Treść orzeczenia IV Ka 843/23 - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim

IV Ka 843/23 - uzasadnienie Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim z 2024-06-07

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 843/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 26 października 2023 roku w sprawie II K 485/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.1.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5. Ustalenie faktów

1.1.3. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

-------------------

----------------------------------------------------------

------------

---------------

1.1.4. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

-------------------

----------------------------------------------------------

-------------

---------------

1.6. Ocena dowodów

1.1.5. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

---------------

--------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------

1.1.6. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------------

--------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego S. K. zarzuty dotyczące oskarżonego:

1. obrazy przepisów prawa materialnego art. 216 kk w zw. z art. 12 k.k.

- poprzez przyjęcie przez sąd I instancji, iż zachowanie oskarżonego prywatnie wypełniło znamiona czynu – przestępstwa znieważenia przy przyjęciu, iż zachowanie oskarżonego miało charakter czynu ciągłego, a tym samym pomimo umorzenia postępowania, z uwagi na przedawnienie karalności czynu, dające przekonanie, iż do czynu zabronionego doszło, w sytuacji, w której jedną osobą, która rzekomo miała słyszeć słowa „złodzieje”, „oszuści”, był – obok oskarżonych prywatnie wzajemnie – ich syn, który, z uwagi na pokrewieństwo oraz interes w niniejszym postępowaniu w sposób oczywisty będzie świadczył na korzyść rodziców, w sytuacji, w której świadkowie pozostali – pracownicy urzędu gminy, nie są ani spokrewnieni, ani spowinowaceni z oskarżonym prywatnie, nie mają interesu w składaniu zeznań na korzyść oskarżonego prywatnie, a przybyli na miejsce w dniu 24 stycznia 2022 r. funkcjonariusze policji, po pierwsze nie odnotowali zaistnienia takiego czynu, oskarżeni prywatnie wzajemni nie przekazali takowej informacji przybyłym funkcjonariuszom, a sami odmówili podpisania protokołu, a przecież mogli wówczas informację o takim zajściu w formie adnotacji poczynić na dokumencie urzędowym, co by uwiarygodniło składane w niniejszym postępowaniu zeznania, zwłaszcza, iż prywatny akt oskarżenia został złożony po ponad roku od zaistnienia rzekomego czynu, którego miałby dopuścić się Oskarżony prywatnie, a ponadto jak wynika z protokołu z oględzin nieruchomości ż dnia 24 lutego 2022 r. w znieważaniu pracowników Urzędu Gminy w R. prowadzący oględziny nieruchomości należącej do E. i W. B. (1) uczestniczył ich syn, Ł. B., obrażając S. K. i grożąc wyprowadzeniem z nieruchomości , co potwierdziła podczas swoich zeznań na ostatniej rozprawie P. K. S. (1), a zważyć należy, że syn Oskarżonych prywatnie wzajemnie - Ł. B., był również najemcą części nieruchomości będącej przedmiotem oględzin na potrzeby własnego biznesu;

- poprzez uznanie za wiarygodne zeznań Oskarżonych prywatnie wzajemnie i ich syna, w sytuacji, w której mają interes prawny i faktyczny, aby odsunąć Oskarżonego prywatnie od dokonywania czynności jako pracownika i kierownik Referatu Podatków Lokalnych w Urzędzie Miasta i Gminy R., z uwagi na jego skrupulatność do podchodzonych obowiązków, obiektywność, brak możliwości wpływu na urzędnika,

- uznanie, że zachowanie Oskarżonego wzajemnie po pierwsze wywołane było z góry powziętym zamiarem, gdzie nie mógł mieć on wiedzy, kto będzie uczestniczył w czynności ( albowiem strony również w postępowaniu administracyjnym mogą działać przez pełnomocników), jak również, że dwukrotnie dopuścił się zarzucanego mu czynu, czym dopuścił się tzw. czynu ciągłego,

- poprzez niewzięcie pod uwagę zachowania Oskarżonego prywatnie wzajemnie W. B. (1), który przyznał się, że kontaktował się z jednym z członków rodziny (bratem ciotecznym), będącym radnym — K. B., co nie świadczy pozytywnie o osobie oskarżonego W. B. (1), stara się poprzez pełniącą w jednostce samorządu terytorialnego określoną funkcję o pomoc w sprawach podatków (g.2.11.00 protokołu rozprawy z dnia 17 października 2023 r.)

2. obrazę przepisów prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia art. 4 kpk, art. 7 kpk i 410 kpk poprzez nieprawidłową, przekraczającą granice swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, która nie uwzględniała zasady prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego,

3. błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia i wiarygodność E. i W. B. (1) i ich syna, Ł. B., tj.:

- uznania, że E. i W. B. (1) zostali nazwani przez S. K. złodziejami i oszustami w Urzędzie Miasta i Gminy w R. w nieokreślonym dniu i czasie w styczniu 2022 r. oraz podczas oględzin nieruchomości położonej w (...) (...) , należącej do p. B. w dniu 24 stycznia 2022 r.’

