Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lutego 2025 r.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant: st. sekr. sądowy Zofia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2025 r. w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa G. K.

przeciwko pozwanej (...) w O.

o przywrócenie do pracy

na skutek apelacji pozwanej (...) w O. od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 17 listopada 2023 r. sygn. akt IV P 82/23

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że powództwo oddala i zasądza od powoda G. K. na rzecz pozwanej (...) w O. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za I instancję z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty,

2.  zasądza od powoda G. K. na rzecz pozwanej (...) w O. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję z odsetkami za opóźnienie w wysokości odsetek ustawowych liczonymi po upływie tygodnia od dnia ogłoszenia wyroku do dnia zapłaty;

Sygnatura akt V Pa 144/24

UZASADNIENIE

W pozwie nadanym pocztą w dniu 16 sierpnia 2023 roku reprezentowany przez pełnomocnika powód G. K. wniósł o przywrócenie go do pracy w pozwanej (...) z siedzibą w O. na dotychczasowych warunkach pracy i płacy, ewentualnie – gdyby przywrócenie powoda do pracy byłoby niecelowe lub niezasadne – zasądzenie odszkodowania w kwocie 10.470 zł. Ponadto powód wnosił o zasądzenie od strony pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia orzeczenia do dnia zapłaty.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 17 listopada 2023 roku Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim sygn. akt IV P 82/23 w punkcie 1 przywrócił powoda G. K. do pracy w pozwanej (...) z siedzibą w O. na dotychczasowych warunkach pracy i płacy; w punkcie 2 zasądził od pozwanej (...) z siedzibą w O. na rzecz powoda G. K. kwotę 197 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty; w punkcie 3 nakazał pobrać od pozwanej (...) z siedzibą w O. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim kwotę 1.674 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia której powód był ustawowo zwolniony.

Podstawą wyroku Sądu Rejonowego były następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

G. K. od dnia 27 października 1997 roku do dnia 30 listopada 2001 roku był zatrudniony w (...) ( (...) S.A.), a następnie wskutek przejścia zakładu pracy w trybie art. 23 ¹ k.p. w (...) z siedzibą w O..

W dniu 29 września 2022 roku pracodawca wypowiedział powodowi warunki umowy o pracę zawartej w dniu 27 października 1997 roku z uwzględnieniem aneksów i porozumień do umowy, w części dotyczącej stanowiska i miejsca pracy (wydziału) z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia (art. 41 § 1-3 k.p.) oraz art. 36 § 1 pkt 3 k.p. wskazując, iż okres wypowiedzenia upłynie w dniu 31 grudnia 2022 roku. Po upływie okresu wypowiedzenia, czyli od 1 stycznia 2023 roku zaproponowano powodowi nowe warunki pracy - na stanowisku ślusarza (...) w wydziale (...). Zaproponowanych warunków pracy powód nie przyjął, co skutkowało rozwiązaniem umowy o pracę. Jednocześnie G. K. złożył odwołanie od wypowiedzenia zmieniającego.

Pismem z dnia 11 lipca 2023 roku pracodawca oświadczył, że rozwiązuje z powodem z dniem 25 lipca 2023 roku umowę o pracę bez wypowiedzenia z powodu niezdolności powoda do pracy trwającej dłużej niż okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku chorobowego oraz świadczenia rehabilitacyjnego (art. 53 § 1 pkt 1b k.p.).

Nieprawomocnym wyrokiem z dnia 19 lipca 2023 roku w sprawie IV P 71/22 Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim przywrócił powoda G. K. do pracy w pozwanej (...) z siedzibą w O. na dotychczasowych warunkach pracy i płacy.

Sąd Rejonowy uznał powództwo za zasadne .

Rozstrzygając o zasadności powództwa Sąd I instancji wskazał na orzecznictwo sądów powszechnych i Sądu Najwyższego (por. wyrok SN z 26.11.2002 r., I PKN 688/01), w których wyjaśniono, że Kodeks pracy nie traktuje niezgodnych z prawem czynności pracodawcy prowadzących do rozwiązania stosunku pracy jako nieważnych, a tym samym nieskutecznych, przewiduje natomiast, że podważenie zgodności z prawem takich czynności może nastąpić jedynie w procesie toczącym się w wyniku wniesienia przez pracownika odwołania od wypowiedzenia albo powództwa o przywrócenie do pracy. Wypowiedzenie umowy o pracę lub oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu umowy bez wypowiedzenia, pomimo naruszenia przez pracodawcę przepisów Kodeksu pracy o rozwiązywaniu umów o pracę nie skutkuje zatem nieważnością jego czynności prawnej i jest ponadto skuteczne dopóty, dopóki skutki prawne takiego wypowiedzenia lub rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia nie zostały podważone w postępowaniu wszczętym w wyniku złożonego przez pracownika odwołania (art. 44 k.p. w związku z art. 264 § 1 k.p.).

W myśl art. 56 § 1 k.p. pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy.

Sąd Rejonowy podał, że z dokonanych ustaleń faktycznych wynika, że G. K. nie przyjął zaproponowanych mu przez pozwanego pracodawcę nowych warunków umowy o pracę (jako ślusarz remontowy). Doprowadziło to do rozwiązania z powodem umowy o pracę z upływem okresu wypowiedzenia, czyli z dniem 31 grudnia 2022 roku. W toku toczącego się postępowania z odwołania G. K. od wypowiedzenia zmieniającego (IV P 71/22) nie orzekano o zabezpieczeniu przez zobowiązanie pozwanego do dalszego zatrudniania powoda. Także w wyroku przewracającym powoda do pracy na dotychczasowych warunkach nie nałożono na pracodawcę obowiązku dalszego zatrudnienia powoda do czasu prawomocnego zakończenia postępowania (art. 477 ² § 2 k.p.c.), bowiem brak było takiego wniosku. W ocenie Sądu Rejonowego, jest rzeczą niewątpliwą, że po upływie okresu wypowiedzenia powód nie był już pracownikiem pozwanego. Co więcej, pracy faktycznie nie świadczył. Sąd Rejonowy wskazał, że nie ma przy tym znaczenia fakt, że w dacie upływu okresu wypowiedzenia G. K. był na zwolnieniu lekarskim, gdyż wynikająca z art. 41 k.p. ochrona dotyczy wypowiedzenia umowy o pracę, ale nie rozwiązania umowy, która została już wcześniej we właściwy sposób wypowiedziana, a jedynie okres wypowiedzenia upływał w okresie usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy. Tym samym, zdaniem Sądu Rejonowego, pozwany pracodawca nie mógł skutecznie zastosować wobec powoda przepisu art. 53 § 1 pkt 1 lit. b Kodeksu pracy, skoro G. K. pracownikiem pozwanego nie był zarówno w dacie złożenia oświadczenia przez pracodawcę, jak i w dacie jego doręczenia powodowi. Sad Rejonowy podkreślił przy tym, że nie mają znaczenia motywy, dla których pracodawca pozostawał w przeświadczeniu, że powód nadal jest pracownikiem pozwanego i zdecydował się na rozwiązanie z powodem stosunku pracy bez wypowiedzenia. Sąd I instancji wyjaśnił dalej, że ze względu na powołaną powyżej zasadę skuteczności nawet wadliwych czynności pracodawcy, które nie zostały zaskarżone powództwo zasługiwało na uwzględnienie. Koniecznym stało się wyeliminowanie z obrotu prawnego wadliwego oświadczenia pracodawcy o rozwiązaniu stosunku pracy z powodem bez wypowiedzenia, a to możliwe było jedynie poprzez uwzględnienie powództwa w sprawie niniejszej.

Z przytoczonych powyżej względów Sąd Rejonowy przywrócił powoda G. K. do pracy w pozwanej (...) z siedzibą w O. na dotychczasowych warunkach pracy i płacy.

Na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Sąd meriti zasądził od pozwanej (...) z siedzibą w O. na rzecz powoda G. K. kwotę 197 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd I instancji w punkcie trzecim wyroku nakazał pobrać od pozwanej (...) z siedzibą w O. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim kwotę 1.674 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia której powód był ustawowo zwolniony.

Powyższy wyrok, zaskarżył w całości apelacją pełnomocnik pozwanego.

Wyrokowi zarzucił:

1) naruszenie przepisów prawa procesowego, mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niedostateczne rozważenie zebranego materiału procesowego i ustalenie istotnych dla rozstrzygnięcia faktów niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy a zarazem sprzecznie z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego:

a) Sąd niezasadnie przyjął, że Powód nie przyjął zaproponowanych mu przez pracodawcę w wypowiedzeniu zmieniającym doręczonym pracownikowi w dniu 29 września 2022 roku nowych warunków umowy o pracę (jako ślusarz remontowy), co doprowadziło w ostateczności do rozwiązania z Powodem umowy o pracę z upływem okresu wypowiedzenia, czyli z dniem 31 grudnia 2022 roku, mimo że Powód nie złożył do dnia 15 listopada 2022 roku (czyli do połowy okresu wypowiedzenia) oświadczenia o odmowie przyjęcia zaproponowanych nowych warunków pracy, a w konsekwencji stosunek pracy nie uległ rozwiązaniu z upływem okresu wypowiedzenia,

b) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niedostateczne rozważenie zebranego materiału procesowego i nieustalenie istotnych dla rozstrzygnięcia faktów w sytuacji, gdy z materiału procesowego, tj. z wyjaśnień stron (protokół z dnia 25 stycznia 2023 r. k. 33, 00:00:10- 00:05:10), wiadomości e-mail Pozwanego do Powoda z propozycją alternatywnych stanowisk pracy (wiadomość e-mail, k. 37 oraz z oświadczeń Powoda wyrażonych w treści pisma procesowego Powoda z dnia 16 sierpnia 2023 roku (pkt IX. Petitum, uzasadnienia str. 3), wynika, że nie doszło do rozwiązania stosunku pracy z dniem 31 grudnia 2022 r. a stosunek pracy w dniu 11 lipca 2023 toku (a zatem w dniu, w którym pracodawca oświadczył, że rozwiązuje z Powodem z dniem 25 lipca 2023 roku umowę o pracę bez wypowiedzenia z powodu ziszczenia się przesłanek wskazanych w art. 53 1 pkt 1 b k.p.) nadal trwał;

2)w razie nie podzielenia przez Sąd II instancji podnoszonych zarzutów procesowych- naruszenie przepisów prawa materialnego tj.:

-art. 56 §1 k.p. prze niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że zachodzą podstawy do przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach w sytuacji, gdy stosunek pracy nie istniał;

Mając na uwadze powyższe pełnomocnik pozwanego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację, pełnomocnik powoda wniósł o oddalenie apelacji w całości jako bezzasadnej oraz zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za II instancję, według norm prawem przepisanych.

Sąd Okręgowy dodatkowo ustalił:

W wypowiedzeniu zmieniającym złożonym powodowi w trybie art 42 k.p. w dniu 29 września 2022r. pozwany pouczył powoda, że niezłożenie oświadczenia o nieprzyjęciu nowych warunków pracy do dnia 15 listopada 2022r. czyli do połowy okresu wypowiedzenia, jest równoznaczne z wyrażeniem zgody na proponowaną zmianę warunków umowy o pracę oraz że odmowa przyjęcia nowych warunków pracy jest równoznaczna z rozwiązaniem stosunku pracy z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia czyli w dniu 31 grudnia 2022r.

(dowód: wypowiedzenie zmieniające – k. 69 akt osobowych)

Powód nie złożył pozwanemu pisemnego oświadczenia o odmowie przyjęcia zaproponowanych nowych warunków pracy (okoliczność bezsporna – oświadczenie powoda na rozprawie apelacyjnej)

Powód przebywał na zwolnieniu lekarskim od 11 października 2022 roku do 10 kwietnia 2023r., a następnie pobierał świadczenie rehabilitacyjne od 11 kwietnia 2023r. do 25 lipca 2023r.

(dowód: świadectwo pracy z 25.07.2023r. – k. 21-22 akt)

Stosunek pracy powoda z pozwanym uległ rozwiązaniu z dniem 25 lipca 2023r. na skutek rozwiązania umowy o pracę w trybie art. 53 k.p. (okoliczność bezsporna)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie, z uwagi na słuszność podniesionego w apelacji zarzutu naruszenia art. 56 §1 k.p. przez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że zachodzą podstawy do przywrócenia powoda do pracy na poprzednich warunkach.

Ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny po jego uzupełnieniu i modyfikacji przez Sąd Okręgowy, Sąd Okręgowy przyjmuje za własny i uznaje za wystarczający do rozpoznania apelacji.

W apelacji skarżący podnosi zarówno zarzut naruszenia prawa procesowego art. 233 k.p. jak i prawa materialnego. Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że zarzut naruszenia prawa materialnego co do zasady wyklucza kwestionowanie dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych. Zarzut naruszenia prawa materialnego winien być bowiem odnoszony do określonego stanu faktycznego - który skarżący akceptuje – a do którego to stanu faktycznego wadliwie zastosowano prawo materialne. Naruszenie prawa materialnego jak wiadomo może nastąpić bądź poprzez jego błędną wykładnię – czyli poprzez mylne rozumienie treści określonej normy prawnej, albo poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, czyli poprzez błędne uznanie, iż do danego ustalonego stanu faktycznego ma zastosowanie dany przepis prawa materialnego, albo też odwrotnie, tzn. przepis, który winien mieć zastosowanie w danym stanie faktycznym – nie został zastosowany (szerzej w tym zakresie por. postanowienie SN z 15.10.2001r. I CKN 102/99; wyrok SN z 05.10.2000r. II CKN 300/00; postanowienie z 28.05.1999r. I CKN 267/99 Prok. i Pr. 1999/11-12/34 ; wyrok SN z 19.01.1998r. I CKN 424/97OSNC 1998/9/136 i inne ).

Powyższe miało miejsce w przedmiotowej sprawie. Sąd Rejonowy pomimo prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, dokonał błędnej subsumcji ustalonych faktów pod normę prawną. Nie miało to związku z naruszeniem art. 233 k.p., gdyż Sąd Rejonowy w całości podzielił przeprowadzone dowody i nie odmówił żadnemu wiary.

Należy podnieść, że uzasadnienie wyroku Sądu Rejonowego jest wewnętrznie sprzeczne. Z jednej bowiem strony Sąd Rejonowy przyjmuje, że stosunek pracy między stronami uległ rozwiązaniu na skutek nie przyjęcia przez powoda nowych zaproponowanych mu przez pracodawcę warunków pracy z dniem 1 stycznia 2023r., co czyniło bezskutecznym czynność pracodawcy z 11 lipca 2023r. w postaci rozwiązania z powodem umowy o pracę z dniem 25 lipca 2023r., gdyż ta umowa już nie istniała. Z drugiej zaś strony uwzględnia odwołanie powoda od bezskutecznej, w ocenie tego Sądu, czynności pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z dnia 11 lipca 2023r. i przywraca go do pracy u pozwanego, mimo że jak podnosi, umowa o pracę została rozwiązana skutecznie już 1 stycznia 2023r. na skutek wypowiedzenia zmieniającego z 29 września 2022 roku. Trafnie podnosi apelujący, że uznanie przez Sąd Rejonowy bezskuteczności oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z 11 lipca 2023r., jako złożonego po ustaniu stosunku pracy na skutek nieprzyjęcia przez powoda nowych warunków pracy zaproponowanych mu w wypowiedzeniu zmieniającym z 29 września 2022r, powinno doprowadzić Sąd Rejonowy do oddalenia powództwa od takiej czynności, z uwagi na brak prawa podmiotowego (brak umowy o pracę) uzasadniającego wniesione żądanie.

W przedmiotowej jednak sprawie z taką sytuacją nie mieliśmy do czynienia, gdyż wbrew supozycji Sądu Rejonowego, nie doszło do rozwiązania stosunku pracy pomiędzy stronami z dniem 1 stycznia 2023 roku na skutek wypowiedzenia zmieniającego. Powód w wymaganym przepisem art. 42§3 k.p. – co sam przyznał- nie złożył pismenego oświadczenia o odmowie przyjęcia nowych warunków pracy, o czym był pouczony przez pracodawcę w pisemnym wypowiedzeniu zmieniającym z 29 września 2022r., co skutkowało modyfikacją zawartej przez strony umowy o pracę, ze skutkiem od 1 stycznia 2023r. Odwołanie do sądu pracy od wypowiedzenia zmieniającego nie jest odmową przyjęcia nowych warunków pracy, jak błędnie przyjął Sąd Rejonowy. Mimo zatem, że powód na drodze sądowej kwestionował wypowiedzenie zmieniające, wnosząc o przywrócenie go do pracy na poprzednich warunkach pracy, to powyższe nie doprowadziło do rozwiązania stosunku pracy.

W tej kwestii istnieje ugruntowane orzecznictwo Sądu Najwyższego. I tak, w postanowieniu z dnia 19 września 2018 r.sygn. akt I PK 213/17 Sąd Najwyższy stwierdził, że wystąpienie na drogę sądową o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach nie jest równoznaczne z odmową przyjęcia oferty nowych warunków pracy zamieszczonej w wypowiedzeniu zmieniającym. Wykładnia art. 42 § 3 KP nie daje podstaw do przyjęcia, że odwołanie złożone przez pracownika do sądu pracy od wypowiedzenia zmieniającego warunki pracy oznacza odmowę przyjęcia zaproponowanych nowych warunków pracy.

Odwołanie się przez powoda od wypowiedzenia zmieniającego na drogę sadową, nie pozbawiło zatem skuteczności złożonego przez pozwanego wypowiedzenia zmieniającego. Orzeczenie o przywróceniu do pracy na poprzednich warunkach restytuuje stosunek pracy dopiero na przyszłość tj. doprowadza do powstania stosunku pracy, jaki istniał przed zakwestionowanym wypowiedzeniem zmieniającym, nie unieważnia natomiast bezprawnego oświadczenia pracodawcy z mocą wsteczną od momentu, w jakim oświadczenie to zostało złożone. Dotychczasowy stosunek pracy ulega odtworzeniu w granicach obowiązujących przed wypowiedzeniem zmieniającym dopiero w wyniku przywrócenia do pracy (przywrócenia poprzednich warunków pracy).

A zatem oświadczenie pozwanego w przedmiocie zaproponowania nowych warunków umowy o pracę – wobec nie złożenia przez powoda oświadczenia o odmowie przyjęcia nowych warunków- było skuteczne. W ten sposób od 1 stycznia 2023r. łącząca strony umowa o pracę nie uległa rozwiązaniu na skutek wypowiedzenia zmieniającego, jak błędnie przyjął Sąd Rejonowy, ale była kontynuowana z tym, że na zmodyfikowanych warunkach. Powód był zatem zobowiązany świadczyć pracę w wydziale (...) na stanowisku ślusarza (...) do czasu prawomocnego rozpoznania jego odwołania od wypowiedzenia zmieniającego. Powód z uwagi na niezdolność do pracy, nie podjął pracy na nowych warunkach ( od 11 października 2022 roku do 10 kwietnia 2023r. przebywał na zwolnieniu lekarskim, a następnie pobierał świadczenie rehabilitacyjne od 11 kwietnia 2023r. do 25 lipca 2023r.).

W takiej sytuacji stosownie do treści art. 53 § 1 pkt 1 lit. b k.p. pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia jeżeli niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące - gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową.

W oparciu o powołany powyżej przepis pozwany pracodawca z uwagi na długotrwałą niezdolność do pracy powoda, miał zatem prawo złożyć oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, czego powód nie kwestionował.

Ma rację pozwany, że rozwiązanie stosunku pracy w trybie art. 53 § 1 pkt 1 b Kodeksu pracy jest niezależne od wypowiedzenia (wypowiedzenia zmieniającego) stosunku pracy. Jednocześnie dla rozwiązania stosunku pracy na podstawie powołanego powyżej przepisu nie mają znaczenia– podnoszone przez stronę powodową - przyczyny, które legły u podstaw wcześniejszego dokonania przez pozwanego wypowiedzenia zmieniającego. Kontestowanie przez pracownika nowych warunków pracy, nie usprawiedliwia odmowy podjęcia pracy, do czasu rozpoznania sporu sądowego. Tak samo bez znaczenia są tu relacje panujące pomiędzy stronami, kompetencje powoda. Pracownik, który jest niezdolny do pracy przez długi okres czasu ( tak jak powód) musi liczyć się z tym, że pracodawca może rozwiązać z nim z tego powodu stosunek pracy.

Stosunek pracy zakłada bowiem świadczenie pracy na rzecz pracodawcy, zatem jeśli pracownik nie może jej świadczyć, to nie ma uzasadnionej i racjonalnej przyczyny dla kontynuacji stosunku pracy. Warunkiem rozwiązania stosunku pracy bez zachowania okresu wypowiedzenia bez winy pracownika jest li tylko upływ okresu ochronnego i utrzymująca się nadal niezdolność pracownika do pracy, przy czym uprawnienie pracodawcy do rozwiązania stosunku pracy w tym trybie trwa dopóty, dopóki pracownik nie stawi się do pracy w związku z ustaniem przyczyny nieobecności. Powód przed rozwiązaniem mu stosunku pracy nie stawił się do pracy i nie przedstawił zaświadczenia lekarskiego o odzyskaniu zdolności do pracy.

Pracodawca zachował warunki formalne wymagane przy rozwiązaniu umowy o pracę. Doszło również do wyczerpania dyspozycji art. 53 § 1 pkt 1 lit. b KP. Oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia zostało dokonane przez pozwanego zgodnie z przepisami: w formie pisemnej, ze wskazaniem konkretnej i prawdziwej przyczyny rozwiązania umowy o pracę, z pouczeniem o przysługujących środkach prawnych. Pracodawca był uprawniony do złożenia takiego oświadczenia, gdyż strony łączyła ważna umowa o pracę.

Przedmiotowa umowa o pracę obowiązywała do definitywnego rozwiązania stosunku pracy, co nastąpiło dopiero na skutek złożenia przez pracodawcę oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z dniem 25 lipca 2023r.

Tym samym dokonane przez pozwanego rozwiązanie umowy o pracę z powodem bez wypowiedzenia było zgodne z przepisami prawa oraz uzasadnione w świetle art. 53 k.p.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy na podstawie art. 386§1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok i oddalił powództwo jako bezzasadne.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c.