Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 października 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Agnieszka Leżańska

Protokolant st. sekr. sądowy Cezary Jarocki

po rozpoznaniu w dniu 02 października 2018 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z wniosku W. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o emeryturę górniczą

na skutek odwołania W. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 17 maja 2018r. sygn. (...)

1.  zmienia zaskarżaną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu W. K. prawo do emerytury górniczej od dnia (...) roku;

2.  oddala odwołanie w pozostałej części.

Sygn. akt V U 463/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 maja 2018 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił W. K. przyznania prawa do emerytury górniczej wskazując w uzasadnieniu, że prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji przedłożone zostaną nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość.

W odwołaniu z dnia 9 czerwca 2018 roku, W. K., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do emerytury górniczej od dnia 7 lutego 2017 roku, poprzez zaliczenie do stażu pracy górniczej w wymiarze półtorakrotnym okresu od dnia 12 czerwca 1984 roku do dnia 31 lipca 1987 roku. Pełnomocnik skarżącego wskazał, że w uzasadnieniu wyroku z dnia 23 listopada 2017 roku, Sąd Apelacyjny w Łodzi stwierdził, że ubezpieczony wykonywał w okresie od dnia 12 czerwca 1984 roku do dnia 31 lipca 1987 roku pracę w wymiarze półtorakrotnym. Zaliczenie zaś ww. okresu w wymiarze półtorakrotnym, powoduje w ocenie strony skarżącej, że na dzień złożenia wniosku o przyznanie prawa do emerytury, ubezpieczony legitymuje się, co najmniej 25-letnim stażem pracy górniczej. Pełnomocnik ubezpieczonego podkreślił, że ww. orzeczenie kreuje w zakresie spornego okresu stan powagi rzeczy osądzonej.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny :

wnioskodawca W. K. urodził się w dniu (...).
W dniu 10 czerwca 2015 roku wystąpił do organu rentowego z wnioskiem o przyznanie prawa do emerytury górniczej. Wnioskodawca nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego (dowód: wniosek o emeryturę k. 2-5 – w aktach emerytalnych).

Decyzją z dnia 10 lipca 2015 roku, ZUS odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury górniczej wobec faktu, iż ubezpieczony do dnia 1 czerwca 2015 roku udowodnił jedynie: 22 lata, 6 miesięcy i 9 dni pracy górniczej (wobec wymaganych 25 lat), w tym 17 lat, 3 miesiące i 12 dni pracy górniczej wymienionej w art. 50c ust. 1, a zatem brak jest podstaw do przyznania emerytury górniczej. Do pracy górniczej w wymiarze półtorakrotnym ZUS nie zaliczył okresów:

- od dnia 12 czerwca 1984 roku do dnia 31 lipca 1987 roku na stanowisku mechanika maszyn i urządzeń górniczych,

- od dnia 1 lutego 2001 roku do dnia 31 stycznia 2004 roku na stanowisku górnika eksploatacji taśmociągów, ponieważ zajmowane stanowiska nie figurują w załączniku nr 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 23 grudnia 1994 roku

(dowód: decyzja ZUS z dnia 10 lipca 2015 roku, k. 36 akt emerytalnych).

W odwołaniu z dnia 6 sierpnia 2015 roku, W. K. wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do emerytury górniczej. Ubezpieczony wskazał, że w niezaliczonych przez ZUS w wymiarze półtorakrotnym okresach od dnia 12 czerwca 1984 roku do dnia 31 lipca 1987 roku oraz od dnia 1 lutego 2001 roku do dnia 31 stycznia 2004 roku pracę bezpośrednio w przodku, w pełnym wymiarze casu pracy. Skarżący podnosił, iż świadczył obowiązki przy obsłudze, konserwacji, montażu i demontażu koparek oraz zwałowarek (dowód: odwołanie z dnia 6 sierpnia 2015 roku, k. 2 akt sprawy sygn. akt V U 960/15).

Wyrokiem z dnia 10 listopada 2016 roku, sygn. akt V U 960/15, Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim zmienił decyzję ZUS z dnia 10 lipca 2015 roku w ten sposób, że przyznał W. K. prawo do emerytury górniczej od dnia 10 czerwca 2015 roku. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że zaliczeniu do stażu pracy górniczej wnioskodawcy w wymiarze półtorakrotnym podlega okres od dnia 12 czerwca 1984 roku do dnia 31 lipca 1987 roku ze względu na świadczenie przez wnioskodawcę w tym okresie pracy na stanowisku odpowiadającym zatrudnieniu w charakterze rzemieślnika na odkrywce, bezpośrednio w przodku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonującego na koparkach i zwałowarkach prace górnicze, mechaniczne, elektryczne i hydrauliczne przy obsłudze, konserwacji, montażu i demontażu tych maszyn i urządzeń (dowód: odpis wyroku z dnia 10 listopada 2016 roku, k. 25 wraz z uzasadnieniem, k. 30 - 35 akt sprawy sygn. akt V U 960/15).

Apelację od powyższego wyroku wniósł organ rentowy, zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę orzekania, przez niesłuszne przyjęcie, że zaliczenie odwołującemu do prawa do emerytury górniczej pracy w okresie od dnia 12 czerwca 1984 roku do dnia 31 lipca 1987 roku w wymiarze półtorakrotnym implikuje uzyskanie, co najmniej 25-letniego stażu pracy górniczej (dowód: apelacja organu rentowego, k. 41 – 42 akt sprawy sygn. akt V U 960/15).

W dniu 9 marca 2017 roku W. K. ponownie złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury górniczej (dowód: wniosek z dnia 9 marca 2017 roku, k. 68 – 71 akt emerytalnych).

Decyzją z dnia 6 kwietnia 2017 roku, organ rentowy odmówił W. K. prawa do emerytury górniczej, wskazując, że na dzień 29 grudnia 2016 roku wnioskodawca udowodnił: 24 lata, 10 miesięcy i 7 dni pracy górniczej (w tym 18 lat, 10 miesięcy i 10 dni pracy górniczej, określonej w art. 50c ust. 1 ustawy), zamiast wymaganych 25 lat. Okres od dnia 12 czerwca 1984 roku do dnia 31 lipca 1987 roku został przez ZUS zaliczony w wymiarze pojedynczym (dowód: decyzja z dnia 6 kwietnia 2017 roku, k. 81, dane o okresach zatrudnienia, k. 82 - 83 akt emerytalnych).

Wyrokiem z dnia 23 listopada 2017 roku, sygn. akt III AUa 208/17, Sąd Apelacyjny w Łodzi zmienił zaskarżony wyrok z dnia 10 listopada 2016 roku i oddalił odwołanie wnioskodawcy. W uzasadnieniu Sąd II instancji wskazał, że Sąd Okręgowy słusznie ustalił, iż wnioskodawca w okresie od dnia 12 czerwca 1984 roku do dnia 31 lipca 1987 roku, będąc zatrudnionym na stanowisku mechanika maszyn i urządzeń górniczych na odkrywce, przez 773 dniówki, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę górniczą, podlegającą zaliczeniu w wymiarze półtorakrotnym . Błędnie jednak przyjął, że organ rentowy w ogóle nie zaliczył tego okresu do stażu pracy górniczej. Tym samym, uwzględnić należało tylko różnicę między okresem półtorakrotnym należnym ubezpieczonemu za ww. okres, a okresem podstawowym, który był już uwzględniony w zaskarżonej decyzji (dowód: odpis wyroku z dnia 23 listopada 2017 roku, sygn. akt III AUa 208/17 wraz z uzasadnieniem, k. 71 – 77 akt sprawy sygn. akt V U 960/15).

W dniu (...) roku ubezpieczony, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, złożył kolejny wniosek o przyznanie prawa do emerytury górniczej poprzez uznanie okresu od dnia 12 czerwca 1984 roku do dnia 31 lipca 1987 roku za okres pracy podlegający zaliczeniu w wymiarze półtorakrotnym (dowód: wniosek z dnia (...) roku, k. 104 – 106 akt emerytalnych) .

Zaskarżoną decyzją organ rentowy podtrzymał treść decyzji odmownej z dnia 6 kwietnia 2017 roku. ZUS uznał, że na dzień rozwiązania stosunku pracy górniczej, to jest na dzień 29 grudnia 2016 roku wnioskodawca udowodnił jedynie: 24 lata, 10 miesięcy i 7 dni pracy górniczej, bez uwzględnienia okresu od dnia 12 czerwca 1984 roku do dnia 31 lipca 1987 roku w wymiarze półtorakrotnym (dowód: decyzja z dnia 6 kwietnia 2017 roku, k. 81, dane o okresach zatrudnienia, k. 82 - 83 akt emerytalnych, decyzja z dnia 17 maja 2018 roku, k. 119 akt emerytalnych).

W okresie od dnia 12 czerwca 1984 roku do dnia 29 grudnia 2016 roku W. K. był zatrudniony w (...) (wcześniej (...) w B.). Ubezpieczony zajmował kolejno stanowiska: mechanika maszyn i urządzeń górniczych na odkrywce, ślusarza, mechanika pozostałych urządzeń górniczych, górnika eksploatacji taśmociągów, operatora przenośników wielkogabarytowych, górnika kopalni odkrywkowej, operatora koparek wielonaczyniowych i zwałowarek (dowód: świadectwo pracy z dnia 29 grudnia 2016 roku, k. 62 akt emerytalnych).

W okresie od dnia 12 czerwca 1984 roku do dnia 31 lipca 1987 roku ubezpieczony był zatrudniony na stanowisku mechanika maszyn i urządzeń górnictwa odkrywkowego w oddziale (...). Z dniem 1 sierpnia 1987 roku wnioskodawca został przeniesiony na oddział (...) na stanowisko ślusarza (dowód: umowa o pracę z dnia 12 czerwca 1984 roku, k. 1, karta obiegowa zmiany, k. 5, potwierdzenie zmiany uposażenia z dnia 25 lipca 1985 roku, k. 8, zaakceptowany wniosek o przeniesienie do oddziału (...), k. 11 akt osobowych wnioskodawcy część (...)).

Będąc zatrudnionym na stanowisku mechanika maszyn i urządzeń górniczych na odkrywce w oddziale maszynowym koparek węglowych (...) ubezpieczony bezpośrednio w przodku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace mechaniczne przy obsłudze, konserwacji, montażu i demontażu zespołów i urządzeń na koparkach węglowych. Praca była wykonywana w brygadzie utrzymania ruchu w systemie jednozmianowym, bez styków.

W zakres czynności pracownika zatrudnionego na stanowisku mechanika maszyn i urządzeń górniczych w przodku należały prace kontrolne, obsługowe, konserwacyjne, smarownicze, naprawcze i remontowe na koparkach: SRs 2000, ERs 710, przenośnikach samojezdnych: (...) 1 i 2, stołach załadowczych koparek SRs 2000 i wozach kablowych, w tym:

- kontrola, obsługa i konserwacja urządzeń,

- demontaż i montaż zespołów napędowych (silnik-przekładnia),

- demontaż i montaż bębnów napędowych, zwrotnych, napinających, odbojowych,

- wymiana płyt gąsiennicowych, wózków jezdnych, rolek podtrzymujących, kół napędowych i napinających,

- wymiana łożysk, bębnów i mechanizmów,

- wymiana lin i kół linowych,

- naprawa elementów konstrukcyjnych,

- wymiana i naprawa ciągów komunikacyjnych (schodów, podestów, barierek),

- wymiana ślizgów i wykładzin,

- obsługa układów smarowniczych i urządzeń hydrauliki siłowej,

- konserwacja, naprawa, remont urządzeń dźwigowych na maszynach podstawowych (dowód: charakterystyki stanowiska pracy k. 21-22 akt sprawy.)

W dniu 18 listopada 2009 roku Komisja Weryfikacyjna powołana przez pracodawcę ustaliła, że wnioskodawca w okresie od dnia 12 czerwca 1984 roku do dnia 31 lipca 1987 roku będąc zatrudnionym na stanowisku mechanika maszyn i urządzeń górniczych na odkrywce stale przez 773 dniówki stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał obowiązki rzemieślnika zatrudnionego na odkrywce wykonującego prace mechaniczne, to jest stanowisku wymienionym w dziale III pkt 7 załącznika nr 3 do rozporządzenia (dowód: protokół z posiedzenia Komisji weryfikacyjnej z dnia 18 listopada 2009 roku, k. 9-10 akt emerytalnych).

W okresie zatrudnienia na oddziale (...) wnioskodawca pracował w pełnym wymiarze czasu pracy wyłącznie na koparkach węglowych. Jego praca polegała na konserwacji, wymianie podzespołów, urządzeń w koparkach węglowych i usuwaniu awarii. Były to maszyny podstawowe usytuowane w przodku w trakcie urabiania urobku. Oddział, w którym był zatrudniony wnioskodawca zapewniał ciągłą pracę tych koparek w ruchu. Jeżeli był planowany remont generalny koparki, pracownicy przypisani do jej obsługi byli przerzucani na inne koparki w ruchu. Brygada, w której skład wchodził odwołujący miała za zadanie utrzymywać koparki w ciągłym ruchu. Praca wnioskodawcy polegała na wymianie podzespołów i urządzeń takich jak przekładnie i silniki. Odwołujący kontrolował pracę silników elektrycznych, przekładni, taśmociągów, kół urabiających stanowiących części składowe koparek węglowych. Wnioskodawca wykonywał wyżej wymienione obowiązki w pełnym wymiarze czasu pracy (dowód: zeznania świadka M. T., nagranie od minuty 25:35 do minuty 34:47, protokół z rozprawy z dnia 3 listopada 2016 roku, k. 22-22v akt sprawy sygn. akt V U 960/15 w związku z nagraniem od minuty 6:187 do minuty 9:16, protokół z rozprawy z dnia 2 października 2018 roku, k. 24v, zeznania wnioskodawcy, nagranie od minuty 12:10 do minuty 12:52, protokół z rozprawy z dnia 2 października 2018 roku, k. 25 akt sprawy) .

Świadek M. T. był zatrudniony kolejno na następujących stanowiskach:

- w okresie od dnia 4 kwietnia 1980 roku do dnia 17 stycznia 1983 roku – ślusarz w oddziale maszynowym koparek (...),

- od dnia 18 stycznia 1983 roku do dnia 31 marca 1983 roku – ślusarz w oddziale remontowym koparek (...)/(...),

- od dnia 1 kwietnia 1983 roku do dnia 31 lipca 1989 roku – monter koparek i zwałowarek na odkrywce w oddziale maszynowym koparek węglowych m-6 (dowód: pismo pracodawcy z dnia 27 sierpnia 2018 roku, k. 19 akt sprawy).

W dniu 1 czerwca 2015 roku (...) z siedzibą w R. wystawiła wnioskodawcy świadectwo wykonywania pracy górniczej. Pracodawca odwołującego podał, że skarżący był zatrudniony w okresie od dnia 12 czerwca 1984 roku do dnia 31 lipca 1987 roku na stanowisku rzemieślnika zatrudnionego na odkrywce bezpośrednio w przodku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na koparkach i zwałowarkach, wykonującego prace mechaniczne przy obsłudze, konserwacji, montażu i demontażu tych maszyn i urządzeń, wymienionym w Dziale III, poz. 7 Załącznika nr 3 do rozporządzenia z dnia 23 grudnia 1994 roku (dowód: świadectwo wykonywania pracy górniczej z dnia 1 czerwca 2015 roku, k. 8 akt emerytalnych).

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył, co następuje :

odwołanie zasługuje na uwzględnienie w zakresie, w jakim wnioskodawca domaga się emerytury górniczej, jednakże datą początkową przyznania świadczenia jest dzień (...) roku.

Na wstępie podnieść należy, że całkowicie bezzasadnie organ rentowy wskazał jako podstawę wydania decyzji z dnia 17 maja 2018 roku przepis art. 114 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 270 ze zm., dalej – ustawa). Stosownie do powołanego przepisu, w sprawie zakończonej prawomocną decyzją organ rentowy, na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, uchyla lub zmienia decyzję i ponownie ustala prawo do świadczeń lub ich wysokość, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono nowe okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość. ZUS twierdził, że od dnia wydania decyzji z dnia 6 kwietnia 2017 roku ubezpieczony nie przedstawił żadnych dowodów, które miały wpływ na prawo do świadczenia. Umknęło jednak uwadze organu rentowego, że w wyroku z dnia 23 listopada 2017 roku, sygn. akt III AUa 208/17, Sąd Apelacyjny w Łodzi stwierdził, że wnioskodawca w okresie od dnia 12 czerwca 1984 roku do dnia 31 lipca 1987 roku, będąc zatrudnionym na stanowisku mechanika maszyn i urządzeń górniczych na odkrywce, przez 773 dniówki, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę górniczą, podlegającą zaliczeniu w wymiarze półtorakrotnym. Nie ulega więc wątpliwości, że w sprawie ujawniono nowe okoliczności istniejące przed wydaniem decyzji z dnia 6 kwietnia 2017 roku, mające wpływ na prawo do świadczeń.

W dalszej kolejności wskazać trzeba, że przesłanki nabycia prawa do emerytury górniczej określa ustawa z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 270 ze zm.), zwana dalej ustawą.

Zgodnie z art. 50 a ust. 1 ustawy górnicza emerytura przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki:

1) ukończył 55 lat życia;

2) ma okres pracy górniczej wynoszący łącznie z okresami pracy równorzędnej co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, w tym co najmniej 10 lat pracy górniczej określonej w art. 50c ust. 1;

3) nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego albo złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Wiek emerytalny wymagany od pracowników: kobiet mających co najmniej 20 lat, a mężczyzn co najmniej 25 lat pracy górniczej i równorzędnej, w tym co najmniej 15 lat pracy górniczej, o której mowa w art. 50c ust. 1, wynosi 50 lat (art. 50 a ust. 2 ).

Przepis z art. 50b ustawy stanowi, że przy ustalaniu prawa do emerytury górniczej uwzględnia się okresy pracy górniczej i pracy równorzędnej z pracą górniczą, będące okresami składkowymi lub nieskładkowymi w rozumieniu ustawy, z tym że okresy pracy górniczej i pracy równorzędnej z pracą górniczą uwzględnia się, jeżeli praca ta wykonywana była co najmniej w połowie wymiaru czasu pracy. Z kolei w myśl art. 50 c ust. 1 pkt 4 ustawy za pracę górniczą uważa się zatrudnienie na odkrywce w kopalniach siarki i węgla brunatnego przy ręcznym lub zmechanizowanym urabianiu, ładowaniu oraz przewozie nadkładu i złoża, przy pomiarach w zakresie miernictwa górniczego oraz przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń wydobywczych, a także w kopalniach otworowych siarki oraz w przedsiębiorstwach i innych podmiotach wykonujących roboty górnicze dla kopalń siarki i węgla brunatnego, na stanowiskach określonych w drodze rozporządzenia przez ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki i ministrem właściwym do spraw Skarbu Państwa.

Stosownie natomiast do art. 50d ust. 1 ustawy przy ustalaniu prawa do górniczej emerytury pracownikom zatrudnionym pod ziemią oraz w kopalniach siarki lub węgla brunatnego zalicza się w wymiarze półtorakrotnym następujące okresy pracy na obszarze Państwa Polskiego: w przodkach bezpośrednio przy urabianiu i ładowaniu urobku oraz przy innych pracach przodkowych, przy montażu, likwidacji i transporcie obudów, maszyn urabiających, ładujących i transportujących w przodkach oraz przy głębieniu szybów i robotach szybowych (pkt 1) oraz w drużynach ratowniczych (pkt 2).

Wykaz stanowisk pracy wykonywanej w przodkach uwzględnianej w wymiarze półtorakrotnym, powinno ustalić rozporządzenie wydane na podstawie delegacji ustawowej z art. 50d ust. 3. Ponieważ rozporządzenie takie nie zostało wydane, obowiązuje nadal (z mocy art. 194 wskazanej ustawy) wykaz stanowisk zawarty w załączniku nr 2 i 3 do ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 23 grudnia 1994 roku w sprawie określenia niektórych stanowisk pracy górniczej oraz stanowisk pracy zaliczanej w wymiarze półtorakrotnym przy ustalaniu prawa do górniczej emerytury lub renty (Dz. U. z 1995 roku Nr 2, poz. 8), wydanego na podstawie upoważnienia zawartego w art. 5 ust. 5 i art. 6 ust. 3 ustawy z dnia 1 lutego 1983 roku o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin (tekst jedn.: Dz. U. z 1995 roku, Nr 30, poz. 154).

W świetle pkt 32 Załącznika nr 2 do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 23 grudnia 1994 roku w sprawie określenia niektórych stanowisk pracy górniczej oraz stanowisk pracy zaliczanej w wymiarze półtorakrotnym przy ustalaniu prawa do górniczej emerytury lub renty (Dz.U. z 1995 roku, Nr 2, poz. 8 ) zawierającego wykaz stanowisk pracy, na których zatrudnienie na odkrywce w kopalniach węgla brunatnego oraz przedsiębiorstwach i innych podmiotach wykonujących roboty górnicze dla kopalń węgla brunatnego uważa się za pracę górniczą takimi stanowiskami są: rzemieślnicy i inni robotnicy zatrudnieni na stale na odkrywce przy wykonywaniu bieżących robót montażowych, konserwacyjnych i remontowych: ślusarze, spawacze, elektrycy, mechanicy, monterzy, wulkanizatorzy, automatycy, cieśle.

Natomiast stosownie do treści pkt 7 dział III Załącznika nr 3 ww. Rozporządzenia zawierającego wykaz stanowisk pracy, na których okresu w kopalniach węgla brunatnego zalicza się w wymiarze półtorakrotnym osobą spełniającą warunki do uznania jej pracy za pracę górniczą w wymiarze półtorakrotnym jest rzemieślnik zatrudniony na odkrywce bezpośrednio w przodku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na koparkach i zwałowarkach, wykonujący prace górnicze, mechaniczne, elektryczne i hydrauliczne przy obsłudze, konserwacji, montażu i demontażu tych maszyn i urządzeń.

Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Okręgowy na podstawie zeznań świadka M. T., wnioskodawcy oraz dokumentacji pracowniczej, w postaci świadectwa pracy, angaży i – w szczególności – charakterystyki stanowiska pracy prowadzą do jednoznacznego wniosku, że w okresie od dnia 12 czerwca 1984 roku do dnia 31 lipca 1987 roku skarżący, pracując na stanowisku mechanika maszyn i urządzeń górnictwa odkrywkowego był zatrudniony na stanowisku mechanika maszyn i urządzeń górnictwa odkrywkowego, faktycznie wykonywał obowiązki przewidziane dla rzemieślnika zatrudnionego na odkrywce bezpośrednio w przodku wykonując prace mechaniczne. Zeznania M. T. były spontaniczne i przekonujące. Co więcej ze złożonej przez pracodawcę ubezpieczonego dokumentacji wynikało, że pracował on na oddziale remontowym i maszynowym koparek, mając bezpośrednią styczność ze skarżącym. Sąd uwzględnił również zeznania ubezpieczonego, albowiem nie były one sprzeczne ze zgromadzonym materiałem dowodowym. Sąd zeznania osobowych źródeł dowodowych ocenił jako zbieżne i logiczne, a nade wszystko nie budzące wątpliwości. Zgodnie ze złożonymi zeznaniami do obowiązków wnioskodawcy należała prace polegająca na konserwacji, wymianie podzespołów i urządzeń oraz usuwaniu awarii koparek węglowych usytuowanych w przodku w trakcie wydobywania urobku. Co szczególnie istotne w przedmiotowej sprawie, brygada, w której skład wchodził odwołujący miała za zadanie utrzymywać koparki w ciągłym ruchu. W trakcie wykonywania czynności przez ubezpieczonego maszyny podstawowe były włączone. Powyższe nakazuje uznać, że praca ubezpieczonego była immanentnie związana z bezpośrednim i zasadniczym procesem produkcyjnym zakładu górniczego polegającym na wydobywaniu urobku. Nadto skarżący wykonywał swe czynności bezpośrednio w przodku i w pełnym wymiarze czasu pracy. Powyższe w pełni korelowało ze złożoną przez pracodawcę charakterystyką stanowiska pracy.

W konsekwencji Sąd uznał, że rodzaj prac wykonywanych przez wnioskodawcę odpowiada pracy wymienionej pod pozycją 7 w dziale III załącznika 3 powyżej cytowanego rozporządzenia, tj. pracy rzemieślników zatrudnionych na odkrywce bezpośrednio w przodku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na koparkach i zwałowarkach, wykonujących prace górnicze, mechaniczne, elektryczne i hydrauliczne przy obsłudze, konserwacji, montażu i demontażu tych maszyn i urządzeń, a zatem praca ta podlega uwzględnieniu w półtorakrotnym wymiarze.

Powyższe znajduje całkowite potwierdzenie w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 23 listopada 2017 roku, sygn. akt III AUa 208/17, w którego uzasadnieniu stwierdzono, że ubezpieczony w okresie od dnia 12 czerwca 1984 roku do dnia 31 lipca 1987 roku, będąc zatrudnionym na stanowisku mechanika maszyn i urządzeń górniczych na odkrywce, przez 773 dniówki, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę górniczą, podlegającą zaliczeniu w wymiarze półtorakrotnym. W tym miejscu z całą mocą podkreślić należy, że zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą, jeżeli, sąd rozpoznający poprzednią sprawę ustalił konkretny stan faktyczny, w odniesieniu do którego dokonał subsumcji przepisów prawa materialnego stanowiących prawną podstawę rozstrzygnięcia o prawie do świadczenia emerytalnego lub rentowego, to w razie wystąpienia ubezpieczonego z kolejnym wnioskiem o przyznanie tego świadczenia, opartego na tej samej podstawie faktycznej i prawnej, zachodzi powaga rzeczy osądzonej w jej pozytywnym aspekcie, wykluczając ponownie badanie tej samej kwestii. Prawomocny wyrok oddalający odwołanie od decyzji organu rentowego odmawiającej przyznania prawa do emerytury ma zatem powagę rzeczy osądzonej w sprawie z odwołania od decyzji wydanej wskutek złożenia wniosku na podstawie art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, jeżeli jej podstawą są te same okoliczności faktyczne i prawne, co przyjęte w uprzednim prawomocnym wyroku sądu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 2015 roku, sygn. akt III UK 198/14). W przedmiotowej sprawie organ rentowy nie wskazał żadnych dowodów, które mogłyby skutkować uznaniem, że w spornym okresie wnioskodawca nie realizował pracy w wymiarze półtorakrotnym. Tym samym, w sprawie występuje powaga rzeczy osądzonej odnośnie preferencyjnego uwzględnienia okresu od dnia 12 czerwca 1984 roku do dnia 31 lipca 1987 roku wskazanego przez stronę skarżącą.

Skoro staż pracy górniczej skarżącego, uwzględniony przez ZUS na dzień 29 grudnia 2016 roku wynosił: 24 lata, 10 miesięcy i 7 dni, to zaliczenie okresu zatrudnienia od dnia 12 czerwca 1984 roku do dnia 31 lipca 1987 roku w wymiarze półtorakrotnym implikuje przyznanie ubezpieczonemu prawa do emerytury górniczej.

Mając na uwadze powyższe, w punkcie 1 wyroku Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴§ 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał W. K. prawo do emerytury górniczej, poczynając od dnia (...) roku, to jest od dnia zgłoszenia wniosku o emeryturę (punkt 1 sentencji wyroku).

Na podstawie zaś art. 477 ¹⁴§ 1 k.p.c., w punkcie 2 sentencji wyroku Sąd okręgowy oddalił żądanie ubezpieczonego w części, w jakiej domagał się on przyznania prawa do emerytury górniczej od dnia 7 lutego 2017 roku. Nie można bowiem tracić z oczu, że stosownie do art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. W przedmiotowej zaś sprawie wniosek o przyznanie prawa do emerytury górniczej został przez ubezpieczonego złożony w dniu (...) roku. Brak było podstaw do przyznania prawa do emerytury ze wcześniejszą datą, albowiem ubezpieczony nie zaskarżył decyzji z dnia 6 kwietnia 2017 roku. Decyzją odmowną z dnia 6.04.2017 roku organ rentowy uznał co prawda, że ubezpieczony legitymuje się okresem: 24 lata i 10 miesięcy i 7 dni pracy górniczej, jednakże należy zauważyć, iż w dacie wydania tejże decyzji, ZUS nie dysponował jeszcze prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi. Odpis tegoż orzeczenia wraz z uzasadnieniem wpłynął do ZUS w dniu 3 stycznia 2018 roku (k-87), co oznacza, że nie można organowi rentowemu przypisać błędu w powyższym zakresie.