Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 825/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 25 października 2023 roku w sprawie II K 499/23.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów postępowania:

- art. 7 kpk, art. 410 kpk, art. 167 kpk poprzez zaniechanie przeprowadzenia z urzędu dowodu z opinii rzeczoznawcy majątkowego celem ustalenia wartości zabranych przedmiotów;

- art. 5 kpk poprzez tłumaczenie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, która wynika z niepełności postępowania dowodowego, a także z faktu uznania, iż wyjaśnienia oskarżonego złożone podczas dochodzenia są bardziej wiarygodne niż te złożonej podczas rozprawy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty te zostaną rozpoznane łącznie, co pozwoli zarazem uniknąć powielania tych samych rozważań i ocen.

Analizując całokształt zebranych w sprawie dowodów należy uznać, że sąd rejonowy zebrał je w sposób wystarczający do merytorycznego rozstrzygnięcia i nalżycie ocenił, co pozwoliło mu na wyprowadzenie prawidłowych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego. Sąd ten ustosunkował się do wszystkich istotnych dowodów w sprawie, mając w polu widzenia określone między nimi rozbieżności i stanowisku swemu dał wyraz w zasługującym na aprobatę uzasadnieniu. Dlatego też podzielając ocenę dowodów zaprezentowaną przez sąd merytoryczny, sąd okręgowy nie widzi zasadniczych powodów, aby powtarzać okoliczności wyprowadzone w motywach zaskarżonego wyroku, co wiązałoby się z cytowaniem ich obszernych fragmentów. Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne znajdują bowiem odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, który został poddany analizie oraz ocenie, respektującej wymogi art. 4 kpk, art. 5 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk. Konfrontując ustalenia faktyczne z przeprowadzonymi na rozprawie głównej dowodami trzeba stwierdzić, iż dokonana przez sąd rejonowy rekonstrukcja zdarzeń i okoliczności popełnienia przypisanego oskarżonemu przestępstwa nie wykazuje błędu i jest zgodna z przeprowadzonymi dowodami, którym sąd ten dał wiarę i się na nich oparł.

Zarzut naruszenia art. 7 kpk nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności (zob. post. SN z 26.7.2007 r., IV KK 175/05, KZS 2008, Nr 1, poz. 30). Uwiarygodnienie zarzutu dowolnej oceny dowodów wymaga zatem wykazania w oparciu o fakty i ich pogłębioną logiczną analizę, że rzeczywiście sąd pominął dowody istotne (nie jakiekolwiek, lecz istotne) dla rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie, że włączył do podstawy ustaleń dowody nieujawnione, że uchybił regułom prawidłowego logicznego rozumowania, że uchybił wskazaniom wiedzy lub życiowego doświadczenia (zob. wyr. SA we Wrocławiu z 19.4.2012 r., II AKa 67/12, KZS 2013, Nr 10, poz. 90). O obrazie art. 410 kpk można mówić natomiast wówczas, gdy sąd wydając wyrok oprze się na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej albo pominie przy wyrokowaniu okoliczności wynikające z przeprowadzonych dowodów.

W tym kontekście przekonanie sądu I instancji o sprawstwie oskarżonego znalazło jednoznaczne wsparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, w tym w zeznaniach pokrzywdzonego opisującego sprawcę kradzieży, okolicznościach zatrzymania oskarżonego ( ubioru wymienionego ), ujawnienia w jego mieszkaniu skradzionych przedmiotów, czy też wyjaśnieniach B. W., w których przyznał się do przedmiotowego czynu w postępowaniu przygotowawczym. W tej sytuacji odosobnione wyjaśnienia oskarżonego z rozprawy głównej, w ramach których przedstawił tezy o innym sprawcy nie są zgodne z pozostałymi dowodami i nielogiczne, w szczególności B. W. nie przedstawił racjonalnych powodów zmiany wersji, poza lansowaniem nowej linii obrony.

Również z twierdzeń pokrzywdzonego wynika wartość skradzionych przedmiotów, którą w odniesieniu do terminala ze skanerem dodatkowo zweryfikował u pracodawcy. Sąd odwoławczy nie dostrzegł w tym zakresie potrzeby uzupełnienia postępowania dowodowego, zwłaszcza że apelacja nie przedstawiła przekonujących argumentów dotyczących nieprawidłowości przy szacunku wartości skradzionych przedmiotów.

Apelacja obrońcy podważa stanowisko sądu przede wszystkim z pozycji wyjaśnień oskarżonego z rozprawy oraz własnych subiektywnych ocen wymowy przeprowadzonych na rozprawie dowodów, przy wybiórczym i subiektywnym ujęciu ich zakresu, charakteru i treści.

Podniesione wyżej okoliczności, a także inne wskazane w motywach zaskarżonego wyroku dały jednak podstawę do poczynienia ustaleń faktycznych dotyczących sprawstwa B. W. odnośnie popełnienia przypisanego im czynu.

Podjęcie przez oskarżonego decyzji o składaniu wyjaśnień wiąże się z poddaniem następnie krytycznej ocenie każdej dostarczonej przez niego informacji, tak samo jak w przypadku innych źródeł dowodowych i nie można w art. 5 § 1 i § 2 kpk dopatrywać się takiego jego znaczenia, że na organie procesowym spoczywa konieczność obalenia za pomocą dowodu przeciwnego każdego, nawet oczywiście niedorzecznego, twierdzenia. Błędne jest jednoczesne zarzucenie obrazy art. 7 i art. 5 § 2 kpk. Niemożliwe jest bowiem jednoczesne naruszenie obu tych przepisów. Jeżeli pewne ustalenie faktyczne uzależnione jest od oceny dowodu lub dowodów, to nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo. W takiej sytuacji ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów mogą być rozstrzygane jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach nakreślonych przez art. 7 kpk. Podniesienie zarzutu obrazy art. 5 § 2 kpk jest zasadne tylko wówczas, gdy sąd orzekający rzeczywiście powziął wątpliwości, bądź gdy powinien takie powziąć i wbrew wyrażonej w tym przepisie regule rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Przepis art. 5 § 2 kpk nie ma odniesienia do wątpliwości, które ma w zakresie postępowania dowodowego któraś ze stron procesu karnego, natomiast przepis ten dotyczy wyłącznie wątpliwości, które mogły powstać po stronie sądu co do interpretacji zgromadzonego materiału dowodowego, i wskazuje, jak należy w takiej sytuacji postąpić. Reguła in dubio pro reo może być powołana dopiero, gdy w procesie oceny dowodów zgodnie z kryteriami określonymi w art. 7 kpk, nie zdołano usunąć nasuwających się wątpliwości.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie można mówić o istnieniu jakiejkolwiek realnej potrzeby ponownego rozpoznania sprawy, w sytuacji możliwości wykorzystania przez sąd II instancji inicjatywy dowodowej nadanej mu przez treść art. 452 § 2 kpk. Jeśli zatem sąd okręgowy uznałby, że zachodzi potrzeba poszerzenia i weryfikacji materiału dowodowego, to samodzielnie winien ten materiał uzupełnić, a następnie dokonać jego stosownej oceny, zwłaszcza, że w sprawie niniejszej nie występowały ograniczenia z art. 454 kpk do wydania orzeczenia reformatoryjnego. Z uwagi na aktualne brzmienie art. 452 § 2 kpk oraz treść art. 167 kpk, regułą jest obecnie prowadzenie uzupełniającego postępowania dowodowego przed sądem drugiej instancji i orzekanie reformatoryjne, zaś uchylenie wyroku sądu I instancji w oparciu o przesłankę z art. 437 § 2 kpk powinno mieć miejsce jedynie w sytuacjach wyjątkowych, kiedy bez ponowienia wszystkich dowodów nie jest możliwe wydanie trafnego rozstrzygnięcia. Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne odnośnie przedmiotowego czynu znajdują odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Brak jest podstaw faktycznych i prawnych do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Argumenty wywiedzione w apelacji obrońcy nie mogły doprowadzić do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonego, bowiem nie pozwala na to ocena kluczowych w sprawie dowodów. Wyrok podlega zmianie przez wydanie orzeczenia reformatoryjnego w II instancji przez przyjęcie, że inkryminowany czyn stanowi wypadek mniejszej wagi określony w art. 278 § 3 i 1 kk i złagodzenie zastosowanej reakcji karnej ( wymierzenie sprawcy kary 6 miesięcy ograniczenia wolności ).

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Przyjęcie, że czyn przypisany oskarżonemu stanowi wypadek mniejszej wagi określony w art. 278 § 3 i 1 kk i co się z tym wiąże, złagodzenie zastosowanej wobec B. W. reakcji karnej.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Wypadek mniejszej wagi zachodzi wówczas, gdy czyn wyczerpuje znamiona podstawowego typu przestępstwa, ale charakteryzuje się „przewagą łagodzących elementów przedmiotowo-podmiotowych” (wyr. SN z 9.10.1996 r., V KKN 79/96, OSNKW 1997, Nr 3–4, poz. 27), zwłaszcza należących do znamion danego typu przestępstwa (wyr. SN z 4.4.1997 r., V KKN 6/97, Prok. i Pr. – wkł. 1997, Nr 10, poz. 7; wyr. SN z 14.1.2004 r., V KK 121/03, Prok. i Pr. – wkł. 2004, Nr 10, poz. 6), które sprawiają, że czyn „nie przybiera zwyczajnej postaci, lecz zasługuje na znacznie łagodniejsze potraktowanie” (wyr. SA w Białymstoku z 16.11.2000 r., II AKa 161/00, OSA 2000, Nr 7–8, poz. 42), jest „przestępstwem o mniejszym ładunku społecznej ujemności” (wyr. SA w Lublinie z 8.8.1996 r., II AKa 91/96, Prok. i Pr. – wkł. 1997, Nr 5, poz. 65).

Dla ustalenia tych okoliczności należy korzystać z kryteriów oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu z art. 115 § 2 kk (wyr. SN z 14.1.2004 r., V KK 121/03, Prok. i Pr. – wkł. 2004, Nr 10, poz. 6; post. SN z 13.6.2002 r., V KKN 544/00, OSNKW 2002, Nr 9–10, poz. 73; wyr. SA we Wrocławiu z 29.9.2010 r., II AKa 270/10, KZS 2011, Nr 1, poz. 78;

Charakter instytucji społecznej szkodliwości czynu nie pozwala na uwzględnianie w tych ocenach okoliczności niezwiązanych z czynem, lecz z osobą sprawcy, np. jego osobowości, uprzedniej karalności, sposobu życia przed popełnieniem przestępstwa (wyr. SA w Krakowie z 5.6.2002 r., II AKa 128/02, KZS 2002, Nr 6, poz. 16; wyr. SN z 14.1.2004 r., V KK 121/03, OSNwSK 2004, Nr 1, poz. 106 ), lub wskazujących na nagminność danego rodzaju przestępstw (wyr. SA w Krakowie z 30.11.2001 r., II AKa 260/01, OSA 2002, Nr 9, poz. 70).

Przy przyjęciu, że przedmiotowy czyn stanowi wypadek mniejszej wagi sąd odwoławczy uwzględnił, iż:

-sprawca działał z zamiarem nagłym. Decyzja o popełnieniu kradzieży pojawiła się u niego na skutek zaistniałej sposobności. Zamiar nagły jest przeżyciem, z którym zarówno nauka prawa karnego, jak i praktyka orzecznicza łączy mniejszy stopień winy. Sprawca nie ma bowiem wystarczającej dyspozycji czasowej i warunków wszechstronnego przemyślenia czynu i podejmuje taką decyzję określonego zachowania się, której – być może – w innych warunkach by nie podjął. Decyzja określonego zachowania się podjęta w sposób nagły, pod wpływem emocji (zaskoczenia, zagrożenia), bez możliwości racjonalnego rozważenia okoliczności, których rozważenie mogło doprowadzić do innego zachowania się, jest bez wątpienia mniej naganna od zamiaru przemyślanego, gdy sprawca ma czas i możliwość wszechstronnego przemyślenia czynu, a jednak przestępstwo z rozmysłem przygotowuje i następnie wykonuje (wyr. SN z 27.10.1995 r., III KRN 118/95, Prok. i Pr. 1996, Nr 4, poz. 1). W większości przypadków przestępstwo z zamiarem bezpośrednim nagłym charakteryzuje niższy stopień nasilenia złej woli (stopień winy) i należy je traktować łagodniej, od innych przestępstw podjętych z zamiarem przemyślanym;

- niska wartość szkody;

- odzyskanie mienia przez pokrzywdzonego zaraz po czynie w stanie nieuszkodzonym;

- mniejszy stopień winy oskarżonego z powodu choroby psychicznej. Stopień zawinienia (winy) „podlega ocenie przy uwzględnianiu wszystkich okoliczności decydujących o przypisaniu winy, a więc dojrzałości sprawcy, jego poczytalności, zdolności do rozpoznania bezprawności zachowania, ewentualnych anormalnych sytuacji motywacyjnych" (P. Hofmański, L.K. Paprzycki, w: M. Filar, KK. Komentarz, 2014, s. 413; W. Wróbel, A. Zoll, KK. Komentarz. Część ogólna, t. 1, cz. 2, 2016, s. 919–920). Stan zdrowia oskarżonego skutkuje ograniczeniem jego możliwości psychofizycznych, tym w podjęciu i kontynuowaniu zatrudnienia, co wiąże się u niego z trudnościami materialnymi, zakłóceniami bieżącego funkcjonowania, niedostosowaniem społecznym, reagowaniem nieadekwatnie do bodźców. Z uwagi na to, że do faktorów oceny społecznej szkodliwości czynu ustawodawca zaliczył również elementy podmiotowe (postać zamiaru, motywacja sprawcy), będą one determinowały stopień winy umyślnej;

- nieporadność oskarżonego w realizacji tego czynu. Został zatrzymany po jego popełnieniu z uwagi na charakterystyczny ubiór i zwracające na siebie zachowanie;

- brak pełnej racjonalności w jego działaniu ( oprócz telefonu kosmówkowego zabrał terminal ze skanerem, które nie były mu do niczego potrzebne ).

Zgodnie z treścią art. 53 kk sąd wymierza karę bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Decydując o wymiarze kary sąd uwzględnia także rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, motywację i sposób zachowania się sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu. Kara bowiem musi być sprawiedliwa, nie jest formą odwetu za popełniony czyn.

Sąd II instancji w sposób jednoznaczny przyjął, że stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego z uwagi na sposób ich popełnienia i okoliczności podmiotowe nie jest wysoki. Stopień winy powiązany jest ściśle z przesłankami zawinienia, a zatem o poziomie winy będą decydować m.in. właściwości sprawcy ( stan zdrowia), okoliczności rzutujące na proces motywacyjny. W sprawie zachodzą istotne okoliczności z uwagi na właściwości sprawcy zmniejszające stopień zawinienia. Trzecia ogólna dyrektywa sądowego wymiaru kary to dyrektywa prewencji indywidualnej. Wymierzona kara ma oddziaływać na sprawcę poprzez osiągnięcie celu zapobiegawczego i wychowawczego. Cel zapobiegawczy zostaje osiągnięty, jeśli ukarany sprawca w przyszłości nie popełni już przestępstwa, natomiast cel wychowawczy odnosi się do zmiany osobowości sprawcy, jego postawy, w szczególności do wykształcenia u niego poszanowania dla norm prawnych. Kluczowym kryterium przy orzekaniu kary w perspektywie prewencji indywidualnej jest osobowość sprawcy. Sąd jest zobligowany do postawienia prognozy kryminologicznej, zgodnie z kryteriami wskazanymi w art. 53 § 2 i 3 kk. Taka prognoza kryminologiczna powinna stanowić bazę do dokonywania wyboru optymalnej sankcji, mając na względzie zarówno rodzaj, jak i surowość kary (M. Szczepaniec, Wybór optymalnej..., s. 42).

Oskarżony jest osobą chorą psychicznie. Ma wsparcie ze strony matki, która uczestniczyła w każdej rozprawie odwoławczej. Z jej stanowiska wynika, że B. W. jest skupiony obecnie na życiu rodzinnym, kontynuuje leczenie, nie spotyka się z osobami go demoralizującymi, a uprzedni pobyt w jednostce penitencjarnej wpływał zdecydowanie negatywnie na jego zdrowie. Oskarżony wyraził skruchę i przeprosił za swoje zachowanie.

Sąd odwoławczy miał na uwadze również dyrektywę prewencji ogólnej, tj. „kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa”. Jest to dyrektywa pozytywnej prewencji ogólnej, która nie może być pojmowana wyłącznie jako odstraszanie społeczeństwa, a więc wymierzanie konkretnemu sprawcy surowej kary, nawet ponad stopień winy. Tylko, bowiem kara sprawiedliwa, współmierna do stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu, a przy tym wymierzona w granicach winy sprawcy, może mieć pozytywny wpływ na społeczeństwo, budzić aprobatę dla wymierzonych kar oraz zaufanie do wymiaru sprawiedliwości - i w ten sposób stwarzać warunki do umacniania i kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Oskarżony został szybko ujęty i osądzony, pokrzywdzony nie poniósł szkody. W interesie

społecznym nie jest osadzanie w zakładach karnych sprawców drobnych przestępstw chorujących psychicznie, co nie rokuje osiągania celów takiej reakcji karnej w zakresie prewencji indywidualnej, zwłaszcza jeżeli taki sprawca na wolności ma wsparcie środowiskowe i podlega kontrolowanemu leczeniu psychiatrycznemu.

Dyrektywa stopnia społecznej szkodliwości ma sprzyjać wymierzeniu kary sprawiedliwej i powinna nie tylko wyznaczyć górny pułap kary współmiernej do stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu, ale i przeciwdziałać wymierzeniu kary zbyt łagodnej w przypadku znacznej społecznej szkodliwości czynu ( przedmiotowy czyn do tego rodzaju przestępstw nie należy ); sąd przy wymiarze kary zobowiązany jest zwłaszcza baczyć, aby jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy.

W tym kontekście należy uwzględnić, iż przestępstwo z art. 278 § 3 i 1 kk zagrożone jest karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Ustawowe zagrożenie karą wyraża abstrakcyjne przekonanie ustawodawcy o granicach społecznej szkodliwości danego przestępstwa, nagminności tego rodzaju przestępstw oraz względach prewencyjnych w zakresie zapobiegania przestępstw i względach na społeczne oddziaływania kar przez ustanowienie odpowiednio wysokiej sankcji karnej. Już ustawodawca w odniesieniu do tego przestępstwa przewidział sankcję alternatywną.

Kara powinna mieć w odniesieniu do oskarżonego postać sprawiedliwej odpłaty, ale dostosowanej do wszystkich kryteriów z art. 53 kk, będącej ich wypadkową. Ustawowe zagrożenie karą wyznacza pierwszy etap wymierzania kary wobec konkretnego sprawcy. W przypadku czynu z art. 278 § 3 i 1 kk ustawodawca przewidział sankcję alternatywną. Te granice zagrożenia ustawowego dotyczą czynów o rożnej wadze i skutkach.

Sąd odwoławczy uznał, iż adekwatną do tych zasad, uwzgledniającą sylwetkę sprawcy, wagę czynu, jego uprzednią karalność będzie kara 6 miesięcy ograniczenia wolności polegająca na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. Jest to kara długoterminowa, w trakcie której zachowanie oskarżonego będzie podlegać kontroli, a z drugiej strony pozytywnemu odziaływaniu poprzez wykonywanie pracy na cele społeczne zleconej przez sąd; w razie naruszania przez sprawcę w tym okresie porządku prawnego istniej możliwość w jej miejsce orzeczenia zastępczej kary pozbawienia wolności.

Wzmacniając wychowawcze i zapobiegawcze cele tej reakcji karnej sąd odwoławczy zobowiązał oskarżonego do w jej trakcie do powstrzymania się od używania środków odurzających.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sprawstwo

Koszty sądowe za I instancję

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak jest podstaw faktycznych i prawnych do korekty zaskarżonego wyroku w tych zakresach.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Przyjęcie, że czyn przypisany oskarżonemu stanowi wypadek mniejszej wagi określony w art. 278 § 3 i 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i art. 4 § 1 kk.

W miejsce kary pozbawienia wolności, wymierzenie oskarżonemu kary 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym; zobowiązanie oskarżonego do w jej trakcie do powstrzymania się od używania środków odurzających.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany wyroku zostały wskazane wyżej.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Sąd odwoławczy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata U. G. 1239, 84 złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

4

Sytuacja osobista i materialna oskarżonego, przesądziła o zwolnieniu go od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana