Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 października 2013 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Beata Łapińska

Protokolant stażysta Bożena Sobczyk

po rozpoznaniu w dniu 17 października 2013 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku T. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy

na skutek odwołania T. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.

z dnia 8 marca 2013 r. sygn.(...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje T. K. dalsze prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy na okres od dnia 1 stycznia 2013 roku do dnia 31 grudnia 2014 roku.

Sygn. akt VU 414/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8 marca 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił T. K. dalszego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. W uzasadnieniu ZUS podał, że wnioskodawca jest zdolny do pracy zarobkowej, a zatem brak jest podstaw do przyznania świadczenia.

Od powyższej decyzji złożył odwołanie w dniu 18 marca 2013 roku T. K..

ZUS wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

T. K. urodził się w dniu (...) Ma wykształcenie podstawowe. W okresie aktywności zawodowej pracował jako robotnik budowlany, monter szyb samochodowych, mechanik samochodowy i wagowy.

W dniu 12 maja 2008 roku wnioskodawca uległ wypadkowi przy pracy w wyniku którego doszło do pęknięcia gałki ocznej oka lewego.

(okoliczności niesporne)

W okresie od 10 listopada 2008 roku do 31 grudnia 2012 wnioskodawca był uprawniony do renty z tytułu wypadkowej.

(dowód: decyzje ZUS z dnia 16 lutego 2009 roku k. 177, 26 listopada 2009 roku k. 193, 3 stycznia 2011 roku k. 203 w aktach organu rentowego)

W dniu 30 listopada 2012 roku T. K. wystąpił z wnioskiem o ustalenie dalszego prawa do renty wypadkowej.

(dowód: wniosek o rentę k. 214 w aktach organu rentowego)

Orzeczeniem z dnia 28 grudnia 2012 roku lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy zarobkowej w związku z wypadkiem przy prowadzeniu działalności gospodarczej okresowo do dnia 30 czerwca 2013 roku.

(dowód: orzeczenie lekarza orzecznika z dnia 28 grudnia 2012 roku z dokumentacją medyczną k. 58, 1 w aktach organu rentowego)

Od powyższego orzeczenia został wniesiony zarzut wadliwości, w wyniku czego sprawę skierowano do komisji lekarskiej ZUS, która w dniu 7 lutego 2013 roku, wydała orzeczenie, którym uznała, iż wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy zarobkowej. Po ponownym badaniu zdiagnozowano u wnioskodawcy: stan o urazie przebijającym gałkę oczną prawą w 2005 roku i lewą w 2008 roku, pseudosoczewkowatość oka prawego i lewego, jaskrę wtórną oka lewego i prawego oraz praktyczną jednooczność.

(dowód: orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 7 lutego 2013 roku z dokumentacją medyczną k. 61, 1 w aktach organu rentowego)

Aktualnie u wnioskodawcy występują następujące schorzenia:

·

stan po urazie oka prawego w 2006 roku i lewego w 2008 roku;

·

jaskra wtórna oka lewego;

·

rzekomosoczewkowatość obu oczu;

·

stan po odwarstwieniu siatkówki oka lewego;

·

praktyczna ślepota oka lewego;

·

krótkowzroczność oka prawego.

Obecny stopień zaawansowania powyższych czyni wnioskodawcę częściowo niezdolnym do pracy zarobkowej okresowo od 1 stycznia 2003 roku do 31 grudnia 2014 roku. Niezdolność do pracy pozostaje w związku przyczynowym z wypadkiem przy prowadzeniu pracy z dnia 12 maja 2008 roku.

(dowód: opinie biegłych lekarzy okulistów D. P. k. 27-30 oraz A. C. k. 44-46 z opinią pisemną uzupełniającą k. 57 w aktach sprawy)

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 6 ust 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 167, poz. 1322 ze zm.) ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy. Przepis art. 17 ust. 1 i ust. 4 tejże ustawy stanowi, że przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy do ustalenia wysokości tych świadczeń oraz ich wypłaty stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Z kolei przepisy art. 12 ust. 2 i 3 stanowią, że całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się po pierwsze stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz po drugie możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1).

W świetle wskazanych powyżej regulacji prawnych istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się do ustalenia, czy T. K. jest osobą niezdolną do pracy, a w dalszej kolejności do ustalenia ewentualnego związku takiej niezdolności z wypadkiem przy pracy, jakiemu uległ on w dniu 12 maja 2008 roku.

Dla ustalenia powyższych okoliczności, Sąd dopuścił dowód z pisemnej opinii biegłego lekarza okulisty D. P. biegłej z zakresu dziedziny medycyny, w ramach których mieszczą się rozpoznane u wnioskodawcy schorzenia. Z uwagi na kwestionowanie opinii okulistycznej przez organ rentowy konieczne stało się dodatkowo dopuszczenie w trybie określonym w art. 286 k.p.c. dowodu z opinii kolejnej biegłej z zakresu okulistyki A. C..

Opinie opracowane przez wskazane wyżej biegłe Sąd ocenia jako jasne, pełne, logiczne i należycie uzasadnione. Biegli sporządziły opinie po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną wnioskodawcy i wynikami badań dodatkowych, jak również po przeprowadzeniu jego osobistego badania. Określiły w opiniach, na jakie schorzenia cierpi obecnie wnioskodawca.

W zgodnej ocenie biegłych D. P. i A. C. wnioskodawca jest obecnie częściowo niezdolny do pracy w związku z wypadkiem przy pracy okresowo od 1 stycznia 2013 roku do 31 grudnia 2014 roku.

Biegła D. P. wskazała w opinii, że wnioskodawca jest niezdolny do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Przyczyną niesprawności narządu wzroku jest praktyczna jednooczność spowodowana znacznym pogorszeniem ostrości wzroku oku lewego po urazie przebijającym w 2008 roku. Zdaniem biegłej stan narządu wzroku wnioskodawcy nie zmienił się od 2011 roku i nadal powoduje niezdolność do pracy. Wnioskodawca nie może wykonywać ciężkiej pracy fizycznej, nie może pracować przy maszynach w ruchu i na wysokości.

Opinia biegłej D. P. znajduje potwierdzenie w opinii kolejnej biegłej z zakresu okulistyki A. C., która również uznała, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Niezdolność do pracy jest spowodowana powypadkową praktyczną jednoocznością przy zwiększonym ryzyku odwarstwienia siatkówki w sprawnym oku prawym oraz pogarszający się stan oka lewego. Powyższe schorzenia ograniczają w sposób znaczący zdolność do pracy wnioskodawcy. Nie może on pracować przy maszynach w ruchu, w warunkach zmiennego oświetlenia, w warunkach zmiennego oświetlenia i wahań temperatury, a także na stanowiskach pracy narażonych na opary i urazy mechaniczne.

W ocenie Sądu opinie biegłych nie zostały w sposób skuteczny zakwestionowane przez organ rentowy w toku postępowania.

W opinii pisemnej uzupełniającej biegła A. C. odniosła się w sposób wyczerpujący do zarzutów podniesionych przez ZUS w piśmie procesowym z dnia 3 września 2013 roku. W opinii biegła wskazała, że istotnie wnioskodawca jest osobą zaadaptowaną do jednooczności, jednakże niestabilna agresywna wikłająca nie poddająca się leczeniu farmakologicznemu ani operacyjnemu rzutuje na jego ogólny stan zdrowia i znacząco ogranicza jego zdolność do pracy na dotychczasowym poziomie kwalifikacji pracownika niskokwalifikowanego. Wnioskodawca posiada wykształcenie podstawowe i jego niskie kwalifikacje predysponują go do prac na stanowiskach fizycznych, a stan narządu wzroku w sposób znaczący ogranicza zdolność do wykonywania tych prac.

Odnosząc się do zarzutów ZUS trzeba dodatkowo podnieść, iż fakt, że wnioskodawca zaadaptował się w pewnym zakresie do istniejącego u niego inwalidztwa i wykonuje zatrudnienie na stanowisku wagowego, nie może prowadzić do przyjęcia, że odzyskał on w pełni zdolność do pracy zarobkowej.

Poza sporem pozostaje także, że obowiązujące przepisy nie zabraniają osobom z orzeczoną częściową niezdolnością do pracy podejmować zatrudnienia, o ile dochód z takiego zatrudnienia nie przekracza określonych kwot. Brak takiego zakazu wynika z istoty częściowej niezdolności do pracy i wywodzenie z faktu kontynuowania przez wnioskodawcę zatrudnienia, że jest on zdolny do pracy zarobkowej jest całkowicie nieuzasadnione.

Ponadto, jak wynika z opinii biegłej A. C., wnioskodawca pracuje na stanowisku wagowego na własne ryzyko, albowiem stan zdrowia nie pozwala mu na pracę na tym stanowisku.

ZUS nie wykazał również w żaden sposób, że nastąpiła poprawa w stanie zdrowia wnioskodawcy, który to stan był w latach 2008-2012 podstawą do przyznawania mu renty wypadkowej, wywodząc odzyskanie przez niego zdolności do pracy jedynie z adaptacji do obniżonej sprawności wzroku, znajdującej potwierdzenie w dalszej aktywności zawodowej wnioskodawcy.

Wobec stanowczych wniosków płynących z opinii aż dwóch biegłych okulistów D. P. i A. C., że wnioskodawca jest obecnie częściowo niezdolny do pracy zarobkowej okresowo do dnia 31 grudnia 2014 roku nie było potrzeby dalszego mnożenia opinii uzupełniających, ani powoływania kolejnych biegłych na okoliczności, które zostały już dostatecznie wyjaśnione. Opinie te, po ich uzupełnieniu w toku postępowania, należało bowiem przy uwzględnieniu treści art. 233 § 1 k.p.c. ocenić jako fachowe, rzetelne oraz pełne. Mając na uwadze Sąd nie uwzględnił wniosku organu rentowego o dopuszczenie dowodu z trzeciego biegłego z zakresu okulistyki.

Sąd nie uwzględnił wniosku ZUS o odroczenie rozprawy w dniu 17 października 2013 roku i udzielenie terminu na ustosunkowanie się do opinii pisemnej uzupełniającej sporządzonej przez biegłą okulistę A. C., albowiem pełnomocnik ZUS była obecna na tej rozprawie i mogła odnieść się do treści opinii biegłej. Poza tym stwierdzić należy, iż w opinii uzupełniającej biegła odniosła się jedynie zarzutów podniesionych przez ZUS w piśmie procesowym z dnia 3 września 2013 roku i podtrzymała swe stanowisko wyrażone w opinii pierwotnej w przedmiocie uznania, że wnioskodawca jest nadal częściowo niezdolny do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Opinia biegłej nie zawiera zatem nowych elementów, a zatem nie ma potrzeby udzielenia terminu na ustosunkowanie się do jej treści.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., orzekł jak w sentencji.