki do kasy przez osobę uprawnioną E. B. (1) w chwili, w której nie było jej na miejscu, aby mogła to zrobić osobiście. Zdarzenia te już same w sobie potwierdzają cel tego działania, który polegał na tym, że należało wykreować takie warunki, aby jednocześnie dokonać niezwłocznej czynności w postaci wpłaty gotówki, a jednocześnie potwierdzić to dokumentem, który poprzez nieczytelność i różnorodność podpisów ( paraf ) zleceniodawcy i wykonawcy nie mógł być podważony przez osoby trzecie. Brak pełnego i czytelnego podpisu pracodawcy – E. B. (1) nie oznaczał jednak, że użycie – w okolicznościach przedmiotowej sprawy - dwóch różnych parafek w miejscach podpisu dwóch różnych osób, nie będzie stanowiło bezprawnego zachowania. W żadnej mierze nie można wywieść z przedłożonego dokumentu, że to B. S. była zleceniodawcą, ale to, że w miejscu podpisu zleceniodawcy widnieje właśnie parafa oskarżonej. Nie ma zaś innej możliwości rozumienia treści dyspozycji na poleceniu przelewu niż ta właśnie, że ta sama osoba, która jest zleceniodawcą składa swój podpis w miejscu do tego przeznaczonym. A skoro tak, to należało przyjąć, że B. S. użyła skróconego podpisu niesprzecznego z nazwiskiem zleceniodawcy, którego ze względu na sposób jego nakreślenia nie można było zakwestionować, aby nie pochodził od E. B. (1), szczególnie, że nie powtórzyła tego podpisu na pieczęci – miejscu podpisu przyjmującego dyspozycję – gdzie dodatkowo jej własna parafa wizualnie wygląda całkowicie odmiennie.

Słusznie zatem prokurator wskazał, że nie można potraktować podpisu B. S. na dokumencie jako jej własną parafę, jak bezkrytycznie przyjął to sąd pierwszej instancji. Twierdzenia B. S. w tym zakresie należało potraktować jako mające charakter ochronny, zwłaszcza, że przeciwko niej toczyło się równoległe postępowanie karne o czyny z art. 270 § 1 kk. Niekwestionowany pozostaje fakt użycia dwóch różnych paraf na tym samym dokumencie, który z całą pewnością, zważywszy na okoliczności sprawy, nie był przypadkowym działaniem jego wystawcy, ale sprzyjał stworzeniu pozorów autentyczności dokumentu. Nie było konieczności – jeżeli nie chodziłoby o ukrycie rzeczywistego wystawcy dokumentu - użycia innej parafy w miejscu podpisu zleceniodawcy. Gdyby B. S. faktycznie składała swój podpis działając w imieniu E. B. (1) powinna zaznaczyć w dokumencie, że działa z jej upoważnienia, czego nie uczyniła. Jak stwierdzono w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, z punktu widzenia przepisów bankowych niedozwolona jest taka praktyka, aby kreślić podpis innej osoby, w miejscu przeznaczonym na podpis konkretnie wskazanego podmiotu. Przy przyjęciu działania w imieniu i na rzecz innej osoby ( za jej wiedzą i zgodą ), koniecznym jest wskazanie tej okoliczności w treści dokumentu, a nie jej ukrywanie. Na druku wpłaty nie było obowiązku sygnowania wpłacającego pełnym imieniem i nazwiskiem, jednakże określono miejsce na „podpis zleceniodawcy” i odrębne pole na podpis pracownika przyjmującego gotówkę. Skoro na drukach widniały parafa zleceniodawcy – rożna od podpisu pracownika przyjmującego gotówkę, nakreślone przez jedną osobę i w sposób narzucający, iż osoby uprawnione niezależnie od siebie je złożyły, to podpisujący w ten sposób chciał wywołać przekonanie o autentyczności dokumentu, czyli pochodzenia dokumentu od osoby, która figuruje jako jego wystawca. Podrobienie, o jakim mowa w przepisie art. 270 § 1 kk, ma miejscu wówczas, gdy sprawca nadaje jakiemuś przedmiotowi (zazwyczaj pismu) pozory dokumentu w celu wywołania wrażenia, że jest on autentyczny. Autentyczność dokumentu, którą chroni art. 270 § 1 KK, wiąże się z prawdziwością pochodzenia jego treści od osoby będącej wystawcą, a nie z treścią wyrażoną przez taki dokument.

Czynem zabronionym jest podpisywanie dokumentów czyimś podpisem, nawet jeżeli taka osoba wyraża na to zgodę. Co więcej, dowód wpłaty jest dokumentem stanowiącym dowód okoliczności mającej znaczenie prawne. Przestępstwo materialnego fałszerstwa dokumentu (art. 270 § 1 kk ) może być popełnione albo przez podrobienie, albo przez przerobienie dokumentu. Istota podrobienia dokumentu sprowadza się do sporządzenia takiego zapisu informacji, któremu nadaje się pozory autentyczności, w szczególności zaś tego, że pochodzi od określonego wystawcy. Podrobieniem dokumentu będzie także sporządzenie zapisu oświadczenia woli innej osoby, nawet jeżeli nie został podrobiony podpis tej osoby, byleby treść zapisu lub nadane mu cechy pozorowały, że został przez nią sporządzony. Chodzi zatem o sporządzenie dokumentu polegające na zachowaniu pozorów, że pochodzi on od uprawnionego podmiotu, a więc tzw. falsyfikatu, czy imitacji dokumentu autentycznego. (zob. np. M. Królikowski, R. Zawłocki (red.) Kodeks karny. Część szczególna, Warszawa 2013, t. II, s. 458; A. Wąsek (red.) Kodeks karny. Część szczególna, Warszawa 2005, t. II, s. 629; O. Górniok (red.) Kodeks karny. Komentarz, Warszawa 2006, s. 817; A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, Warszawa 2010, s. 578, czy L. Gardocki, Prawo karne, Warszawa 2007, s. 315 oraz m.in. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 27 listopada 2000 r., III KKN 233/98, OSN PiPr 2001, nr 5, poz. 4, z dnia 5 marca 2003 r., III KKN 165/01, czy z dnia 19 stycznia 2011 r., IV KK 373/10).

Sąd odwoławczy podkreśla, że sąd rejonowy dostrzegł fakt, że B. S. poddała się niedozwolonej praktyce stosowanej w placówce inicjowanej przez oskarżoną. Wymogi stawiane przez pracodawcę wymuszały bowiem na podwładnych oskarżonej kamuflowanie nieprawidłowej praktyki i tak należy rozumieć sposób wypełniania dyspozycji wpłat.

Sąd rejonowy zasadnie więc uznał, że B. S. działała na polecenie przełożonej . Zgodnie z treścią art. 18 § 2 kk podżeganie ma miejsce wtedy, gdy osoba chce aby inna osoba dokonała czynu zabronionego nakłania ją do tego. Podżeganie jest zrealizowane w momencie zakończenia nakłaniania innej osoby. Nakłanianiem jest oddziaływanie na wolę innej osoby w celu skłonienia jej do określonego działania lub zaniechania. Nakłaniać można zwłaszcza słowami, które mogą przybrać formę prośby, rady, zlecenia, propozycji, sugestii czy polecenia. Podżeganie ma miejsce gdy wywołuje zjawisko psychiczne w postaci zamiaru bądź decyzji popełnienia czynu zabronionego przez nakłanianego. Niezależnie od tego, jaką postać przybiera strona podmiotowa czynu bezpośredniego wykonawcy, podżegacz ponosi odpowiedzialność za własne działanie, a nie za formę uczestnictwa w przestępstwie sprawcy głównego. Podżeganie to wywołało u innej osoby decyzji dokonania czynu zabronionego, ostatecznie popełnionego w rzeczywistości, o znamionach uwzględnionych przez podżegacza. Jako istotny, jawi się zamiar samego podżegacza - istniejący w momencie przedsięwzięcia nakłaniania i odnoszący się, tak do samej czynności podżegania, jak i do wszystkich elementów czynu zabronionego, na którego dokonanie nastawione jest owo podżeganie. W tym przypadku E. B. (1) nakłoniła B. S. ( aby zapewnić kontynuację pracy w agencji podczas jej licznych nieobecności ), aby nadawała poleceniom wpłaty pozory dokumentu autentycznego, że pochodzi od osoby, w imieniu której został on sporządzony, mimo że został wytworzony przez osobę nieupoważnioną do jego wystawienia.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Możliwość uchylenia wyroku uniewinniającego i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania związana z regułą ne peius określoną w art. 454 § 1 kpk (art. 437 § 2 zd. drugie kpk ) zachodzi dopiero wtedy, gdy sąd odwoławczy - w wyniku usunięcia stwierdzonych uchybień stanowiących jedną z podstaw odwoławczych określonych w art. 438 pkt 1-3 KPK (czyli np. po uzupełnieniu postępowania dowodowego, dokonaniu prawidłowej oceny dowodów, poczynieniu prawidłowych ustaleń faktycznych) - stwierdza, że zachodzą podstawy do wydania wyroku skazującego czemu stoi na przeszkodzie zakaz określony w art. 454 § 1 kpk. Zakaz ten bezwzględnie wyklucza możliwość skazania oskarżonego po raz pierwszy w instancji odwoławczej, gdy został uniewinniony lub postępowanie wobec niego umorzono. Możliwa jest natomiast zmiana wyroku uniewinniającego na takie orzeczenie, które nie jest skazaniem, a więc np. na wyrok umarzający postępowanie. przy czym, po ostatniej nowelizacji, już bez żadnych ograniczeń, dopuszczalna jest zmiana wyroku uniewinniającego na wyrok warunkowo umarzający postępowanie przez sąd odwoławczy.

Wyrok pierwszoistnacyjny był wyrokiem uniewinniającym; sąd odwoławczy (w składzie rozpoznającym apelację) na podstawie tego samego materiału dowodowego doszedł jednak do odmiennych wniosków końcowych i ustalił, iż E. B. (2) dopuściła się zarzucanego jej czynu, jednakże uznał, że zachodzą przesłanki do zastosowania wobec niej warunkowego umorzenia postępowania. Uchylenie wyroku uniewinniającego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w związku z regułą ne peius jest dopuszczalne dopiero wtedy, gdy sąd odwoławczy – w wyniku usunięcia stwierdzonych uchybień stanowiących jedną z względnych przyczyn odwoławczych określonych w art. 438 pkt 1–3 – stwierdza, że zachodzą podstawy do wydania wyroku skazującego, czemu stoi na przeszkodzie zakaz określony w art. 454 § 1 (wyr. SN z 25.9.2018 r., V KS 18/18, Legalis; uchw. SN z 20.9.2018 r., I KZP 10/18, Legalis). Sąd odwoławczy w drugiej instancji mógł orzec reformatoryjnie, gdy nie wyda wyroku skazującego. Nie jest nim orzeczony ostatecznie wobec sprawcy środek probacyjny.

Tym samym wniosek prokuratora w tych realiach okazał się zasadny jedynie w części, tj. co do uchylenia ( zmiany ) wyroku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana zaskarżonego wyroku zaskarżonego wyroku poprzez uznanie oskarżonej za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i na podstawie art. 66 § 1 i 2 kk, art. 67 § 1 kk, art. 67 § 3 kk:

- warunkowe umorzenie postępowania na okres próby 1 roku;

- świadczenie pieniężna na rzecz FPPoPP w kwocie 600 złotych.

Zwięźle o powodach zmiany

Podstawową przesłanką zastosowania warunkowego umorzenia postępowania jest stwierdzenie, że wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne. Oznacza to przede wszystkim, że sąd, rozważając stosowanie tego środka, musi najpierw ustalić wszystkie przesłanki odpowiedzialności karnej (zob. post. SN z 27.11.2003 r., I KK 301/03, OSNKW 2004, Nr 1, poz. 9). Zwraca się także uwagę, że wymagany nieznaczny stopień winy powinien być w szczególności przyjmowany, gdy zachodzą kodeksowe okoliczności zmniejszające winę, tj. takie, z którymi ustawodawca karny łączy zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary lub odstąpienia od jej wymierzenia.

W agencji przyjęto nieprawidłowy sposób sporządzania dyspozycji wpłat gotówki. Jednakże dyspozycja inkryminowanych wpłat nie dotyczyła żadnego z klientów oddziału, ale została wykonana tylko po to, aby zabezpieczyć działanie placówki, podczas nieobecności oskarżonej. Faktyczny przepływ pieniędzy był prawidłowy. Treść dokumentów odzwierciedlała rzeczywiste transakcje. Z tego względu zachowanie oskarżonej nie groziło, a tym bardziej nie skutkowało powstaniem materialnej szkody.

Okoliczności popełnienia czynu nie budzą wątpliwości. E. B. (1) nie była uprzednio karana. Okoliczność ta ma większe znaczenie wobec osoby dojrzałej i świadczy, iż w/w przez kilkadziesiąt lat dorosłego życia przestrzegał porządku prawnego.

Oskarżona ma stałe miejsce zamieszkania, prowadzi działalność gospodarczą. Ma dziecko na utrzymaniu. Z danych osobopoznawczych wynika jednoznacznie, iż prowadzi ona ustabilizowane życie, co wskazuje, że czyn ten był incydentem w jej dotychczasowym zachowaniu. Oskarżona nie zarządza już agencją (...) S.A; odpadły więc warunki do ponowienia w przyszłości takiego zachowania.

Na przyjęcie społecznej szkodliwości tego czynu i stopnia zawinienia - nieznacznego stopnia wskazują wyżej wymienione okoliczności.

Szczegółowe przesłanki dotyczące osoby sprawcy uzasadniają postawioną wobec niej dodatnią prognozę kryminologiczną. Postawy oskarżonej z punktu widzenia przyjętego przez porządek prawny systemu aksjologicznego – są pozytywne i nie ma potrzeby obecnie ich korygowania poprzez wymierzenie jej kary.

Ten epizodyczny czyn nie może zniszczyć dorobku życiowego i zawodowego oskarżonej i zaprzeczyć jej dotychczasowej drodze życiowej.

Sąd odwoławczy uznał ostatecznie, iż zaistniały przesłanki do warunkowego umorzenia postępowania wobec E. B. (1). Warunkowe umorzenie postępowania może być stosowane do drobnych przestępstw. Do takich należy typ czynu zabronionego z art. 270 § 1 kk o takim charakterze.

Dlatego w miejsce rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym wyroku

warunkowo umorzył postępowanie wobec oskarżonej na okres próby jednego roku ( art. 66 § 1 i 2 kk, art. 67 § 1 kk ). Należy zaznaczyć, iż okres próby będzie służył weryfikacji postawionej wobec sprawcy prognozy kryminologicznej i jest dla niej wystarczający. Orzeczenie świadczenia pieniężnego w kwocie 600 złotych przede wszystkim służyć będzie poprawczo-wychowawczym celom orzekanego środka probacyjnego.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Do kosztów procesu za postępowanie odwoławcze od orzeczeń kończących postępowanie w sprawie mają odpowiednie zastosowanie przepisy o kosztach za postępowanie przed sądem pierwszej instancji ( art. 634 kpk ).

Od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa oraz wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego ( art. 627 kpk ). Przepis art. 627 kpk stosuje się odpowiednio w razie warunkowego umorzenia postępowania ( art. 629 kpk ). Uregulowanie te oznaczają, iż zasadą jest, iż w przypadku warunkowego umorzenia postępowania koszty procesu w sprawie ponosi oskarżony. Dlatego zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa 60 złotych opłaty za obie instancje i kwotę 472 złote tytułem wydatków poniesionych w sprawie; w postępowaniu odwoławczym – 20 złotych ( za doręczanie pism ), przed sądem I instancji – 452 złotych ( wydatki za postępowanie przygotowawcze 432 – k 45, za doręczenie pism w I instancji – 20 złotych ).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana