Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 maja 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Mariola Mastalerz

Protokolant st. sekr. sądowy Ilona Królikiewicz

po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku K. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o przeliczenie emerytury

na skutek odwołania K. Z.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 5 kwietnia 2012r. sygn. (...)i z dnia 10 lipca 2012r. sygn. (...)i sygn. (...)

1. zmienia zaskarżoną decyzję z dnia 10 lipca 2012r. znak : (...)i zalicza K. Z. do stażu pracy okres zatrudnienia od dnia 1 sierpnia 1954r. do dnia 26 września 1954r. w Fabryce (...)w G.,

2. oddala odwołania w pozostałym zakresie.

Sygn. akt VU 454/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 5 kwietnia 2012 roku znak (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił przeliczenia podstawy wymiaru emerytury K. Z. z uwzględnieniem przedłożonych wynagrodzeń oraz minimalnego wynagrodzenia za okres pozostawania w stosunku pracy.

W odwołaniu z dnia 17 kwietnia 2012 roku K. Z. wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji, wskazując że dołączył nowe dokumenty do przeliczenia emerytury. Podniósł, iż od 1991 roku uprawniony jest do emerytury i do tej pory nie miał żadnego przeliczenia.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Organ rentowy wskazał, że po ponownym ustaleniu podstawy wymiaru na podatnie przedłożonych dokumentów oraz przy uwzględnieniu minimalnych wynagrodzeń w okresie, w których brak wynagrodzenia tj. 1958-1976 wskaźnik podstawy wymiaru wyliczony z 20 lat wybranych z całego okresu ubezpieczenia tj. z lat 1962-1964, 1966-1967, 1971 (przyjęto minimalne wynagrodzenie) i 1977-1990 wyniósł 125,36%, a z 10 kolejnych lat tj. 1977-1986 wyniósł 167,18 % podczas gdy wnioskodawca pobiera emeryturę od 1991 roku , a podstawa wymiaru została ustalona z 3 lat (1981-1983) co dało wskaźnik podstawy wymiaru 178,38%.

W dniu 10 lipca 2012 roku zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał dwie decyzje. Jedną decyzją (znak (...)) organ rentowy przeliczył wnioskodawcy emeryturę poprzez doliczenie do stażu pracy na podstawie świadectwa pracy i karty urlopowej okres zatrudnienia od 27 września 1954 roku do 17 listopada 1954 roku co dało staż pracy w wymiarze 35 lat 8 m-cy i 7 dni. Drugą decyzją (znak (...)) organ rentowy ponownie odmówił przeliczenia podstawy wymiaru, wskazując, że poprzednio wyliczony wskaźnik podstawy jest wyższy od nowo obliczonego.

K. Z. w dniu 7 sierpnia 2012 roku złożył odwołanie od tych dwóch decyzji, wnosząc o ich zmianę. Zakwestionował brak przeliczenia emerytury podnosząc, że jego koledzy niejednokrotnie mieli przeliczana emeryturę, a ponadto wnosił o zaliczenie do okresu pracy okresu jego zatrudnienia Zakładach w G. według nakazu pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podniósł, że nowo wyliczone wskaźniki emerytury są niższe niż poprzednio wyliczonych, dlatego brak podstaw do przeliczenia świadczenia. Podniósł ponadto, że sam nakaz pracy nie może stanowić podstawy do zaliczenia okresu pracy, a nadto okres wykazany w tym nakazie tj. od 1 lipca 1954 do 31 lipca 1957 roku pokrywa się z okresem zaliczonym tj. 27 września 1954 roku do 17 listopada 1954 roku i z okresem służby wojskowej od 18 listopada 1954 roku do 8 listopada 1956 roku.

Postanowieniem z dnia 14 września 2012 roku Sad Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim połączył sprawy z odwołań od decyzji z dnia 5 kwietnia 2012 roku i od dwóch decyzji z dnia 10 lipca 2012 roku do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

Na rozprawie w dniu 8 lutego 2013 roku wnioskodawca wskazał, iż z tytułu pracy w szczególnych warunkach powinien mieć wyższe świadczenie i z tego tytułu żądał wyrównania od kwietnia 1991 roku. Ponadto wnosił o zaliczenie do stażu pracy okresu zatrudnienia wynikającego z nakazu pracy.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

ustalił, co następuje:

W dniu 11 lutego 1991 r. wnioskodawca K. Z., urodzony w dniu (...) złożył wniosek o przyznanie emerytury.

Do wniosku załączył kwestionariusz dotyczący okresów składkowych
i nieskładkowych. Wskazał w nim m.in., że w okresie od 16 października 1950 r. do
1 sierpnia 1954 r. oraz od 8 listopada 1956 r. do 4 października 1957 r. pracował w gospodarstwie rolnym rodziców. Złożył w tym zakresie oświadczenie własne.
W kwestionariuszu wskazał również, że w okresie od 4 października 1957 r. do 30 kwietnia 1991 r. był zatrudniony w Zakładach (...) w R., załączając świadectwo pracy potwierdzające ten okres zatrudnienia oraz zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu za okres od 1981-1983 roku.

(dowód: wniosek k. 1-2, kwestionariusz k. 3, oświadczenie wnioskodawcy k. 4, świadectwo pracy k. 6, zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu k. 7 – w aktach rentowych)

Decyzją z dnia 12 marca 1991 roku ZUS przyznał wnioskodawcy K. Z. prawo do emerytury. Do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia ZUS przyjął wynagrodzenia z kolejnych 3 lat kalendarzowych od 1 stycznia 1981 roku do 31 grudnia 1983 roku. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wyniósł 173,73%. Organ rentowy uznał za udowodnione 35 lat zatrudnienia, a wraz z pracą w gospodarstwie rolnym – 40 lat. Do obliczenia wysokości emerytury uwzględniono wnioskodawcy 15% wzrost podstawy wymiaru z tytułu ponad 20 letniego okresu zatrudnienia.

(dowód: decyzja z dnia 127 grudnia 1991 r. k. 9-10 – w aktach rentowych)

W dniu 22 lipca 1997 roku wnioskodawca złożył wniosek o umieszczenie go na liście osób uprawnionych do dodatku za pracę w szczególnych warunkach. do wniosku dołączył świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, w którym wskazano, że w okresie od 1 września 1966 roku do 30 kwietnia 1991 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace należące do I kategorii zatrudnienia na stanowisku mistrz elektrociepłowni – dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach w których jako podstawowe są wykonywane prace wymienione w wykazie A dział XIV poz. 24 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. ZUS zawiadomił wnioskodawcę, iż jego wniosek nie został uwzględniony. Odwołanie od powyższej decyzji złożył K. Z. i wyrokiem z dnia 18 listopada 1997 roku Sąd Wojewódzki w Łodzi zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił, że wnioskodawca jest uprawniony do nieodpłatnego nabycia świadectw rekompensacyjnych. W uzasadnieniu Sąd Wojewódzki wskazał, że wnioskodawca przed 15 listopada 1991 roku był uprawniony do wzrostu emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Wnioskodawca prawo do wzrostu z tytułu pracy w szczególnych warunkach utracił, jak i inni uprawnieni na mocy ustawy z dnia 17 października 1991 roku tzw. rewaloryzacyjnej, która weszła w życie z dniem 15 listopada 1991 roku. Utrata tego prawa polegała na tym, że wnioskodawca po tej dacie nie może ubiegać się o przyznanie stosownego wzrostu emerytury. Ustawa z dnia 6 marca 1997 roku nie wymagała, aby utrata prawa do wzrostu z tego tytułu polegała na pozbawieniu stosownego dodatku na mocy decyzji organu rentowego. Z okoliczności sprawy, w ocenie Sądu wynikało, że wnioskodawca nie otrzymał należnego wówczas wzrostu z tytułu pracy w szczególnych warunkach z przyczyn leżących po stronie Zakładu pracy, a nie na skutek błędu organu rentowego. Okoliczność ta nie miała jednak w sprawie znaczenia, gdyż wnioskodawca w odwołaniu nie domagał się wyrównania emerytury za 1991 roku lecz jedynie umieszczenia w spisie osób uprawnionych do nieodpłatnego nabycia świadectw rekompensacyjnych.

Organ rentowy, wykonują powyższy wyrok dokonał umieszczenia K. Z. w spisie osób uprawnionych do nabycia nieodpłatnie świadectw rekompensacyjnych z tytułu pracy w warunkach szczególnych

(dowód: wniosek k. 27 i 29, zawiadomienie k. 30, świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach k. 28, wyrok z dnia 18 listopada 1997 roku k. 33 , uzasadnienie k. 34-35, zawiadomienie k. 39 i k. 40)

W dniu 13 października 2006 roku wnioskodawca złożył wniosek o przeliczenie emerytury zgodnie z ustawą która weszła w życie w dniu 1 lipca 2005 roku. Do wniosku nie dołączył żadnych nowych dokumentów. Decyzją z dnia 14 listopada 2006 roku ZUS wstrzymał wypłatę emerytury a decyzją z dnia 14 listopada 2006 roku przyznał emeryturę od dnia 1 października 2006 roku. ZUS na prawo do świadczenia nie uwzględnił okresu pracy w gospodarstwie rolnym, gdyż uznane okresy były wystarczające do przyznania świadczenia. Podstawę wymiaru emerytury stanowiła podstawa wymiaru wcześniej przyznanej emerytury. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 178,38%. Do ustalenia wysokości emerytury organ rentowy uwzględnił 35 lat, 6 miesięcy okresów składkowych (tj. 426 miesięcy). Podstawę wymiaru ZUS wyliczył poprzez pomnożenie wwpw 178,38% przez kwotę bazową 666,96 zł, co dało kwotę 1514,68 złotych.

Do ustalenia składnika emerytury wynoszącego 24% kwot bazowej ZUS przyjął stara kwotę bazową , bowiem wnioskodawca nie spełnił warunku z art. 53 ust. 4 ustawy o emeryturach – wnioskodawca po uzyskaniu prawa do wcześniejszej emerytury nie pracował. ZUS nie znalazł również podstaw do przeliczenia wwpw świadczenia wnioskodawcy zarówno na podstawie art. 100 jak i art. 111 ustawy o emerytury bowiem udokumentował zarobki jedynie z 3 lat (1981-1983), a do wniosku o przeliczenie świadczenia z dnia 13 października 2006 roku nie dołączył żądnych nowych dokumentów.

(dowód: wniosek k. 52, decyzja z dnia 14.11.2006 r. k. 53, , decyzja z dnia 14.11.2006r. k. 55 , odpowiedź na odwołanie k. 60-61 – w aktach rentowych)

Odwołanie od powyższej decyzji z dnia 14 listopada 2006 roku złożył w dniu 6 grudnia 2006 roku K. Z..

Wyrokiem z dnia 26 stycznia 2007 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim oddalił odwołanie K. Z.. Apelację wnioskodawcy od powyższego wyroku Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 6 grudnia 2007 roku oddalił.

(dowód: odwołanie k. 62, odpowiedź na odwołanie k. 60-61, wyrok Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 26 stycznia 2007 roku k. 66, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 6 grudnia 2007 roku k. 67- w aktach rentowych)

Decyzją z dnia 1 marca 2008 roku ZUS ponownie ustalił wysokość świadczenia i dokonał jego waloryzacji. Ponowne ustalenie wysokości świadczenia polegało na obliczeniu emerytury od kwoty bazowej podwyższonej do 100% przeciętnego wynagrodzenia, przyjętego do obliczenia wysokości tego świadczenia. Wysokość emerytury waloryzowanej wskaźnikiem 106,50% od 1 marca 2008 roku wynosiła 1734,53 złote.

(dowód: decyzja z dnia 1 marca 2008 roku k. 68 w aktach rentowych)

W dniu 29 lipca 2008 roku wnioskodawca złożył ponowny wniosek o przeliczenie emerytury w myśl ustawy z dnia 1 lipca 2005 roku. We wniosku tym wskazał, że od początku jego emerytura była wyliczona w nieprawidłowy sposób, ponieważ pracował w warunkach szczególnych, co nie było ujęte do wyliczenia jego emerytury. Do wniosku nie dołączył żadnych nowych dokumentów

(dowód: wniosek k. 69 w aktach rentowych)

W odpowiedzi na powyższe pismo ZUS poinformował wnioskodawcę, że prawomocną decyzją z dnia 14 listopada 2006 roku została przeliczona jego emerytura, a obecnie złożony wniosek nie wnosi nic nowego do sprawy i świadczenie wypłacane jest w prawidłowej wysokości. Ponadto wnioskodawca został poinformowany, że 15 lat pracy w warunkach szkodliwych dla zdrowia powoduje obniżenie podstawowego wieku emerytalnego o 5 lat, natomiast z tego tytułu nie są wypłacane żadne dodatki.

(dowód: odpowiedź ZUS k. 70 w aktach rentowych)

W dniu 8 stycznia 2009 roku wnioskodawca złożył wniosek o przeliczenie emerytury według nowych zasad od 1 stycznia 21009 roku, wskazując, że przepracował 25 lat w warunkach szkodliwych.

Decyzją z dnia 21 stycznia 2009 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił przeliczenia podstawy wymiaru. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury wynosi 73,99%, natomiast wwpw z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy w którym zgłoszono wniosek o przeliczenie świadczenie wynosi 4,36%, zaś wwpw z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego podlegania ubezpieczeniu, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy w którym zgłoszono wniosek o przeliczenie świadczenie wynosi 59,61%. Tak wyliczone wskaźniki są niższe od poprzednio wyliczonego tj. 178,38%, który nie uległ zmianie.

(dowód: wniosek k. 71, decyzja o odmowie przeliczenia k. 73 - w aktach rentowych)

W dniu 15 września 2009 roku wnioskodawca złożył wniosek o przyznanie mu dodatku pielęgnacyjnego w związku ukończeniem 75 roku życia. Ponadto podniósł, że nie została mu przeliczona emerytura po ukończeniu 65 roku życia.

W odpowiedzi na powyższe ZUS wskazał, że decyzją z dnia 23 września 2009 roku został mu przyznany dodatek pielęgnacyjny. Ponadto podniósł, że przyznanie emerytury z urzędu w związku z ukończeniem 65 lat w przypadku mężczyzn następuje tylko zgodnie z art. 27a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach tj. dla osób, które maja ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(dowód: wniosek k. 74, informacja k. 75, decyzja z dnia 23 września 2009 r. k. 82 w aktach rentowych)

W dniu 29 marca 2012 roku wnioskodawca złożył wniosek o ponowne ustalenie podstawy wymiaru przyjętej ostatnio do obliczenia jego emerytury z uwzględnieniem minimalnego wynagrodzenia za okres zatrudnienia w ramach stosunku pracy, za który nie jest możliwe przedłożenie dokumentów potwierdzających wysokość wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne. Do wniosku dołączył zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu za lata 1977-1990 wystawione przez Zakłady (...) S.A. w R..

Decyzją (zaskarżoną) z dnia 5 kwietnia 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił przeliczenia podstawy wymiaru emerytury K. Z. z uwzględnieniem przedłożonych wynagrodzeń oraz minimalnego wynagrodzenia za okres pozostawania w stosunku pracy. W uzasadnieniu decyzji ZUS wskazał, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru obliczonej z uwzględnieniem uzyskiwanych wynagrodzeń, w tym kwot minimalnego wynagrodzenia pracowników z okresy zatrudnienia, za które nie zostały udokumentowane wynagrodzenia, jest niższy od ostatnio przyjętego do obliczenia tej podstawy. Wwpw obliczony z 20 najkorzystniejszych lat wynosił 125,36%, z 10 kolejnych lat w okresie od 1971-1990 roku wynosił 167,18%.

(dowód: wniosek k. 86 w aktach rentowych, zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu k. 87-88, decyzja z dnia 5 kwietnia 2012 roku k. 94 w aktach rentowych)

We wniosku z dnia 19 kwietnia 2012 roku K. Z. wniósł
o przeliczenie stażu pracy z uwzględnieniem zatrudnienia od 1 sierpnia 1954 roku do 31 lipca 1957 roku w Fabryce (...) w G. oraz od 27 września 1954 roku do 17 listopada 1954 roku w (...) Fabryce (...)
(...), na podstawie wpisów w legitymacji ubezpieczeniowej. Do wniosku dołączył :

- świadectwo pracy z dnia 11 listopada 1954 roku wystawione przez (...) Fabrykę (...) w P., w którym wskazano, że wnioskodawca od 27 września 1954 roku był zatrudniony na stanowisku technika,

- kartę urlopową z której wynikało, że w okresie od 15 listopada 1954 roku do 17 listopada 1954 roku K. Z. korzystał z urlopu okolicznościowego w ilości 3 dni, w związku z powołaniem do odbycia zasadniczej służby wojskowej,

- nakaz pracy nr (...)kierujący wnioskodawcę do pracy w Fabryce (...) w G. na okres od 1 sierpnia 1954 roku do 31 lipca 1957 roku.

(dowód: wniosek k. 95, świadectwo pracy i karta urlopowa k. 96, nakaz pracy k. 97 w aktach rentowych)

Decyzją (zaskarżoną) z dnia 10 lipca 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przeliczył emeryturę wnioskodawcy poprzez doliczenie okresu zatrudnienia od 27 września 1954 roku do 14 listopada 1954 roku. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury ZUS przyjął podstawę wymiaru wcześniej przyznanej emerytury. Organ rentowy uznał za udowodniony okres 35 lat i 8 miesięcy okresów składkowych (tj. 428 miesięcy).

(dowód: decyzja z dnia 10 lipca 12012 r. k. 110 w aktach rentowych)

Drugą decyzją (zaskarżoną) również z dnia 10 lipca 2012 organ rentowy ponownie odmówił przeliczenia podstawy wymiaru wskazując, że poprzednio wyliczony wskaźnik podstawy jest wyższy od nowo obliczonego. Wwpw obliczony z 20 najkorzystniejszych lat wynosił 147,25%, z 10 kolejnych lat w okresie od 1977-1986 roku wynosił 167,18%.

(dowód: decyzja z dnia 10 lipca 12012 r. k. 111 w aktach rentowych)

W Fabryce (...) (...)w G. wnioskodawca pracował w okresie od 1 sierpnia 1954 roku do 26 września 1954 roku. Pracę w tej fabryce podjął od razu po ukończeniu technikum (...). K. Z. pracował na wydziale (...) w pełnym wymiarze czasu pracy.

Z dniem 27 września 1954 roku wnioskodawca został przeniesiony do pracy w (...) Fabryce (...) w P..

(dowód : zeznania świadka T. P. protokół rozprawy z dnia 27 stycznia 2014 roku nagranie od minuty 3.02 do minuty 14.01, zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 13 maja 2014 roku nagranie od minuty 11.35 do minuty 19.39, świadectwo pracy z dnia 11 października 1954 roku k. 96 w aktach rentowych, nakaz pracy k. 97 w aktach rentowych

W okresie do 18 listopada 1954 roku do 8 listopada 1956 roku wnioskodawca odbywał zasadniczą służbę wojskową.

(okoliczność niesporna)

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy od decyzji z dnia 10 lipca 2012 roku odmawiającej doliczenia do stażu pracy okresu zatrudnienia od 1 sierpnia 1954 roku do 26 września 1954 roku w Fabryce (...) (...)w G. jest zasadne.

Zgodnie z treścią § 22 ust. 1 rozporządzenia Ministra pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011r., nr 237, poz. 1412) jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności:

1)legitymacja ubezpieczeniowa;

2)legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia.

W przedmiotowej sprawie poza sporem pozostaje, iż dokumentacja dotycząca okresu zatrudnienia wnioskodawcy w Fabryce (...) (...)w G. praktycznie się nie zachowała do dnia dzisiejszego. Jedynym dokumentem jakim dysponuje wnioskodawca, a który odnosi się do tego spornego okresu zatrudnienia jest nakaz pracy z dnia 26 lipca 1954 roku a kierujący K. Z. do pracy w tej fabryce na okres od 1 sierpnia 1954 roku do 31 lipca 1957 roku.

W tej sytuacji sam fakt zaginięcia dokumentacji pracowniczej wnioskodawcy nie mógł stanowić podstawy odmowy zaliczenia okresu zatrudnienia w Fabryce (...) (...)w G. do stażu ubezpieczeniowego.

W toku postępowania sądowego, w którym nie obowiązują ograniczenia dowodowe zawarte w ww. rozporządzeniu, wnioskodawca udowodnił ponad wszelką wątpliwość, iż w okresie od 1 sierpnia 1954 roku do 26 września 1954 roku był zatrudniony w Fabryce (...) (...)w G. w pełnym wymiarze czasu pracy na wydziale(...)(od 27 września 1954 roku pracował w (...) Fabryce (...) w P., co wynika z przedłożonego świadectwa pracy).

Ustaleń faktycznych w tym zakresie Sąd dokonał w oparciu o zeznania świadka T. P.. Świadek ten razem z wnioskodawcą uczył się w technikum (...) i po jego skończeniu, tak jak wnioskodawca, otrzymał skierowanie do pracy w Fabryce w G.. Pracował na innym wydziale niż wnioskodawca ale
w tej samej fabryce.

Zeznania świadka należało, uznać za wiarygodne, albowiem nie ma w nich sprzeczności, są one logiczne, spójne i korespondują z zeznaniami wnioskodawcy co do istotnych okoliczności. Organ rentowy nie przedstawił zaś w toku postępowania żadnych dowodów, które pozwoliłyby na podważenie wiarygodność złożonych zeznań.

Powyższe pozwoliło na zaliczenie okresu zatrudnienia wnioskodawcy od 1 sierpnia 1954 roku do 26 września 1954 w Fabryce (...) (...)w G. do stażu pracy.

Z tych też względów, uznając zasadność żądania wnioskodawcy, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., orzekł jak w punkcie pierwszym wyroku.

Odnosząc się natomiast do odwołań wnioskodawcy od decyzji z dnia 5 kwietnia 2012 roku i drugiej decyzji z dnia 10 lipca 2012 roku uznać należy je za niezasadne.

Zgodnie z art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz.U. z 2013 roku, poz. 1440 ze zm) prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

W myśl zaś art. 111 ust. 1 powołanej ustawy wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1) z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2) z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3)z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

W dniu 29 marca 2012 roku wnioskodawca złożył wniosek o ponowne ustalenie podstawy wymiaru przyjętej ostatnio do obliczenia jego emerytury z uwzględnieniem minimalnego wynagrodzenia za okres zatrudnienia w ramach stosunku pracy, za który nie jest możliwe przedłożenie dokumentów potwierdzających wysokość wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne. Do wniosku dołączył zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu za lata 1977-1990 wystawione przez Zakłady (...) S.A. w R..

Na podstawie przedłożonych dokumentów organ rentowy dokonał ponownego ustalenia podstawy wymiaru oraz przy uwzględnieniu minimalnych wynagrodzeń w okresie w których brak wynagrodzenia tj. 1958-1976. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru obliczony z 20 lat wybranych z całego okresu ubezpieczenia tj. z lat 1962-1964, 1966-1967, 1971 (przyjęto minimalne wynagrodzenie) i 1977-1990 wyniósł 125,36%, a z 10 kolejnych lat w okresie od 1971-1990 roku wynosił 167,18% . Przypomnieć należy, że wnioskodawca uprawniony jest do emerytury od 1991 roku i podstawa wymiaru została ustalona z 3 lat z okresu od 1981-1983 co dało wskaźnik podstawy wymiaru 178,38%. Z powyższego wynika jednoznacznie, że dotychczasowy wskaźnik wysokości podstawy jest wyższy niż wskaźniki obliczone na podstawie złożonego wniosku, tym samym prawidłowo organ rentowy odmówił przeliczenia podstawy wymiaru. Tylko w sytuacji gdyby nowo obliczony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru byłby wyższy od dotychczasowego organ rentowy byłby zobligowany, stosownie do treści art. 111 powołanej ustawy do przeliczenia podstawy wymiaru.

Podobnie organ rentowy odmówił przeliczenia podstawy wymiaru decyzją z dnia 10 lipca 2012 roku wskazując, że dotychczasowy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od nowo obliczonego zgodnie ze złożonym przez wnioskodawcę wnioskiem z dnia 19 kwietnia 2012 roku.

Po ponownym ustaleniu podstawy wymiaru na podstawie wpisów o zarobkach z lat 1967-1969 w legitymacji ubezpieczeniowej oraz przy uwzględnieniu minimalnych wynagrodzeń za lata , w których brak wynagrodzenia tj. 1970-1976, wskaźnik podstawy wymiaru wyliczony z 20 lat wybranych z całego okresu ubezpieczenia tj. z lat 1962-1963, 1967-1969, 1971, 1977-1990 wyniósł 147,25% a z 10 kolejnych lat tj. 1977-1986 wyniósł 167,18%. Natomiast dotychczas wskaźnik podstawy wymiaru wynosi 178,38%.

Skoro dotychczas ustalony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od nowo wyliczonych, prawidłowo organ rentowy odmówił przeliczenia emerytury, a żądanie wnioskodawcy nie może zostać uwzględnione.

Podważeniu prawidłowości wyliczeń organu rentowego nie może służyć stanowisko wnioskodawcy iż z tytułu pracy w warunkach szczególnych przysługuje mu dodatek do emerytury. W tym miejscu przypomnieć należy, iż zakres rozpoznania i orzeczenia (przedmiot sporu) w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wyznaczony jest przedmiotem decyzji organu rentowego zaskarżonej do sądu ubezpieczeń społecznych a następnie przedmiotem postępowania sądowego determinowanego zakresem odwołania od tejże decyzji.

We wniosku złożonym w dniu 29 marca 20132 roku oraz w dniu 19 kwietnia 2012 roku K. Z. żądał przeliczenia emerytury, dołączając do wniosku stosowe dokumenty, tj. zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu oraz legitymację ubezpieczeniową. W tym zakresie organ rentowy wydał stosowne zaskarżone w niniejszym postępowaniu decyzje.

Dodatkowo należy jedynie wskazać iż przepisy obowiązującej obecnie ustawy o emeryturach i rentach nie przewidują możliwości przyznania dodatku z uwagi na wykonywanie pracy w warunkach szczególnych. Praca w warunkach szczególnych umożliwia obecnie jedynie przejścia na emeryturę w obniżonym wieku tj. w wieku 60 lat dla mężczyzn.

Z tych względów Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzekł jak w punkcie drugim wyroku.