Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 października 2016 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Beata Łapińska

Protokolant stażysta Bożena Sobczyk

po rozpoznaniu w dniu 6 października 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku J. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T..

o prawo do emerytury

na skutek odwołania J. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T..

z dnia 28 września 2015 r. sygn. (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje J. J. prawo do emerytury poczynając od dnia 22 września 2015 roku,

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.. na rzecz J. J. kwotę 180,00 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VU 1220/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 28 września 2015 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.. odmówił wnioskodawcy J. J. prawa do emerytury, podnosząc w uzasadnieniu, iż nie udowodnił on wymaganych przepisami 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

W odwołaniu z dnia 28 października 2015 roku wnioskodawca reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł o przyznanie mu prawa do emerytury i zaliczenie do stażu pracy w szczególnych warunkach okresów zatrudnienia na stanowisku ślusarza w Fabryce (...) S.A. w P..

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.. wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu wskazał, że zgodnie ze świadectwem wykonywania pracy w warunkach szczególnych wnioskodawca w wyżej wymienionych okresach wykonywał pracę ślusarza w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych, a stanowisko nie zostało wymienione w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze,

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. J., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 22 września 2015 roku wniosek o emeryturę. Wnioskodawca nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

(dowód: wniosek o emeryturę, k. 1-4 akt emerytalnych)

Decyzją z dnia 28 września 2015 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.. odmówił wnioskodawcy przyznania prawa do emerytury, z uwagi na fakt nieudowodnienia 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Na dzień 1 stycznia 1999 r. wnioskodawca udowodnił staż ubezpieczeniowy wynoszący 25 lat, 10 miesięcy i 15 dni, w tym 1 rok i 9 miesięcy okresu pracy w szczególnych warunkach.

Do okresów pracy w warunkach szczególnych organ rentowy zaliczył wnioskodawcy okres zatrudnienia od dnia 1 października 1980 roku do dnia 30 czerwca 1982 roku w Fabryce (...) S.A. w P. na stanowisku podsuwnicowego.

(dowód: decyzja z dnia 28 września 2015 roku, k. 18 akt emerytalnych, odpowiedź na odwołanie, k. 7-8 akt sprawy)

Od dnia 19 lutego 1973 roku wnioskodawca J. J. był zatrudniony na stanowisku ślusarza w Fabryce (...) S.A. w P. w pełnym wymiarze czasu pracy.

(dowód: karta obiegowa zmiany, k.1, umowa o pracę z dnia 17 lutego 1973 roku, k. 2 akt osobowych wnioskodawcy)

W okresie od dnia 25 kwietnia 1973 roku do dnia 9 kwietnia 1975 roku wnioskodawca odbywał zasadniczą służbę wojskową.

(dowód: karta obiegowa zmiany, k. 3, karta powołania do czynnej służby wojskowej, k. 9 akt osobowych wnioskodawcy, kserokopia książeczki wojskowej, k. 3-4 akt o kapitał początkowy)

Po odbyciu służby wnioskodawca niezwłocznie, to jest w dniu 18 kwietnia 1975 roku, powrócił do tego samego zakładu (...) w P. na stanowisko ślusarza, które to stanowisko wnioskodawca zajmował do dnia 30 września 1980 roku.

(dowód: karta obiegowa zmiany, k. 6, umowa o pracę z dnia 17 kwietnia 1975 roku, k. 7 akt osobowych wnioskodawcy)

Z dniem 1 października 1980 roku pracodawca powierzył J. J. obowiązki podsuwnicowego, które to obowiązki wnioskodawca wykonywał do dnia 30 czerwca 1982 roku.

(dowód: angaż z dnia 23 września 1980 roku, k. 17, karta obiegowa zmiany, k. 18 akt osobowych wnioskodawcy)

W okresie od dnia 1 lipca 1982 roku do dnia 31 sierpnia 1984 roku wnioskodawca zajmował stanowisko rozdzielcy robót.

(dowód: angaż z dnia 4 października 1982 roku, k. 21 akt osobowych wnioskodawcy)

Z dniem 1 września 1984 roku pracodawca powierzył J. J. stanowisko ślusarza, które ubezpieczony piastował do dnia 31 października 2004 roku, kiedy to został przeniesiony do oddziału (...) na stanowisko ślusarza – upalacza.

(dowód: karta obiegowa zmiany, k. 26, angaż z dnia 2 sierpnia 1984 roku, k. 27, angaż z dnia 28 września 2004 roku, k. 65 akt osobowych wnioskodawcy)

Fabryka (...) w P. wystawiła wnioskodawcy świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, w którym zaświadczyła, iż stale i pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał on pracę na stanowisku ślusarza ( pracownik zatrudniony w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych w wydziałach spawalniczych – stała praca w warunkach , w których nie są zachowane higieniczne normy pracy) wymienione w dziale XIV, III poz. 12, 86 pkt 18, 15 wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 r. w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach.

(dowód: świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, k. 4 akt sprawy)

Przez cały okres zatrudnienia w (...) wnioskodawca pracował w Oddziale (...) nazywanym oddziałem kolejek podwieszanych. Członkowie oddziału składali napędy hydrauliczne, stacje napędowe, siłowniki, krążki, blachy o dużej grubości, rury oraz obudowy do tras i kolejek podwieszanych funkcjonujących w kopalniach węgla kamiennego. Każdy z elementów miał co najmniej 3 metry, a składane urządzenia ważyły kilka ton. Części przywoził transport z wydziału przygotowawczego. Podstawowymi narzędziami ubezpieczonego były: spawarka elektryczna, szlifierka pneumatyczna (później elektryczna) i palnik acetylenowo – tlenowy. Wnioskodawca montował na stole ślusarskim według rysunku technicznego. Gdy elementy do siebie nie pasowały, to trzeba było je przeszlifować szlifierką i upalić palnikiem acetylenowo - tlenowym. Wnioskodawca układał elementy, dobijał do siebie młotkiem, wiercił otwory wiertarką pneumatyczną, a następnie sczepiał części wstępnie za pomocą spawarki elektrycznej. Ubezpieczony wykonywał wyżej wymienione obowiązki w pełnym wymiarze czasu pracy i nie świadczył innych czynności.

Wnioskodawca pracował w hali o wymiarach 200 na 300 metrów, w zespole brygadowym. Na hali panowało duże zapylenie, zadymienie i hałas. W bezpośrednim sąsiedztwie ślusarzy pracowali spawacze i malarze, odgrodzeni prowizoryczną kurtyną. Pracownicy oddziału (...) otrzymywali dodatki za szkodliwe warunki i posiłki regeneracyjne.

(dowód: zeznania świadków C. J., nagranie od minuty 3:07 do minuty 17:00, T. U., nagranie od minuty 17:00 do minuty 24:02, B. G., nagranie od minuty 24:02 do minuty 29:33, zeznania wnioskodawcy, nagranie od minuty 30:14 do minuty 32:00, protokół z rozprawy z dnia 6 października 2016 roku, k. 28v-29v akt sprawy)

Sąd Okręgowy zważył i ocenił co następuje:

Odwołanie jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 887 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 (tj. poniżej 65 lat dla mężczyzn). Art. 32 ust. 4 wyżej wymienionej ustawy stanowi zaś, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku) osiągnęli:

•

okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

•

okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

•

osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

•

ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Brak takiego świadectwa nie wyklucza jednak dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

Stanowisko takie wielokrotnie zajmował Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996 roku w sprawie o sygn. akt II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239 stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami.

Dodatkowo wskazać należy, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w szczególnych warunkach miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie jest bowiem dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., a tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast omawiane świadectwo traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej.

Sąd, a także organ rentowy, są zatem uprawnione do weryfikacji danych zawartych w świadectwie wykonywania prac w warunkach szczególnych, wystawionym przez pracodawcę. Jeżeli świadectwo to zawiera dane, które nie są zgodne z prawdą, nie mogą na jego podstawie dokonać ustaleń, od których uzależnione jest prawo do świadczeń emerytalnych. To samo dotyczy ujawnienia okoliczności, że wskazane w zaświadczeniu pracodawcy stanowisko pracy wykonywanej w szczególnych warunkach nie figuruje w wykazie powołanym w tym zaświadczeniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2004 roku w sprawie o sygn. akt I UK 15/04, OSNP 2005/11/161).

Spór pomiędzy stronami, w związku z zarzutami podniesionymi przez wnioskodawcę w odwołaniu, ograniczał się do faktu, czy ma on wymagany piętnastoletni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Mianowicie odwołujący kwestionował niezaliczenie przez organ rentowy okresów pracy ubezpieczonego na stanowisku ślusarza w okresach od dnia 19 lutego 1973 do dnia 31 grudnia 1974 roku, od dnia 18 kwietnia 1975 roku do dnia 30 września 1980 roku oraz od dnia 1 września 1984 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości, że wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, a w dniu (...) 2014 roku ukończył 60 lat i nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

Dokonując ustaleń w zakresie rodzaju prac wykonywanych przez skarżącego w spornych okresach Sąd oparł się na dokumentach zawartych w aktach sprawy oraz na treści zeznań przesłuchanych w niniejszej sprawie świadków jak i samego ubezpieczonego. Sąd dopuścił i przeprowadził dowód z zeznań świadków na okoliczność zakresu czynności wykonywanych przez wnioskodawcę, gdyż następca prawny pracodawcy ubezpieczonego nie dysponował niezbędną dokumentacją w tym zakresie.

W ocenie Sądu Okręgowego zeznania przesłuchanych w niniejszej sprawie świadków jak i zeznania ubezpieczonego zasługują na wiarę. Ich treść jest spójna, logiczna i koresponduje z pozostałymi dowodami zebranymi w sprawie. Świadkowie zeznający w przedmiotowej sprawie – C. J., T. U., B. G. - pracowali razem ze skarżącym w spornych okresach na tym samym oddziale (...), a więc mieli kompletną wiedzę na temat wykonywanych przez niego obowiązków. Podkreślić przy tym należy, iż organ rentowy nie przedstawił w toku postępowania żadnych dowodów, które pozwoliłyby na podważenie wiarygodności zeznań świadków i ubezpieczonego. Z zeznań powyższych wynika, jakie konkretnie prace wnioskodawca wykonywał we wskazanych wyżej okresach. Nie ma w nich sprzeczności, są one logiczne i spójne i korespondują ze zgromadzoną w sprawie dokumentacją pracowniczą.

Zeznania świadków dały Sądowi asumpt do uznania, że zakres czynności pracownika zatrudnionego na stanowisku ślusarza charakteryzował się wysoką uciążliwością. Wnioskodawca składał elementy do wielkogabarytowych maszyn górniczych zgodnie z rysunkiem technicznym, a następnie sczepiał (wstępnie spawał) przy pomocy spawania elektrycznego. Elementy, które nie pasowały do siebie, były dopalane do wymiaru za pomocą palnika acetylenowo - tlenowego, a następnie szlifowane przy pomocy szlifierki pneumatycznej. Skarżący używał również wiertarki pneumatycznej. Z zeznań świadków i samego ubezpieczonego wynika, że praca na stanowisku ślusarza wiązała się z narażeniem na szkodliwe czynniki, takie jak zadymienie, zapylenie, hałas.

Powyższe nakazuje stwierdzić, że na stanowisku pracy wnioskodawcy nie były zachowane higieniczne warunki pracy. Wykonując swe czynności ubezpieczony był narażony na emisję czynników szkodliwych dla zdrowia, takich jak dymy spawalnicze, zapylenia, promieniowanie łuku elektrycznego, nadmierny hałas, czy podwyższoną temperaturę środowiska pracy.

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego należało stwierdzić, że zakład pracy w wystawionym wnioskodawcy świadectwie pracy w warunkach szczególnych nie sprecyzował wyczerpująco rodzaju wykonywanej przez niego pracy zgodnie z załącznikiem A do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

Mając powyższe na uwadze należało zatem przyjąć, że wnioskodawca w okresach od dnia 19 lutego 1973 do dnia 30 września 1980 roku oraz od dnia 1 września 1984 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace w warunkach szczególnych, wskazanych w rozporządzeniu w Wykazie A, Dziale XIV poz. 12 – Prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowodorowym, poz. 18 – Obsługa urządzeń i narzędzi wibracyjnych lub udarowych oraz w Dziale III poz. 78 – Szlifowanie lub ostrzenie wyrobów i narzędzi metalowych oraz polerowanie mechaniczne.

Bez wpływu na powyższe pozostaje fakt, że stanowisko ślusarza w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych nie jest wymienione w wykazie A i B do rozporządzenia. Nie powinno bowiem budzić wątpliwości, że o zakwalifikowaniu danej pracy do prac wykonywanych w warunkach szczególnych decyduje nie nazwa stanowiska pracy, a rodzaj wykonywanych czynności (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 roku w sprawie o sygn. akt I UK 393/10, LEX Nr 950426). Z analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika jednoznacznie, że wszystkie prace wykonywane przez wnioskodawcę w spornych okresach, mimo formalnie zajmowanego przez niego stanowiska ślusarza, były pracami w warunkach szczególnych.

Zaliczeniu do pracy w warunkach szczególnych podlega również okres odbywania przez skarżącego służby wojskowej. Wnioskodawca odbywał bowiem służbę wojskową w okresie od dnia 25 kwietnia 1973 roku do dnia 9 kwietnia 1975 roku, tj. w czasie zatrudnienia w Fabryce (...) w P., a niezwłocznie po jej odbyciu, tj. w dniu 18 kwietnia 1975 roku, a zatem w terminie ustawowym, wrócił do pracy do dotychczasowego zakładu pracy na to samo stanowisko pracy, co pozwala okres służby wojskowej zaliczyć J. J. do okresu pracy w szczególnych warunkach na podstawie obowiązującego wówczas (od dnia 29 listopada 1967 r. do dnia 6 sierpnia 1979 r.) art. 108 ust. 1 ustawy o powszechnym obowiązku obrony (Dz.U. z 1967 r. Nr 44, poz. 440). Zarówno bowiem przed powołaniem do służby wojskowej jak i po jej odbyciu wnioskodawca pracował w szczególnych warunkach wykonując prace wymienione w dziale XIV pod poz. 12 ( prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowodorowym,) dziale III pod poz. 78 (prace przy szlifowaniu lub ostrzeniu wyrobów i narzędzi metalowych oraz polerowaniu mechanicznym) oraz w dziale XIV poz. 18 (prace przy obsłudze urządzeń i narzędzi wibracyjnych lub udarowych.)

Przepis art. 108 ust. 1 ustawy o powszechnym obowiązku obrony stanowił o zaliczaniu okresu odbytej służby wojskowej do wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem, pracownikom, którzy po odbyciu służby podjęli - w zakreślonym ustawowo terminie - zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym byli zatrudnieni przed powołaniem do służby, albo w tej samej gałęzi pracy. Wydane na podstawie art. 108 ust. 4 powołanej ustawy rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1968 r. w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin (Dz.U. Nr 44, poz. 318) regulowało w sposób szczegółowy uprawnienia żołnierza, który w terminie 30 dni po zwolnieniu ze służby zgłosił powrót do zakładu pracy i w wyniku tego podjął w nim zatrudnienie. Zgodnie z § 5 powołanego rozporządzenia żołnierzowi, który podjął zatrudnienie wlicza się czas odbywania służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym podjął zatrudnienie, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem w tym zakładzie oraz w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie Z powyższego wynika, że wlicza się także uprawnienia wynikające z systemu zabezpieczenia społecznego w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie, a zatem również wynikające z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach (takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w wyroku z dnia 9 marca 2010r., w sprawie I UK 333/09 Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 kwietnia 2006r. III UK 5/06, OSNP 2007/7-8/108 i z dnia 25 lutego 2010r. II UK 219/09)

W związku z tym, że wykazane przez wnioskodawcę okresy pracy w warunkach szczególnych wynoszą więcej niż 15 lat, stwierdzić należało, iż spełnia on wszystkie wymagane prawem warunki do uzyskania prawa do emerytury, zgodnie z art. 32 ust. 1 w zw. z art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Nie miało natomiast znaczenia dla przedmiotowej sprawy, czy w okresie zatrudnienia na stanowisku podsuwnicowego ubezpieczony świadczył te same obowiązki, co w okresach spornych nieuwzględnionych przez organ rentowy. Okres od dnia 1 października 1980 roku do dnia 30 czerwca 1982 roku został bowiem uwzględniony przez organ rentowy do pracy w warunkach szczególnych.

W obliczu wyżej przedstawionej argumentacji Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu J. J. prawo do emerytury od dnia 22 września 2015 roku, to jest od dnia złożenia wniosku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w myśl art. 98 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik, zasądzając od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na rzecz wnioskodawcy kwotę 180 złotych, na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490 ze zm.).