- uznania, że wójt gminy przyznał, że S. K. jest „chamowaty”, w sytuacji, w której takich słów nie wypowiedział, ani nie potwierdzi ł na rozprawie,

- uznania, za udowodnione, że W. B. (1) zbankrutował, co pozostaje w korelacji z zaniechaniem Sądu w zakresie ustalenia sytuacji majątkowej W. B. (2), tj., że nie posiada majątku, a źródłem jego utrzymania jest wynagrodzenie za pracę na poziomie najniższej krajowej,

- uznanie, że decyzje administracyjne opracowane przez S. K. w sprawie(...) (...) (...) z dn. 26.04.2019 r. i (...) (...) (...) z dn. 26.04.2019 r., w której Wójt Gminy R. odmówił P. E. i W. B. (1) umorzenia zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę, zawiera nadmiernie moralizatorski ton, zawiera pouczenia i porady, w jaki sposób członkowie rodziny B., w tym ich studiująca córka, powinni przyczynić się do poprawy sytuacji finansowej, a także zarzutami, że źle zarządza swoim majątkiem i dokonują błędnych wyborów, nie traktując danin publicznych w sposób priorytetowy, w sytuacji, 'w której z uwagi na uznaniowy charakter decyzji Organ, ma wręcz obowiązek w sposób prawidłowy i należyty ustalić stan faktyczny i poczynić odniesienia i uwagi w zakresie dotyczącym analizowanej sytuacji, właśnie z uwagi na uznaniowy charakter decyzji. Skoro strona składa taki wniosek o umorzenie, musi się liczyć z całkowita analizy całego stanu faktycznego, na jaki sama się powołuje,

- uznanie, że nieruchomość położna w I. pod numerem (...) (...) ma charakter rolny, w sytuacji, w której ma ona charakter przemysłowy;

- uznanie, że w styczniu 2022 r. E. B. ponownie przyjechała do UG w R., aby uzyskać od kierownika informacji o zasadach opodatkowania nieruchomości na kolejny rok.

- uznanie, iż to oskarżony prywatnie dyktował K. S. (2) treść protokołu — skoro protokół zeznała, sporządzony był wspólnie i również K. S. (2) się pod nim podpisała, co potwierdza, że zgadza się w nim wskazane rzeczywiście miały miejsce,

- uznanie, że twierdzenia W. B. (1) w zakresie nieprawidłowości naliczanych podatków za wiarygodne, w sytuacji, w której decyzje administracyjne wydawane przez Wójta Miasta i Gminy R., na skutek odwołań Państwa B. podlegały weryfikacji przez organ administracji II instancji, przy czym po zbadaniu przez ten organ akt postępowania pierwszoinstancyjnego, stwierdzano, że organ I instancji działał prawidłowo potwierdzając jednocześnie prawidłowość dokonywanych naliczeń.

Podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego S. K. zarzuty dotyczące oskarżonych prywatnie wzajemnie E. B. i W. B. (1):

1. obraza przepisów prawa materialnego :

art. 212 11 kk poprzez uznanie, iż czyn Oskarżonych prywatnie wzajemnie wyczerpał dyspozycję tego przepis, w sytuacji, w której zachowanie, jakiego dopuścili się Oskarżeni prywatnie wzajemnie obejmowało zachowanie skierowane przeciwko osobie będącej funkcjonariuszem i jako takie winno być zakwalifikowane, jako wypełniające dyspozycję art. 226 § 1 kk w zw. z art. 115 § 13 pkt 4 kk

art. 226 § 1 kk w zw. z art. 115 § 13 pkt 4 kk — poprzez ich niezastosowanie, a tym samym nieprzyjęcie przez sąd I instancji, iż S. K. — jako kierownik Referatu Podatków Lokalnych w Urzędzie Miasta i Gminy R. w dniu 24 stycznia 2022 r. był w trakcie wykonywania obowiązków zawodowych, wykonując czynności w postępowaniu adninistracyjnym dotyczące wymiaru podatków od nieruchomości.

2. obrazę przepisów prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia art. 4 kpk, art. 7 kpk i 410 kpk poprzez nieprawidłową, przekraczającą granice swobodnej Strona I I oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, która nie uwzględniała zasady prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a polegające na:

- uznaniu, że zachowanie Oskarżonych prywatnie miało charakter obiektywny, w sytuacji, w której mają osobiste uprzedzenia do osoby S. K., albowiem jako kierownik Referatu Podatków Lokalnych w Urzędzie Miasta i Gminy R. wykonuje po prostu swoje obwiązki zawodowe, nie ma osobistych uprzedzeń do oskarżonych prywatnie wzajemnie, w sytuacji, w której gdyby ich nie wykonywał, byłby narażony na odpowiedzialność pracowniczą, jako urzędnik samorządowy podlegający dodatkowo przepisom ustawy o pracownikach samorządowych,

- uznaniu, że zachowanie Oskarżonych prywatnych wzajemnie miało charakter obiektywny, w sytuacji; w- której chcieli odsunąć od czynności S. K., gdyż ten wykonuje swoje bardzo skrupulatnie w zakresie każdego podatnika, przez co podstawa naliczenia wymiaru podatku odpowiada rzeczywistości, a być może inny pracownik, były mniej skrupulatny,

- uznaniu, że złożone zawiadomienie przez Oskarżonych prywatnych wzajemnie przeciwko S. K. i opisane w nim zachowanie miało faktycznie miejsce, w sytuacji, w której nie pałają oni sympatią do S. jako kierownik Referatu Podatków Lokalnych w Urzędzie Miasta i Gminy R. wykonuje on obowiązki służbowe, skutkujące wydawaniem decyzji administracyjnych, do których musi się przygotować, niejednokrotnie dokonać czynności oględzin, stanowiących podstawę prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania, albowiem w przypadku zawyżenia podstawy opodatkowania lub przyjęcia powierzchni większej niż faktycznie będąca, miałby zarzut w drugą stronę, że dokonał nieuprawnionego i niezgodnego z prawem przyjęcia innego przedmiotu opodatkowania, a wykonywane czynności leżą w interesie podatnika, aby przedmiot opodatkowania i jego powierzchnia zostały prawidłowo sklasyfikowane, a zachowanie P. B. podczas dokonywanych oględzin wydaje się być nieuzasadnione i zastanawiające, dlaczego nie chcieli okazać przedmiotu mającego zostać zwymiarowany, a następnie opodatkowany.

- twierdzeniu, że to z wina gminy, że dokonała przekształcenia rodzaju gruntów, co skutkowało inną podstawą naliczenia i wymiaru podatku od nieruchomości oraz problemy w rozliczeniach z kontrahentem P. B. były powodem problemów finansowych, w sytuacji, a w konsekwencji skupieniu się na kierowniku referatu — S. K. jako osobie, która działa przeciwko nim, w sytuacji, w której nie jest On powodem problemów finansowych Oskarżonych prywatnych wzajemnie, wykonuje jedynie swoje obowiązki, z których jest rozliczany.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W odniesieniu do zarzutów dotyczących oskarżonego – oskarżyciela wzajemnego S. K. określonych w punktach 1 – 3 apelacji stwierdzić należy, iż okazały się one częściowo zasadne.

W pierwszej kolejności przypomnieć należy – w zakresie zarzutu z punktu 1. (wskazano w nim naruszenie art. 216 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. poprzez jego nieprawidłową wykładnię i błędne przyjęcie, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu opisanego w w/w przepisie) - że Sąd Najwyższy odnośnie tej przyczyny odwoławczej wyraził w wielu orzeczeniach istotne poglądy. Wskazał m.in., że odwołanie się do zarzutu rażącego naruszenia prawa materialnego może mieć miejsce jedynie wówczas, gdy skarżący zarzuca dokonanie błędnej wykładni zastosowanego przepisu, zastosowanie nieodpowiedniego przepisu lub niezastosowanie określonego przepisu w sytuacji, gdy jego zastosowanie jest obowiązkowe, ale pod jednym warunkiem – a mianowicie, że czyni to bez kwestionowania dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych. Innymi słowy rzecz ujmując – obraza prawa materialnego może być przyczyną odwoławczą jedynie wtedy, gdy ma ona charakter samoistny (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 04.05.2005 r., II KK 478/04, Legalis). Podkreślić przy tym trzeba, że obraza przepisów prawa materialnego może wystąpić z różnych przyczyn, a w szczególności polegać może na błędnej wykładni danego przepisu, na zastosowaniu nieodpowiedniego przepisu lub zastosowaniu go w nieodpowiedni sposób, bądź też na zastosowaniu przepisu pomimo zakazu określonego rozstrzygnięcia lub niezastosowaniu normy, której stosowanie było obowiązkowe. Natomiast zgodnie z doktryną i utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego nie stanowi obrazy prawa materialnego generalnie samo nieskorzystanie przez sąd z przysługujących mu możliwości określonego rozstrzygnięcia (wyr. SN z 18.6.2003 r., IV KKN 101/00, Legalis). A zatem, może też polegać na niezastosowaniu przepisu bezwzględnie obowiązującego albo zastosowaniu przepisu pomimo bezwzględnego zakazu. Natomiast zastosowanie albo niezastosowanie przepisu dotyczącego instytucji o charakterze fakultatywnym nie stanowi obrazy przepisów prawa materialnego. Istotnie też należy zgodzić się, że obraza prawa materialnego powinna wynikać z samej treści wyroku (por. postanowieni Sądu Najwyższego z dnia 28.03.2017 r., III KK 498/16, Legalis). Błędem zaś w ustaleniach faktycznych, a nie obrazą prawa materialnego, jest także przyjmowanie za punkt wyjścia nie to co sąd ustalił, lecz to co sąd powinien był ustalić (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 05.01.2017 r., IV KK 430/16, KZS 2017, Nr 4, poz. 15). A zatem, obraza prawa materialnego ma miejsce wtedy, gdy stan faktyczny został w orzeczeniu prawidłowo ustalony, a nie zastosowano do niego właściwego przepisu prawa materialnego, a także w sytuacji niezastosowania określonego przepisu, gdy jego zastosowanie było obowiązkowe.

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy zauważyć należy, iż bezprzedmiotowe w istocie stało się ustosunkowanie do wywodów w spektrum tego zarzutu wobec faktu podważenia przez sąd odwoławczy ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego będącego wynikiem pierwotnego uchybienia polegającego na wyjście poza ramy art. 7 k.p.k. w trakcie oceny dowodów zebranych w tej sprawie. Nadto, sąd odwoławczy stwierdził, że doszło także do obrazy przez Sąd I instancji art. 410 k.p.k., a w konsekwencji ustalenia faktyczne tegoż Sądu nie mogą być uznać za trafne. Apelujący bowiem słusznie kwestionuje te oceny i ustalenia, podnosząc, że doszło do wybiórczego potraktowania materiału dowodowego, a na powyższe przedstawia rzeczowe i trafne argumenty. Celnie zatem zwrócił uwagę apelujący na treść zażalenia wniesionego przez E. i W. B. (1) po nałożeniu przez Wójta Gminy R. indywidualnych kar porządkowych po 3000 złotych za utrudnianie oględzin nieruchomości i znieważenia pracowników delegowanych do tej czynności. Otóż w w/w zażaleniu do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. – wyżej wymienieni nie podali, aby S. K. znieważył ich słowami oszust, czy też oszuści. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. dokonując merytorycznej oceny sytuacji podczas oględzin nieruchomości przez E. i W. B. (1), postanowił w całości przyznać rację Wójtowi Gminy R.. Również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Ł. oceniając sytuację podczas oględzin nieruchomości w dniu 24 stycznia 2021 r. w całości zgodził się z tym, że E. i W. B. (1) swoim postępowaniem w istocie unicestwili prowadzenie oględzin nieruchomości. Na uwagę zasługuje również fakt, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Ł. w dniu 8 listopada 2023 r. wydał dwa wyroki o sygn. akt I SA/Łd 557/23 i I SA/Łd 558/23 oddalające skargi E. i W. B. (1) na decyzje w sprawie nałożonych na nich kar porządkowych za uniemożliwienie przeprowadzenia oględzin nieruchomości. W świetle powyższego nie ulega wątpliwości, że oskarżeni i ich syn, mieli żywotny interes prawny i faktyczny, aby odsunąć S. K. od dokonywania czynności jako pracownika i kierownik Referatu Podatków Lokalnych w Urzędzie Miasta i Gminy R., a to z uwagi na jego skrupulatne podejście do obowiązków i brak możliwości wpływu na urzędnika. W aspekcie powyższego, nie sposób oprzeć się wrażeniu, że Sąd Rejonowy arbitralnie i dowolnie ocenił, że wyjaśnienia S. K., czy też świadków Ł. B. i K. S. (2). Przede wszystkim, świadek K. S. (2) jako pracownica urzędu Miasta i Gminy R. ( nie jest pracownik S. K.), nie ma żadnego interesu prawnego, aby składać zeznania na korzyść S. K.. W tym kontekście, bezpodstawnie również Sąd meriti uznał, że zeznania Ł. B. odpowiadają prawdzie, w sytuacji, w której E. i W. B. (1) pomimo posiadania od początku pełnomocnika, nie zgłosili świadka mającego mieć rzekomo informacje w sprawie, a dopiero na skutek pouczenia przez Sąd o uprawnieniach do zgłoszenia dowodów mających uwiarygodnić, że do czynu przypisywanemu oskarżonemu prywatnie doszło. Sąd Rejonowy nie zwrócił uwagi, że w sytuacji, gdyby rzeczywiście takie zachowanie miało miejsce, świadek ten — jako kluczowy byłby od początku zgłoszony jako osobowe źródło dowodowe. Nadto, nie można nie dostrzec, że gdyby rzeczywiście zaistniało niewłaściwe zachowanie S. K. względem E. i W. B. (1) to mogli oni poinformować o tym niezwłocznie funkcjonariuszy przybyłych na wezwanie W. B. (1), co byłoby odnotowane w protokole oględzin. Z całą pewnością też należało z dużą ostrożnością ocenić relacje E. i W. B. (1), którzy ewidentnie negatywnie byli nastawieni do S. K., jako osoby, która od lat wykonuje czynności wymiaru podatków, skutkujące koniecznością ich zapłaty, a wydawane decyzje administracyjne pomimo ich zaskarżania przez wyżej wymienionych, nie przynosiły oczekiwanych przez nich skutków, co potwierdzało prawidłowość wykonywanych czynności administracyjnych przez kierownika Referatu Podatków Lokalnych. Nie można też tracić z pola widzenia faktu, przy ocenie relacji S. K., że nie ma on żadnego prywatnie interesu przy wymiarze i naliczaniu podatków od podmiotów, wobec których wykonuje obowiązku służbowe, w tym wobec B., nie zna się z nimi osobiście, nie mają wspólnych znajomych, zatem słowa jakich miałby się dopuścić w rezultacie kierowałby wobec każdego podmiotu, który ma zadłużenia wobec Gminy Miasta R., co wprowadzałoby kuriozalną sytuację, albowiem już dawno zostałby zwolniony z pracy albo inne osoby składałyby skargi na urzędnika, co nie ma miejsca, a wręcz przeciwnie. Jak podnosił apelujący S. K. prywatnie jest nagradzany za swoją sumienną pracę, za swój stosunek do petentów urzędu, jak również kulturę osobistą, jaką winien posiadać każdy urzędnik. Sąd Rejonowy bezrefleksyjnie również konstatował, jakoby E. i W. B. (1) nie wpuszczając urzędników skierowanych do wykonania czynności mającej na celu oględziny nieruchomości w dniu 24 stycznia 2022 r. – jak oświadczyli przed sądem - kierowali się obiektywnymi kryteriami, w sytuacji, gdy rzekomo zasłaniali się produkcją oraz brakiem odzieży ochronnej indywidualnej (podczas gdy sami takowej nie posiadali, nie zaproponowali jej założenia, ale też, nie poinformowali o konieczności takiej z uwagi na produkcję, a nadto, z uwagi na godziny pracy urzędu, pokrywające się z normalnymi godzinami pracy większości zakładów pracy, każdorazowo stanowiłoby to swoiste tłumaczenie, uniemożliwiające dokonanie czynności administracyjnej). Sąd meriti nie zwrócił uwagi – w kontekście oceny relacji E. i W. B. (1), że kwestionowali oni decyzje wymiarowe oraz decyzje odmawiające umorzenia zaległości podatkowych, wyłącznie w formie odwołań (podań) składnych w kancelarii Urzędu Miasta i Gminy w R. adresowanych bezpośrednio do SKO w P., czynili to również drogą pocztową. Ponadto niejednokrotnie byli reprezentowani przez profesjonalnych pełnomocników — adwokatów. Ich rzekome osobiste spotkania w Urzędzie Miast i Gminy w R. z S. K. nie miały miejsca, a od kiedy S. K. jest pracownikiem Urzędu Miasta i Gminy R., a następnie kierownikiem Referatu Podatków Lokalnych, przedmiotowo spotkał się z nimi dwukrotnie podczas oględzin ich nieruchomości w dniu 29 marca 2019 r., (była dokonywane na potrzeby postępowania dotyczącego wnioskowanej ulgi w spłacie zaległości podatkowych) oraz podczas oględzin nieruchomości przemysłowej w dniu 24 stycznia 2022 r. (która była dokonywana na potrzeby wymiaru podatku na 2021 r.). W świetle aktywności E. i W. B. (1) w sprawach podatkowych w latach poprzedzających wydarzenia ze stycznia 2022 roku oraz korzystania wielokrotnie z pomocy profesjonalnych pełnomocników jako zupełnie niewiarygodne jawi się twierdzenie, że nie potrafią sformułować skarg, zażaleń czy zawiadamiać organy ścigania o możliwych nieprawidłowościach w funkcjonowaniu administracji publicznej czy nie etycznym zachowaniu pracownika. Podkreślenia wymagaj – na co zwrócił uwagę skarżący - że do dnia doręczenia B. przez Sąd złożonego wzajemnego aktu oskarżenia prywatnego z dnia 24 maja 2023 r., w którym zarzucono, iż w dniu 24 stycznia 2022 r. podczas wykonywania obowiązków służbowych na potrzeby prowadzonego postępowania podatkowego tj. oględzin nieruchomości położonej w I. ((...)), znieważali S. K., nazywając go oszustem i kierowali wobec niego groźby usunięcia siłą z nieruchomości, nie byli w stanie w przybliżeniu ustalić okresu i miejsca zarzucanego mi czynu. Bowiem w złożonym przez E. i W. B. (1) akcie oskarżenia z dnia 22 lutego 2023 r. twierdzili, że zostali wielokrotne znieważeni przez S. K. podczas dokonywania czynności urzędowych polegających na kilkukrotnych przygotowaniach i oględzinach nieruchomości położonej w I. poprzez kierowanie pod ich adresem określeń „oszukujecie” i „oszuści”. Nie określili wówczas chociażby w przybliżeniu ani kiedy, ani gdzie rzekomo w/w miał użyć znieważających B. słów, a B. nie przedstawili na to żadnych dowodów. Natomiast w piśmie z dnia 21 czerwca 2023 r. oskarżający E. i W. B. (1) wskazali, że data czynu opisanego w akcie oskarżenia to nieustalony dzień marzec – kwiecień 2022 r. Również na początku rozprawy w dniu 15 lipca 2023 r. w/w nie byli w stanie określić miejsca i czasu w przybliżeniu ani kiedy, ani gdzie rzekomo S. K. miał użyć znieważających ich słów. Jednocześnie E. B. na rozprawie w dniu 15 lipca 2023 r. wyjaśniła, m.in. że przed kontrolą w dniu 24 stycznia 2021 r, przyjechała do Urzędu Gminy w R. do K. i podczas tego spotkania stwierdziła: „oskarżony naskoczył na mnie, nazywając oszustem i złodziejem”. E. B. używała formy jednoosobowej. Ponadto, z dalszych wyjaśnień wynikało, że nie wiedziała, czy był jakiś świadek tego zdarzenia i czy był ktoś ze nią w pokoju. W dalszych wyjaśnieniach E. B. stwierdziła, że podczas oględzin w dniu 24 stycznia 2022 r., oskarżony powiedział to samo, co w Urzędzie Gminy odnośnie naliczania podatku, czyli że ona i mąż są oszustami, że oszukują Urząd Gminy odnośnie naliczania podatku w I.. Ponadto, oświadczyła, że była z S. K. osoba towarzysząca, ale stała i nie udzielała się, nie wiem, czy te sowa słyszała. Był też ich syn, ale w/w nie wiedziała, czy słyszał te słowa. W dalszych wyjaśnieniach E. B. stwierdziła: „W Urzędzie Miasta już przed oględzinami zostałam nazwana złodziejem i oszustem. Oskarżony powiedział wtedy, że jesteśmy złodziejami i oszustami”, powtórzyła to jeszcze raz w trakcie dalszych wyjaśnień. Natomiast W. B. (1), który przysłuchiwał się wyjaśnieniom swojej żony wyjaśnił m.in., że „wcześniej wiedziałem, że żona będąc w Urzędzie Gminy została obrażona przez oskarżonego słowami złodziej i oszust”. Powtórzył to po kilku zdaniach później: „Żona powiedziała wójtowi, że została nazwana złodziejem i oszustem, ale te słowa dotyczyły nas obojga.” Ponadto wyjaśnił: „Szliśmy po terenie, oskarżony robił zdjęcia i nazwała mnie i żonę oszustem.” Później wyjaśnił, że S. K. nazwał go i żonę w ich obecności oszustami. Natomiast świadek Ł. B. wyjaśnił m.in. „Całe rozmowy z rodzicami nie słyszałem. Ja byłem na początku tej rozmowy i wtedy usłyszałem, że pan K. powiedział, że rodzice chcą oszukać w sprawie podatków, już dokładnie tego nie. Pamiętam, ale powiedział, że są oszustami i ja to słyszałem.” Ł. B. zeznał, że: „nie miałem kasku ochronnego, bo wszedłem tam do hali na minutę. Nie pracowałem tam w tym momencie, to była moja działalność, do której mogłem wejść i skontrolować, co się dzieje.” Powyższe zeznania wskazują nieścisłości, są wręcz ze sobą sprzeczne w zakresie okoliczności, jak również osób, które miały rzekomo słyszeć słowa przypisywane S. K., są niespójne i o ile świadkowie mogą mieć odmienne wspomnienia ze zdarzeń z ich udziałem, lecz nie zostały one w sposób rzetelny wyjaśnione. Jednocześnie w kontekście opisanych powyżej zdarzeń dotyczących sukcesywnego uzupełniania, modyfikowania i prezentowania rzekomego niewłaściwego zachowania S. K., wersja lansowana przez E. i W. B. (1) jest zupełnie niewiarygodna.

W reasumpcji, Sąd Okręgowy dokonując odmiennej oceny dowodów i ustaleń faktycznych w tym względzie, uznając za rzeczowe i zasadne argumenty wyrażone we wniesionej skardze apelacyjnej obrońcy oskarżonego S. K. od czynu zarzuconego mu w akcie oskarżenia, a przypisanego w punkcie 1 wyroku, a kosztami procesu związanymi z tym czynem obciążono oskarżycieli prywatnych E. B. i W. B. (1).

W odniesieniu do zarzutów dotyczących oskarżonych prywatnie E. B. i W. B. (1) wzajemnie określonych w punktach 1 – 2 apelacji stwierdzić należy, iż okazały się one częściowo zasadne.

Zarzuty okazały się zasadne w takim stopniu, że na skutek wniesienia apelacji skutkowały uchyleniem zaskarżonego wyroku w tym zakresie i umorzeniem postępowania. Bowiem Sąd Rejonowy błędnie przyjął, jakoby zachowanie E. B. i W. B. (1) dokonane w obecności pracownicy Urzędu Miasta i Gminy R. K. S. (2), a polegające na tym, podczas wykonywania przez S. K. czynności służbowych i w związku z tym czynnościami w dniu 24 stycznia 2022 roku, a polegającymi na oględzinach nieruchomości położonej w I. – działki ewidencyjnej nr (...) znieważyli go nazywając „oszustem”, wyczerpywało znamiona przestępstwa ściganego z oskarżenia prywatnego stypizowanego w art. 212 § 1 k.k. Wbrew stanowisku Sądu meriti zachowanie, jakiego dopuścili się oskarżeni prywatnie wzajemnie E. I W. B. (1) obejmowało zachowanie skierowane przeciwko osobie będącej funkcjonariuszem publicznym w rozumieniu art. 115 § 13 pkt 4 k.k. i jako takie winno być zakwalifikowane, jako wypełniające dyspozycję art. 226 § 1 k.k. Bowiem S. K. obecny był w tym dniu i w tym właśnie miejscu, jako kierownik Referatu Podatków Lokalnych w Urzędzie Miasta i Gminy R. (nie był tam prywatnie), lecz był w trakcie wykonywania obowiązków zawodowych, wykonując czynności w postępowaniu administracyjnym dotyczące wymiaru podatków od nieruchomości. Zupełnie nieakceptowalne jest zatem, w ujętym ramami tego postępowania, uznanie, jakoby w realiach sytuacyjnych tej sprawy (zważywszy na miejsce, czas, biorące w zdarzeniu osoby, a nade wszystko wypowiedziane słowa i ich kontekst) czyn oskarżonych stanowił zniesławienie (określone w art. 212 § 1 k.k.), nie zaś obelgę (zniewagę) wypełniającą w związku z posiadaniem przez S. K. statusu funkcjonariusza publicznego i wykonywaniem obowiązków służbowych znamiona czynu określonego w art. 226 § 1 k.k. Z całokształtu okoliczności sprawy, a w tym z przebiegu zdarzenia z dnia 24 stycznia 2022 roku można wysnuć wniosek, że intencją E. i W. B. (1) (mających osobiste uprzedzenia do osoby S. K. jako kierownika Referatu Podatków Lokalnych w Urzędzie Miasta i Gminy R. wykonującego obwiązki zawodowe), w tym dniu, było nic innego jak znieważenie S. K., upodlenie jego osoby jako urzędnika w trakcie wykonywanych czynności służbowych i dlatego skierowali wobec niego obelżywy, obraźliwy epitet.

W aspekcie powyższego, S. K. nie był uprawniony do skierowania prywatnego aktu oskarżenia jako oskarżyciel prywatny wzajemny w tym postępowaniu, gdyż zarzucony E. i W. B. (1) czyn jest przestępstwem ściganym z oskarżenia publicznego. Taki prywatny akt oskarżenia – w przypadku wyczerpania przez sprawców znamion czynu z art. 226 § 1 k.k. - nie stanowi zatem skargi uprawnionego oskarżyciela w rozumieniu art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. i zachodzi ujemna przesłanka procesowa. Jako że ujawniono te okoliczności w postępowaniu odwoławczym, to zaskarżony wyrok podlega uchyleniu na podstawie art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów oraz wpływu uchybienia na treść orzeczenia, a postępowanie należy w takim wypadku umorzyć.

W tej sytuacji pełne zastosowanie miał przepis art. 436 k.p.k., zgodnie z którym sąd odwoławczy może ograniczyć rozpoznanie środka odwoławczego tylko do poszczególnych uchybień, podniesionych przez stronę lub podlegających uwzględnieniu z urzędu, jeżeli rozpoznanie w tym zakresie jest wystarczające do wydania orzeczenia, a rozpoznanie pozostałych uchybień byłoby przedwczesne lub bezprzedmiotowe dla dalszego toku postępowania.

Brak skargi uprawnionego oskarżyciela – stanowiący bezwzględną przyczynę odwoławczą z art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. – powoduje, iż Sąd odwoławczy był zobowiązany do uchylenia wyroku i umorzenia postępowania – art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k.

Wniosek

W zakresie oskarżonego prywatnie o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego prywatnie od zarzucanego mu czynu, a w zakresie oskarżonych prywatnie wzajemnie W. B. (1) oraz E. B. uznanie za winnych zarzucanego im czynu, czym wyczerpali dyspozycję art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 115 § 13 pkt 4 k.k. i za nie wymierzenie im kary grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych w wysokości po 20 złotych.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski częściowo zasadne z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1.8. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmieniono zaskarżony wyrok ten sposób, że:

a. uniewinniono oskarżonego S. K. od czynu zarzuconego mu w akcie oskarżenia, a przypisanego w punkcie 1 wyroku, a kosztami procesu związanymi z tym czynem obciążono oskarżycieli prywatnych E. B. i W. B. (1),

b. uchylono rozstrzygnięcia zawarte w punktach 3, 4, 5 i 6.

Zwięźle o powodach zmiany

Z powodów wskazanych szczegółowo w rubryce 3.1. niniejszego uzasadnienia.

1.9. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

Na podstawie art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. uchylono zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonych E. B. i W. B. (1) i na podstawie art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. umorzono postępowanie karne w stosunku do oskarżonych E. B. i W. B. (1).

☒ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Z powodów wskazanych szczegółowo w rubryce 3.1. niniejszego uzasadnienia.

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.4.1.

-----------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1.1.8. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

W tym miejscu, wskazać należy – mimo że żadna ze stron postępowania nie kwestionowała na rozprawie apelacyjnej w sprawie o sygn. akt IV Ka 843/23 prawidłowości składu orzekającego Sądu drugiej instancji, ani nie podejmowała inicjatywy mającej na celu wyłączenie sędziego sprawozdawcy – iż w przedmiotowej sprawie nie występują w stosunku do sędziego referenta zarówno okoliczności określone w art. 40 k.p.k., jak również okoliczności tego rodzaju – o których mowa w art. 41 k.p.k. – które mogłyby wzbudzić uzasadnioną wątpliwość co do bezstronności sędziego w przedmiotowej sprawie. Z żadną ze stron postępowania lub jej przedstawicielem procesowym nie łączą sędziego referenta jakiekolwiek stosunki natury osobistej lub zawodowej, które mogłyby wpływać na bezstronność orzekania. Nie doszło również do uzewnętrznienia przez sędziego poglądu co do istoty sprawy przed wydaniem orzeczenia.

Sąd w niniejszym składzie, podziela tezę, iż mechanizmy służące realizacji konstytucyjnej gwarancji prawa do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP) – pozostające w zbieżności z wymogami określonymi w art. 6 ust. 1 zdanie pierwsze Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności i art. 14 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych, wymagają realnego zapewnienia stronie możliwości urzeczywistnienia tego prawa poprzez wpływ na postępowanie za pomocą takich instrumentów procesowych jak instytucja wyłączenia sędziego, które pozwolą na eliminację jakichkolwiek uzasadnionych na oczach postronnego obserwatora wątpliwości co do bezstronności sędziego – instytucja wyłączenia sędziego w równej mierze służy zapewnieniu realnej bezstronności sądu, jak i umacnianiu autorytetu wymiaru sprawiedliwości przez usuwanie choćby pozorów braku bezstronności.

W tym stanie rzeczy, sąd w niniejszym składzie nie podziela poglądu, iżby sama w sobie okoliczność zgłoszenia przez sędziego referenta kandydatury na wolne stanowisko sędziowskie w sądzie okręgowym, a w jej efekcie powołanie w dniu 09 lipca 2019 roku na stanowisko sędziowskie sądu okręgowego była wystarczającym uzasadnieniem dla uznania braku zachowania przez tegoż sędziego zewnętrznych znamion bezstronności w niniejszym procesie. W tym zakresie podzielić należy argumenty zawarte w orzeczeniach Sądu Najwyższego (por. np. uchwałę z dnia 02 czerwca 2022 r., I KZP 2/22) oraz Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (por. m. in. wyrok z dnia 06 października 2021 r., C-487/19).

W efekcie sąd w niniejszym składzie stoi na stanowisku, że brak jest podstaw do przyjęcia a priori, że każdy sędzia sądu powszechnego, który uzyskał nominację w następstwie brania udziału w konkursie przed Krajową Radą Sądownictwa po 17 stycznia 2018 r., nie spełnia minimalnego standardu bezstronności i każdorazowo sąd z jego udziałem jest nienależycie obsadzony w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.

W świetle powyższego za utrwalone należy przyjąć, że do stwierdzenia braku bezstronności sędziego konieczne jest dodatkowo osadzenie okoliczności wskazywanych jako podstawa niniejszego wniosku w określonych skonkretyzowanych realiach dotyczących postępowania nominacyjnego danej osoby (podobny wniosek wynika z argumentacji zawartej w sentencji i uzasadnieniu wyroku TSUE z dnia 06 października 2021 r., C-487/19). Ponadto, z przywołanego wyroku TSUE (a także wielu innych judykatów TSUE czy ETPCz) wynika, iż skoro powołanie sędziego jest wieloelementowym procesem, do postawienia wniosku, że zagrożona jest prawidłowość skutku, do którego doprowadził wspomniany proces – rozumianego jako brak bezstronności sędziego – konieczne jest dokonanie analizy wszystkich elementów tego procesu i ich sumaryczna, rzetelna i pozbawiona charakteru polemiczno – politycznego analiza.

Podnieść w tym miejscu też należy, iż powołanie sędziego referenta niniejszej sprawy IV Ka 843/23 na stanowisko Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego przy Sądzie Okręgowym w Piotrkowie Trybunalskim dokonane zostało nie przez organ władzy wykonawczej czy ustawodawczej, ale przez organ władzy sądowniczej (art. 112 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych - t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 217 z późn. zm.), zatem nie powstała z tego powodu zależność od którejkolwiek z alternatywnej, dla sądowej, władz.

Sędzia referent sprawy IV Ka 843/23 w pionie karnym orzeka od 2010 roku. W przebiegu służby sędziowskiej był wielokrotnie delegowany do orzekania w sądzie wyższej instancji, a mianowicie w Sądzie Okręgowym w Piotrkowie Trybunalskim – wydziale karnym odwoławczym oraz w Sądzie Apelacyjnym w Warszawie. Posiada więc wieloletnie doświadczenie orzecznicze zdobyte nie tylko w sądzie rejonowym i okręgowym, ale też w sądzie apelacyjnym. Przy czym, zgłoszenie na delegację do Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego w Warszawie zostało poprzedzone prawie 13-letnim stażem orzeczniczym w sprawach karnych, a w tym czasie wielokrotnym delegowaniem do pełnienia obowiązków sędziego w Sądzie Okręgowym w Piotrkowie Trybunalskim (począwszy od 2011 r. delegowanie do wydziału karnego odwoławczego, zaś od 18 czerwca 2018 r. delegacja stała do orzekania w IV Wydziale Karnym Odwoławczym), i uzyskaniem pozytywnej oceny pracy, co wynika z oceny sporządzonej przez Wizytatora ds. karnych Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim, znajdującej się w aktach osobowych sędziego.

W tym miejscu odwołać się należy do stanowiska Sądu Najwyższego wyrażonego w uchwale 3 Izb z dnia 23.01.2002 r. BSA I-4110-1/20, które dotychczas nie zostało przecież zmienione a jedynie potwierdzone przez kolejne orzeczenia np. postanowienie z 16.09.2021 r. sygn. I Kz 29/21, OSNK nr 10/2021 poz. 41, uchwała 7 sędziów z 2.06.2022 r. sygn. I KZP 2/22, OSNK nr 6/2022 poz. 22 czy postanowienie z 5.07.2022 r. sygn. II KK 72/22.

Stanowisko to oznacza, że co do sędziów sądów powszechnych badanie kwestii niezależności, niezawisłości i bezstronności w kontekście przesłanki nienależytej obsady sądu z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., a także podstawy z art. 41 § 1 k.p.k. i odpowiednio z art. 42a § 3 u.s.p., musi dotyczyć szczególnych okoliczności konkretnej sprawy i konkretnego sędziego, a nie samego faktu powołania na urząd sędziego czy delegowania. Przyjąć także trzeba, że od wyrażenia takiej oceny nie są zwolnieni nowo powołani sędziowie i nie narusza to społecznego zaufania do wymiaru sprawiedliwości.

Chodzi bowiem o stan, który - poza wewnętrznym przekonaniem danego sędziego - w sposób obiektywny powodowałby naruszenie gwarancji do bezstronnego i niezależnego rozpoznania sprawy w odbiorze stron czy obserwatorów danego procesu.

W tym kontekście zważyć należy, iż proces opiniowania przez Krajową Radę Sądownictwa sędziego zwieńczony uchwałą z dnia 03 kwietnia 2019 r., wbrew temu co zawarł w swych motywach Sąd Najwyższy do wyroku z dnia 17 maja 2023 r. w sprawie V KK 17/23, był przejrzysty i transparentny.

Zamiast rzeczowych argumentów, odnoszących się chociażby do próby wykazania związku pomiędzy osobą sędziego, jego szeroko rozumianym postępowaniem, a charakterem sprawy we wspomnianym judykacie Sąd Najwyższy skupił się na wymienieniu funkcji, jakie na przestrzeni kilku ostatnich lat badany sędzia piastował, a mianowicie zastępcy rzecznika dyscyplinarnego, czy też wizytatora do spraw karnych (od dnia 01 stycznia 2022 roku) oraz delegowaniu do pełnienia obowiązków sędziego w Sądzie Apelacyjnym w Warszawie.

Wyraźnie w tym miejscu podkreślić należy, iż każdy sędzia jest zarazem uprawniony, jak i zobowiązany do podnoszenia swoich kwalifikacji zawodowych, a wyrazem i formą tego może być w szczególności orzekanie w ramach delegacji w Sądzie wyższego rzędu.

Zestawiając w swej retoryce doświadczenie zawodowe sędziego uczestniczącego w procesie opiniowania przez KRS z innymi kandydatami z niezrozumiałych względów w sprawie V KK 17/23 Sąd Najwyższy posłużył się przy tym manipulacją, przemilczeniem i wykazał z nieznanych względów daleko idącą aberrację.

W tym stanie rzeczy, podkreślenia wymaga, iż w przedmiotowej sprawie nie zaistniały żadne obiektywne podstawy do wyłączenia mnie od jej rozpoznania.

Powyższe okoliczności wskazują, iż brak jest podstaw do uznania, że mój osąd w sprawie IV Ka 843/23 doprowadzić mógł do naruszenia standardu niezawisłości lub bezstronności sędziego, mającego wpływ na wynik sprawy z uwzględnieniem okoliczności dotyczących uprawnionego oraz charakteru sprawy.

1.10. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-----------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nakazano zwrócić oskarżonemu – oskarżycielowi wzajemnemu S. K. kwotę 300 złotych uiszczoną tytułem zryczałtowanej równowartości wydatków w sprawach z oskarżenia prywatnego.

Zasądzono od oskarżycieli prywatnych – oskarżonych wzajemnych E. B. i W. B. (1) kwoty po 60 złotych tytułem opłaty.

Zasądzono od oskarżycieli prywatnych – oskarżonych wzajemnych E. B. i W. B. (1) na rzecz oskarżonego – oskarżyciela wzajemnego S. K. kwoty po 936 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji i w postępowaniu odwoławczym.

7. PODPIS

0.1.1.3. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika						1
Podmiot wnoszący apelację						Obrońca oskarżonego – oskarżyciela wzajemnego S. K..
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja						Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 26 października 2023 roku w sprawie sygn. akt II K 485/23.
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☒ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☒	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☒	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.1.1.4. Wnioski
☐	uchylenie			☒		zmiana

Dodano: 18 lipca 2024, Opublikował(a): Karol Depczyński
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim
Data wytworzenia informacji: 9 kwietnia 2024