Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 września 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Mariola Mastalerz

Protokolant st. sekr. sądowy Marcelina Machera

po rozpoznaniu w dniu 7 września 2018 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku S. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania S. C.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 22 lutego 2018 r. sygn. (...)

1. zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje wnioskodawcy S. C. prawo do emerytury od dnia (...) roku ,

2. zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na rzecz wnioskodawcy S. C. kwotę 180,00 ( sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt V U 259/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 lutego 2018 roku, znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy S. C. prawa do wcześniejszej emerytury. W uzasadnieniu organ rentowy podniósł, że ubezpieczony nie udowodnił wymaganych 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Do szczególnego stażu pracy wnioskodawcy nie zaliczono okresów od dnia 27 lipca 1977 roku do dnia 31 marca 1985 roku, od dnia 1 kwietnia 1986 roku do dnia 31 lipca 1991 roku oraz od dnia 1 stycznia 1992 roku do dnia 27 maja 1992 roku na stanowiskach monter, monter urządzeń sanitarnych – spawacz, monter urządzeń sanitarnych, ponieważ stanowiska te nie znajdują potwierdzenia w zarządzeniu Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych Nr 9 z dnia 1 sierpnia 1983 roku.

W odwołaniu z dnia 19 marca 2018 roku wnioskodawca reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do emerytury. W uzasadnieniu pełnomocnik wskazał, że w okresie od dnia 1 września 1972 roku do dnia 30 września 1992 roku wnioskodawca świadczył pracę w warunkach szczególnych w (...) Przedsiębiorstwie (...) w R., w tym w okresie od dnia 27 stycznia 1978 roku do dnia 19 grudnia 1979 roku odbywał zasadniczą służbę wojskową.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Na rozprawie w dniu 7 września 2018 roku S. C. wskazał, ze uzyskał uprawnienia spawalnicze w dniu 27 lipca 1977 roku i z tym też dniem rozpoczął wykonywanie pracy w warunkach szczególnych.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny w sprawie:

S. C., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 7 grudnia 2017 r. wniosek o przyznanie prawa do emerytury. Wnioskodawca nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

( dowód: wniosek o emeryturę k. 1 – 4v akt o emeryturę)

Na dzień 1 stycznia 1999 r. wnioskodawca udowodnił staż pracy wynoszący 26 lat, 2 miesiące i 21 dni, w tym 25 lat, 9 miesięcy i 19 dni okresów składkowych oraz 5 miesięcy i 2 dni okresów nieskładkowych. Do szczególnego stażu pracy wnioskodawcy organ rentowy zaliczył 3 lata, 5 miesięcy i 28 dni, w tym okresy zatrudnienia od dnia 1 kwietnia 1985 roku do dnia 31 marca 1986 roku i od dnia 1 sierpnia 1991 roku do dnia 31 grudnia 1991 roku (z wyłączeniem 18 dni okresów zasiłkowych).

(dowód: decyzja z dnia 22 lutego 2018 roku, k. 35 akt emerytalnych)

W okresie od dnia 1 września 1972 roku do dnia 30 września 1992 roku wnioskodawca był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Przedsiębiorstwie (...) w R.. Początkowo wnioskodawca był uczniem szkoły przyzakładowej, a następnie powierzono mu stanowiska montera sanitarnego. W dalszej kolejności pracodawca przypisywał wnioskodawcy następujące stanowiska:

- od dnia 1 września 1977 roku do dnia 31 grudnia 1981 roku – monter instalacji sanitarnych,

- od dnia 1 stycznia 1982 roku do dnia 30 września 1982 roku – monter – spawacz,

- od dnia 1 października 1982 roku do dnia 30 czerwca 1983 roku – monter instalacji sanitarnych – spawacz,

- od dnia 1 lipca 1983 roku do dnia 31 marca 1985 roku – monter instalacji sanitarnych,

- od dnia 1 kwietnia 1985 roku do dnia 31 marca 1986 roku – spawacz,

- od dnia 1 kwietnia 1986 roku do dnia 31 maja 1987 roku – monter instalacji sanitarnych,

- od dnia 1 czerwca 1987 roku do dnia 30 listopada 1990 roku – monter instalacji sanitarnych – spawacz,

- od dnia 1 grudnia 1990 roku do dnia 31 lipca 1991 roku – monter sanitarny,

- od dnia 1 sierpnia 1991 roku do dnia 31 grudnia 1991 roku – spawacz,

- od dnia 1 stycznia 1992 roku do dnia 30 września 1992 roku – monter sanitarny.

(dowód: świadectwo pracy z dnia 3 listopada 1992 roku, k. 5 akt kapitałowych, angaże od dnia 1 września 1977 roku do dnia 18 października 1989 roku, k. 6 – 15, świadectwo pracy z dnia 31 stycznia 2004 roku, k. 17 akt emerytalnych)

Od dnia 27 lipca 1977 roku wnioskodawca legitymuje się uprawnieniami spawalniczymi. W okresie od dnia 27 stycznia 1978 roku do dnia 29 grudnia 1979 roku odbywał zasadniczą służbę wojskową. W trakcie służby wnioskodawca należał do (...) (...) która zajmowała się budowaniem obiektów wojskowych i pracował tamże jako spawacz gazowy.

Wnioskodawca był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie (...) w R. , to jest przedsiębiorstwie państwowym, które realizowało prace instalacyjne w dużych obiektach, mianowicie w wieżowcach, szpitalach, szkołach, przedszkolach i innych budynkach użyteczności publicznej. Brygada, w skład której wchodził ubezpieczony wykonywała prace instalacyjne w nowo wzniesionych obiektach budowlanych.. Były to instalacje centralnego ogrzewania. Inne brygady przedsiębiorstwa zajmowały się instalacjami wodno- kanalizacyjnymi, wentylacyjnymi, elektrycznymi. Brygada składała się z co najmniej 10 osób, zajmujących stanowiska spawaczy i ich pomocników.

Od dnia uzyskania uprawnień, to jest od dnia 27 lipca 1977 roku do dnia rozwiązania stosunku pracy, to jest do dnia 30 września 1992 roku, z wyłączeniem służby wojskowej, wnioskodawca wykonywał wyłącznie prace spawalnicze. Spawał rury, grzejniki, węzły w piwnicach, świadczył obowiązki spawalnicze w kanałach ziemnych przy użyciu palnika acetylenowo – tlenowego. Praca przy montażu instalacji ogrzewania centralnego polegała przede wszystkim na spawaniu rur. Pomocnicy zwani monterami przynosili wnioskodawcy grzejniki, rury, przytrzymywali elementy, wiercili otwory. Ubezpieczony zaś przez 8 godzin, z wyłączeniem przerwy śniadaniowej, realizował prace spawalnicze. Do innych prac wnioskodawca nie był kierowany, ponieważ pracy polegającej na spawaniu było bardzo dużo, a spawaczy niewielu. Zdarzało się nawet, że spawacze byli delegowani z innych zakładów pracy. Pomimo posiadania angaży na różne stanowiska, wnioskodawca w pełnym wymiarze czasu pracy realizował od dnia 27 lipca 1977 roku do dnia 30 września 1992 roku, z wyłączeniem okresu odbywania zasadniczej służby wojskowej i okresów nieskładkowych obowiązki spawalnicze.

(dowód: zeznania wnioskodawcy, nagranie od minuty 4:57 do minuty 26:26, w związku z nagraniem od minuty 45:47 do minuty 47:45, zeznania świadków: M. T., nagranie od minuty 28:23 do minuty 37:46, T. T., nagranie od minuty 37:46 do minuty 45:21, protokół z rozprawy z dnia 7 września 2018 roku, k. 18 – 21 akt sprawy, książeczka wojskowa, k. 7 akt kapitałowych)

Pracodawca wystawił wnioskodawcy świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, w którym zaświadczył, że w okresach od dnia 27 lipca 1977 roku do dnia 26 stycznia 1978 roku i od dnia 20 grudnia 1979 roku do dnia 27 maja 1992 roku ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy spawaniu gazowym na stanowisku montera instalacji sanitarnych – spawacza wymienionym w wykazie A, dziale XIV, poz. 12 pkt 1, stanowiącym załącznik do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 roku.

(świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 31 stycznia 2004 roku, k. 18 akt emerytalnych)

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1270 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 (tj. poniżej 65 lat dla mężczyzn). Ustęp 4 art. 32 stanowi zaś, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Stosownie do art. 184 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 ze zm.) zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

- osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

- ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia). Należy dodać, że warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale wykonuje prace o jakich mowa w rozporządzeniu (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku w sprawie II UKN 39/00).

Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Należy jednak wskazać, że stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych nie ma charakteru wiążącego i podlega kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Również brak takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., a tylko takie dokumenty stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Omawiane świadectwo traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument ten podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej. Sąd, a także organ rentowy, są zatem uprawnione do weryfikacji danych zawartych w świadectwie wykonywania prac w warunkach szczególnych, wystawionym przez pracodawcę. Jeżeli świadectwo to zawiera dane, które nie są zgodne z prawdą, nie mogą na jego podstawie dokonać ustaleń, od których uzależnione jest prawo do świadczeń emerytalnych. To samo dotyczy ujawnienia okoliczności, że wskazane w zaświadczeniu pracodawcy stanowisko pracy wykonywanej w szczególnych warunkach nie figuruje w wykazie powołanym w tym zaświadczeniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2004 roku w sprawie o sygn. akt I UK 15/04, OSNP 2005/11/161).

Spór pomiędzy stronami, w związku z zarzutami podniesionymi przez wnioskodawcę w odwołaniu, ograniczał się do faktu, czy ma on wymagany piętnastoletni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

Organ rentowy zakwestionował przedłożone przez wnioskodawcę świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, podnosząc, że wynikające z jego angaży stanowiska montera, montera urządzeń sanitarnych – spawacza i montera urządzeń sanitarnych nie znajdują potwierdzenia w zarządzeniu Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych Nr 9 z dnia 1 sierpnia 1983 roku. W konsekwencji ZUS uznał, że wnioskodawca nie spełnia przesłanki zatrudnienia w warunkach szczególnych przez co najmniej przez 15 lat.

W skonstruowanym odwołaniu pełnomocnik ubezpieczonego domagał się zaliczenia do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia wnioskodawcy od dnia 1 września 1972 roku do dnia 30 września 1992 roku w (...) Przedsiębiorstwie (...) w R.. Jednakże na rozprawie w dniu 7 września 2018 roku S. C. podał, ze uzyskał uprawnienia spawalnicze w dniu 27 lipca 1977 roku i z tym też dniem rozpoczął wykonywanie pracy w warunkach szczególnych. Wskazać w tym miejscu należy, że organ rentowy zaliczył do stażu pracy wnioskodawcy okresy od dnia 1 kwietnia 1985 roku do dnia 31 marca 1986 roku i od dnia 1 sierpnia 1991 roku do dnia 31 grudnia 1991 roku (z wyłączeniem 18 dni okresów zasiłkowych). W wystawionych w tych okresach angażach pracodawca przypisywał ubezpieczonemu stanowisko spawacza. W konsekwencji zaliczeniu do szczególnego stażu pracy wnioskodawcy mogły podlegać okresy: od dnia 27 lipca 1977 roku do dnia 31 marca 1985 roku, od dnia 1 kwietnia 1986 roku do dnia 31 lipca 1991 roku i od dnia 1 stycznia 1992 roku do dnia 30 września 1992 roku, z tym, że w okresie od dnia 27 stycznia 1978 roku do dnia 29 grudnia 1979 roku ubezpieczony odbywał zasadniczą służbę wojskową.

Wnioskodawca twierdził, że legitymuje się wymaganym okresem pracy w warunkach szczególnych, albowiem pracował w takich warunkach po uzyskaniu uprawnień spawalniczych w (...) Przedsiębiorstwie (...) w R.. Ubezpieczony wskazywał, że pomimo posiadania angaży na stanowiska montera, montera urządzeń sanitarnych – spawacza i montera urządzeń sanitarnych, wykonywał tylko i wyłącznie praca polegające na spawaniu instalacji centralnego ogrzewania.

Dokonując ustaleń w zakresie rodzaju prac wykonywanych przez wnioskodawcę w okresie zatrudnienia we wskazanym wyżej Przedsiębiorstwie, Sąd oparł się na zeznaniach świadków M. T. i T. T.. Sąd dopuścił i przeprowadził dowód z zeznań ww. świadków, albowiem w zgromadzonej dokumentacji pracodawca ubezpieczonego nie sprecyzował, jakie czynności skarżący wykonywał w spornych okresach. Sąd uwzględnił również zeznania ubezpieczonego, albowiem nie były one sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym.

Z zeznań powyższych wynika, jakie konkretnie prace wnioskodawca wykonywał w spornym okresie i w jakim wymiarze czasu pracy pracował. Będąc zatrudnionym we wskazanym Przedsiębiorstwie ubezpieczony w spornych okresach od dnia 27 lipca 1977 roku do dnia 31 marca 1985 roku, od dnia 1 kwietnia 1986 roku do dnia 31 lipca 1991 roku i od dnia 1 stycznia 1992 roku do dnia 30 września 1992 roku stale realizował czynności spawalnicze. Praca przy montażu instalacji ogrzewania polegała przede wszystkim na spawaniu rur. Ubezpieczony spawał rury, grzejniki, węzły w piwnicach, wykonywał instalacje w kanałach ziemnych przy użyciu palnika acetylenowo – tlenowego. Innych obowiązków wnioskodawca nie wykonywał, ponieważ czynności towarzyszące spawaniu świadczyli inni pracownicy, to jest pomocnicy zwani monterami. Przynosili oni grzejniki, rury, przytrzymywali elementy, wiercili otwory. Podkreślenia wymaga, że wnioskodawca był zatrudniony w przedsiębiorstwie państwowym, które realizowało prace instalacyjne w dużych obiektach budowlanych, takich jak wielokondygnacyjne budynki mieszkalne, szpitale, szkoły, przedszkola. Prac polegających na spawaniu było tak wiele, że zdarzało się, iż spawacze byli delegowani z innych zakładów pracy. Stąd logiczne, że obowiązki polegające na wykonywaniu spawania gazowego zajmowały skarżącemu całą dniówkę pracowniczą.

W zeznaniach świadków i ubezpieczonego nie ma sprzeczności, są one logiczne i spójne, a w konsekwencji wiarygodne w myśl dyrektywy zawartej w art. 233 §1 k.p.c. Świadkowie i wnioskodawca pracowali we wskazanym powyżej zakładzie pracy i opisali w sposób przekonujący zakres obowiązków skarżącego. Organ rentowy nie przedstawił zaś w toku postępowania żadnych dowodów, które pozwoliłyby na podważenie wiarygodności złożonych zeznań.

Mając na uwadze spójne, kompatybilne, a w konsekwencji przekonujące i wiarygodne zeznania świadków Sąd ustalił, iż wnioskodawca w okresach od dnia 27 lipca 1977 roku do dnia 31 marca 1985 roku, od dnia 1 kwietnia 1986 roku do dnia 31 lipca 1991 roku i od dnia 1 stycznia 1992 roku do dnia 30 września 1992 roku, z wyłączeniem służby wojskowej i okresów nieskładkowych przypadających po dniu 14 listopada 1991 roku, pracując w (...) Przedsiębiorstwie (...) w R. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace spawalnicze. Ubezpieczony pracował w brygadzie skierowanej do pracy przy wykonywaniu instalacji centralnego ogrzewania w nowo wznoszonych obiektach budowlanych. Tamże skarżący zajmował się tylko i wyłącznie spawaniem gazowym rur i instalacji. Podkreślenia wymaga, że S. C. posiadał niezbędne uprawnienia, albowiem z dniem 27 lipca 1977 roku uzyskał książkę spawacza potwierdzającą ukończenie kursu spawalnictwa gazowego. Innej pracy w wyżej wymienionych okresach wnioskodawca nie wykonywał.

Mając powyższe na względzie, nie budzi wątpliwości, że wnioskodawca w spornych okresach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace wymienione w Wykazie A, Dziale XIV, pkt 12 stanowiącym załącznik nr 1 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, tj. prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowodorowym. Stanowisko to wymienione zostało również w zarządzeniu Ministra Budownictwa i (...) z dnia 6 grudnia 1983 r. w dziale XIV, poz. 12 pkt 1, tj. stanowisko spawacza gazowego.

Dodatkowo wskazać należy, że ZUS zaliczył do szczególnego stażu pracy wnioskodawcy okresy od dnia 1 kwietnia 1985 roku do dnia 31 marca 1986 roku i od dnia 1 sierpnia 1991 roku do dnia 31 grudnia 1991 roku. W konsekwencji niezaliczenie przez ZUS spornych okresów do szczególnego stażu pracy było spowodowane tym, że w angażach pracodawca wskazywał, że wnioskodawca zajmował stanowiska inne niż spawacz. Wprawdzie S. C. formalnie był zatrudniony jako monter, monter urządzeń sanitarnych – spawacz i montera urządzeń sanitarnych, jednakże o charakterze pracy wykonywanej w warunkach szczególnych nie decyduje nazwa zajmowanego stanowiska, ale rodzaj faktycznie wykonywanej pracy. A ten, jak wynika z zeznań świadków, w przypadku wnioskodawcy, był niezmienny w całym okresie zatrudnienia i polegał na spawaniu instalacji grzewczych. Nawet jeśli w dokumentach pracowniczych ubezpieczonego w sposób nieprawidłowy została wskazana nazwa stanowiska zajmowanego przez ubezpieczonego, to i tak nie może to być decydującym kryterium w zakresie jego oceny pod kątem zakwalifikowania do prac wykonywanych w szczególnych warunkach, zwłaszcza wobec kategorycznych i w pełni przez Sąd podzielonych zeznań powołanych w sprawie świadków (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 17 maja 2013 roku, sygn. akt III AUa 1585/12).

Zaliczeniu do szczególnego stażu pracy wnioskodawcy podlegał także okres odbywania zasadniczej służby wojskowej wnioskodawcy od dnia 27 stycznia 1978 roku do dnia 29 grudnia 1979 roku. We wskazanym okresie obowiązywał przepis art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 roku o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. z 1967 r. Nr 44, poz. 220, w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 czerwca 1975 roku), zgodnie z którym czas odbywania zasadniczej służby wojskowej wlicza się pracownikowi do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień związanych z tym zatrudnieniem, jeżeli po odbyciu tej służby podjął on zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym był zatrudniony przed powołaniem do służby. Rozstrzygając o istnieniu uprawnienia do zaliczenia służby wojskowej do okresu pracy w warunkach szczególnych po dniu 31 grudnia 1974 roku, podnieść należy, że ustawodawca mimo wprowadzonej korekty zachował art. 108 ust. 2 ustawy o powszechnym obowiązku obrony PRL upoważniający Radę Ministrów do określenia w jakim zakresie czas odbywania zasadniczej lub okresowej służby wojskowej wlicza się do okresu zatrudnienia. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1968 roku w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin (Dz. U. z 1968 r. Nr 44 poz. 318) obowiązywało do dnia 31 sierpnia 1979 roku. Wyżej wymienione rozporządzenie stanowiło w § 5 ust. 1, że żołnierzowi, który podjął zatrudnienie stosownie do zasad określonych w § 2-4 (wnioskodawca spełnił te kryteria), wlicza się czas odbywania służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym podjął zatrudnienie, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem w tym zakładzie oraz w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie. Mając powyższe na uwadze uznać należy, iż powołany przepis miał zastosowanie do uprawnień emerytalnych pracownika i implikował prawo do zaliczenia służby wojskowej do pracy w szczególnych warunkach pracownikom, którzy w terminie 30 dni po odbyciu służby wojskowej powrócili do macierzystego pracodawcy.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie powinno zatem budzić żadnych wątpliwości, że okres odbywania przez wnioskodawcę zasadniczej służby wojskowej podlegał zaliczeniu do pracy w warunkach szczególnych. Ubezpieczony zarówno bowiem przed rozpoczęciem służby wojskowej, jak i po jej zakończeniu wykonywał prace w warunkach szczególnych jako spawacz, co odpowiada zatrudnieniu na stanowisku wymienionym w Wykazie A, Dziale XIV, pkt 12 stanowiącym załącznik nr 1 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, tj. prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowodorowym. Co więcej, skarżący powrócił do macierzystego zakładu pracy niezwłocznie po odbyciu służby wojskowej.

Zaliczenie do szczególnego stażu pracy wnioskodawcy okresów od dnia 27 lipca 1977 roku do dnia 31 marca 1985 roku, od dnia 1 kwietnia 1986 roku do dnia 31 lipca 1991 roku oraz od dnia 1 stycznia 1992 roku do dnia 30 września 1992 roku, z wyłączeniem okresów nieskładkowych przypadających po dniu 14 listopada 1991 roku, implikuje dla wnioskodawcy korzystne skutki procesowe, albowiem legitymuje się on stażem pracy w szczególnych warunkach dłuższym niż 15 lat. Dlatego też stwierdzić należało, iż ubezpieczony spełnia wszystkie wymagane prawem warunki do uzyskania prawa do emerytury zgodnie z art. 32 ust. 1 w zw. z art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. przyznał S. C. prawo do emerytury od dnia (...) roku, to jest od dnia osiągnięcia wieku emerytalnego (punkt 1 sentencji wyroku).

O kosztach postępowania Sąd orzekł jak w punkcie 2 sentencji wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 roku (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.).