Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 900/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 19 września 2019 roku w sprawie II K 611/18

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Stanowisko sądu odwoławczego zostanie przedstawione zbiorczo w odniesieniu do tożsamych zarzutów podniesionych w obu wniesionych apelacjach, tj. zarzutu obrazy przepisów postępowania: art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., 92 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 k.p.k. - prowadzącego w konsekwencji do poczynienia błędnych ustaleń faktycznych polegających na niezasadnym przyjęciu winy oskarżonego w sytuacji, gdy w ocenie obu skarżących prawidłowa analiza materiału dowodowego prowadziła do wniosków przeciwnych.

Zarzut niewłaściwej oceny materiału dowodowego dotyczy zeznań świadków: T. W., Z. K., D. K. i M. B. (1) oraz wyjaśnień oskarżonego, albowiem:

- zeznania świadków oraz notatki służbowe T. W. i Z. K. (obaj funkcjonariusza policji) nie potwierdzają, by oskarżony E. K. prowadził samochód osobowy znajdując się w stanie nietrzeźwości, ponieważ z informacji uzyskanych z osobowych źródeł dowodowych, jak i z dokumentów sporządzonych w oparciu o informacje podane przez świadków wynika, że oskarżony nie znajdował się wewnątrz pojazdu na miejscu kierowcy ani w chwili jego zatrzymania, ani też w żadnym innym okresie, tym bardzie znajdując się wówczas w stanie nietrzeźwości, stąd niezasadnie uznano, iż ich depozycję potwierdzają sprawstwo oskarżonego,

- treść informacji przekazanych przez samego E. K. w dniu zdarzenia i zapis zawarty w sporządzonych przez policjantów notatkach, nie zawieraja informacji potwierdzających, że prowadził on samochód znajdując się w stanie nietrzeźwości - wobec jednoczesnego twierdzenia oskarżonego, że w dniu zatrzymania spożywał alkohol dopiero po godzinie 23, co pozostaje zgodnie z zeznaniami D. K., któremu, podobnie jak oskarżonemu, w nieuprawniony sposób odmówiono wiarygodności,

- przyznanie wiary zeznaniom świadka M. B. (1) i oparcie na jej zeznaniach ustaleń faktycznych, zgodnie z którymi oskarżony pomiędzy miejscowościami K. R., a miejscowością Z. w gminie U. znajdując się w stanie nietrzeźwości kierował w ruchu lądowym samochodem osobowym V. (...) nr rej (...), w sytuacji, gdy jej zeznania nie zasługują na walor wiarygodności, z uwagi na konflikt pomiędzy świadkiem, a oskarżonym, którzy byli kiedyś parą, a w dniu zdarzenia pokłócili się i już nie utrzymują żadnej więzi, w konsekwencji czego reguły doświadczenia życiowego i racjonalnego rozumowania, nie pozwalają przyjąć za możliwą hipotezy, jakoby o spożyciu tak dużych ilości alkoholu byłby on nadal w stanie się poruszać, w szczególności prowadzić samochód osobowy, tym bardziej że tego samego dnia był dwukrotnie zatrzymywany i legitymowany przez funkcjonariuszy KPP,

- nieprawidłowe przeprowadzenie dowodu z zeznań M. B. (1) poprzez odstąpienie od jej osobistego przesłuchania,

- zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie zasady rozstrzygania powstałych wątpliwości, co do ustaleń faktów i znamion winy, na korzyść oskarżonego E. K.;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia nie wykazała, aby Sąd Rejonowy dopuścił się zarzucanych w apelacjach uchybień prawa procesowego, w szczególności wymienionych w apelacjach obrońców.

Sąd pierwszej instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w przedmiotowej sprawie w sposób prawidłowy, a swoje rozstrzygnięcie w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego wydał w oparciu o prawidłowo oceniony materiał dowodowy. Sąd ten dokonał przy tym oceny dowodów nie przekraczając granic wyznaczonych zasadą ich swobodnej oceny oraz wnikliwie i starannie rozważył wszystkie dowody, przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego, a w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, przekonywująco wykazał, dlaczego jednym dowodom należało dać wiarę, a innym z kolei – waloru takiego należało odmówić.

Ponieważ ocena zgromadzonych w sprawie dowodów została dokonana przez sąd I instancji wszechstronnie, we wzajemnym ich kontekście z innymi dowodami, zgodnie z wiedzą i doświadczeniem życiowym, w pełni korzysta – wbrew stanowisku autorów apelacji – z ochrony art. 7 kpk.

Sąd Rejonowy trafnie zanegował część wyjaśnień oskarżonego (co do jego kierowania pojazdem i stanu, w jakim się znajdował), przedstawiając w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku argumenty, dlaczego jego wersje zdarzeń należało wykluczyć. Wyjaśnienia te pozostają bowiem nie tylko w jaskrawej sprzeczności z zeznaniami byłej konkubiny M. B. (1), ale także świadka G. K. (1), czy wreszcie jego kuzyna D. K. - który miał być decydującym dla oskarżonego świadkiem, a który zaprzeczył przecież, by oskarżony spożywał w jego obecności alkohol o godzinach wskazanych przez E. K. (a co miało doprowadzić do przekonania, iż spożywał go już po jakimkolwiek ewentualnym kierowaniu samochodem osobowym). Sąd meriti miał pełne podstawy do uznania za wiarygodne zeznań świadków M. B. (1) oraz G. K. (1). Świadkowie zgodnie opisali to, jak przemieszczali się podróżując wspólnie samochodem, kto nim kierował (tj. oskarżony), w jaki sposób spożywany był w samochodzie alkohol, jaki był finał drugiej kłótni konkubentów i w którym momencie oskarżony przemieszczał się pojazdem, jako kierujący. Świadek M. B. (1) wcale nie twierdziła, że oskarżony sam "w pojedynkę" wypił półtora litra wódki i 6 piw - jak to stara się przedstawić jeden z apelantów. Analiza jej depozycji wskazuje, że podawane przez świadka jakości i ilości alkoholu są nieprecyzyjne, a przede wszystkim określa zbiorczo alkohol spożywany przez dwóch mężczyzn, bez podania czy pili go po równo, czy też nie. Trudno na podstawie zeznań M. B. jednoznacznie wywnioskować, jaki konkretnie był to rodzaj alkoholu – poza tym, iż były to wódki i piwa. W tym zakresie zeznania świadka M. B. (1) pokrywają się z depozycjami, jakie przedstawił G. K. (1), który zeznał przy tym, ze pojemność butelki spożywanej wódki wynosiła 500 ml i stanowczo zaprzeczył, jakoby alkohol spożywany był w sytuacji opisywanej przez oskarżonego, nie zaś w pojeździe. Co istotne także, zgłoszony przez samego oskarżonego świadek D. K. nie potwierdził wcale wersji, że oskarżony właśnie w jego obecności spożywał alkohol, a co stanowiło linię obrony oskarżonego. Sąd odwoławczy zważył, że wręcz przeciwnie - świadek ów stanowczo takim faktom zaprzeczył. A przecież jest kuzynem oskarżonego i chociażby z tego powodu, mógł prezentować wersje korzystną dla swego „wuja”, jednakowoż tego nie uczynił i w swych zeznaniach przedstawił obiektywną wersję zdarzenia - czego apelanci starają się już nie zauważać. Ponadto błędna ocena zeznań M. B. (1) ma wynikać z tego, że gdyby oskarżony spożywał tak znaczne ilości alkoholu, o jakich w szczególności informował w/w świadek, to wynik stężenia alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu byłby znacznie wyższy niż ujawniony w badaniu - tyle tylko, że podjęte w tym zakresie próby wykazania niewinności oskarżonego, okazały się nieskuteczne, chociażby z powodu informacji o dwóch osobach spożywających alkohol - o czym mowa powyżej, a ponadto zeznania M. B. potwierdzają zeznania G. K..

Oskarżony prezentował linię obrony, kontynuowaną przez apelantów, zgodnie z którą spożywał alkohol już po fakcie kierowania pojazdem, a podczas kontroli policji nie ujawniono i nawet nie starano się ujawnić żadnego pojazdu, którym potencjalnie mógł kierować. Wbrew temu, brak uznania za wiarygodne wyjaśnień E. K. wynika z prawidłowej i kompleksowej oceny wszystkich zebranych w sprawie dowodów, także pierwotnych wyjaśnień samego E. K.. Przede wszystkim apelanci starają się nie dostrzegać, że podczas pierwszego przesłuchania oskarżony E. K. przyznał: „ moja wina i tyle”, przy czym trudno jest uznać, że jest to tylko werbalne wyrażenie swojej winy, skoro wyraził jednoznaczne merytoryczne stanowisko w sprawie, przy bardzo czytelnym zarzucie postawionym przez prokuratora - zarzucie kierowania pojazdem mechanicznych w stanie nietrzeźwości. Natomiast kolejno prezentowane przez niego wersje w toku postępowania sądowego, że „ po prostu nie wiedział co powiedzieć, bo po raz pierwszy w życiu miał taką sytuację”, nie wstrzymuje krytyki, nie tylko w świetle zasad wiedzy i doświadczenia zawodowego, brzmią one po prostu naiwnie w ustach dorosłej i zdrowej na umyślne osoby. Wyjaśnienia pochodzące z postępowania przygotowawczego były spontaniczne, nieprzemyślane w taki sposób, aby dążyć do uwolnienia się od odpowiedzialności, natomiast trudno uznać za wiarygodne depozycje prezentowane w toku postępowania sądowego, zwłaszcza, jak weźmie się pod uwagę nie tylko wiek sprawcy, który przecież jest już osobą blisko 40 -letnią, a ponadto miał już do czynienia z wymiarem sprawiedliwości - był bowiem uprzednio karany za przestępstwo, a także dopuścił się 6 naruszeń przepisów ruchu drogowego. Przedmiotowa więc sytuacja, jaka go spotkała, wbrew twierdzeniom E. K., nie stanowiła szczególnego novum w dotychczasowym jego życiu.

Oskarżony przedstawił wersję, sprowadzającą się do tego, że alkohol spożywał dopiero nieco po 23.00 i to w obecności D. K. oraz jeszcze dwóch znajomych z pracy, których jednak personaliów nie był w stanie wskazać. Świadek D. K. natomiast powyższemu stanowczo zaprzeczył. Gdyby nawet uznać wiarygodność tej wersji, także w kwestii wynikającej z wyjaśnień oskarżonego, że spożył alkohol do przed 24.00 godziny w ilości „4 kubki po pół wódki i do tego piwo”, to przecież ogólny czas, w którym oskarżony miał spożywać alkohol w takiej dawce, wynosił niespełna godzinę czasu i gdyby rzeczywiście tak było - to podejmowane kolejno badania trzeźwości dokonywane przez funkcjonariuszy Policji od godziny 00.49 winny wykazywać bardziej na wartości rosnące, co wynika z naturalnego procesu przyswajania alkoholu, jego rozkładu i następującemu dopiero końcowo procesu eliminacji z organizmu. Tymczasem wartości te malały, co wskazuje bardziej na fazę eliminacji alkoholu z organizmu i wcześniejsze godziny jego spożycia, aniżeli wynikające z ostatnich wyjaśnień oskarżonego.

Na nic zdają się również spekulacje skarżącego, iż odrzucenie wersji oskarżonego o nadpiciu alkoholu dopiero po 23.00, musiałoby prowadzić do przyjęcia założenia, iż w chwili zdarzenia nie byłby w stanie z racji wysokiego stanu upojenia alkoholowego, kierować pojazdem, zwłaszcza, że był dwukrotnie zatrzymywany celem wylegitymowania. Tego rodzaju rozumowanie zakłada bowiem, że oskarżony, w czasie, gdy rozmawiał z funkcjonariuszami byłby skrajnie upojony, natomiast istotnie nic aż takiego nie miało miejsca. Tym bardziej potwierdza się wersja, zakładająca wcześniejsze, jak to podaje oskarżony, a co jasno wynika z depozycji świadków M. B. (1) oraz G. K. (1), spożywanie przez niego alkoholu i znajdowanie się już w momencie kontroli w fazie eliminacji alkoholu. Rzecz jednak w tym, że nie jest wiadome, czy w chwili czynu oskarżony znajdował się już w fazie eliminacji alkoholu, czy też jeszcze w fazie wchłaniania, a co za tym idzie – próba oszacowania jego rzeczywistego stanu nietrzeźwości w tym właśnie momencie, jest czynnością czysto spekulatywną, czemu Sąd rejonowy dał wyraz zmieniając w sposób prawidłowy opis czynu. Bez znaczenia jest przy tym, że oskarżony nie został "złapany" na gorącym uczynku tj. na fotelu kierowcy w stanie nietrzeźwości, czy też w bliskiej odległości od pojazdu, ale w sytuacji, że żaden pojazd w pobliżu nie został ujawniony - bowiem z depozycji w/w świadków wynika logiczny ciąg zdarzeń, które doprowadziły sąd meriti do prawidłowej konstatacji, w zakresie sprawstwa. Pierwsze wyjaśnienia oskarżonego są tu przysłowiowa "kropką nad i" - dla wykluczenia innej możliwej wersji zdarzeń.

Równie naiwnie wygląda także wersja oskarżonego, jakoby feralnego dnia w ogóle nie widział się z G. K. (1), jak przyłoży się te twierdzenia do spójnych w tym zakresie wersji prezentowanej przez świadka M. (...). Nadmierną zaś wagę starają się przyłożyć apelanci do rzekomego konfliktu, jaki miał powstać pomiędzy w/w, a oskarżonym i chęci zaszkodzenia przez tych świadków oskarżonemu, zwłaszcza, że oskarżony wyjaśnił, że jednak jest z nimi w dobrych relacjach i nie ma żadnego konfliktu. Przy czym oskarżony nie przedstawił żadnego logicznego wyjaśnienia dla sytuacji, dlaczego w zasadzie poszukiwał M. B. (1) i w jakich okolicznościach opuściła ona pojazd oraz z kim - przy jednoczesnym lansowanym twierdzeniu, że jednak feralnego dnia nie widział się z G. K. (1).

W kwestii przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka M. B. (1) zważyć należy, że sąd zdecydował się na ich odczytanie, z powodu uznania, iż nie jest to jedyny materiał dowodowy stanowiący podstawę dokonywanych ustaleń i za wyraźną zgodą stron poprzestał na ich odczytaniu na rozprawie - dlatego pretensje jednego z apelantów, co do sposobu przeprowadzenia dowodu nie mogą odnieść zamierzonego skutku.

Wniosek

o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty niesłuszne, apelacje oczywiście bezzasadne.

3.2.

zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, będących podstawa wydanego orzeczenia i mający wpływ na jego treść - polegający na niezasadnym przyjęciu winy oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacjach, ustalenia faktyczne poczynione przez sąd I instancji, a dotyczące sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu są prawidłowe, gdyż stanowią wynik, nie budzącej żadnych zastrzeżeń, zgodnej z art. 4 kpk i art. 7 kpk, oceny zebranych w sprawie dowodów, o czym mowa w punkcie 3.1.

Skarżący, podnosząc w swojej apelacjach, że w toku przedmiotowego postępowania karnego, nie zostały ujawnione żadne przekonywujące dowody wskazujące na sprawstwo i winę oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu, nie dostrzegają, iż przewód sądowy dostarczył jednak wystarczających dowodów na przyjęcie tegoż sprawstwa i winy.

Zasadniczą kwestią, na którą zwrócić należy uwagę jest fakt, że z art. 115 § 16 kk jednoznacznie wynika, iż stan nietrzeźwości w rozumieniu kodeksu karnego zachodzi, gdy zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Oznacza to, że dla uznania, iż ktoś znajdował się w stanie nietrzeźwości, nie jest koniecznym posiadanie wiedzy, jakie było dokładnie stężenie jego alkoholu w chwili czynu. Trudności dowodowe w tym zakresie pojawiają się zwłaszcza wówczas, gdy sprawcy nie udaje się – z różnych względów – zbadać na zawartość alkoholu w organizmie, w niedługim czasie po zaistnieniu zdarzenia. Natomiast słowa ,,prowadzi do”, pozwalają na przyjęcie, iż sprawca był w stanie nietrzeźwości, jeżeli spożył taką ilość alkoholu, który po pełnej absorpcji spowoduje przekroczenie wymaganego progu nietrzeźwości.

Powyższe miał na uwadze sąd meriti zmieniając opis czynu zarzuconego oskarżonemu i przypisując mu odpowiedzialność za kierowanie pojazdem pomiędzy miejscowościami K. R., a Z. znajdując się w stanie nietrzeźwości przekraczającym w/w marginalny prób i prowadzącym do określonego stężenia w chwili wykonania pomiaru przez funkcjonariuszy Policji. Sąd Rejonowy był zaś w pełni uprawniony do dokonania ustalenia, iż w organizmie sprawcy w chwili przejazdu samochodem (aczkolwiek nie zbadanego na zawartość alkoholu bezpośrednio w pojeździe, czy jego okolicach), znajdowała się taka ilość alkoholu, która świadczy o przekroczeniu dopuszczalnych wartości.

Właśnie sytuacja miała miejsce w przedmiotowej sprawie, w której to – co jest bezsporne – nie jest możliwym do ustalenia, jaka była dokładnie zwartość alkoholu we krwi oskarżonego w chwili czynu. Skoro jednak u oskarżonego, stwierdzono podczas pierwszego badania zawartość alkoholu w wysokości 0,47 mg/l w wydychanym powietrzu, nie może ulegać wątpliwości, iż w świetle definicji ustawowej, w pełni zasadnym było ustalenie przez sąd meriti kierowania przez oskarżonego pojazdem w stanie nietrzeźwości.

Sąd Rejonowy tym samym trafnie zanegował wersję oskarżonego, przedstawiając w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku argumenty, dlaczego należało ją wykluczyć. Sąd meriti miał pełne podstawy do poczynienia ustaleń w zakresie w jaki sposób i w jakim celu oskarżony wraz ze świadkami M. B. (1) oraz G. K. (1) przemieszczali się samochodem i kto kierował pojazdem oraz w jakim stanie trzeźwości znajdował się oskarżony pokonują drogę swoi pojazdem pomiędzy wskazanymi miejscowościami. Przemieszanie się samochodu i wniosek, iż kierującym nim był wówczas oskarżony wynika z logicznego następstwa zdarzeń, o których przekonująco zeznawali M. (...). K., a dodatkowo potwierdzali owe przemieszczenia się policjanci, a co sam potwierdził w pierwszych wyjaśnieniach E. K.. Dowody w postaci zeznań świadków M. B. (1), G. K. (1), D. K. i funkcjonariuszy policji przeczą w sposób jednoznaczny wersji podawanej przez oskarżonego w toku postępowania sądowego. Natomiast wymienione wyżej dowody korespondują ze sobą w tak istotnej części, że pozwalają na przypisanie sprawstwa E. K., mimo iż nie został on "złapany na gorącym uczynku" jako kierujący pojazdem i poddany wówczas badaniom na zawartość alkoholu w organizmie. Podawana bowiem przez oskarżonego wersja wydarzeń, co do czasu spożywania oraz ilości wypitego alkoholu jest odosobniona, słusznie została uznana za nieprzekonywującą i stanowiącą nieudolną linię obrony, która w realiach przedmiotowej sprawy nie wytrzymuje krytyki.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i jego prawidłowej oceny, o czym mowa w punkcie 3.1., w sprawie nie zachodziła sytuacja istnienia nie dających się usunąć wątpliwości, co do sprawstwa oskarżonego (art. 5 § 2 k.p.k.). Takie wątpliwości mogłyby się ujawnić w sprawie, gdyby uzasadnionym była wersja o spożywaniu alkoholu dopiero po 23.00 i już po zakończeniu kierowania samochodem - a która to wersja słusznie została odrzucona przez sąd I instancji, w świetle prawidłowo ocenionego materiału dowodowego

Wniosek

o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego jej rozpoznania przez sąd I instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut błędnych ustaleń faktycznych w zakresie winy i sprawstwa oskarżonego okazały się nieuzasadnione.

3.3.

zarzut rażącej niewspółmierności kary, poprzez wymierzenie E. K. kary niewspółmiernej do okoliczności sprawy tj. kary grzywny w rozmiarze 100 stawek dziennych po 10 złotych każda i środków karnych w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 3 lat i 5.000 zł. świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Orzeczona wobec oskarżonego kara oraz środek karny nie noszą znamion, nie tylko „rażącej", ale również i jakiejkolwiek niewspółmierności w rozumieniu do art. 438 pkt 4 k.p.k. Sąd rejonowy przy wymiarze kary oraz środka karnego miał na względzie stopień winy oskarżonego, stopień społecznej szkodliwości popełnionego przezeń czynu oraz pozostałe dyrektywy wymiaru kary, określone w art. 53 kk. Sąd I instancji w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku podał również prawidłowo, jakie okoliczności łagodzące i obciążające miał na względzie, przy wymierzaniu oskarżonemu kary i środka karnego. Mając na względzie całokształt okoliczności przedmiotowo-podmiotowych, ujawnionych w rozpoznawanej sprawie oraz fakt, że przypisane oskarżonemu przestępstwo jest zagrożone alternatywnie karami grzywny, ograniczenia wolności i pozbawienia wolności, natomiast sąd wybrał karę najłagodniejszego rodzaju i dostosował jej wymiar do sytuacji majątkowej, zarobkowej i zdrowotnej oskarżonego, a zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych i świadczenie pieniężne - w sytuacji obligatoryjnego orzeczenia, sąd orzekł na najkrótszy z możliwych okresów i w minimalnej wysokości - w żaden sposób nie można uznać, aby wymierzona oskarżonemu kara grzywny oraz orzeczone środki karne cechowały się rażącą surowością. Wręcz przeciwnie, stwierdzić należy, iż zastosowana represja karna jest odpowiednio wyważona.

Trudno uznać za wygórowaną karę grzywny, wymierzoną wobec oskarżonego w wysokości adekwatnej, nie tylko do stopnia winy oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa, ale również i do sytuacji rodzinnej oraz majątkowej oskarżonego, a także jego możliwości zarobkowych.

Dlatego też w pełni zgodzić się należy z sądem meriti, iż wymierzone oskarżonemu w przedmiotowej sprawie kara i środki karne, stanowią trafną reakcję karną, współmierną zarówno do stopnia winy oskarżonego, jak i do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa, spełniając w sposób właściwy cel zapobiegawczy oraz wychowawczy, jak również cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Wniosek

o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarzonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ zarzut rażącej niewspółmierności kary okazał się niezasadny, brak było podstaw do zmiany orzeczonej kary, czy środków karnych.

3.4.

zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 178 a § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Do zarzutu "obrazy prawa materialnego", który został wyartykułowany wprost przez jednego z apelantów, odniesiono się - wyjątkowo - w ostatniej kolejności, albowiem pomimo wskazania w nagłówku środka odwoławczego obrazy prawa materialnego, w istocie zarzut ten miał polegać na błędnym ustaleniu faktycznym, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, oceniony prawidłowo, pozwalał na przyjęcie, iż E. K. kierował samochodem osobowym w stanie nietrzeźwości. Skarżący podnosił, iż, by przypisać sprawstwo z art. 178 a § 1 k.k. koniecznym jest prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości, a nie jedynie stan nietrzeźwości "potencjalnego" kierowcy, co łączył z faktem braku ujawnienia przez policjantów E. K. za kierownicą pojazdu, a jedynie jego legitymowania - poza jakimkolwiek pojazdem. Wbrew więc nazwaniu zarzutu jako obraza prawa materialnego sąd odwoławczy zauważa, iż rzeczywista intencją skarżącego był tu zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie tego, iż E. K. kierował pomiędzy wskazanymi miejscowościami pojazdem w jakim stanie nietrzeźwości, po drugie: że zarzut ten oceniono już w punkcie 3.2.

Wniosek

o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego jej rozpoznania przez sąd I instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ustalenia faktyczne, z godnie z którymi E. K. kierował pojazdem mechanicznym pomiędzy wskazanymi miejscowościami znajdując się w stanie nietrzeźwości są prawidłowe.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok i wszystkie zawarte w nim rozstrzygnięcia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

wyrok słuszny , apelacje oczywiście bezzasadne

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 2 sentencji

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono w oparciu o treść art. 636 § 1 k.p.k., zgodnie z którym winna je ponieść strona, która wniosła apelację, a która to apelacja okazała się niezasadna, a o opłacie za drugą instancje w oparciu o art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23czerwca 1973r. (DZ. U. z 1983r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.). Wysokość w/w wydatków określono zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym z dnia 18 czerwca 2003 roku ( Dz. U. 108, 00z. 1026 ) z późn. zm. Sąd zdecydował się obciążyć oskarżonego całością tychże kosztów, albowiem jest mężczyzną w sile wieku, ma wyuczony zawód, może podejmować zatrudnienie i posiada dochód z prac dorywczych. Z tego powodu nie ma żadnego uzasadnienia dla jakiejkolwiek zwolnienia w/w od obowiązku ich ponoszenia, szczególnie, że koszty te łącznie nie są szczególnie wysokie - nawet przy uwzględnieniu obciążenia alimentacyjnego na rzecz dziecka.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonegov - adw. E. Ś.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 19 września 2019 roku w sprawie II K 611/18

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego- radca prawny R. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 19 września 2019 roku w sprawie II K 611/18

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana