Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 826/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 24 września 2021 r. w sprawie sygn. akt VII K 752/20.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

K. K.

Czyn wskazany w pkt I i II komparycji wyroku.

Wspólne zamieszkiwanie oskarżonego i pokrzywdzonych w domu jednorodzinnym. Zamieszkiwanie oskarżonego z pokrzywdzoną B. K. na tym samym poziomie domu, współdzielenie kuchni oraz łazienki.

zdjęcia fotograficzne

183

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Zdjęcia fotograficzne k.183

Dokumentacja fotograficzna przedłożona przez oskarżonego obrazuje warunki lokalowe, w jakich zamieszkuje oskarżony oraz pokrzywdzeni, w szczególności B. K., która współdzieli z oskarżonym piętro, a tym samym kuchnię, łazienkę oraz wejście do domu. Przedmiotowy dowód potwierdza niekwestionowane w toku sprawy okoliczności, tj. konieczności współdzielenia domu, przez co - jako wiarygodny podlegał uwzględnieniu, tym bardziej, że nie sprzeciwiał mu się oskarżyciel publiczny.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

- zarzut obrazy przepisów postępowania tj. art. 7 kpk polegający na dowolnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków: B. K., M. K. (1), P. D., E. S., M. Ł., M. K. (2), co doprowadziło do bezpodstawnego uznania, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów;

- zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na uznaniu, że oskarżony w dniu 26.10.2020 r. doskoczył do pokrzywdzonych z nożem, krzyczał, ubliżał im, wymachiwał nożem w ich kierunku, mówił, że „zajebie” M. K. (1), a pokrzywdzony M. K. (1) obawiał się gróźb oskarżonego, podczas gdy z zeznań pokrzywdzonych i wyjaśnień oskarżonego i oraz okoliczności tego zajścia wynika, że sam pokrzywdzony wszedł do domu pomimo sprzeciwu oskarżonego, rozmawiał z oskarżonym;

- zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na przyjęciu, że oskarżony znęcał się fizycznie i psychicznie nad swoją żoną B. K., co jest następstwem dowolnej oceny zeznań pokrzywdzonej, wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków: M. Ł., M. K. (2) i nie uwzględnienia, że w/w świadkowie nie widzieli, by oskarżony stosował wobec pokrzywdzonej przemoc fizyczną, a ponadto sąd nie rozważył przyczyn nieporozumień pomiędzy stronami i wyjaśnień oskarżonego w części, w której opisuje przyczyny konfliktu z pokrzywdzoną;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do zarzutu apelacji dotyczącego obrazy art. 7 kpk - wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego, w sprawie nie doszło do naruszenia wskazanych przepisów postępoania. Stosownie do treści art. 7 kpk warunkiem prawidłowej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie jest wzięcie pod uwagę i dokonanie oceny wszystkich przeprowadzonych dowodów. Oznacza to, że Sąd analizując poszczególne dowody odnosi je do całokształtu materiału dowodowego przeprowadzając ich ocenę z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd odwoławczy nie ustalił, by sąd I instancji uchybił tej zasadzie przy ocenie któregokolwiek z dowodu przeprowadzonego w sprawie.

Zauważyć należy, że zgromadzony materiał dowodowy w zasadniczej części stanowiły osobowe źródła dowodowe, w tym zeznania świadków, którzy poza B. K. i M. K. (1), nie mieli z oskarżonym codziennej styczności. Wbrew twierdzeniom skarżącego, okoliczność, iż świadkami w przedmiotowej sprawie są de facto wyłącznie osoby albo pozostające w konflikcie z oskarżonym, tj. pokrzywdzeni, albo członkowie jego rodziny, którzy nie mają z nim stałego kontaktu i jedynie sporadycznie odwiedzają go w miejscu jego zamieszkania, nie może przekreślać wartości dowodowej tych zeznań. W szczególności należy wziąć pod uwagę charakter przypisanego oskarżonemu czynu z art. 207 § 1 kk, który skierowany wobec osób wspólnie zamieszkujących mógł pozostawać niezauważony w innych środowiskach. Tym samym zeznania wskazanych świadków należało ocenić z ostrożnością, ale też nie było powodów, aby tylko z powodów rodzinnego konflitu przypisać im przymiot niewiarygodności . Sąd rejonowy prawidłowo odniósł się do całości tych zeznań, zauważając, że zeznania te są ze sobą zgodne, także co do okoliczności, iż żadna ze wskazanych osób, poza samą pokrzywdzoną nie była bezpośrednim świadkiem fizycznego znęcania się nad B. K.. Słusznie sąd rejonowy fakt ten poddał analizie w oparciu o inne jeszcze okoliczności o których zeznawali świadkowie, a jednocześnie wziął pod uwagę, że spójnie potwierdzając ten fakt, świadkowie ci nie mieli intencji ani motywu, aby zeznawać na niekorzyść oskarżonego i ujawnili wszystkie znane im okoliczności sprawy. Tym samym słusznie sąd rejonowy uznał, że zeznania świadków P. D., E. S., M. Ł. i M. K. (2) polegają na prawdzie i cechuje je obiektywizm. Skoro tak, sąd w dalszej części wziął je za podstawę dalszych ustaleń. Sąd odwoławczy nie dostrzegł, aby sąd rejonowy uchybił zasadzie logicznego rozumowania i pominął w swoich rozważaniach zasady wiedzy i doświadczenia życiowego.

Należy w tym miejscu odnieść się do zarzutów stawianych wnioskowaniu sądu rejonowego, a zatem, że sąd ten nie uwzględnił przedmiotu sporów pomiędzy pokrzywdzonymi a oskarżonym, czy samego zachowania B. K. wobec oskarżonego w trakcie awantur. Inaczej, w ocenie skarżącego, sąd doszedłby do wniosku, że zachowanie oskarżonego stanowiło jedynie reakcję na konflikt panujący pomiędzy domownikami, nie nosiło zaś znamion znęcania się. Tym samym obrońca oskarżonego nie kwestionował, że pomiędzy oskarżonym a B. K. dochodziło do kłótni, w których oskarżony nie pozostawał bierny w swoim zachowaniu. W przekonaniu sądu odwoławczego K. K. nie mógł był prowokowany przez domowników, w szczególności żonę, skoro z zeznań świadków oraz samych pokrzywdzonych, prawidłowo potraktowanych jako wiarygodne, wynika, że B. K. nigdy nie prowokowała oskarżonego, a w czasie wszczynanych przez niego awantur milczała i ignorowała go. Dalej, wskazać należy, że agresywne i wybuchowe zachowanie oskarżonego nie mogło być jedynie reakcją na spory majątkowe w sytuacji, gdy oskarżony zachowywał się agresywnie i prowokował awantury także pośród innych członków rodziny, co przejawiło się m.in. w kłótni z E. S. z 2008 r. , gdzie uderzył ją, a na rodzinnym spotkaniu po pogrzebie jej męża we wrześniu 2020 r. także wywołał kłótnię, w której rzucał przedmiotami. Słusznie zatem sąd rejonowy przyjął, że zachowanie oskarżonego wykraczało poza zwykłe rodzinne sprzeczki, a nadto to sam K. K. inicjował kłótnie, w których był zdolny do agresywnych zachowań, co sąd rejonowy wywiódł z całokształtu zeznań świadków. Raz jeszcze wskazać należy, że sąd okręgowy, podobnie jak sąd I instancji, nie dostrzegł, aby świadkowie celowo zeznawali przeciwko oskarżonemu. Jako członkowie rodziny szczerze relacjonowali jego życie domowe. Wprawdzie E. S. i M. K. (2), na co dzień mają kontaktu z K. K. lub też kontakt ten jest sporadyczny, a zatem nie pielęgnują więzi rodzinnych i unikają kontaktu z oskarżonym, ale też nie ma pomiędzy nimi wyraźnie zarysowanego konfliktu. Tym samym sąd rejonowy słusznie przyjął, że brak jest powodu, aby przypisać tym świadkom celowe działanie skierowane przeciwko oskarżonemu. Bezsprzecznie świadkowie ci pozostają neutralni w relacji z oskarżonym, co nie znaczy, że nie zauważają jego zachowań w ogóle. Te zaś z pewnością determinują ich obojętny stosunek wobec K. K.. Podobnie w przypadku P. D., który z kolei zna oskarżonego jedynie z obowiązków służbowych, nie ma zatem żadnego powodu, aby zeznawać na jego niekorzyść co do zachowań „w czterech ścianach”. Braku obiektywizmu nie można było również zarzucić świadkowi M. Ł., z którą oskarżony utrzymuje przecież pozytywne relacje, o czym świadczy chociażby to, że w postępowaniu przygotowawczym deklarował chęć wspólnego zamieszkania z siostrą. M. Ł. dbająca o relacje rodzinne z bratem i jego bliskimi. W/w nie miała powodu, aby ingerować w jego sprawy z takim skutkiem, by wpłynąć na nie negatywnie. Jej zeznania nie przeczą wcale dokonanym ustaleniom.

Zasady logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego słusznie zatem doprowadziły sąd rejonowy do potraktowania wymienionych źródeł osobowych jako wiarygodnych, także zeznań pokrzywdzonych. Podkreślić należy, że zeznania te korespondują z zeznaniami pozostałych świadków, są logiczne i wyczerpujące. Z tego też względu wyjaśnienia oskarżonego nie wytrzymują konfrontacji z zeznaniami B. K. i M. K. (1). Trudno bowiem w odniesieniu do tych zeznań znaleźć uzasadnienie dla twierdzeń oskarżonego, w tym argumentacji K. K., iż obciążające zeznania pokrzywdzonych są konsekwencją tylko sporów o majątek.

Konsekwencje prawnokarne niniejszego postępowania nie mają bowiem żadnego wpływu na stosunki majątkowe oskarżonego i B. K. - co do praw własności do domu. Nie można zatem przyjąć, że mogłoby to stanowić źródło prowokujących i negatywnych zachowań pokrzywdzonych skierowanych przeciwko samemu oskarżonemu. Pokrzywdzeni nie mają bowiem żadnego interesu majątkowego w skazaniu oskarżonego, natomiast okoliczność, że przez długi okres znosili uciążliwe i godzące w ich dobra zachowanie K. K., a jednocześnie wspierali K. K. w ciężkiej chorobie, świadczy jedynie o tym, że szanowali oskarżonego jako członka rodziny i nie dążyli do jego krzywdy. Z całą pewnością sąd meriti ocenił materiał dowodowy kompleksowo, badając przy tym, aby dowody się nie wykluczały. Z tego też powodu sąd uwzględnił wyjaśnienia oskarżonego jedynie w zakresie, w jakim nie były sprzeczne z pozostałymi dowodami, uznając je w dalszej części, jako osamotnione oraz nie znajdujące oparcia w innych przeprowadzonych w sprawie dowodach. W tym stanie rzeczy sąd odwoławczy z całą stanowczością przyjął, że z przyczyn podanych przez skarżącego nie sposób przypisać sądowi rejonowemu uchybienia przepisów postępowania.

Reasumując powyższe, przekonanie sądu o konieczności przypisania sprawstwa i winy oskarżonemu pozostaje pod ochroną prawa procesowego, jako że nie wykracza poza ramy zasady swobodnej oceny dowodów, wyrażonej w treści art. 7 kpk Jednocześnie zaś konkluzje sądu stanowią wynik rozważenia wszystkich okoliczności, będąc logicznie oraz z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Mając na uwadze powyższe, sąd odwoławczy nie dostrzegł, aby sąd rejonowy ustalając stan faktyczny dopuścił się uchybienia z art. 438 pkt 3 kpk. Skarżąca natomiast oprócz błędu rozumianego jako niezgodna z art. 7 kpk ocena dowodów opisanych powyżej, nie wskazała na czym miałyby polegać błędy logiczne w rozumowaniu sądu I instancji. Zarzut odwoławczy błędu w ustaleniach faktycznych nie może polegać wyłącznie na polemice z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez sąd. Skarżący nie może więc ograniczyć się do wskazania rozbieżności pomiędzy stanem faktycznym ustalonym przez sąd a rzeczywistym przebiegiem zdarzenia, ale powinien wykazać, na czym polega błąd w ustaleniu stanu faktycznego (por. wyroki SN: z 24.03.1975 r., II KR 355/74, OSNPG 1975/9, poz. 84, s. 12; z 22.01.1975 r., I KR 197/74, OSNKW 1975/5, poz. 58; wyrok SA w Krakowie z 14.05.2008 r., II AKa 50/08, KZS 2008/7–8, poz. 64). Skoro zatem czynności dowodowe przed sądem rejonowym zostały wyczerpane, zaś przeprowadzona ocena dowodów była prawidłowa, to należało przyjąć za prawidłowe także ustalenia w zakresie stanu faktycznego. W tej sytuacji rozstrzygnięcie sądu I instancji zasługiwało na aprobatę.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przebieg rozprawy przed sądem rejonowym oraz treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazują, że sąd ten prawidłowo, nie naruszając zasady obiektywizmu wyrażonej w art. 4 kpk., swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 7 kpk oraz zasady domniemania niewinności, ocenił materiał dowodowy przyjmując za podstawę orzeczenia całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej odpowiadających treści zebranych dowodów.

Prawdą jest natomiast, że ocena zgromadzonych i przeprowadzonych dowodów okazała się dla oskarżonego niekorzystna, co jest jednak prawem sądu, który stanowisko swoje przekonująco uzasadnił. Przeprowadzone zostały wszystkie dowody, a w uzasadnieniu wyroku z jednakową dokładnością oceniono każdy z tych dowodów. Ocena wiarygodności dowodów jest wnikliwa i drobiazgowa oraz zawiera logiczne i rzeczowe argumenty. Apelacja nie zdołała podważyć tej oceny.

Lp.

Zarzut

- obrazy przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Co do zasady, zarzut obrazy prawa materialnego odnoszący się do kwalifikacji prawnej czynu można postawić tylko wówczas, gdy skarżący nie podważa ustaleń faktycznych związanych z tą kwalifikacją. Jeżeli bowiem nieprawidłowe są ustalenia faktyczne, na podstawie których sąd dokonał kwalifikacji prawnej czynu, to błędem pierwotnym jest błąd w ustaleniach faktycznych, a jego następstwem wadliwa kwalifikacja prawna. Dlatego też w takiej sytuacji skarżący powinien postawić tylko zarzut błędu w ustaleniach faktycznych i wskazać, że mógł mieć on wpływ na treść wyroku właśnie co do kwalifikacji prawnej czynu (por. wyrok SN z 23.07.1974 r., V KR 212/74, OSNKW 1974/12, poz. 233; postanowienia SN: z 2.12.2008 r., III KK 230/08, LEX nr 491425; z 20.11.2008 r., V KK 158/08, OSNwSK 2008, poz. 2340; z 15.02.2007 r., IV KK 234/06, OSNwSK 2007, poz. 438; z 25.07.2005 r., V KK 61/05, OSNwSK 2005, poz. 1412).

Reguła ta znajduje zastosowanie w przedmiotowej sprawie. Sposób, w jaki sformułowano zarzuty nie pozwala bowiem przyjąć, iż zarzut prawa materialnego jest alternatywny wobec stawianego w pierwszej kolejności zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Skarżący wywodząc zarzut błędu w kwalifikacji prawnej czynu oparł się zatem na ustaleniach faktycznych, które uprzednio uznał za błędne.

Wskazać jednak należy, że sąd I instancji prawidłowo zastosował przepisy postępowania, a na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne. Łączna ocena wszystkich ustalonych negatywnych zachowań podejmowanych przez oskarżonego wobec pokrzywdzonej prowadziła do słusznego wniosku o wyczerpaniu dyspozycji art. 207 § 1 kk. Pokrzywdzona w zaistniałym układzie miała rolę ofiary, która nie była w stanie przeciwstawić się zachowaniom agresora. Oskarżony miał natomiast pełną świadomość powagi negatywnego wpływu na psychikę żony i działał intencjonalnie. Ilość i jakość tych zachowań, wymienionych w opisie przypisanego czynu, przekraczała granice dopuszczalnych „nieporozumień” małżeńskich. Obawa pokrzywdzonego – syna miał realne podstawy. Postawy oskarżonego względem członków rodziny - pokrzywdzonych nie mógł uzasadniać fakt niezadowolenia oskarżonego z zajęcia piętra domu przez syna i jego rodzinę (po uprzednim wydzieleniu odrębnego wejścia). Ta sprawa mogła być (i może) być rozwiązana tylko w drodze powództwa cywilnego.

Tym samym zarzut obrazy przepisów prawa materialnego stawiany rozstrzygnięciu sądu I instancji, jako zarzut wtórny, nie mógł być skuteczny.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W odniesieniu do stawianego zarzutu wniosek okazał się niezasadny w całości. Zarzut błędu prawa materialnego stawiany rozstrzygnięciu pozostawał wtórny wobec zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych i okazał się niezasadny. Sąd odwoławczy nie podzielił argumentacji skarżącego. Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku, ewentualnie o jego uchylenie do ponownego rozpoznania nie znalazł zatem podstaw także po rozpoznaniu zarzutu prawa materialnego.

Lp.

Zarzut

- rażącej niewspółmierności zastosowanych kar i środków karnych;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zdaniem sądu odwoławczego wymierzając oskarżonemu karę pozbawienia wolności zarówno w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I, jak i II wyroku sądu rejonowego, sąd meriti nie dopuścił się żadnych nieprawidłowości - biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności istotne z punktu widzenia zasad jej wymiaru. Orzeczona kara jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego czynów, a nadto uwzględnia warunki osobiste oskarżonego. W sprawie nie zachodzą żadne okoliczności, które uzasadniałyby odstąpienie od wymierzenia kary zasadniczej czy przyjęcia nadzwyczajnego złagodzenia kary.

Orzeczona kara (kary) winna także spełnić spoczywające na niej cele zapobiegawcze i wychowawcze. Sąd rejonowy w sposób właściwy odniósł się do okoliczności, jakie miały wpływ na wysokość i rodzaj sankcji wymierzonej oskarżonemu zarówno, co do kar jednostkowych, jak i kary łącznej. Biorąc pod uwagę charakter popełnianych czynów oraz okoliczność, iż oskarżony nie był uprzednio karany, zasadnym było zastosowanie sankcji w postaci kary nieizolacyjnej z jednoczesnym jej warunkowym zawieszeniem na okres próby dwóch lat. Wskazać bowiem należy, że oskarżony już tylko poddany pod dozór policji znacznie poprawił swoje zachowanie, co pozwalało sądowi I instancji przyjąć pozytywną prognozę kryminologiczną.

Nie ulega wątpliwości, że co do warunkowo zawieszonej kary nieizolacyjnej oraz orzeczonej obok niej kary grzywny wobec oskarżonego nie zachodzi rażąca niewspółmierność kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk.

W wypadku orzeczenia kary łącznej zarzut rażącej niewspółmierności kary może zostać postawiony zarówno co do kar jednostkowych, jak i co do kary łącznej. W niniejszej sprawie obrońca nie sprecyzował zarzut w tym zakresie, wobec czego sąd objął analizą zarówno kary jednostkowe, jak i karę łączną. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (por. wyroki SN: z 22.10.2007 r., SNO 75/07, LEX nr 569073; z 26.06.2006 r., SNO 28/06, LEX nr 568924; z 30.06.2009 r., WA 19/09, OSNwSK 2009, poz. 1255; z 11.04.1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985/7–8, poz. 60). Odnosząc powyższe do wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem oraz zastosowanej kary grzywny bezsprzecznie uznać należy, że zarzut rażącej niewspółmierności kary jest bezzasadny.

Jednocześnie zarzut ten okazał się słuszny, co do obowiązku nałożonego na oskarżonego w pkt 8 wyroku, tj. powstrzymania się od kontaktowania się z pokrzywdzonymi w jakikolwiek sposób oraz do powstrzymania się od zbliżania się do pokrzywdzonych na odległość nie mniejszą niż 3 metry na okres 3 lat.

W przekonaniu sądu odwoławczego obowiązek ten nie może zostać przez oskarżonego wykonany w warunkach, w jakich oskarżony aktualnie zamieszkuje. Sąd odwoławczy zauważa, że pokrzywdzeni w dalszym ciągu zamieszkują wspólnie z oskarżonym dom jednorodzinny, w tym B. K. współdzieli z oskarżonym piętro, a zatem kuchnię i łazienkę, a także wejście do domu. W tych okolicznościach zastosowany obowiązek jest w istocie niemożliwy do zrealizowania i jako taki nie może ostać się w wyroku. Inaczej narażałby oskarżonego na niestosowanie się do wyroku niezależnie od woli oskarżonego, a tylko przez wzgląd na realizowanie czynności życia codziennego na wspólnej przestrzeni. Należy mieć także na uwadze, że oskarżony jest osobą schorowaną, ze znacznie ograniczonymi możliwościami zarobkowania, jako że utrzymuje się z renty. Wprawdzie sąd rejonowy, aby osiągnąć zamierzony cel, mógł zastosować w miejscu zakazu kontaktowania się i zbliżania do pokrzywdzonych obowiązek wyrażony w art. 72 § 1 pkt 7b kk., tj. nakaz opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonymi, jednak należy zwrócić uwagę, że już na etapie postępowania przygotowawczego wystarczający okazał się dozór policji mimo, że pierwotnie prokurator zastosował wraz z dozorem także zakaz zbliżania i kontaktowania się z pokrzywdzonymi oraz nakaz opuszczenia miejsca zamieszkania. Środka tego w pełnym zakresie oskarżony nie wykonał z powodu braku innego lokalu, w którym mógłby przebywać. Skoro jednak oskarżony oddany jedynie pod dozór zmienił swoje postępowanie wobec pokrzywdzonych, to zastosowanie w takich okolicznościach przez sąd rejonowy obowiązków wskazanych w art. 72 § 1 pkt 7a, 7b kk wydawałoby się zbyt surowe, w szczególności zważywszy na stan zdrowia oskarżonego (pomijając już brak apelacji w kierunku negatywnym dla oskarżonego).

Tym samym zarzut w zakresie rażącej niewspółmierności kary należało uznać za częściowo zasadny w zakresie obowiązku, który w okolicznościach niniejszej sprawy nie nadaje się do wykonania.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest zasadny jedynie w części, tj. w zakresie uchylenia pkt 8 wyroku, co do obowiązku powstrzymania się od kontaktowania się z pokrzywdzonymi w jakikolwiek sposób oraz do powstrzymania się od zbliżania się do pokrzywdzonych na odległość nie mniejszą niż 3 metry na okres 3 lat. Brak jest natomiast podstaw do uznania, że zachodzi rażąca niewspółmierność kary, co do kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, kary grzywny orzeczonej obok kary nieizolacyjnej oraz co do obowiązku powstrzymania się od nadużywania alkoholu. W tej części wniosek jest bezpodstawny. Sąd okręgowy, za sądem I instancji rozważył wszystkie okoliczności sprawy, uznając, że wymierzając kary jednostkowe, a następnie karę łączną sąd rejonowy uwzględnił zarówno dyrektywy wymiaru kary, jak i wiążące sąd granice wymiaru kary. Tym samym wniosek obrońcy oskarżonego nie zasługiwał na aprobatę instancyjną w pełnym zakresie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

- zmiana w zakresie zastosowanej represji karnej tj. obowiązku z art. 72 § 1 pkt 7a kk, jako nieadekwatnego do okoliczności sprawy - związanych ze stanem majątkowym i sytuacją osobistą, w szczególności zdrowotną i lokalową oskarżonego,

Zwięźle o powodach zmiany

- szczegółowo w pkt 3.3.;

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 635 kpk. Tym samym Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 260 zł tytułem opłaty za drugą instancję stosownie do art. 3 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn.: Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223) oraz kwotę 20 zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (tekst jedn.: Dz.U.2013.663).

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 24 września 2021 r. w sprawie sygn. akt VII K 752/20

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana