Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 marca 2017 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Beata Łapińska

Protokolant stażysta Iwona Jasińska

po rozpoznaniu w dniu 28 marca 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku A. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania A. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 24.11.2015 r. sygn. (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VU 31/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 listopada 2015 roku, znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił A. S. prawa do emerytury. W uzasadnieniu organ rentowy stwierdził, że wnioskodawca nie ukończył 60 roku życia i nie wykazał, iż pracował w warunkach szczególnych przez okres co najmniej 15 lat.

W odwołaniu z dnia 15 grudnia 2015 roku profesjonalny pełnomocnik działający w imieniu wnioskodawcy wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do emerytury. W uzasadnieniu wskazał, że skarżący w okresie od dnia 24 kwietnia 1978 roku do dnia 31 lipca 1994 roku wykonywał pracę jako monter konstrukcji metalowych na wysokości i ww. okres powinien być zaliczony do stażu pracy wnioskodawcy w warunkach szczególnych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. ZUS podał, że wnioskodawca przedłożył jedynie świadectwo pracy za okres od dnia 24 kwietnia 1978 roku do dnia 31 lipca 1994 roku, z którego wynika, że zajmował stanowisko montera konstrukcji metalowych. Ubezpieczony nie przedstawił jednak żadnych dokumentów potwierdzających fakt wykonywania w ww. okresie pracy w szczególnych warunkach.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca A. S., urodzony dnia (...), w dniu 29 października 2015 roku złożył wniosek o przyznanie emerytury. Odwołujący nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-4 akt ZUS)

Wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 r. legitymuje się okresem ubezpieczenia w łącznym wymiarze 25 lat, w tym 23 lata, 5 miesięcy i 20 dni okresów składkowych, 6 miesięcy i 14 dni okresów nieskładkowych oraz 3 lata, 1 miesiąc i 15 dni okresów uzupełniających. Organ rentowy do stażu pracy w warunkach szczególnych zaliczył odwołującemu okres zatrudnienia od dnia 3 października 1994 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku w (...) Oddział Elektrownia Bełchatów to jest 4 lata i 27 dni.

(dowód: decyzja z dnia 24 listopada 2015 roku, k. 17 akt ZUS, odpowiedź na odwołanie, k. 8-8v akt sprawy)

W okresie od dnia 24 kwietnia 1978 roku do dnia 31 lipca 1994 roku wnioskodawca był zatrudniony w (...) Sp. z o.o. (wcześniej (...) Przedsiębiorstwo (...) Oddział (...)).

(dowód: świadectwo pracy z dnia 29 lipca 1994 roku, k. 16, umowa o pracę z dnia 24 kwietnia 1978 roku, k. 24 akt sprawy)

W dniu 24 kwietnia 1978 roku wnioskodawca zawarł umowę o pracę z (...) Przedsiębiorstwem (...) Oddział (...). Początkowo był zatrudniony na stanowisku montera – mechanika. W okresie od dnia 9 kwietnia 1979 roku do dnia 23 kwietnia 1979 roku wnioskodawca przebywał na urlopie bezpłatnym. W okresie od dnia 24 kwietnia 1979 roku do dnia 10 maja 1981 roku ubezpieczony odbywał służbę wojskową i korzystał z dni wolnych po jej zakończeniu.

(dowód: umowa o pracę z dnia 24 kwietnia 1978 roku, k. 24, umowa o pracę z dnia 8 maja 1978 roku, k. 25, zaświadczenie kwalifikacyjne z dnia 29 maja 1978 roku, k. 27, pismo z dnia 7 kwietnia 1992 roku, k. 29, karta obiegowa zmiany, k. 30, odpis książeczki wojskowej, k. 32, karta obiegowa zmiany, k. 33 akt sprawy)

W dniu 11 maja 1981 roku wnioskodawca powrócił do pracy w ww. zakładzie pracy na to samo stanowisko, to jest stanowisko montera mechanika w Zakładzie (...). Angażem z dnia 2 lutego 1984 roku pracodawca powierzył wnioskodawcy dodatkowe obowiązki w postaci systematycznego przeprowadzania konserwacji sprzętu i dokonywania wpisów w dzienniku konserwacji.

(dowód: umowa o pracę po powrocie z wojska z dnia 11 maja 1981 roku, k. 34, zaświadczenia: z dnia 13 maja 1982 roku, k. 35, z dnia 16 czerwca 1982 roku, k. 36, z dnia 30 listopada 1982 roku, k. 37, z dnia 13 czerwca 1983 roku, k. 39, z dnia 16 stycznia 1984 roku, k. 40, angaż z dnia 22 lutego 1984 roku, k. 41 akt sprawy)

W karcie oceny kwalifikacji z dnia 22 października 1984 roku i angażu z dnia 20 listopada 1984 roku pracodawca wskazał, że wnioskodawca zajmuje stanowisko montera – mechanika samochodowego. Angażem z dnia 6 marca 1985 roku pracodawca powierzył wnioskodawcy dodatkowe obowiązki w postaci konserwacji dźwignic od strony mechanicznej. Z dniem 1 sierpnia 1985 roku ubezpieczonemu powierzono stanowisko montera mechanika, a z dniem 1 lipca 1986 roku – montera mechanika samochodowego.

(dowód: kryteria oceny kwalifikacji z dnia 22 października 1984 roku, k. 42, angaż z dnia 20 listopada 1984 roku, k. 43, angaż z dnia 6 marca 1985 roku, k .44, angaż z dnia 16 lipca 1985 roku, angaż z dnia 18 czerwca 1986 roku, k. 45, z dnia 20 stycznia 1987 roku, z dnia 9 czerwca 1987 roku, k. 46 akt sprawy)

W piśmie z dnia 11 września 1987 roku pracodawca wskazał, że nie przyznaje wnioskodawcy premii ze względu na niedopełnienie obowiązków służbowych konserwatora żurawia. W ww. piśmie wskazano, że wnioskodawca zajmuje stanowisko montera samochodowego. Powyższe pracodawca potwierdził w angażach z dnia 11 lutego 1988 roku i z dnia 4 października 1988 roku.

(dowód: pismo z dnia 11 września 1987 roku, k. 47, pismo z dnia 5 listopada 1987 roku, angaż z dnia 2 listopada 1988 roku, k. 49, angaż z dnia 4 października 1988 roku)

Z dniem 1 stycznia 1989 roku pracodawca powierzył wnioskodawcy stanowisko montera konstrukcji stalowych. W dniu 19 września 1989 roku pracodawca przyznał wnioskodawcy dodatek brygadzistowski.

(z dnia 7 marca 1989 roku, z dnia 8 września 1989 roku, k. 50, umowa o przyznanie dodatku brygadzistowskiego z dnia 19 września 1989 roku, k. 51, angaż z dnia 8 listopada 1989 roku, k. 56 akt sprawy)

Do przedmiotu działalności (...) Sp. z o.o. należało składanie koparek, zwałowarek i stacji przesyłowych. Brygada, w skład której wchodził wnioskodawca zajmowała się montażem koparek piaskowych i węglowych.

Elementy koparki były składane od dołu przez monterów – stawiano gąsienice i obrót koparki, a następnie brygada, w skład której wchodził wnioskodawca montowała maszynę na wysokości. Inny oddział przywoził elementy, których składaniem zajmował się oddział wnioskodawcy. Celem było złożenie mechanicznej części maszyny bez elementów elektrycznych i hydraulicznych. Wnioskodawca przygotowywał materiały do spawania i nitowania, skręcał i układał podstawę maszyny. Następnie montował elementy układu napędowego koparki, to jest bębny, reduktory, silniki i hamulce, sprzęgła i przekładnie. Wnioskodawca montował też koła czerpakowe, balasty, maszty i wysięgniki, z którymi koparka osiągała wysokość około 130 metrów.

Montaż elementów do koparek wnioskodawca wykonywał na wysokości od 15 do 80 metrów. Montował części koparki podawane przez żurawie, stojąc na stałym pomoście obarierowanym do wysokości 1,10 metra. Gdy był montowany maszt koparki pracowano w koszach montażowych.

(dowód: zeznania wnioskodawcy, nagranie od minuty 8:11 do minuty 14:31, protokół z rozprawy z dnia 20 grudnia 2016 roku, k. 80v w związku z nagraniem od minuty 37:40 do minuty 42:16, protokół z rozprawy z dnia 3 marca 2017 roku, k. 91 akt sprawy, k. 91, zeznania świadka M. B., nagranie od minuty 36:22 do minuty 44:55, zeznania świadka J. P., nagranie od minuty 51:49 do godziny 1:01:55, protokół z rozprawy z dnia 20 grudnia 2016 roku, k. 81, zeznania świadka J. I., nagranie od minuty 10:41 do minuty 24:56, zeznania świadka T. S., nagranie od minuty 24:56 do minuty 36:15, protokół z rozprawy z dnia 3 marca 2017 roku, k. 90 – 91 akt sprawy )

Z dniem 1 stycznia 1984 roku pracodawca powierzył wnioskodawcy dodatkowe czynności polegające na konserwowaniu dźwigni, haków i lin. W ramach pełnionych obowiązków wnioskodawca dokonywał przeglądu żurawi. Sprawdzał je na placu budowy pod kątem uszkodzeń lin, haków, wysięgników i rolek.

(dowód: zeznania wnioskodawcy, nagranie od minuty 15:51 do minuty 21:44, protokół z rozprawy z dnia 20 grudnia 2016 roku, k. 80v w związku z nagraniem od minuty 37:40 do minuty 42:16, protokół z rozprawy z dnia 3 marca 2017 roku, k. 91 akt sprawy)

W okresie od dnia 17 października 1989 roku do dnia 24 lipca 1990 roku wnioskodawca pracował na budowie eksportowej w NRD. Tamże był zatrudniony na stanowisku montera – malarza na budowie R.. W NRD wnioskodawca pracował jako monter przy budowie koparek węglowych. Malował też konstrukcje na wysokości.

(dowód: umowa o pracę z dnia 13 października 1989 roku, k. 54, karta obiegowa zmiany, k. 56 akt sprawy, zeznania wnioskodawcy, nagranie od minuty 21:44 do minuty 27:02, protokół z rozprawy z dnia 20 grudnia 2016 roku, k. 80v w związku z nagraniem od minuty 37:40 do minuty 42:16, protokół z rozprawy z dnia 3 marca 2017 roku, k. 91 akt sprawy)

Po powrocie do kraju z budowy eksportowej, z dniem 25 lipca 1990 roku pracodawca powierzył wnioskodawcy stanowisko montera mechanika. Z kolei w angażu z dnia 26 lutego 1991 roku pracodawca wskazał, że wnioskodawca zajmuje stanowisko montera konstrukcji stalowych. W okresie od dnia 25 lipca 1990 roku do dnia 30 października 1991 roku wnioskodawca brał udział w montażu konstrukcji stalowych w kopalni odkrywkowego wydobycia piasku. Elementy do budowy piaskowni przywożono z kopalni. Wnioskodawca montował wówczas konstrukcje na wysokości do 15 metrów. Brygady pracownicze były dowożone pojazdami, które wnioskodawca naprawiał po godzinach.

(dowód: angaż z dnia 25 lipca 1990 roku, z dnia 26 lutego 1991 roku, k. 57 akt sprawy, zeznania świadka M. B., nagranie od minuty 45:50 do minuty 50:17, protokół z rozprawy z dnia 20 grudnia 2016 roku, k. 81-81v, zeznania świadka J. I., nagranie od minuty 18:08 do minuty 22:30, protokół z rozprawy z dnia 3 marca 2017 roku, k. 90v akt sprawy))

W okresie od dnia 31 października 1991 roku do dnia 12 sierpnia 1992 roku wnioskodawca wykonywał pracę na budowie eksportowej w K. na Ukrainie.

(dowód: angaż z dnia 2 czerwca 1990 roku, k. 62, informacja z dnia 8 lipca 1992 roku, k. 63, karta obiegowa zmiany, k. 64 akt sprawy)

Na budowie eksportowej na Ukrainie wnioskodawca pracował jako monter przenośników taśmowych.

(dowód: zeznania wnioskodawcy, nagranie od minuty 50:17 do minuty 50:40, protokół z rozprawy z dnia 20 grudnia 2016 roku, k. 81v akt sprawy)

Z dniem 13 sierpnia 1992 roku wnioskodawca powrócił z budowy eksportowej i został zatrudniony na stanowisku montera konstrukcji stalowych. Nadal zajmował się montowaniem koparek węglowych i piaskowych.

(dowód: angaż z dnia 1 grudnia 1992 roku, z dnia 23 sierpnia 1993 roku, k. 64, zeznania świadka J. I., nagranie od minuty 10:41 do minuty 17:09, zeznania świadka T. S., nagranie od minuty 24:56 do minuty 30:43, protokół z rozprawy z dnia 3 marca 2017 roku, k.90v - 91 akt sprawy)

Stosunek pracy wnioskodawcy ustał z dniem 31 lipca 1994 roku.

(dowód: oświadczenie pracodawcy z dnia 12 kwietnia 1994 roku, k. 65, karta obiegowa zmiany z dnia 4 sierpnia 1994 roku, k. 66)

Pracodawca nie wystawił wnioskodawcy świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

(dowód pismo z dnia 5 września 2013 roku, k. 67 akt sprawy)

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył co następuje:

Odwołanie jest bezzasadne i podlega oddaleniu.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 887 ze zm. ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 ze zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

-

osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

-

ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

Zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, za pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne i otoczenia. Zgodnie zaś z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2000r. II UKN 39/00, (OSNAP 2002/11/272) warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Ugruntowany jest pogląd, że tylko praca w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze na stanowiskach wymienionych w rozporządzeniu Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. wykonywana stale i w pełnym wymiarze uzasadnia skorzystanie z uprawnienia do wcześniejszej emerytury. Praca w szczególnych warunkach to przy tym praca wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 14 września 2007r., III UK 27/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 325; z dnia 19 września 2007r., III UK 38/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 329; z dnia 6 grudnia 2007r., III UK 66/07, LEX nr 483283; z dnia 22 stycznia 2008r., I UK 210/07, OSNP 2009 nr 5-6, poz. 75; z dnia 24 marca 2009r., I PK 194/08, LEX nr 528152; z dnia 6 czerwca 2011r., IUK 393/10, LEX nr 950426).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Wnioskodawca spełnia bowiem pozostałe warunki przyznania prawa do emerytury, to jest ma wymagany co najmniej 25 – letni okres zatrudnienia, nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego, a w toku postępowania – w dniu 13 stycznia 2016 roku ukończył 60 rok życia.

Sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy w (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w okresie od dnia 24 kwietnia 1978 roku do dnia 31 lipca 1994 roku był niesporny w świetle dokumentów znajdujących się w jego aktach ubezpieczeniowych i aktach sprawy.

Spornym zaś pozostawał charakter pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w wyżej wymienionym okresie, to jest czy była to praca wykonywana w szczególnych warunkach, czy też nie. Organ rentowy zakwestionował bowiem, aby wnioskodawca w okresie zatrudnienia w (...) Sp. z o.o. pracował w szczególnych warunkach.

Stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), okresy pracy w warunkach szczególnych, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Również niewystawienie przez zakład pracy świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych, jak miało to miejsce w przedmiotowej sprawie, nie może być wyłączna podstawą odmowy przyznania prawa do emerytury. Z całą mocą podkreślić należy, że dla spełnienia wymagania wykonywania pracy w szczególnych warunkach istotne jest to czy taka praca była przez pracownika faktycznie wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przewidzianym dla stanowiska, na którym te warunki występowały (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 maja 2012 roku, sygn. akt I UK 9/12). Rolą Sądu w przedmiotowym postępowaniu było zatem ustalenie faktycznego zakresu obowiązków skarżącego w kwestionowanym przez ZUS okresie zatrudnienia.

Weryfikacja zgromadzonej w sprawie dokumentacji oraz zeznań świadków, a także zeznań samego wnioskodawcy nie zezwala na uznanie, aby w jakimkolwiek okresie zatrudnienia w (...) Spółce z ograniczona odpowiedzialnością wnioskodawca wykonywał prace w warunkach szczególnych. Zaznaczyć w tym miejscu trzeba, że pracodawca odwołującego przyjmował różnorodne nazewnictwo stanowisk prac. Powierzył więc skarżącemu pełnienie obowiązków montera konstrukcji stalowych, montera mechanika, montera mechanika samochodowego, montera samochodowego, wreszcie montera konstrukcji stalowych.

Ze zgromadzonego materiału dowodowego w postaci zeznań świadków i samego wnioskodawcy wynika, że wnioskodawca był monterem koparek węglowych i piaskowych, a więc monterem maszyn i urządzeń. Tymczasem profesjonalny pełnomocnik działający w imieniu skarżącego wnosił o zaliczenie kwestionowanego przez ZUS okresu zatrudnienia do stażu pracy w warunkach szczególnych, wskazując jakoby wnioskodawca zajmował stanowisko montera konstrukcji metalowych na wysokości, wymienione pod poz. 5 w Dziale V Wykaz A załącznika do rozporządzenia (...) z dnia 7 lutego 1983 roku.

Jednakże wnioskodawca i świadkowie w przedmiotowym postępowaniu - M. B., J. P., J. I. oraz T. S. jednoznacznie stwierdzili, że skarżący montował koparki i ich elementy, takie jak układy napędowe. Zważywszy, że świadkowie pracowali przez cały sporny okres z wnioskodawcą, należało uznać, iż dysponują oni wiedzą co do zakresu obowiązków wnioskodawcy oraz warunków w jakich jego praca była świadczona. Sąd uznał zeznania świadków jak i samego wnioskodawcy za wiarygodne w myśl dyrektywy art. 233 k.p.c. Z zeznań tych jasno i wyraźnie wynikał zakres obowiązków wnioskodawcy, to jest polegający na montowaniu wszystkich elementów koparki od strony mechanicznej. Zakres obowiązków wnioskodawcy nie ograniczał się jedynie do montowania konstrukcji metalowych. O ile maszty i wysięgniki stanowiące integralną część koparki można uznać za elementy metalowe składające się na konstrukcje stalową, o tyle zakres obowiązków skarżącego, na który składało się montowanie bębnów, reduktorów, silników, hamulców, sprzęgieł, przekładni, kół czerpakowych i balastów nie wchodzi w zakres czynności montera konstrukcji stalowych na wysokości – jak chciałby skarżący. Nie sposób bowiem traktować koparki piaskowej lub węglowej jako konstrukcji stalowej. Jest to bowiem maszyna składająca się z rozmaitych elementów nie tylko metalowych. Ubezpieczony zajmował w istocie stanowisko montera – mechanika, czemu jego pracodawca dawał wyraz w angażach wystawianych do dnia 31 grudnia 1988 roku. Obowiązki wnioskodawcy nie zmieniły się, pomimo powierzenia mu przez pracodawcę angażu na stanowisko montera konstrukcji stalowych.

Podkreślić w tym miejscu należy, że praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 r., I UK 393/10, LEX nr 9504262). Ubezpieczony takiej pracy w pełnym wymiarze czasu pracy nie wykonywał. Oprócz składania i przygotowywania do spawania konstrukcji metalowych w postaci masztów i wysięgników, montował także inne elementy koparki, przede wszystkim układy napędowe. Tym samym nie wykonywał pracy montera konstrukcji stalowych na wysokości stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Dodać trzeba, że w okresie wykonywania pracy na budowach eksportowych i w okresie budowania piaskarni wnioskodawca wykonywał inne obowiązki. Mianowicie w czasie zatrudnienia w NRD malował konstrukcje na wysokości, w okresie od dnia 25 lipca 1990 roku do dnia 30 października 1991 roku montował konstrukcje stalowe hali przy budowie piaskarni w R., a pracując na Ukrainie konstruował przenośniki taśmowe. Z wyżej wymienionych okresów do pracy w warunkach szczególnych zaliczyć można jedynie czas pełnienia przez wnioskodawcę obowiązków przy budowie piaskarni, albowiem wnioskodawca faktycznie świadczył czynności charakterystyczne dla montera konstrukcji metalowych na wysokości wymienione pod poz. 5 w Dziale V Wykaz A załącznika do rozporządzenia (...) z dnia 7 lutego 1983 roku. Powyższe rozważania mają jednakże czysto teoretyczny charakter, albowiem nawet zaliczenie wyżej wymienionego okresu, to jest od dnia 25 lipca 1990 roku do dnia 30 października 1991 roku do stażu pracy w warunkach szczególnych nie implikowałoby przyznania prawa do emerytury.

Ze zgromadzonej w toku postępowania dokumentacji pracowniczej wynikało też, że od dnia 1 stycznia 1984 roku wnioskodawca wykonywał czynności charakterystyczne dla mechanika maszyn, a polegające na konserwowaniu dźwigów, haków i lin, a także sprawdzaniu pod kątem uszkodzeń wysięgników i rolek. Ponadto wnioskodawca ponosił odpowiedzialność materialną za zachowanie sprawnego funkcjonowania żurawi. Ubezpieczony wykonywał więc także obowiązki mechanika maszyn. Wykonywanie takiej pracy również nie może podlegać zaliczeniu do stażu pracy w warunkach szczególnych, albowiem rozporządzenie z dnia 7 lutego 1983 roku wskazuje, że pracą w warunkach szczególnych jest jedynie pełnienie obowiązków przy naprawie pojazdów w kanałach remontowych (poz. 16 działu XIV Wykazu A załącznika do rozporządzenia).

Należy podkreślić, że prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym jest przywilejem w stosunku do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym. Tym samym przepisy regulujące nabywanie prawa do tego szczególnego świadczenia emerytalnego muszą być interpretowane ściśle, a ustalenia dotyczące faktu wykonywania pracy w warunkach szczególnych muszą być precyzyjne i nie budzące wątpliwości. Oznacza to w niniejszej sprawie niedopuszczalność dokonywania rozszerzającej wykładni przepisów dotyczących zajmowania stanowisko montera konstrukcji stalowych.

Dodać trzeba, że całkowicie bezzasadnym jest sprecyzowany przez pełnomocnika skarżącego w piśmie procesowym z dnia 27 grudnia 2016 roku wniosek o zaliczenie spornego okresu do stażu pracy górniczej, co umożliwiałoby obniżenie wieku emerytalnego wnioskodawcy o 6 miesięcy za każdy rok takiej pracy, stosownie do art. 39 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Wszak ubezpieczony nie pracował na odkrywce w kopalni węgla brunatnego, ale w przedsiębiorstwie budowlanym. Nie wykonywał też pracy górniczej, czyli nie pracował przy ręcznym lub zmechanizowanym urabianiu, ładowaniu oraz przewozie nadkładu i złoża, przy pomiarach w zakresie miernictwa górniczego oraz przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń wydobywczych

Biorąc pod uwagę, iż wnioskodawca nie spełnił podstawowego warunku, od którego zależy przyznanie prawa do emerytury, a mianowicie nie wykazał 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, należy uznać że wydana przez organ rentowy decyzja jest prawidłowa, a zatem brak podstaw do uwzględnienia odwołania.

Z tych wszystkich względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.