Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 stycznia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR del. Marzena Foltyn-Banaszczyk

Protokolant stażysta Bożena Sobczyk

po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku Z. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania Z. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 15 maja 2015 r. sygn. (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VU 603/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 maja 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. ponownie odmówił wnioskodawcy Z. B. prawa do emerytury ponieważ nie osiągnął 25 letniego ogólnego stażu pracy nie przedkładając nowych dowodów mających wpływ na przyznanie prawa do emerytury.

W odwołaniu od decyzji, złożonym w dniu 5 czerwca 2015 roku Z. B. wniósł o zmianę decyzji ZUS z dnia 15 maja 2015 roku i przyznanie mu prawa do emerytury od dnia 13 lipca 2014 roku, zaliczenie do stażu pracy okresu zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia, tj. od dnia 24 czerwca 1978 roku do dnia 10 grudnia 1978 roku.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. wniósł o oddalenie odwołania. Podniósł, że do ogólnego stażu pracy nie zaliczono wnioskodawcy okresu od dnia 24 czerwca 1978 roku do dnia 10 grudnia 1978 roku, gdyż brak jest dokumentów potwierdzających, iż zasiłek chorobowy po ustaniu zatrudnienia był wypłacany wnioskodawcy.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Z. B., urodzony w dniu (...) 1954 roku, złożył w dniu 25 czerwca 2014 roku wniosek o przyznanie prawa do emerytury.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-3 akt emerytalnych plik I)

Decyzją z dnia 15 lipca 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury ponieważ nie posiadał wymaganego ogólnego stażu pracy ( udokumentował staż pracy wynoszący 24 lata, 10 miesięcy i 7 dni okresów składkowych).

Po złożeniu przez wnioskodawcę wniosku o zaliczenie okresu niezdolności do pracy od dnia 24 czerwca 1978 roku do dnia 10 grudnia 1978 roku i wypłacania w tym okresie zasiłku chorobowego decyzją z dnia 22 sierpnia 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury ponieważ nie posiadał wymaganego ogólnego stażu pracy ( udokumentował staż pracy wynoszący 24 lata, 10 miesięcy i 7 dni okresów składkowych). Organ rentowy nie zaliczył ww. okresu, ponieważ w świetle zebranych materiałów brak jest możliwości ustalenia, że zasiłki chorobowe po ustaniu zatrudnienia zostały wypłacone.

( dowód: decyzja z dnia 15.07.2014 roku - k.9 akt emerytalnych plik I; wniosek k. 10 akt emerytalnych plik I; decyzja z dnia 22.08.2015 roku k. 18 akt emerytalnych plik I)

Od decyzji z dnia 15 lipca 2014 roku wnioskodawca złożył odwołanie.

(dowód: odwołanie k. 2 akt VU 6175/14)

Wyrokiem z dnia 30 stycznia 2015 roku w sprawie VU 6175/14 Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie wnioskodawcy.

(dowód: wyrok k. 14 akt VU 6175/14)

W dniu 8 maja 2015 roku wnioskodawca złożył ponowny wniosek o ustalenie prawa do emerytury. Wnosił na podstawie art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach o ponowne ustalenie prawa do emerytury, zgłaszając na okoliczność wypadku i otrzymywania zasiłków chorobowych dowód z zeznań wskazanych świadków.

(dowód: wniosek o emeryturę - k. 1-4 akt emerytalnych plik II)

Decyzją z dnia 15 maja 2015 Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na podstawie art. 114 ustawy emerytalnej ponownie odmówił wnioskodawcy Z. B. prawa do emerytury ponieważ nie przedłożył nowych dowodów mających wpływ na przyznanie prawa do emerytury i zmianę stanowiska zakładu zawartego w decyzji odmownej z dnia 22 sierpnia 2014 roku.

(dowód: decyzja z dnia 15.05.2015 roku – k. 12 akt emerytalnych plik II)

Wnioskodawca legitymuje się ogólnym stażem pracy wynoszącym 24 lata, 10 miesięcy i 7 dni okresów składkowych.

Organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy do ogólnego stażu pracy zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia, tj. od dnia 24 czerwca 1978 roku do dnia 10 grudnia 1978 roku, gdyż brak jest dokumentów potwierdzających, iż zasiłek chorobowy po ustaniu zatrudnienia był wypłacany wnioskodawcy.

(dowód: decyzja z dnia 22.08.2014 roku k. 18 akt emerytalnych plik I i decyzja z dnia 15.05.2015 roku k. 12 akt emerytalnych plik I)

Wnioskodawca w okresie od dnia 10 listopada 1977 roku do dnia 13 maja 1978 roku był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w Zakładzie (...) w P. na stanowisku kierowcy. Umowa o pracę została rozwiązana za wypowiedzeniem przez pracownika.

W aktach osobowych brak było kart zasiłkowych i kart płacowych.

(dowód: legitymacja k. 34 akt emerytalnych plik I; świadectwo pracy z dnia 14.05.1978 roku w aktach osobowych, k. 14; pismo z dnia 8.08.2014 w aktach osobowych)

W okresie od dnia 24 czerwca 1978 roku do dnia 10 grudnia 1978 roku organ rentowy nie wypłacał wnioskodawcy zasiłków chorobowych z tytułu niezdolności do pracy.

(dowód: pismo k. 21, k. 22, k. 28 akt emerytalnych plik I; świadectwo pracy z dnia 25 sierpnia 2004r. – k. 11 akt ZUS plik I)

W okresie od dnia 17 maja 1978 roku do dnia 24 maja 1978 roku wnioskodawca przebywał w szpitalu, zaś od dnia 25 maja 1978 roku do dnia 23 czerwca 1978 roku i od dnia 24 czerwca 1978 roku do dnia 10 grudnia 1978 roku wnioskodawca korzystał z porad ambulatoryjnych lekarzy. W szpitalu przebywał również w okresie 5-7 wrzesień 1978 roku i był niezdolny do pracy od 8 września 1978 roku do dnia 7 października 1978 roku.

(dowód: legitymacja ubezpieczeniowa k. k. 32-36 akt emerytalnych plik I, k. 6-10 akt emerytalnych plik II; zaświadczenie k. 11 akt emerytalnych plik II)

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

zważył co następuje :

Odwołanie nie jest uzasadnione.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2 - 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 (tj. poniżej 65 lat dla mężczyzn). Ustęp 4 art. 32 stanowi zaś, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Stosownie do art. 184 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy – w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „ wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

W przedmiotowej sprawie kwestią bezsporną między stronami było to, że wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach oraz ma ukończone 60 lat życia. Spór dotyczył ogólnego wymiaru stażu pracy wnioskodawcy.

Z analizy wyżej wymienionych przepisów wynika bowiem, że podstawą przyznania prawa do emerytury jest nie tylko legitymowanie się 15-letnim stażem pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze na dzień 1 stycznia 1999 roku, ale także posiadanie wymaganego stażu ogólnego, który dla mężczyzn wynosi 25 lat. Tymczasem ogólny staż pracy wnioskodawcy, wynosi łącznie 24 lata, 10 miesięcy i 7 dni, a zatem jest krótszy od wymaganego. Powyższe oznacza, że mimo, iż wnioskodawca posiada 15-letni staż pracy w szczególnych warunkach, nie może uzyskać prawa do emerytury na podstawie art. 184 ustawy. Nie legitymuje się bowiem ogólnym stażem pracy. Wnioskodawca kwestionował w tym zakresie ustalenia organu rentowego wnosząc o zaliczenie do stażu pracy okresu od dnia 24 czerwca 1978 roku do dnia 10 grudnia 1978 roku, w którym to okresie jak podawał wypłacany miał zasiłek chorobowy po ustaniu zatrudnienia.

Zgodnie z treścią art. 7 pkt 1 ppkt a) i b) ww. ustawy emerytalnej okresami nieskładkowymi są następujące okresy pobierania: wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy wypłaconego na podstawie przepisów Kodeksu pracy, zasiłków z ubezpieczenia społecznego: chorobowego lub opiekuńczego.

Z powyższego sformułowania przepisu wynika jednoznacznie, iż przesłanką uznawania za okres nieskładkowy w tym przypadku nie jest hipotetyczne spełnienie przez uprawnionego przesłanek do zasiłku chorobowego, lecz rzeczywiste ustalenie uprawnień do takiego świadczenia, wyrażające się jego pobieraniem w tym czasie. Świadczy o tym w sposób wyraźny używane przez przepis sformułowanie, które nie stanowi o przysługiwaniu zasiłku na uprawnionego, co jest równoznaczne ze spełnieniem do niego warunków, a o pobieraniu takiego zasiłku, co odpowiada rzeczywistemu i faktycznemu jego przyznaniu i wypłaceniu przez organ rentowy. Ustawodawca bowiem w przypadku art. 7 ust. 1 ppkt b) ustawy inaczej niż np. w przepisie art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy, użył określenia „pobierał zasiłek chorobowy”, a nie np. „przysługiwał zasiłek chorobowy”, co nie byłoby równoznaczne z pobieraniem takiego zasiłku (por. orzeczenia dotyczące wykładni art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy). W danej sprawie zatem tylko wykazanie spełnienia przesłanki z art. 7 pkt 1 ppkt b) ustawy, tj wykazanie, iż wnioskodawca pobierał zasiłek chorobowy z ZUS, pozwoli na zaliczenie okresu pobierania takiego zasiłku do okresu składkowego.

Należy w tym miejscu z całą mogą podkreślić, iż ciężar wykazania okoliczności, iż wnioskodawca posiada wymagany staż pracy, a zatem w tym przypadku, iż pobierał w spornym okresie zasiłek chorobowy, spoczywa na wnioskodawcy jako osobie, która z tych okoliczności wywodzi dla siebie skutki prawne.

Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności przygotowanie, gromadzenie i dostarczanie materiału procesowego obciąża strony procesowe, a do Sądu należy jedynie ocena tego materiału i wydanie na jego podstawie rozstrzygnięcia. Artykuł 6 k.c. stanowi, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Stosownie zaś do treści art. 232 k.p.c. strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Przed organem rentowym sposób i reguły postępowania w sprawie świadczeń reguluje Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. Nr.237, poz. 1412 ).

Zgodnie z § 23 ust. 1 ww. Rozporządzenia jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy nieskładkowe jest zaświadczenie płatnika składek lub inny dokument właściwego organu. Dla celów udowodnienia okresów, o których mowa w art. 7 pkt 5-7 ustawy, środkiem dowodowym są dokumenty, z tym że dla celów udowodnienia sprawowania opieki nad daną osobą środkiem dowodowym jest oświadczenie zainteresowanego złożone w formie pisemnej lub ustnej do protokołu.

Jednocześnie należało mieć na uwadze, iż w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w ww. Rozporządzeniu (poprzednio w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami. ( tak. Sąd Najwyższy m.in. w wyroku z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239). Dowody zebrane w sprawie podlegają ocenie Sądu.

Wnioskodawca nie sprostał obowiązkowi w zakresie wykazania, iż w okresie od dnia 24 czerwca 1978 roku do dnia 10 grudnia 1978 roku pobierał zasiłek chorobowy z ZUS. Co prawda w toku postępowania zgłosił on wnioski dowodowe w postaci dowodu z zeznań świadków oraz zeznań samego wnioskodawcy, jednakże dowody te pozostają w całkowitej sprzeczności z materiałem dowodowym obiektywnym w postaci dokumentów zawartych w aktach osobowych i aktach rentowych wnioskodawcy, są niespójne, nielogiczne i nie znajdują żadnego potwierdzenia w obiektywnych dowodach zebranych w sprawie.

Z materiału dowodowego zarówno w postaci częściowych zeznań świadków, wnioskodawcy, legitymacji ubezpieczeniowej czy historii choroby wynika zatem wyłącznie, iż od dnia od dnia 17 maja 1978 roku do dnia 24 maja 1978 roku wnioskodawca przebywał w szpitalu, zaś od dnia 25 maja 1978 roku do dnia 23 czerwca 1978 roku i od dnia 24 czerwca 1978 roku do dnia 10 grudnia 1978 roku wnioskodawca korzystał z porad ambulatoryjnych lekarzy. W okresie tym wnioskodawca nie był już zatrudniony. Okoliczność zatem, że wnioskodawca uległ wypadkowi i korzystał z usług medycznych nie jest równoznaczna z wypłacaniem przez organ rentowy zasiłku chorobowego na rzecz wnioskodawcy w tym okresie, mimo ewentualnego uprawnienia do takiego zasiłku. W szczególności z akt osobowych wnioskodawcy nie wynikało, iż do byłego pracodawcy wnioskodawcy wpływały jakiekolwiek zaświadczenia lekarskie o niezdolności do pracy wnioskodawcy. Brak było przy tym jakichkolwiek podstaw do składania zaświadczeń lekarskich do byłego pracodawcy w świetle obowiązującego w tym okresie art. 48 ustawy z dnia z dnia 17 grudnia 1974 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.( tj. Dz.U. z 1983 roku, Nr. 30, poz.143 ). Przy czym świadek M. W. zeznawał, że matka wnioskodawcy początkowo zanosiła zwolnienia lekarskie do zakładu pracy, potem do ZUS, zaś świadek R. B. zeznał, iż wyłącznie zanosiła je do zakładu pracy wnioskodawcy. Wnioskodawca z kolei zeznawał w tym zakresie, że matka zanosiła zwolnienia lekarskie do zakładu pracy tylko początkowo, następnie on sam je zanosił do zakładu pracy. Zeznania zatem były niespójne i nielogiczne w świetle obowiązujących przepisów prawa.

Zeznania w zakresie dotyczącym samych rzekomych wypłat zasiłków chorobowych na rzecz wnioskodawcy również zawierały szereg wewnętrznych sprzeczności i niespójności. Świadek M. W. zeznał bowiem, że wnioskodawca otrzymał taki zasiłek miesiąc półtora po wypadku, a następnie że wnioskodawca miał zwolnienia lekarskie do grudnia i jeszcze przed świętami wnioskodawca otrzymał zasiłek. Ostatecznie zeznał, że widział kilkakrotnie listonosza i był świadkiem wręczania zasiłku, a jednocześnie zeznał, że nie czytał odcinka. Zeznania świadka były zatem zmienne i wewnętrznie sprzeczne. Należy przy tym podnieść, iż sam świadek miał ucierpieć w wypadku i też był w szpitalu. Ponadto był kolegą wnioskodawcy, nie mieszkał zatem razem z wnioskodawcą, pracował w (...). Nie mógł zatem dokładnie wiedzieć, co działo się u wnioskodawcy. Świadek R. B. zaś zeznał, iż raz w miesiącu listonosz przynosił pieniądze, kilka razy około 7 razy, gdyż wnioskodawca był 7 razy na zwolnieniu lekarskim po 30 dni, zasiłek wynosił chyba 3000 -4000 złotych. Jednocześnie świadek R. B. przyznał, że nie mieszkał razem z bratem (wnioskodawcą) i rodzicami, codziennie pracował na jednej zmianie w (...), zaś listonosz przynosił świadczenia do południa. Również zatem ten świadek nie miałby możliwości, aby 7 razy widzieć listonosza, który przynosi wnioskodawcy zasiłek z ZUS. Ostatecznie też R. B. przyznał, że może gdy miał urlop to widział listonosza. Okoliczność przy tym, że listonosz przynosił do domu wnioskodawcy świadczenia i mógł być widoczny przez świadków również nie mogła sama w sobie dowodzić, że świadczenie to było zasiłkiem chorobowym z ZUS na rzecz wnioskodawcy, skoro w tym samym czasie, co nie było sporne i zostało potwierdzone przez wnioskodawcę, ojciec wnioskodawcy otrzymywał z ZUS emeryturę. Ponadto wnioskodawca mógł otrzymać np. świadczenie z ubezpieczenia komunikacyjnego w związku z wypadkiem. Tym bardziej, że świadek R. B. podawał, iż wnioskodawca otrzymywał przez 7 miesięcy ów rzekomy zasiłek. Również okres zwolnienia lekarskiego od 25 maja 1978 roku ( po opuszczeniu szpitala) do dnia 10 grudnia 1978 roku, tj. łącznie ponad 6 miesięcy, a nie jak podawał w odwołaniu wnioskodawca od 24 czerwca 1978 roku, jest sprzeczne z treścią art. 8 ww. ustawy, który stanowi, iż zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 5 ust. 2 - nie dłużej jednak niż przez sześć miesięcy. Również wskazywana przez świadków i wnioskodawcę wysokość rzekomego zasiłku chorobowego – większa niż wysokość wynagrodzenia, jak zeznawali świadkowie czy wnioskodawca nawet do wysokości 4.000 złotych, przy wynagrodzeniu średnio wynoszącym 3.000 złotych u pracodawcy budzi wątpliwości w świetle regulacji art. 11 ww. ustawy obowiązującej w ww. okresie, tj. 80% wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru zasiłku.

Zeznania zatem i wnioskodawcy i świadków jako niespójne i nielogiczne nie mogły w świetle wyżej przedstawionej oceny stanowić wiarygodnego materiału dowodowego w sprawie i w tym stanie rzeczy stanowić podstawy ustaleń faktycznych. Tym bardziej, iż zeznania te w żaden sposób nie znalazły potwierdzenia w jakimkolwiek obiektywnym dowodzie w postaci dokumentów. Co więcej z dokumentów znajdujących się w aktach emerytalnych jednoznacznie wynikało, iż organ rentowy nie dokonywał wypłat zasiłków chorobowych w spornym okresie na rzecz wnioskodawcy.

Należy w tym miejscu z całą mocą podkreślić, iż prawo do wcześniejszej emerytury stanowi odstępstwo od zasady powszechnego wieku emerytalnego i w związku z tym nie można poprzestać tylko na jego uprawdopodobnieniu, lecz musi być w sposób jednoznaczny i stanowczy udowodnione. Skoro bowiem prawo do wcześniejszej emerytury jest przywilejem, osoba, która chce skorzystać z tego prawa, musi udowodnić w sposób szczegółowy i nie budzący żadnych wątpliwości, że przysługuje jej to prawo, gdyż spełniła wszystkie przewidziane prawem warunki. Dowodzeniu w takim przypadku służą przede wszystkim dokumenty, jako dowody obiektywne. Dlatego w tej kategorii spraw, jak wynika z utrwalonego stanowiska orzeczniczego Sądu Najwyższego i Sądów Apelacyjnych w wyrokach zapadających w całej Polsce, same zeznania świadków, gdy nie znajdują żadnego potwierdzenia w dokumentach pracowniczych są niewystarczające do przyjęcia pracy w warunkach szczególnych. ( tak por. wyroki SA w Szczecinie z dnia 20 września 2012 roku, IIIA Ua, LEX; w Białymstoku z dnia 22 maja 2013 roku, IIIAUa 952/12, LEX; w Białymstoku z dnia 22 maja 2014 roku, IIIAUa 1344/13, LEX). Za pomocą zatem wyłącznie zeznań świadków, które nie znajdują żadnego potwierdzenia w żadnym z dokumentów, nie można skutecznie podważyć prawdziwości tych dokumentów. Zeznania świadków co do zasady bowiem pozwalają wyjaśnić nieścisłości czy niejasności znajdujące się w dokumentach lub wyjaśnić wzajemne sprzeczności między poszczególnymi dokumentami. Powołany wyżej przepis § 2 ust. 2 rozporządzenia ma znaczenie zatem instrukcyjne w tym sensie, że wskazuje na potrzebę zwrócenia uwagi na wiarygodność dowodów, wśród których w pierwszej kolejności należy dokonywać ustaleń w oparciu o miarodajną dokumentację. Oznacza to, że dopiero w razie braku takiej możliwości należy skorzystać z dowodu z przesłuchania świadków. Innymi słowy choć w postępowaniu sądowym, opartym na zasadzie swobodnej oceny dowodów, nie obowiązują ograniczenia dowodowe zawarte w przepisach ww. rozporządzenia, to zauważyć należy, że w rozporządzeniu przewidziana została pewna hierarchia dowodów, którą sąd winien kierować się przy rozpoznawaniu sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych. W pierwszej kolejności, przy ustalaniu okresów zatrudnienia, winny być uwzględniane dokumenty z przebiegu zatrudnienia - świadectwa pracy wystawione przez pracodawcę, umowy o pracę, angaże, legitymacje ubezpieczeniowe i inne dokumenty potwierdzające okresy ubezpieczenia. Dopiero gdy dokumentacja pracownicza jest niepełna lub zawiera pewne rozbieżności dopuszczalne jest posiłkowanie się zeznaniami świadków, ale jako dowodem uzupełniającym, potwierdzającym przebieg zatrudnienia. ( tak por. wyroki SA w Szczecinie z dnia 20 września 2012 roku, IIIAUa, LEX; w Białymstoku z dnia 22 maja 2013 roku, IIIAUa 952/12, LEX; w Białymstoku z dnia 22 maja 2014 roku, IIIAUa 1344/13, LEX; w Krakowie z dnia 4 czerwca 2014 roku, IIIAUa 2284/13, LEX).

Wobec powyższego należy uznać, iż zeznania świadków, gdy nie znajdują potwierdzenia w dokumentach pracowniczych nie stanowią miarodajnego dowodu pracy w szczególnych warunkach. Nie jest dopuszczalne oparcie się wyłącznie na zeznaniach świadków, w sytuacji gdy z dokumentów wynikają okoliczności przeciwne. ( tak też wyrok SA w Lublinie z dnia 8 sierpnia 2014 roku, IIIAUa 466/14,LEX; w Łodzi z dnia 3 kwietnia 2013 roku, IIIAUa 1267/12, LEX).

Sąd Okręgowy mając na uwadze powyższe uznał zatem, iż w danej sprawie dowód tylko z zeznań wnioskodawcy i świadków i to w świetle poczynionej oceny tych dowodów oraz z uwagi na szczególny i wyjątkowy charakter prawa do emerytury w obniżonym wieku, nie może przesądzać o zaliczeniu do stażu pracy wskazanego w odwołaniu okresu, gdyż okoliczności wypłaty zasiłków chorobowych przez ZUS w tym okresie, absolutnie nie znajdują potwierdzenia w dokumentacji znajdującej się w aktach osobowych, aktach sprawy i aktach emerytalno-rentowych. W ocenie Sądu, zeznania złożone w sprawie o takim charakterze jak niniejsza, nie spełniają wymogu dowodów pewnych, jednoznacznych i precyzyjnych. Dlatego też, nie można wyłącznie na takim dowodzie oprzeć orzeczenia pozytywnego dla wnioskodawcy. Odmienne w swej treści twierdzenia skarżącego Sąd wobec powyższych dowodów z dokumentów uznał za gołosłowne.

Tym bardziej, że wnioskodawca ubiegając się o świadczenie rentowe nie zgłaszał takich dowodów. Gdy organ rentowy nie zaliczył danego okresu do okresu nieskładkowego do wyliczenia wymiaru renty wnioskodawca również tego nie kwestionował.

Wnioskodawca nie sprostał zatem obowiązkowi w zakresie wykazania, iż w okresie od dnia 24 czerwca 1978 roku do dnia 10 grudnia 1978 roku otrzymywał zasiłek chorobowy wypłacany przez ZUS po ustaniu zatrudnienia.

Biorąc zatem pod uwagę, że udowodniony ogólny staż pracy wnioskodawcy wynosi 24 lata, 10 miesięcy i 7 dni, a zatem jest niższy od wymaganego przepisami ustawy o emeryturach i rentach z FUS, brak podstaw do przyznania wnioskodawcy emerytury.

Z tych względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, nie znajdując podstaw do uwzględnienia odwołania, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.