Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lipca 2016 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Agnieszka Leżańska

Protokolant Cezary Jarocki

po rozpoznaniu w dniu 27 lipca 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku M. H.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T..

o prawo do emerytury

na skutek odwołania M. H.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T..

z dnia 21 sierpnia 2015r. sygn. (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznaje ubezpieczonemu M. H. prawo do emerytury od dnia (...) roku.

Sygn. akt V U 993/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 sierpnia 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.. odmówił M. H. prawa do emerytury.

W dniu 7 września 2015 roku wnioskodawca odwołał się od przedmiotowej decyzji wskazując, że legitymuje się wymaganym piętnastoletnim okres pracy w warunkach szczególnych. Skarżący podniósł, że był zatrudniony w warunkach szczególnych przez wymagany okres w Fabryce (...) Spółce Akcyjnej, co potwierdza wystawione przez pracodawcę świadectwo pracy.

ZUS wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że nie zaliczył skarżącemu do stażu pracy w warunkach szczególnych okresów pracy od dnia 16 lipca 1974 roku do dnia 31 marca 1975 roku i od dnia 1 sierpnia 1976 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku, ponieważ stanowisko ślusarza w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych nie jest wymienione w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8 poz. 43 ze zm.)

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

M. H. urodzony w dniu (...) złożył w dniu 27 lipca 2015 roku wniosek o emeryturę. Wnioskodawca nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-6 w aktach ZUS)

Na dzień 1 stycznia 1999 roku skarżący udowodnił staż pracy wynoszący 25 lat i 28 dni w tym 24 lat, 4 miesiące i 7 dni okresów składkowych oraz 8 miesięcy i 21 dni okresów nieskładkowych. Niekwestionowany przez ZUS okres zatrudnienia wnioskodawcy w warunkach szczególnych wynosi 4 miesiące i 10 dni. Organ rentowy zaliczył wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych okres zatrudnienia od dnia 7 marca 1974 roku do dnia 15 lipca 1974 roku na stanowisku spawacza w Fabryce (...) Spółce Akcyjnej.

(okoliczności niesporne)

W okresie od dnia 21 grudnia 1973 roku do dnia 7 maja 2002 roku M. H. pracował w pełnym wymiarze czasu pracy w Fabryce (...) Spółce Akcyjnej w P.. W świadectwie pracy i angażach wystawionych wnioskodawcy przez wyżej wymieniony zakład pracy wskazano, że był on zatrudniony od dnia 21 grudnia 1973 roku do dnia 6 marca 1974 roku na stanowisku ucznia spawacza, od dnia 7 marca 1974 roku do dnia 15 lipca 1974 roku na stanowisku spawacza, od dnia 16 lipca 1974 roku do dnia 31 marca 1975 roku na stanowisku ślusarza - spawacza, od dnia 1 kwietnia 1975 roku do dnia 31 lipca 1976 roku na stanowisku trasera oraz od dnia 1 sierpnia 1976 roku do dnia 7 maja 2002 roku na stanowisku ślusarza.

(dowód: świadectwo pracy k. 3 akt o kapitał początkowy, karta obiegowa zmiany, k. 84 akt sprawy, angaże, umowa z pracownikiem pełnoletnim o szkolenie w aktach osobowych wnioskodawcy)

W okresach zatrudnienia od dnia 16 lipca 1974 roku do dnia 31 marca 1975 roku i od dnia 1 sierpnia 1976 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku wnioskodawca był zatrudniony na oddziale (...) i wykonywał obowiązki ślusarza zatrudnionego w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych. Skarżący składał elementy do maszyn i urządzeń górniczych, takich jak wieże do kopalni, obudowy kopalniane, przenośniki taśmowe. Elementy te były przesyłane z wydziału przygotowawczego. Były to blachy, rury lub też płaskowniki. Podstawowymi narzędziami wnioskodawcy były: spawarka elektryczna, palnik acetylenowo – tlenowy, narzędzia o napędzie pneumatycznym, szlifierka, nitownica – młotek, klucz do połączeń śrubowych, młot z przecinakiem. Czynności wykonywane przez wnioskodawcę na stanowisku ślusarza w (...) Spółce akcyjnej polegały na sczepianiu elementów konstrukcji, przeprowadzaniu operacji spawalniczych przy użyciu palnika acetylonowo – tlenowego, szlifowaniu szlifierką pneumatyczną, nitowaniu konstrukcji dla górnictwa przy użyciu nitownic - młotków, wykonywaniu połączeń śrubowych przy pomocy kluczy z napędem pneumatycznym oraz czyszczeniu elementów remontowanych obudów górniczych przy użyciu młotków pneumatycznych z przecinakami.

Stanowisko pracy wnioskodawcy było zlokalizowane w wielkogabarytowej hali produkcyjnej, której kubatura nie była podzielona wewnętrznymi przegrodami budowlanymi, a stanowiska ślusarzy i spawaczy były usytuowane obok siebie. W wydziale znajdowały się stanowiska malarzy wykonujących powłoki antykorozyjne montowanych tam konstrukcji urządzeń dla zakładów górniczych. Na stanowisku pracy wnioskodawcy nie były zachowane higieniczne warunki pracy. Stanowiska do spawania były osłonięte niewysokimi parawanami (o wysokości 1,4 – 1,5 m), które były zlokalizowane w sąsiedztwie stanowisk ślusarzy. Wnioskodawca był narażony na zanieczyszczenia, dymy, pyły spawalnicze i opary rozpuszczalników. Nitownice, młotki i szlifierki pneumatyczne generowały nadmierny hałas, a pracownicy nie byli wyposażenie w ochronniki słuchu. W miejscu pracy występowała nadmierna temperatura, zwłaszcza latem. Ubezpieczony pracował w pełnym wymiarze czasu pracy i nie wykonywał innych czynności niż wskazane. Zdarzało się, że zostawał w pracy po godzinach.

(dowód: zeznania świadka J. K., nagranie od minuty 4:18 do minuty 12:20, zeznania świadka M. S., nagranie od minuty 12:20 do minuty 18:14, zeznania wnioskodawcy, nagranie od minuty 19:30 do minuty 25:07, protokół z rozprawy z dnia 16 marca 2016 roku, k. 12v-13, opinia biegłego sądowego J. C. (1), k. 26-52 akt sprawy)

(...) Spółka Akcyjna wystawiła wnioskodawcy świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, w którym stwierdziła, że wykonywał on prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowodorowym w okresie od dnia 7 marca 1974 roku do dnia 7 maja 2002 roku, wykonując stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę w sąsiedztwie stanowisk spawalniczych wymienioną w wykazie „A” dziale XIV poz. 12 pkt 10, 18 wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do Zarządzenia nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 roku w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, to jest na stanowisku spawacza i pracownika zatrudnionego w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych w wydziałach spawalniczych – stała praca w warunkach, w których nie są zachowane higieniczne normy pracy – spawacz elektryczny.

(dowód: świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych k. 9 akt emerytalnych)

W okresach zatrudnienia od dnia 16 lipca 1974 roku do dnia 31 marca 1975 roku na stanowisku ślusarza - spawacza oraz od dnia 1 sierpnia 1976 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku na stanowisku ślusarza M. H. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku ślusarza wykonywał stale:

- prace spawalnicze – w szczególnych warunkach przy pracach określonych w wykazie A: Dział XIV. Prace różne, poz. 12 – Prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowodorowym - rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze,

- prace ślusarskie – w szczególnych warunkach przy pracach określonych w wykazie A: Dział III. W hutnictwie i przemyśle metalowym – Prace różne w hutnictwie i przemyśle metalowym, poz. 78 – Szlifowanie lub ostrzenie wyrobów i narzędzi metalowych oraz polerowanie mechaniczne; Dział XIV – Prace różne poz. 18 – Obsługa urządzeń i narzędzi wibracyjnych lub udarowych - wyżej wymienionego rozporządzenia

(dowód: opinia biegłego z zakresu (...). C. k. 52 akt sprawy )

Przy zaliczeniu do pracy w warunkach szczególnych okresów zatrudnienia skarżącego od dnia 16 lipca 1974 roku do dnia 31 marca 1975 roku oraz od dnia 1 sierpnia 1976 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku staż pracy wnioskodawcy w takich warunkach, łącznie z okresem niekwestionowanym przez organ rentowy, wynosi więcej niż 15 lat.

(okoliczność bezsporna)

Sąd Okręgowy zważył i ocenił co następuje:

Odwołanie jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 887 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 (tj. poniżej 65 lat dla mężczyzn). Art. 32 ust. 4 wyżej wymienionej ustawy stanowi zaś, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku) osiągnęli:

•

okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

•

okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

•

osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

•

ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Brak takiego świadectwa nie wyklucza jednak dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

Stanowisko takie wielokrotnie zajmował Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996 roku w sprawie o sygn. akt II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239 stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami.

Dodatkowo wskazać należy, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w szczególnych warunkach miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie jest bowiem dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., a tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast omawiane świadectwo traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej.

Sąd, a także organ rentowy, są zatem uprawnione do weryfikacji danych zawartych w świadectwie wykonywania prac w warunkach szczególnych, wystawionym przez pracodawcę. Jeżeli świadectwo to zawiera dane, które nie są zgodne z prawdą, nie mogą na jego podstawie dokonać ustaleń, od których uzależnione jest prawo do świadczeń emerytalnych. To samo dotyczy ujawnienia okoliczności, że wskazane w zaświadczeniu pracodawcy stanowisko pracy wykonywanej w szczególnych warunkach nie figuruje w wykazie powołanym w tym zaświadczeniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2004 roku w sprawie o sygn. akt I UK 15/04, OSNP 2005/11/161).

Spór pomiędzy stronami, w związku z zarzutami podniesionymi przez wnioskodawcę w odwołaniu, ograniczał się do faktu, czy ma on wymagany piętnastoletni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Mianowicie odwołujący kwestionował niezaliczenie przez organ rentowy okresów pracy ubezpieczonego na stanowisku ślusarza - spawacza i ślusarza w okresach od dnia 16 lipca 1974 roku do dnia 31 marca 1975 roku oraz od dnia 1 sierpnia 1976 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości, że wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, a w dniu (...) roku ukończył 60 lat i nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

Dokonując ustaleń w zakresie rodzaju prac wykonywanych przez skarżącego w spornych okresach Sąd oparł się na dokumentach zawartych w aktach sprawy oraz na treści zeznań przesłuchanych w niniejszej sprawie świadków jak i samego ubezpieczonego. Sąd dopuścił i przeprowadził dowód z zeznań świadków na okoliczność zakresu czynności wykonywanych przez wnioskodawcę, gdyż następca prawny pracodawcy ubezpieczonego nie dysponował niezbędną dokumentacją w tym zakresie.

W ocenie Sądu Okręgowego zeznania przesłuchanych w niniejszej sprawie świadków jak i zeznania ubezpieczonego zasługują na wiarę. Ich treść jest spójna, logiczna i koresponduje z pozostałymi dowodami zebranymi w sprawie. Świadkowie zeznający w przedmiotowej sprawie – J. K. i M. S. pracowali razem ze skarżącym w spornych okresach w tym samym wydziale (...), a więc mieli kompletną wiedzę na temat wykonywanych przez niego obowiązków. Podkreślić przy tym należy, iż organ rentowy nie przedstawił w toku postępowania żadnych dowodów, które pozwoliłyby na podważenie wiarygodności zeznań świadków i ubezpieczonego. Z zeznań powyższych wynika, jakie konkretnie prace wnioskodawca wykonywał we wskazanych wyżej okresach. Nie ma w nich sprzeczności, są one logiczne i spójne i korespondują ze zgromadzoną w sprawie dokumentacją pracowniczą.

Zeznania świadków dały Sądowi asumpt do uznania, że zakres czynności pracownika zatrudnionego na stanowisku ślusarza charakteryzował się wysoką uciążliwością. Wnioskodawca składał elementy do wielkogabarytowych maszyn górniczych zgodnie z rysunkiem technicznym, a następnie sczepiał (wstępnie spawał) przy pomocy spawania elektrycznego. Elementy, które nie pasowały do siebie, były dopalane do wymiaru za pomocą palnika acetylenowo - tlenowego, a następnie szlifowane przy pomocy szlifierki pneumatycznej. Z zeznań świadków i samego ubezpieczonego wynika, że praca na stanowisku ślusarza wiązała się z narażeniem na szkodliwe czynniki, takie jak zadymienie, zapylenie, hałas.

W celu ustalenia, czy wnioskodawca wykonywał w spornym okresie prace w warunkach szczególnych Sąd dopuścił w trybie określonym w art. 278 § 1 k.p.c., dowód z opinii biegłego z zakresu (...). C.. W ocenie Sądu ustalania w tym zakresie wymagały bowiem wiadomości specjalnych, wykraczających poza wiedzę ogólną.

Z opinii biegłego wynika w sposób jednoznaczny, iż na stanowisku pracy wnioskodawcy nie były zachowane higieniczne warunki pracy. Biegły wskazał, że wykonując swe czynności ubezpieczony był narażony na emisję czynników szkodliwych dla zdrowia, takich jak dymy spawalnicze, zapylenia, promieniowanie łuku elektrycznego, nadmierny hałas, czy podwyższoną temperaturę środowiska pracy. Biegły sądowy stwierdził nadto, że podczas spawania lub cięcia metali techniką spawalniczą gazową emitowane są również takie gazy toksyczne jak: tlenek węgla, tlenek azotu, fluorowodór, chlor, fosgen oraz chlorowodór.

Kontynuując swój wywód biegły sądowy J. C. stwierdził jednoznacznie, iż prace wykonywane przez wnioskodawcę w spornym okresie były pracami wykonywanymi w warunkach szczególnych określonymi w wykazie A rozporządzenia: Dział XIV Prace różne poz. 12 – Prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowodorowym i poz. 18 – Obsługa urządzeń i narzędzi wibracyjnych lub udarowych, a także Dział III poz. 78 – Szlifowanie lub ostrzenie wyrobów i narzędzi metalowych oraz polerowanie mechaniczne.

Zważyć należy, że opinia biegłego ma na celu ułatwić Sądowi rozeznanie i zrozumienie dziedziny (rozstrzyganej kwestii) wymagającej wiadomości specjalnych. W tym znaczeniu biegły jest pomocnikiem sądu, jednakże prezentuje własne stanowisko w kwestii, którą sąd rozstrzyga. Biegły zachowuje niezawisłość co do merytorycznej treści opinii, zapewniając prawidłową rolę tej opinii w postępowaniu sądowym (orz. Sądu Najwyższego z 7 stycznia 1997 r., I CKN 44/96, niepubl.). Sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez sąd (tak postanowienie SN 2000.11.27. I CKN 1170/98 OSNC 2001 nr 4 poz. 84). Dowód z opinii biegłego nie został zakwestionowany przez organ rentowy w toku postępowania.

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego należało stwierdzić, że zakład pracy w wystawionym wnioskodawcy świadectwie pracy w warunkach szczególnych nie sprecyzował wyczerpująco rodzaju wykonywanej przez niego pracy zgodnie z załącznikiem A do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

Mając powyższe na uwadze należało zatem przyjąć, że wnioskodawca w okresie od dnia 16 lipca 1974 roku do dnia 31 marca 1975 roku oraz od dnia 1 sierpnia 1976 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku. wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace w warunkach szczególnych, wskazanych w rozporządzeniu w Wykazie A, Dziale XIV poz. 12 – Prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowodorowym, poz. 18 – Obsługa urządzeń i narzędzi wibracyjnych lub udarowych oraz w Dziale III poz. 78 – Szlifowanie lub ostrzenie wyrobów i narzędzi metalowych oraz polerowanie mechaniczne.

Bez wpływu na powyższe pozostaje fakt, że stanowisko ślusarza w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych nie jest wymienione w wykazie A i B do rozporządzenia. Nie powinno bowiem budzić wątpliwości, że o zakwalifikowaniu danej pracy do prac wykonywanych w warunkach szczególnych decyduje nie nazwa stanowiska pracy, a rodzaj wykonywanych czynności (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 roku w sprawie o sygn. akt I UK 393/10, LEX Nr 950426). Z analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika jednoznacznie, że wszystkie prace wykonywane przez wnioskodawcę w spornych okresach, mimo formalnie zajmowanego przez niego stanowiska ślusarza, były pracami w warunkach szczególnych.

W związku z tym, że wykazane przez wnioskodawcę okresy pracy w warunkach szczególnych wynoszą więcej niż 15 lat, stwierdzić należało, iż spełnia on wszystkie wymagane prawem warunki do uzyskania prawa do emerytury, zgodnie z art. 32 ust. 1 w zw. z art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

W obliczu wyżej przedstawionej argumentacji Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu M. H. prawo do emerytury od dnia (...) roku., to jest od dnia osiągnięcia wieku emerytalnego. Zaznaczyć bowiem należy, iż osiągnięcie wieku emerytalnego jest jedną z przesłanek uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury.