Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

Ka 829/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 20 października 2023 roku w sprawie II K 804/23

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

- zarzut obrazy prawa procesowego, która mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego, polegającą na niewystarczającym uwzględnieniu pozytywnej prognozy kryminologicznej co do skazanego oraz nie wzięciu pod uwagę właściwości i warunków osobistych sprawcy, jego poprawnego zachowania podczas pobytu w zakładzie karnym, co poskutkowało wymierzeniem wyroku łącznego w wymiarze 4 lat pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 180 stawek dziennych po 10 złotych jedna stawka;

- zatzrut rażącej niewspółmierności kary łącznej, wymierzonej przy zastosowaniu wadliwych kryteriów jej wymiaru, nie uwzględniając w należytym stopniu związku przedmiotowego czynów, objawiających się bliskością czasową czynów, które stały się podstawą orzeczenia kary łącznej pozbawienia wolności, jak również nieuwzględniającym okoliczności dotyczących osoby skazanego, a mających wpływ na wysokość wymierzonej kary;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarówno zarzuty wskazane przez obrońcę w środku zaskarżenia okoliczności, jak i okoliczności wzięte przez Sąd Okręgowy pod uwagę z urzędu, nie mogły spowodować zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej, poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary łagodniejszej niż wymierzona.

Podniesiony w środku zaskarżenia obrońcy zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej kary, nie może być uznany za uzasadniony zważając, że rażącą surowość kary można przyjąć jedynie wówczas, gdy kara orzeczona przez sąd w sposób oczywisty, wyraźny, a więc rażący odbiega od tej, którą należałoby orzec prawidłowo stosując dyrektywy wymiaru kary ujęte w przepisie art. 85 a kk.

Z karą rażąco niewspółmierną do czynienia mamy wówczas, gdy sąd rozstrzygając o karze nie uwzględnił wszystkich okoliczności wiążących się z poszczególnymi dyrektywami wymiaru kary lub też nie uwzględnił ich wpływu na orzekaną karę w wystarczającym stopniu. Rażącej niewspółmierności orzeczonej kary nie sposób natomiast przyjąć, gdy nie zostały przekroczone granice swobodnego uznania sędziowskiego stanowiącego ustawową zasadę sądowego wymiaru kary. Kara uznana być musi natomiast za rażąco niewspółmierną, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, że pomiędzy karą orzeczoną, a tą karą, która winna zostać wymierzona przy należytym uwzględnieniu wszystkich okoliczności posiadających wpływ na wymiar kary, zachodziłaby wyraźna różnica i to taka, że kary orzeczonej nie sposób zaakceptować.

Wymierzona oskarżonemu kara z pewnością nie przekracza stopnia winy, odpowiada ona stopniowi społecznej szkodliwości czynów, jak również spełnia swoje cele zarówno w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, jak i cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego. Wszelkie okoliczności, które winny zostać wzięte pod uwagę przy wymiarze oskarżonemu kary zostały przez Sąd Rejonowy należycie rozważone, a powołane w apelacji obrońcy argumenty, które przemawiać miałyby za złagodzeniem kary nie mogły spowodować zmiany zaskarżonego orzeczenia.

Kara łączna powinna być postrzegana jako swoiste podsumowanie działalności przestępczej sprawcy. Stanowi ona wyraz potępienia w stosunku do postępowania sprawcy, jak również podkreśla nieopłacalność przestępczej działalności. Z drugiej strony, orzeczona kara łączna powinna być niezbędna dla osiągnięcia celów indywidualnego oddziaływania. W procesie orzekania kary łącznej sąd powinien mieć na względzie, czy w danym przypadku zachodzą okoliczności, które przemawiają za zsumowaniem dolegliwości, czy też przeciwnie – w imię racjonalizacji karania, wskazują na konieczność pochłonięcia części kar. Stąd stosowanie pełnej kumulacji albo pełnej absorpcji, jako że są to rozwiązania skrajne, wymagają istnienia wyjątkowo szczególnych przesłanek przemawiających za jednym, albo drugim rozstrzygnięciem.

Sąd I instancji prawidłowo ocenił, a także właściwie zważył okoliczności wskazywane przez skarżącego przy wymiarze orzeczonej kary łącznej takie, jak jego stopień resocjalizacji, warunki osobiste, czy bliskość czasową, podmiotową i rodzajową popełnionych przez skazanego przestępstw.

Kary jednostkowe wymierzone oskarżonemu za przypisane mu czyny są karami, których wymiar uwzględnia znaczny stopień zawinienia oskarżonego i społecznej szkodliwości popełnionych przestępstw. Sąd Rejonowy zasadnie także orzekając o karze łącznej miał na względzie związek przedmiotowy, jak i podmiotowy pomiędzy popełnionymi przez oskarżonego przestępstwami.

Czyny przypisane oskarżonemu wyrokami, co do których zapadł wyrok łączny, popełnione zostały w dość zbliżonym czasie, stanowią rodzajowo podobne umyślne przestępstwa przeciwko mieniu, na szkodę różnych podmiotów pokrzywdzonych.

Kara łączna jest instytucją mającą na celu racjonalizację wymiaru kary, nie może być jednak sprzeczna z zapobiegawczymi i wychowawczymi celami kary i działać demoralizująco na sprawców przestępstw, w ten sposób, iż premiuje sprawców wielokrotnych niższym wymiarem kary w wyniku orzeczenia kary łącznej. (za: Wyrok SA w Białymstoku z 22.10.2019 r., II AKa 182/19, LEX nr 3222191).

Orzekając karę łączną, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego i w zakresie kształtowania świadomości społeczeństwa.

Podkreślić należy tylko, że skazany jest sprawcą wielokrotnym i popełnił wiele czynów o znacznej społecznej szkodliwości, jednocześnie wykazując całkowite lekceważenie dla porządku publicznego – co więcej popełniał przestępstwa będąc uprzednio skazanym za czyny bardzo podobne. Chodzi tu przecież także o wszelkie inne skazania, także wyroki, które nie zostały objęte przedmiotowym wyrokiem łącznym. Te aspekty zdają się skarżącemu umykać (czy raczej apelant je pomija), przy ocenie całokształtu sprawy, a winien widzieć je sąd. Okoliczności te negatywnie wpływają na ocenę kryminologiczną skazanego i sugerują, że nie jest on w stanie funkcjonować na wolności bez popełniania przestępstw. Wobec powyższego sąd okręgowy ocenił, iż wymiar kary jaki sąd rejonowy wymierzył skazanemu jest, co do zasady prawidłowy, w tym sensie, że sąd rejonowy stosując zasadę asperacji poprawnie ulokował karę w odpowiednim miejscu między jej dolną, a górną granicą.

Wcześniej orzekane kary i toczące się postępowania nie wywołały w oskarżonym pożądanej społecznie refleksji, której efektem pozostawałoby powstrzymanie się od popełniania kolejnych przestępstw. Pomimo uprzedniego skazywania oskarżonego ponownie dopuścił się on popełnienia czynów zabronionych, którymi okazał rażąco lekceważący stosunek do obowiązującego porządku prawnego.

Zarzuty przedstawione w apelacji mają w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na odmiennej ich ocenie. Skarżący podnosząc w apelacji, że skazany w warunkach penitencjarnych wykazuje poprawna postawę, przestrzega porządku prawnego, prezentuje właściwą postawę wobec funkcjonariuszy , otrzymał nagrody, ma podjąć planowana terapię przeciwalkoholową, przemilcza jednak te aspekty życia skazanego, opisane powyżej i w uzasadnieniu sądu meriti, które mają dla skazanego charakter negatywny. To, że postawa skazanego obecnie uznana jest za poprawną, jest minimalnym warunkiem jaki ma osiągnąć kara i w zasadzie w prawidłowo funkcjonującym społeczeństwie nie jest niczym nadzwyczajnym.

W ocenie sądu odwoławczego stopnień uwzględnienia tej opinii przy wymiarze skazanemu zaskarżonym wyrokiem kary łącznej był odpowiedni, zwłaszcza jeżeli się zważy (co pominął apelujący), że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądów „(…) popełnienie więcej niż dwóch przestępstw jest istotnym czynnikiem prognostycznym przemawiającym za orzekaniem kary surowszej od wynikającej z zasady absorpcji” (vide : wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 20.09.2001r. sygn. II AKa 154/01, KZS 5/02 poz. 62, a nadto : wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29.06.2010r. sygn. II AKa 100/10, KZS 10/10 poz. 16 i wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 29.11.2012r. sygn. II AKa 245/12)

Kara łączna orzeczona wobec skazanego powinna stanowić podsumowanie jego całej dotychczasowej kryminalnej przeszłości, a w szczególności braku wyciągania z dotychczasowych skazań pożądanych wniosków w celu przestrzegania porządku prawnego.

W ocenie sądu odwoławczego orzeczone wobec skazanego kary łączne z pewnością nie są rażąco niewspółmiernie surowe w stopniu nakazującym ich obniżenie, skoro granice dla kary pozbawienia wolności oznaczone zostały przez wymiar kary powyżej najwyższej z kar (3 lata i jeden miesiąc ) i sumę kar orzeczonych za zbiegające się przestępstwa (4 lata i 6 miesięcy) lat), a zatem wymierzona kara łączna jest bliższa dolnej granicy, zaś granice dla kary grzywny zostały oznaczone odpowiednio przez 160 i 280 stawek dziennych grzywny, a zatem wymierzono karę łączną w wysokości bliskiej dolnej granicy, przyjmując wysokość stawki w kwocie minimalnej. Kary te nadto w – ocenie sądu odwoławczego – uwzględniają prawidłowo dyrektywy prewencji indywidualnej i generalnej.

Sąd Okręgowy zauważa także, że przedmiotem apelacji nie było zastosowanie prze wymiarze kary łącznej stanu prawnego, obowiązującego aktualnie - zastosowano przepisy Kodeksu karnego dotyczące zasad wymiaru kary łącznej obowiązujące od dnia 24 czerwca 2020r. Takie też procedowanie w przedmiotowej sprawie przekonuje.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec skazanego kary łącznej w dolnej granicy ustawowego wymiaru na podstawie art. 86 kk;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Rejonowy prawidłowo wyważył okoliczności podmiotowo - przedmiotowe sprawy.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok i wszystkie rozstrzygnięcia;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

podano powyżej;

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 2 I 3

Na zasadzie art. 624 § 1 kpk zwolniono skazanego od ponoszenia kosztów sądowych za instancję odwoławczą, a to wobec uznania, że ich uiszczenie byłoby dla skazanego zbyt uciążliwe.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokacje z uwzględnieniem treści orzeczenia TK z dnia 20 grudnia 2022 roku w sprawie 78/21.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca skazanego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

kara

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana