Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 kwietnia 2017 roku

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: SSO Beata Łapińska

Sędziowie: SSO Agnieszka Leżańska

SSO Urszula Sipińska-Sęk (spr.)

Protokolant: st.sekr.sądowy Marcelina Machera

po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa J. P.

przeciwko E. M.

o diety, ekwiwalent za urlop, ekwiwalent za odzież

na skutek apelacji pozwanego E. M. od wyroku Sądu Rejonowego

IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Tryb.

z dnia 5 października 2016r. sygn. IV P 156/15

oddala apelację.

SSO Agnieszka Leżańska SSO Beata Łapińska SSO Urszula Sipińska-Sęk

V Pa 107/16

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 5 października 2016 roku Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie o sygn. akt IV P 156/15 zasądził od E. M. na rzecz J. P. kwotę 2.388,66 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 28 lutego 2015 roku oraz 900 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, oddalił powództwo w pozostałym zakresie, nie obciążył powoda J. P. kosztami od oddalonej części powództwa oraz nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 1600 złotych .

Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu Rejonowego:

E. M. prowadzi firmę (...).

Powód J. P. został zatrudniony przez pozwana od 4 listopada 2013r. na stanowisku kierowcy. Strony zawarły umowę o pracę na czas określony do 31 października 2018r., wynagrodzenie zostało określone na kwotę 1.450.00zł , nadto wskazano ryczałtowe dodatkowe składniki wynagrodzenia: 100.00 zł z tytułu godzin nadliczbowych, 50,00 zł z tytułu pracy w porze nocnej, 100,00 zł z tytułu dyżuru w rozumieniu przepisów ustawy o czasie pracy kierowców. W umowie przyznano pracownikowi prawo do należności z tytułu podróży służbowych. W dniu 2 stycznia 2014r. i 1 stycznia 2015r. strony zawarły aneksy do umowy o pracę, w których określono wysokość wynagrodzenia, na kwotę 1.530.00zł i 1.600.00zł. W dniu 27 lutego 2015 r. powód wystąpił pisemnie o rozwiązanie umowy za porozumieniem stron.

Powód wykonywał pracę realizując kursy na terenie kraju. Pracownicy pozwanej wykonywali usługi na rzecz firmy (...) rozwożąc z jej magazynów towary do odbiorców. Firma (...) wymagała, aby pracownicy firm przewozowych poruszali się po magazynach w odzieży od R.. Pracownicy pobierali kamizelki, polary z R.. Tak też został zaopatrzony powód. Firma (...) wystawiała dla firm przewozowych faktury za pobrane przez ich pracowników ubrania.

Kierowcy obsługujący firmę (...) nie zjeżdżali codziennie do domów, spali na parkingach w pobliżu magazynów (...), które obsługiwali.

Kierowcy zdawali druki delegacji bez wpisanych w nich kwot należności, obliczało je biuro rachunkowe. Pracownicy przez pewien okres czasu mieli wynagrodzenia płacone częściowo na konto, a częściowo do ręki, nie wszystko było kwitowane. Jednak od dłuższego czasu wszystkie płatności odbywają się jako wpłaty na konto pracownika.

Pozwana od miesiąca października-listopada 2014r. zaczęła mieć problemy w terminowymi wypłatami dla pracowników, występowały opóźnienia, a wszystko to było związane z niezapłaceniem należności przez kontrahenta.

Pozwanej w prowadzeniu firmy pomagał syn R. M. (1) i córka M.. Syn co do zasady zajmował się pracą kierowców, ustalał trasy, kontrahentów itd., a córka pomagała w prowadzeniu dokumentów w firmie.

Pracodawca nie posiada wniosków o urlop składanych przez pracowników, ani też kart urlopowych. Urlopy były udzielane w uzgodnieniu z pracownikiem. Powód nie wykorzystał 14 dni urlopu, nie otrzymał też za te dni ekwiwalentu pieniężnego.

Po rozwiązaniu umowy o pracę powód otrzymał na koniec lutego 2015r. kwotę 2.000.00 zł, na początku kwietnia kwotę 1.000.00 zł i 17 lipca 2015r. kwotę 606.24zł.

W firmie pozwanej kontrolę przeprowadziła Państwowa Inspekcja Pracy. Jednym z inicjatorów tej kontroli był powód. Kontrola zakończyła się dnia 20 lipca 2015r. W protokole PIP wykazała, że powód nie otrzymał kwoty 1.288.66zł z tytułu należności za podróże służbowe oraz ma niewypłacony ekwiwalent za 5 dni urlopu, na podstawie wykazu nieobecności inspekcja przyjęła, ze powód był na urlopie w dniach : 22-25 kwietnia 2014r. i 18-22 sierpnia 2014r.

Po tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że pozew zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Dokonując oceny materiału dowodowego Sąd Rejonowy wskazał, że dał wiarę twierdzeniom świadków R. M., M. G. i T. P., na okoliczność, iż pracownicy pozwanej używali bluz polarowych z firmy (...). Sąd podkreślił, że te zeznania znajdują potwierdzenie w fakturach, jakie dla pozwanej wystawiała firma (...) właśnie za kamizelki, polary. W sytuacji, gdy również świadek B. G. potwierdza, że R. wymagał, aby po terenie jego magazynów chodzili kierowcy w odzieży z napisami firmy (...), wedle Sądu nie było podstaw do przyjęcia, że tylko powód i B. G. byli tymi pracownikami którzy nie otrzymali takich bluz polarowych i musieli kupić sobie odzież we własnym zakresie.

Sąd I instancji podniósł również, że wyżej wskazani świadkowie potwierdzili, iż pozwana miała opóźnienia w wypłacaniu wynagrodzeń dla swoich pracowników, potwierdzili także, że płatności odbywały się na konta pracowników, zaprzestano praktyki płacenia „do ręki” części wynagrodzenia.

Sąd Rejonowy nie dał wiary twierdzeniom pozwanej oraz świadka R. M., jakoby powód po kontroli otrzymał wszystkie zaległe wynagrodzenia, kwotę 1.200.00zł, że delegacje były przelewane bez pokwitowania. Sąd stwierdził, że świadek i pozwana nie podają poza oświadczeniami pozwanej złożonymi na potrzeby kontroli PIP o zapłaceniu należności powoda, żadnych innych dowodów, a w tym w szczególności dokumentów dokonania wypłat wynagrodzenia i ekwiwalentu za urlop dla powoda. Z kolei świadek R. M. – osoba prowadząca firmę razem z pozwaną zeznał, że powód został rozliczony, jednak nie podał dokładnie ani kwot, ani tytułów płatności i nie przedłożyła takowych dokumentów pozwana. Sąd wskazał, że złożone zostały dowody przekazywania kwot alimentów na konto komornika i dokonanych wypłat 1.000.00zł i 2.000.00zł z lutego i kwietnia 2015r.

W ocenie Sądu I instancji w sytuacji, gdy powód inicjuje kontrolę PIP, gdy kwestionuje otrzymywanie wynagrodzeń od pracodawcy jest niewiarygodnym, aby pozwana wypłaciła powodowi jakiekolwiek pieniądze bez pokwitowania, bez dowodu ich przekazania powodowi i to w sytuacji, gdy dokonała przelewu na konto powoda kwoty 606.24zł.

Sąd stwierdził, że to pozwana jako pracodawca miała obowiązek prowadzenia właściwej dokumentacji dla zatrudnionych pracowników, w tym dokumentacji wypłat wynagrodzenia i dokumentów dotyczących udzielania urlopów. Wedle Sądu Rejonowego brak jest dowodów, które dałyby podstawę do przyjęcia, że powód otrzymał całe należne mu wynagrodzenie od pozwanej. Zdaniem Sądu nie ma na to dokumentów, a PIP wykazała brak płatności, zaś świadkowie potwierdzili nieterminowość wypłacania wynagrodzenia i opóźnienia wynoszące nawet kilka miesięcy.

Dlatego Sąd Rejonowy przyjął, że powód nie otrzymał kwoty 1.288.66zł z tytułu należności za podróże służbowe, a diety i ryczałty za noclegi przysługują mu na podstawie art.77 ⁵ kp i rozp.MPiPS z 29 stycznia 2013r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (z.U.2013.167) regulujących zasady i wysokość diet i ryczałtów za noclegi. Na podstawie tych przepisów wysokość należności ustaliła PIP.

Z tych względów Sąd I instancji zasądził na rzecz J. P. kwotę 1.288.66zł.

W ocenie Sądu Rejonowego zasadne jest także żądanie 1.100.00zł ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy. Sąd podkreślił, że powód żądał ekwiwalentu za 14 dni urlopu wypoczynkowego, zaprzeczał jakoby wykorzystał urlop w dniach 22-25 kwietnia 2014r. i 18-22 sierpnia 2014r. Sąd wskazał również, że w sprawie nie ma dokumentacji urlopowej, tak więc ilość wykorzystanego urlopu PIP ustalał na podstawie oświadczeń pracodawcy, list obecności. Powód nie zaprzeczył, aby pewne kwoty wynagrodzenia ekwiwalentu za urlop otrzymał, mimo że brak jest w tym zakresie odpowiednich dokumentów. Zdaniem Sądu I instancji twierdzenia o niewykorzystaniu urlopu i nie otrzymaniu ekwiwalentu są wiarygodne. Dlatego Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 1.100.00zł ekwiwalentu (art.171 kp).

Z kolei wedle Sądu nie było zasadne żądanie kwoty 1.000.00zł z tytułu ekwiwalentu za odzież roboczą i środki czystości. Sąd Rejonowy uznał bowiem, że w sprawie zostało udowodnione, że pracownicy pozwanej, tak jak i kierowcy z innych firm otrzymywali odzież z firmy (...), a pozwana za tę odzież była obciążana przez (...)

Sąd dał wiarę twierdzeniom powódki, świadka R. M. iż kierowcy nie potrzebują odzieży roboczej, nie mają bowiem takich warunków pracy, które wymagałyby zaopatrywania kierowców w taka odzież. Zdaniem Sądu Rejonowego wiarygodne są twierdzenia, że to nie kierowcy dokonywali załadunku i rozładunku towarów z samochodów, dokonywali tego pracownicy R. lub też firm, do których kierowcy, w tym i powód przewozili towary. Sama więc praca kierowcy, w ocenie Sądu I instancji nie jest pracą, która spełnia przesłanki określone w art. 237 ⁷§ 1 kp., a więc warunki, w jakich odzież własna może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu, albo jest wymóg posiadania odzieży roboczej ze względu na wymagania sanitarne, bhp.

Z tych względów Sąd Rejonowe powództwo w tym zakresie oddalił.

Na podstawie art.98, 99 i 100 kpc Sąd przyznał powodowi zwrot kosztów zastępstwa procesowego od uwzględnionej części powództwa.

O rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 477 ²§1 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pełnomocnik pozwanej, zaskarżył wyrok w części w zakresie punktu 1 i punktu 3 w całości, zarzucając mu naruszenie:

1. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, nie ustalenie wszystkich istotnych okoliczności w sprawie mających wpływ na jej wynik, jak również poprzez dowolną i wybiórczą ocenę zebranych w sprawie dowodów w szczególności poprzez pominięcie :

-

dowodu z dokumentu urzędowego w postaci wystąpienia pokontrolnego Państwowej Inspekcji Pracy (...) w Ł. Oddział w P. dotyczącego stwierdzenia, że powodowi należy się od pozwanej ekwiwalent pieniężny z tytułu niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego za 5 dni, a jednocześnie w wystąpieniu brak innych ustaleń Państwowej Inspekcji Pracy w zakresie nakazania pozwanej wypłaty powodowi należności z tytułu podróży służbowych i ekwiwalentu za odzież roboczą,

-

regulaminu czasu pracy i regulaminu wynagradzania obowiązujących u pozwanej, z których wynikają zasady i kwoty należne pracownikom zatrudnionym u pozwanej z tytułu podróży służbowych,

-

zeznań świadków R. M., M. G. i T. P., że należności z tytułu podróży służbowej pracownicy pozwanej odbierali osobiście, nie kwitując pobranych kwot, wypłaty dokonywane były dla wszystkich pracowników w jednym dniu oraz zeznań świadków M. G. i T. P., że wszelkie należności przysługujące im z tytułu świadczonej pracy u pozwanej w tym z tytułu należności za podróże służbowe są w pełni rozliczone,

w konsekwencji czego Sąd meriti nie zbadał podstawy roszczenia powoda i nie poczynił żadnych ustaleń w zakresie wysokości należności z tego tytułu na rzecz powoda oraz w żaden sposób nie odniósł się do zarzutów podnoszonych przez pozwaną, dotyczących należności przysługujących pracownikom zatrudnionym u pozwanej z tytułu podróży służbowych, zasad pobierania wynagrodzenia i jego kwitowania oraz zasad odbierania dni wolnych oraz udzielania urlopów wypoczynkowych pracownikom pozwanej oraz wypłacania przez pozwaną wszelkich należności pracownikom z tytułu podróży służbowych „do ręki” ;

2. art. 98 § ł i § 3 oraz art. 100 k.p.c. poprzez obciążenie kosztami procesu wyłącznie pozwanej, pomimo tego, że powód przegrał sprawę w 30 % zaś powód nawet nie próbował wykazać by przed wszczęciem postępowania sądowego chciał sprawę załatwić polubownie lub w drodze mediacji.

Pełnomocnik pozwanej wniósł o zmianę za zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu z uwzględnieniem kosztów postępowania odwoławczego, ewentualnie zmianę rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów procesu przed sądem pierwszej instancji przez rozstrzygniecie w przedmiocie ponoszenia kosztów procesu zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy trafnie ustalił stan faktyczny w sprawie, w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, dlatego też Sąd odwoławczy przyjmuje dokonane ustalenia za własne.

Zasadniczym zarzutem wywiedzionej przez stronę pozwaną apelacji był zarzut dokonania przez Sąd Rejonowy błędnych ustaleń faktycznych na skutek naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., które miały wpływ na treść rozstrzygnięcia. W ocenie Sądu odwoławczego tak sformułowanego zarzutu nie sposób podzielić.

Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., nie można poprzestać na stwierdzeniu, że dokonane ustalenia faktyczne są wadliwe. Niezbędne jest bowiem wskazanie konkretnych przyczyn, które dyskwalifikują postępowanie sądu w zakresie ustaleń. Skarżący powinien zwłaszcza wskazać, jakie kryteria oceny zostały naruszone przez sąd przy analizie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im taką moc przyznając (zob. postanowienie SN z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, Lex nr 52753, wyrok SN z dnia 6 lipca 2005 r., III CK 3/05, Lex nr 180925).

Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd Rejonowy w swych rozważaniach odniósł się do wszystkich istotnych w sprawie dowodów, w tym do zeznań R. M. (1), odmawiając wiary świadkowi, że wszystkie należności z tytułu podróży służbowej oraz wynagrodzenie ( ekwiwalent za urlop) zostały powodowi przez pracodawcę wypłacone.

Skarżący zarzuca, że Sąd Rejonowy przyznając rację powodowi oparł się wyłącznie na protokole kontroli Państwowej Inspekcji Pracy (...) w Ł. Oddział w P., podczas gdy strona pozwana konsekwentnie zaprzeczała wynikom kontroli w zakresie nie wypłacenia powodowi wszystkich należnych mu kwot z tytułu stosunku pracy. Ma rację strona pozwana, że dochodzone przez powoda roszczenia mają li tylko oparcie w dokumentach z przeprowadzonej przez PIP kontroli u pozwanej.

Nie mniej protokół kontroli Państwowej Inspekcji Pracy jest dokumentem urzędowym, a zatem korzysta z domniemania prawdziwości i autentyczności, tego co zostało w nim urzędowo stwierdzone (art. 244 k.p.c.). Z protokołu tego wynika zaś, że do dnia zakończenia czynności kontrolnych (20 lipiec 2015r.) powód nie miał przez pracodawcę (pozwaną) naliczonych ani wypłaconych należności za styczeń 2015r. i luty 2015r. tytułem podróży służbowej w łącznej kwocie 1288,66zł. oraz ekwiwalentu pieniężnego za 5 dni niewykorzystanego w 2014r. urlopu wypoczynkowego( k. 14 i 15 akt). W wystąpieniu pokontrolnym z 20 lipca 2015r. PIP wezwała E. M. do naliczenia i wypłacenia powodowi ekwiwalentu pieniężnego z tytułu niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego w 2015r. za 5 dni (k. 20 akt).

Ponieważ pozwana zaprzeczała prawdziwości protokołów kontroli PIP co do posiadania zaległości płacowych wobec powoda stwierdzonych w dokumencie urzędowym, to na niej, a nie na stronie powodowej, jak chce apelujący, w myśl art. 252 k.p.c., spoczywał ciężar wykazania tej okoliczności. Pozwana nie sprostała temu obowiązkowi.

Pisemne oświadczenie pozwanej załączone do protokołu kontroli PIP, iż należności z tytułu podróży służbowej za miesiąc styczeń i luty 2015r. powód odebrał osobiście, jest dokumentem prywatnym, a zatem stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która podpisała ten dokument, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 k.p.c.). Taki dokument nie korzysta zatem z domniemania prawdziwości, jak to jest w przypadku dokumentu urzędowego, którym są dokumenty sporządzone w czasie kontroli przez PIP.

Biorąc pod uwagę, że powód zaprzeczał prawdziwości oświadczenia pozwanej, aby wypłacono mu do rąk wszystkie należności z tytułu podróży służbowej i ekwiwalent za zaległy urlop, to na pozwanej w dalszym ciągu w myśl art. 253 k.p.c., spoczywał ciężar wykazania prawdziwości swego oświadczenia. Powyższe nie udało się pozwanej. Zeznania R. M. (1), syna pozwanej, który rozliczał kierowców, potwierdzające prawdziwość złożonego przez matkę oświadczenia, nie są wystarczające do tego, by stwierdzić prawdziwość tego dokumentu. R. M. (1) z racji prowadzenia razem z matką firmy i pokrewieństwa, był zainteresowany wygraniem sprawy przez pozwaną. Jego zeznania nie mają zatem waloru obiektywności. Tym bardziej, że przesłuchani w sprawie świadkowie: M. G. (2) oraz B. G. (2) zeznali, że wszystkie wypłacane przez pracodawcę do rąk pracowników pieniądze były przez nich kwitowane. Nie było zatem sytuacji, aby pracownik odebrał osobiście pieniądze od pracodawcy i nie potwierdził podpisem na liście ich odbioru, jak twierdzi pozwana oraz jej syn R. M. (1). Tylko świadek T. P. (2) przyznał, że czasem nie kwitował odbioru pieniędzy. T. P. (2), jak zeznał, jest z szefem na stopie koleżeńskiej. Nie mniej nawet on co do zasady kwitował odbiór pieniędzy wypłacanych przez pracodawcę. Jedynie wyjątkowo zdarzało mu się pobrać pieniądze bez ich pokwitowania i to tylko dlatego, że darzył szefa jako swojego kolegę zaufaniem. Takie relacje nie łączyły powoda z pracodawcą. Pozwana jako pracodawca ma obowiązek prowadzenia należytej dokumentacji płacowej. Tymczasem nie dysponuje ona jakimkolwiek dokumentem potwierdzającym wypłatę powodowi wszystkich należności z tytułu podróży służbowej i ekwiwalentu za 5 dni urlopu. Jednocześnie pozwana ma dokument przelewu wypłaty powodowi zaległego za miesiąc luty 2015r. wynagrodzenia, które wypłaciła mu w lipcu 2015r. w kwocie 606,48zł., po stwierdzeniu tej zaległości przez PIP w protokole kontroli z lipca 2015r. Świadczy to pośrednio o tym, że pozwana jeśli wypłacała pracownikom przysługujące im należności z tytułu pracy, to dbała o należyte odnotowanie tego faktu w dokumentacji. Brak dokumentów na wypłatę powodowi brakujących należności z tytułu podróży służbowych za styczeń i luty 2015r. oraz wypłaty ekwiwalentu za 5 dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego za 2014r., przemawia zatem za tym, że faktycznie pozwana tych kwot powodowi nie wypłaciła.

W tych okolicznościach odmowa przez Sąd Rejonowy wiary zeznaniom pozwanej oraz jej syna R. M. (1), że powodowi wypłacono wszystkie należności osobiście do rąk bez pokwitowania, mieściła się w granicach zakreślonych treścią normy z art. 2331 k.p.c.

Sąd Rejonowy nie odniósł się w istocie – jak zarzuca apelacja- do zeznań M. G. i T. P., że wszelkie należności przysługujące im z tytułu świadczonej u pozwanej pracy, w tym z tytułu należności za podróże służbowe zostały w pełni rozliczone. Zeznania te nie mają jakiegokolwiek znaczenia dla rozpoznania sprawy. To, że pracodawca nie ma zaległości płacowych względem w/w pracowników, nie jest bowiem dowodem na to, że takich zaległości nie ma w stosunku do powoda, jak życzyłaby sobie strona pozwana. W szczególności, że świadek M. G. (2) zeznał, że każdy z pracowników miał osobno wypłacane pieniądze przez pracodawcę, nikt nie był świadkiem jak inni pracownicy pobierali pieniądze. Tym samym inni pracownicy nie mieli wiedzy co do kwot wypłaconych przez pracodawcę innym współpracownikom, a zatem i powodowi.

Dowodem na brak zaległości z tytułu podróży służbowej względem powoda nie jest wreszcie , jak chce apelujący, treść wystąpienia pokontrolnego PIP 20 lipca 2015r., w którym to pozwana została wezwana jedynie do naliczenia i wypłacenia powodowi ekwiwalentu pieniężnego z tytułu niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego w 2015r. za 5 dni (k. 20 akt), a nie z tytułu podróży służbowej. Tak sformułowana treść wystąpienia pokontrolnego PIP była wynikiem pisemnego oświadczenia pozwanej z 17 lipca 2015r. (k. 17 akt) załączonego do protokołu kontroli PIP, że powód należności z tytułu podróży służbowych za miesiąc styczeń oraz luty 2015r. odebrał osobiście. Jednocześnie w protokole z kontroli z dnia 20 lipca 2015r. PIP stwierdziła, że powyższa okoliczność, nie wynika z dokumentacji płacowej. Dlatego stwierdzono, że do dnia zakończenia czynności kontrolnych (20 lipiec 2015r.) powód nie miał przez pracodawcę (pozwaną) naliczonych ani wypłaconych należności za styczeń 2015r. i luty 2015r. tytułem podróży służbowej w łącznej kwocie 1288,66zł. PIP nie wezwała zatem pozwanej do wypłaty zaległości z tytułu podróży służbowej powodowi, tylko i wyłącznie z uwagi na treść oświadczenia pozwanej o wypłacie tych należności powodowi. PIP nie jest powołana do tego, by oceniać prawdziwość złożonych przez pracodawcę oświadczeń. Do tego powołany jest Sąd, który w toku niniejszego postępowania negatywnie zweryfikował treść złożonego przez pozwaną oświadczenia pisemnego z dnia 17 lipca 2015r.

Rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego o kosztach procesu ma oparcie w art. 100 zd. 2 k.p.c., choć nie zostało wystarczająco wyeksponowane w treści uzasadnienia. Stosownie do art. 100 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. W przedmiotowej sprawie powód wygrał sprawę w 70%, a zatem uległ co do nieznacznej części swego żądania. Uzasadniało to obciążenie kosztami procesu w całości strony pozwanej.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako w całości bezzasadną.