Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 marca 2017 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant st. sekr. sądowy Zofia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku B. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania B. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 22 lipca (...) r.

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje wnioskodawczyni B. W. prawo do emerytury z dniem (...) (...) roku.

Sygn. akt VU 735/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 lipca (...) roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawczyni B. W. prawa do emerytury z uwagi na brak wymaganego 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych.

Od powyższej decyzji wnioskodawczyni B. W. odwołała się w dniu (...) (...) roku wnosząc o zmianę powyższej decyzji poprzez przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

B. W., urodzona w dniu (...), złożyła w dniu 13 lipca (...) roku wniosek o przyznanie emerytury. Wnioskodawczyni była członkiem otwartego funduszu emerytalnego, ale wniosła o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-4 akt emerytalnych)

Na dzień 1 stycznia 1999 roku skarżąca udowodniła staż pracy wynoszący 22 lata 3 miesiące i 14 dni, w tym 14 lat, 11 miesięcy i 14 dni stażu pracy w szczególnych warunkach, na które składają się okresy pracy w Zespole Zakładów (...) w O.:

- od 1 września 1979 roku do 31 sierpnia 1986 roku,

- od 2 stycznia 1989 roku do 4 października 1989 roku,

- od 2 stycznia 1991 roku do 4 lipca 1995 roku,

- od 16 kwietnia 1996 roku do 31 grudnia 1998 roku.

Organ rentowy wyłączył z okresu pracy wnioskodawczyni w warunkach szczególnych okresy pobierania zasiłku chorobowego w okresach:

-od 9 czerwca 1992 roku do 13 czerwca 1992 roku,

-od 12 września 1995 roku do 24 września 1995 roku,

-od 3 listopada 1995 roku do 15 listopada 1995 roku,

-od 21 marca 1996 roku do 14 kwietnia 1996 roku

- od dnia 1 grudnia 1997r. do dnia 5 grudnia 1997roku

(dowód: decyzja ZUS z dnia 22 lipca (...) roku. k. 14 akt emerytalnych, odpowiedź na odwołanie, k. 7-8 akt sprawy, odpowiedź na odwołanie, k. 7-8 akt sprawy, załącznik nr 1 do Rp-7, k. 16 akt emerytalnych )

W okresie od 1 września 1976 roku do 8 lipca 2013 roku wnioskodawczyni była zatrudniona na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w Zespole Zakładów (...) w O..

(dowód: świadectwo pracy z dnia 9 lipca 2013 roku, k. 5 akt przedemerytalnych)

W okresie od 1 września 1976 do 31 sierpnia 1979 roku podczas nauki w (...) Szkole Zawodowej (...) w O. skarżąca była zatrudniona na umowę o pracę w celu przygotowania zawodowego na stanowisku uczeń – ceramik.

(dowód: umowa o pracę z dnia 1 września 1976 roku, k. 1 akt osobowych, zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 21 marca 2017 roku od minuty 2:02 do 13:31, protokół z rozprawy, k. 24-25 akt sprawy )

Po ukończeniu Szkoły Zawodowej od dnia 1 września 1979 roku ubezpieczona objęła stanowisko laboranta w Laboratorium (...)-3, a od 7 lipca 1983 roku w Oddziale (...). W tym okresie wnioskodawczyni zajmowała się robieniem past do ręcznego zdobienia płytek. Pracowała w warunkach szczególnych

(dowód: angaż, k. 6, 13 akt osobowych, zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 21 marca 2017 roku od minuty 2:02 do 13:31, protokół z rozprawy, k. 24-25 akt sprawy, świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych – k. 11 akt emerytalnych)

Dnia 1 września 1986 roku w związku z ciążą zmieniono miejsce pracy wnioskodawczyni na Oddział Pracy (...). Skarżąca pozostała na stanowisku laboranta.

(dowód: zmiana miejsca pracy, k. 18 akt osobowych)

Dnia 23 listopada 1986 roku wnioskodawczyni urodziła pierwsze dziecko.

(dowód: zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 21 marca 2017 roku od minuty 2:02 do 13:31, protokół z rozprawy, k. 24-25 akt sprawy)

W okresie od 12 listopada 1986 roku do 14 marca 1987 roku skarżąca przebywała na zasiłku macierzyńskim ( 112 dni).

(dowód: załącznik nr 1 do rp 7 z 21.07.2016r. – k. 10 odwrót akt emerytalnych)

W okresie od 17 kwietnia 1987 roku do 1 stycznia 1989 roku B. W. korzystała z urlopu wychowawczego.

Dnia 2 stycznia 1989 powróciła po urlopie i ponownie objęła stanowisko laboranta.

(dowód: angaż, k. 23 akt osobowych, karta urlopowa, k. 21 akt osobowych)

Od dnia 5 października 1989 roku do 1 grudnia 1990 roku wnioskodawczyni ponownie przebywała na urlopie wychowawczym, a następnie na urlopie bezpłatnym do 1 stycznia 1991 roku.

(dowód: karta urlopowa, k. 25 akt osobowych)

Skarżąca powróciła do pracy po urlopie bezpłatnym dnia 2 stycznia 1991 roku na stanowisko sortowacza – kompletowacza na Oddziale (...) ZC-4. Ubezpieczona pracowała przy linii szlifierskiej. Jej praca polegała na drukowaniu na gotowej płycie wzorów z past do ręcznego zdobienia płytek. Pracowała w warunkach szczególnych wykonując prace wymienione w wykazie A dziale V poz. 11

(dowód: angaż, k. 27 akt osobowych, zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 21 marca 2017 roku od minuty 2:02 do 13:31, protokół z rozprawy, k. 24-25 akt sprawy, świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych- k. 11 akt emerytalnych)

Z powodu ciąży od dnia 5 lipca 1995 roku wnioskodawczyni została przeniesiona na Oddział Pracy (...)1. Tam nie wykonywała pracy w warunkach szczególnych. Na tym oddziale pracowała do dnia 15 listopada 1995r. W trakcie pracy na Oddziale Pracy (...) wnioskodawczyni przebywała na zasiłku chorobowym od dnia 12 września 1995 roku do 24 września 1995 roku oraz od 3 listopada 1995 roku do 15 listopada 1995 roku,

(dowód: wniosek o zmianę stanowiska pracy, k. 36 akt osobowych, angaż, k. 36 akt osobowych, pismo organu rentowego – k. 17)

Dnia 16 listopada 1995 roku B. W. urodziła drugie dziecko.

(dowód: zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 21 marca 2017 roku od minuty 2:02 do 13:31, protokół z rozprawy, k. 24-25 akt sprawy)

Od 16 listopada 1995 roku do 20 marca 1996 roku ( 126 dni) skarżąca przebywała na zasiłku macierzyńskim.

Od dnia 21 marca 1996r. do 14 kwietnia 1996r. wnioskodawczyni pobierała zasiłek chorobowy.

Ubezpieczona powróciła do pracy dnia 16 kwietnia 1996 roku na stanowisko malarza ceramiki na Oddziale (...) ZC-4, na którym pracowała do końca zatrudnienia. Wykonywała pracę w warunkach szczególnych wymienioną w wykazie A dział V poz. 11

(dowód: załącznik nr 1 do rp 7 z 21.07.2016r. – k. 10 odwrót akt emerytalnych, karta obiegowa, k. 38 akt osobowych, angaż, k. 47 akt osobowych, świadectwo – k. 11 akt emerytalnych)

B. W. przebywała na zasiłku chorobowym lub opiekuńczym po 14 listopada 1991r. a przed 1 stycznia 1999r. w okresach:

- od 9 czerwca 1992 roku do 13 czerwca 1992 roku,

- od 12 września 1995 roku do 24 września 1995 roku,

- od 3 listopada 1995 roku do 15 listopada 1995 roku,

- od 21 marca 1996 roku do 14 kwietnia 1996 roku,

- od 1 grudnia 1997r. do 5 grudnia 1997r.

(dowód: załącznik nr 1 do rp 7 z 21.07.2016r. – k. 10 odwrót akt emerytalnych)

W dniu 21 lipca 2016r. pracodawca (...) Spółka z o.o. wystawiła B. W. świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych. W świadectwie tym zaświadczono, że B. W. wykonywała stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę w warunkach szczególnych w okresach:

- od 1 września 1979 roku do 31 sierpnia 1986 roku – na stanowisku laboranta, wymienioną w wykazie A dziale XIV poz. 24

- od 2 stycznia 1989 roku do 4 października 1989 roku- na stanowisku laboranta, wymienioną w wykazie A dziale XIV poz. 24

- od 2 stycznia 1991 roku do 4 lipca 1995 roku – na stanowisku sortowacza-kompletowacza oraz sortowacza-pakowacza, wymienioną w wykazie A dziale V poz. 11

- od 16 kwietnia 1996 roku do 14 maja 2002 roku – malarza ceramiki, wymienioną w wykazie A dziale V poz. 11;

(dowód: świadectwo pracy w warunkach szczególnych z dnia 21 lipca 2015r. – k.11 akt emerytalnych)

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawczyni posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawczyni ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 20 lat, i (...) (...) r. ukończyła 55 lat.

Stało się tak dlatego, że organ rentowy nie zaliczył skarżącej do stażu pracy w szczególnych warunkach przypadających po 14 listopada 1991 roku okresów pobierania zasiłku macierzyńskiego oraz zasiłków chorobowych i opiekuńczych.

Podstawą prawną przyznania wnioskodawczyni prawa do emerytury jest art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, zgodnie z którym ubezpieczonemu przysługuje prawo do emerytury pod warunkiem spełnienia przesłanek do jej nabycia, za wyjątkiem wieku emerytalnego, w dniu 1 stycznia 1999r. Oznacza to, że do obliczenia stażu pracy w warunkach szczególnych stosuje się przepisy obowiązujące w dacie 1 stycznia 1999r. , co wprost wynika z treści art. 184 ustęp 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W myśl bowiem tego przepisu ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura, jeżeli w dniu 1 stycznia 1999r. osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat dla kobiet. O tym jakie okresy pracy zalicza się do pracy w szczególnych warunkach stanowi art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Brzmienie tego przepisu zmieniło się w dniu 1 lipca 2004r. Wówczas do art. 32 ustawy został dodany ustęp 1a, zgodnie z którym przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie uwzględnia się:

- okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa,

- okresów, w których na mocy szczególnych przepisów pracownik został zwolniony ze świadczenia pracy, z wyjątkiem okresu urlopu wypoczynkowego.

Zmiana brzmienia art. 32 ustawy z dnia 1 lipca 2004 r. nie dotyczy jednak sposobu obliczania stażu pracy osób ubiegających się o emeryturę na podstawie art. 184 ustawy.
W stosunku bowiem do tych osób staż pracy w szczególnych warunkach ustala się na dzień 1 stycznia 1999r według przepisów dotychczasowych, a zatem w ich brzmieniu w dniu 1 stycznia 1999r. W tej dacie art. 32 ustawy nie zawierał zapisu o nie uwzględnianiu do okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Z tych względów okresy niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego przypadające w trakcie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub charakterze, podlegają zaliczeniu do stażu pracy w warunkach szczególnych ubezpieczonym ubiegającym się o emeryturę na podstawie art. 184 ustawy także, gdy przypadają one po dniu 14 listopada 1991 r.

Wzajemny stosunek art. 184 i 32 ust 1 a ustawy o emeryturach i rentach z FUS był wielokrotnie badany przez Sąd Najwyższy, który orzekł, że wykazanie w dniu 1 stycznia 1999r. okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach określonego w art. 184 ustawy wyklucza ponowne ustalenie tego okresu po osiągnięciu wieku emerytalnego według zasad wynikających z art. 32 ust. 1a ustawy. Sąd Najwyższy uznał, że sytuacja osób wymienionych w art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS opisywana w doktrynie jako ekspektatywa prawa podmiotowego, polega właśnie na spełnieniu się tylko części stanu faktycznego koniecznego do nabycia prawa, które poprzedza i zabezpiecza przyszłe prawo podmiotowe. Uwzględniając, że ochrona ekspektatywy może wynikać z jej istoty, lecz także zyskiwać wzmocnienie w prawie, Sąd Najwyższy stwierdził, że funkcję takiego wzmocnienia spełnił art. 184 ustawy wobec pozostających w toku stosunków nabywania prawa do emerytury z tytułu wykonywania zatrudnienia w warunkach szczególnych przed 1 stycznia 1999r.
W przepisie tym ustawodawca utrwalił sytuację osób, które w dniu wejścia w życie ustawy wypełniły warunki stażu szczególnego i ogólnego i zadeklarował ich przyszłe prawo do emerytury w wieku wcześniejszym; przez wydanie tego przepisu nastąpił stan związania, tj. zobowiązania się przez Państwo do powstrzymania się od jakiejkolwiek ingerencji w istniejące prawo tymczasowe. Wobec tego przewidziana w ustawie ekspektatywa prawa do emerytury nie mogła wygasnąć na skutek nowej regulacji ustalania stażu zatrudnienia. Gwarancji przyszłego prawa do emerytury złożonej wobec osób, o których mowa w art. 184 ustawy, ustawodawca nie mógł już naruszyć przez ustalenie innego sposobu wyliczenia ich stażu ubezpieczenia. Stąd ocena, że wykazanie w dniu 1 stycznia 1999 r. określonego w art. 184 ustawy okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach wyłącza ponowne ustalenie tego okresu po osiągnięciu wieku emerytalnego, według zasad wynikających z art. 32 ust. 1a pkt 1 obowiązujących po dniu 1 lipca 2004 r. Pogląd ten – zdaniem Sądu Najwyższego - wzmacnia treść art. 32 ust. 4 ustawy emerytalnej, odsyłająca w zakresie warunków emerytalnych do przepisów dotychczasowych (obowiązujących przed dniem 1 stycznia 1999 r.) (tak por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 kwietnia 2010r., II UK 313/09, OSNP 2011, nr 19-20 poz. 260, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2011r. , I UK 12/11, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2012r. , I UK 367/11).

Wobec powyższego, należy wskazać, że organ rentowy niesłusznie pomniejszył staż pracy wnioskodawczyni w warunkach szczególnych o przypadające po 14 listopada 1991 roku okresy, w których wnioskodawczyni pobierała zasiłek chorobowy od 9 czerwca 1992 roku do 13 czerwca 1992 roku oraz od 1 grudnia 1997r. do 5 grudnia 1997r., kiedy to wnioskodawczyni zgodnie ze świadectwem pracy w warunkach szczególnych wykonywała pracę w szczególnych warunkach.

Błędem było także nie zaliczenie ubezpieczonej przez organ rentowy do szczególnego stażu pracy okresów pobierania zasiłków chorobowych przypadających poza okresami pracy w warunkach szczególnych wymienionymi w świadectwie, a mianowicie od 12 września 1995 roku do 24 września 1995 roku, od 3 listopada 1995 roku do 15 listopada 1995 roku, od 21 marca 1996 roku do 14 kwietnia 1996 roku oraz okresu przebywania na zasiłku macierzyńskim od dnia 16 listopada 1995r. do 20 marca 1996r.

W tym okresie wnioskodawczyni była zatrudniona w Zespole Zakładów (...) w O.. Należy przypomnieć, że wnioskodawczyni przed zajściem w ciążę od 2 stycznia 1991r. do 4 lipca 1995r. pracowała w warunkach szczególnych na stanowisku sortowacza-kompletowacza oraz sortowacza-pakowacza, wykonując prace wymienione w wykazie A dziale V poz. 11 (w.), co wynika ze świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 21 lipca 2016r., którego organ rentowy nie kwestionował (k. 11 akt emerytalnych).

Wnioskodawczyni nie pracowała w warunkach szczególnych jedynie przed rozpoczęciem zasiłku macierzyńskiego od dnia 5 lipca 1995r. do 11 września 1995r . oraz od 25 września 1995r. do 2 listopada 1995r. Natomiast od 12 września 1995 roku do 24 września 1995 roku oraz od 3 listopada 1995 roku do 15 listopada 1995 roku, czyli do dnia porodu przebywała na zasiłku chorobowym w związku z ciążą.

Odsunięcie wnioskodawczyni od pracy w warunkach szczególnych z dniem 5 lipca 1995r. nie było podyktowane jej wolą, ale było wymuszone ochroną praw kobiet w ciąży. Ustawodawca w art. 179 Kodeku Pracy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 1975r. do 1 czerwca 1996r. nałożył bowiem na zakład pracy obowiązek przeniesienia kobiety w ciąży zatrudnionej przy pracy wzbronionej kobietom w ciąży do innej pracy. Praca wykonywana przez wnioskodawczynię na dotychczasowym oddziale, co wynika z świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych, była pracą w szczególnych warunkach, wobec tego wzbronioną dla kobiet w ciąży i skarżąca nie mogła jej wykonywać. Nie mniej jak wyżej podniesiono, przeniesienie wnioskodawczyni do lżejszej, nie szkodliwej dla zdrowia pracy, nie było zależne od jej woli, a było wymuszone bezwzględnie obowiązującymi przepisami prawa. Skarżąca nie może tym samym ponosić negatywnych konsekwencji odsunięcia jej przez pracodawcę od pracy szkodliwej.

Z tych przyczyn zarówno okresy zasiłków chorobowych przypadających w okresie ciąży (od 12 września 1995 roku do 24 września 1995 roku oraz od 3 listopada 1995 roku do 15 listopada 1995 roku), gdy skarżąca pracowała na Oddziale Pracy (...), jak i późniejszy okres pobierania zasiłku macierzyńskiego od 16 listopada 1995 roku do 20 marca 1996 roku oraz okres pobierania zasiłku chorobowego przypadający bezpośrednio po zakończeniu urlopu macierzyńskiego od dnia 21 marca 1996r. do 14 kwietnia 1996r., podlegają zaliczeniu do szczególnego stażu pracy. Wnioskodawczyni po wykorzystaniu bowiem zasiłku macierzyńskiego i chorobowego wróciła do macierzystego zakładu pracy z dniem 16 kwietnia 1996r. i w dalszym ciągu wykonywała pracę w warunkach szczególnych na stanowisku malarza ceramiki, wymienioną w wykazie A dziale V poz. 11, jak wynika ze świadectwa pracy w warunkach szczególnych, nie kwestionowanego przez organ rentowy.

Takie stanowisko odpowiada linii orzeczniczej Sądu Najwyższego, zgodnie z którą przeniesienie kobiety w ciąży ze stanowiska pracy w warunkach szczególnych do lżejszej pracy, niebędącej pracą w szczególnych warunkach, nie powoduje wyłączenia ze stażu pracy w szczególnych warunkach następującego później okresu urlopu macierzyńskiego. Kobieta zatrudniona na stanowisku pracy zaliczanym do pracy w szczególnych warunkach, wzbronionej kobietom w ciąży, musi być przeniesiona do innej pracy na podstawie art. 179 KP. Nie można jednak tracić z pola widzenia, że jeśli po skorzystaniu z uprawnień związanych z urodzeniem dziecka wraca do pracy na stanowisko zaliczone w do pracy w szczególnych warunkach, powinna mieć zaliczone do okresu zatrudnienia w tych warunkach okresy pobierania zasiłku chorobowego oraz zasiłku macierzyńskiego związane z ciążą i macierzyństwem (wyrok z Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2014 roku I UK 51/14, tak też SN w wyroku z dnia 5 listopada 2012 roku, II UK 82/12 ONSP 2013 nr 19-20, poz. 230).

Doliczenie skarżącej do szczególnego okresu, w którym przebywała na urlopie macierzyńskim od 16 listopada 1995 roku do 20 marca 1996 (238 dni) oraz okresu przebywania na zasiłku chorobowym tj. od 9 czerwca 1992 roku do 13 czerwca 1992 roku, od 12 września 1995 roku do 24 września 1995 roku, od 3 listopada 1995 roku do 15 listopada 1995 roku, od 21 marca 1996 roku do 14 kwietnia 1996 roku i zasiłku opiekuńczym od 1 grudnia 1997r. do 5 grudnia 1997r., do uwzględnionego już przez organ rentowy stażu pracy w szczególnych warunkach, skutkuje tym że wnioskodawczyni spełnia przesłankę 15 – letniego stażu pracy w szczególnych warunkach.

Biorąc pod uwagę, iż wnioskodawczyni spełniła jednocześnie pozostałe wymagane przepisami rozporządzenia warunki, to jest ukończyła 55 lat, jej łączny okres zatrudnienia składkowy i nieskładkowy wyniósł ponad 20 lat, należy uznać, że wydana przez organ rentowy decyzja jest błędna, a żądanie wnioskodawczyni zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy przyznał wnioskodawczyni prawo do emerytury z dniem osiągnięcia wieku emerytalnego, gdyż z tym dniem tj. (...) 2016r. została spełniona ostania przesłanka, od której to prawo było uzależnione.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.