Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 sierpnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Magdalena Marczyńska

Protokolant Bożena Sobczyk

po rozpoznaniu w dniu 26 sierpnia 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z wniosku A. C.

przeciwko Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego Oddział w Ł. (...)a w T.

o rentę rolniczą

na skutek odwołania A. C.

od decyzji Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego Oddział w Ł. (...)a w T. z dnia 11 września 2013 r. sygn. (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VU 1386/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11 września 2013 roku Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego Oddział w Ł. (...)a w T. odmówił A. C. przyznania prawa do renty rolniczej. W uzasadnieniu organ rentowy podał, iż wnioskodawca nie jest całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym, a zatem brak jest podstaw do przyznania świadczenia.

Od powyższej decyzji złożył w dniu 11 października 2013 roku odwołanie A. C..

KRUS wnosiła o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

A. C., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 15 lipca 2013 roku wniosek o rentę rolniczą.

(dowód: wniosek o rentę k. 1 w aktach organu rentowego)

Orzeczeniem z dnia 8 sierpnia 2013 roku lekarz rzeczoznawca KRUS uznał, że wnioskodawca nie jest całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym.

(dowód: orzeczenie lekarza rzeczoznawcy KRUS z dnia 8 sierpnia 2013 roku k. 41-42 w aktach organu rentowego)

Od powyższego orzeczenia wniósł sprzeciw A. C., w wyniku czego sprawę skierowano do komisji lekarskiej KRUS, która w dniu 6 września 2013 roku, wydała orzeczenie zgodne z opinią lekarza rzeczoznawcy KRUS. Po ponownym badaniu zdiagnozowano u wnioskodawcy: miażdżycę tętnic szyjnych i łuku aorty oraz naczyniowe zawroty głowy w wywiadzie.

(dowód: orzeczenie komisji lekarskiej KRUS z dnia 6 września 2013 roku k. 41-42 w aktach organu rentowego)

Aktualnie u wnioskodawcy występują następujące schorzenia:

- zespół uzależnienia od alkoholu (F 10.2);

- łagodne zaburzenia procesów poznawczych (F 06.7);

- choroba niedokrwienna serca;

- podejrzenie zawału serca ściany dolnej;

- hipercholesterolemia;

- choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego z wielopoziomową dyskopatią;

- zespół bólowy szyjny i lędźwiowo-krzyżowy w wywiadzie, obecnie bez objawów korzeniowych i ubytkowych.

Stopień zaawansowania powyższych schorzeń nie czyni wnioskodawcy całkowicie niezdolnym do pracy w gospodarstwie rolnym.

(dowód: opinie biegłych lekarzy psychiatry A. R. i psychologa J. Ś. k. 15-17, kardiologa M. M. k. 31-33 i neurologa A. N.k. 42-43 w aktach sprawy)

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 roku o ubezpieczeniu społecznym rolników (tekst jedn. Dz. U. 2013r. poz. 1403 ze zm.) renta rolnicza z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki:

1)  podlegał ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu przez wymagany okres, o którym mowa w ust. 2,

2)  jest trwale lub okresowo całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym,

3)  całkowita niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym powstała w okresie podlegania ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu lub w okresach, o których mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1 i 2, lub nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Z całkowitą niezdolnością do pracy w gospodarstwie rolnym, mamy do czynienia wówczas, gdy ubezpieczony z powodu naruszenia sprawności organizmu utracił zdolność do osobistego wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym (art. 21 ust. 5 ustawy). Niezdolność ta ma charakter trwały, jeżeli ubezpieczony nie rokuje odzyskania zdolności do osobistego wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym, bądź okresowy, gdy takie rokowania istnieją (art. 21 ust. 6 i 7 ustawy).

Pomiędzy stronami istniał spór co do spełnienia przez wnioskodawcę przesłanki przewidzianej w art. 21 ust. 1 pkt 2 powołanej powyżej ustawy, tj. czy jest on całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym.

Dla ustalenia, czy A. C. jest niezdolny do pracy w rozumieniu przepisów cyt. powyżej ustawy Sąd dopuścił dowód z pisemnych opinii biegłych lekarzy psychiatry, psychologa, kardiologa i neurologa, biegłych z zakresu dziedziny medycyny, w ramach których mieszczą się rozpoznane u niego schorzenia.

Opinie opracowane przez biegłych psychiatrę A. R., psychologa J. Ś., kardiologa M. M. i neurologa A. N., Sąd ocenia jako jasne, pełne, logiczne i należycie uzasadnione. Biegli sporządzili opinie po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną wnioskodawcy, jak również po przeprowadzeniu jego osobistego badania. Określili w opiniach, na jakie schorzenia cierpi obecnie wnioskodawca.

W zgodnej ocenie wskazanych wyżej biegłych powyższe schorzenia, na obecnym etapie ich zaawansowania, nie powodują u wnioskodawcy całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym.

Biegłe psychiatra A. R. i psycholog J. Ś. uznały, że schorzenia wnioskodawcy nie czynią go całkowicie niezdolnym do pracy w gospodarstwie rolnym. Biegłe wskazały, że wnioskodawca nie prezentuje istotnych zaburzeń nastroju i nie występują u niego objawy psychotyczne, brak też danych aby objawy takie występowały u niego w przeszłości. Wnioskodawca jest uzależniony od alkoholu, na co wskazuje wielokrotne nadużywanie spożycia alkoholu mimo wystąpienia w związku z tym oczywistych skutków zdrowotnych, według deklaracji obecnie znajduje się w fazie abstynencji. Zdaniem biegłych funkcje poznawcze u wnioskodawcy są nieistotnie klinicznie obniżone. Osłabienie tych funkcji nie osiągnęło poziomu otępienia.

Również biegła kardiolog M. M. nie stwierdziła u wnioskodawcy schorzeń uzasadniających uznanie go za osobę całkowicie niezdolną do pracy w gospodarnie rolnym. Występująca u wnioskodawcy stabilna choroba wieńcowa bez udokumentowanego istotnego upośledzenia rezerwy wieńcowej i uszkodzenia mięśnia lewej komory wymaga kontynuacji leczenia farmakologicznego, ale nie powoduje całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym.

Tożsamy wniosek postawił w swojej opinii biegły neurolog A. N.. Biegły nie stwierdził u wnioskodawcy objawów ogniskowego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego, objawów korzeniowych i ubytkowych, ani istotnych dysfunkcji narządu ruchu. Badanie TK kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego wykazało wprawdzie wielopoziomowe zmiany dyskopatyczne, jednakże zdaniem biegłego zmiany te nie korelują z obrazem klinicznym.

Dowód z opinii biegłych nie został w sposób skuteczny zakwestionowany w toku postępowania. Do podważenia opinii nie mogą prowadzić zarzuty podniesione przez wnioskodawcę i jego pełnomocnika na rozprawie w dniu 26 sierpnia 2014 roku, które sprowadzają się w istocie do twierdzenia, iż nie zgadzają się oni z opiniami biegłych, gdyż inaczej oceniają swój stan zdrowia. Takie zarzuty nie mogą prowadzić do podważenia opinii sporządzonej przez specjalistów o niekwestionowanym poziomie wiedzy, specjalistów praktyków z doświadczeniem klinicznym.

Wobec stanowczych wniosków płynących z opinii biegłych, nie było potrzeby powoływania kolejnych biegłych na okoliczności, które zostały już dostatecznie wyjaśnione. Przy uwzględnieniu treści art. 233 § 1 k.p.c. opinie te należało bowiem ocenić jako fachowe, rzetelne oraz pełne. Mając powyższe na uwadze Sąd nie uwzględnił wniosku pełnomocnika skarżącego o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnych biegłych z zakresu neurologii i psychologii. Potrzeba powołania innego biegłego winna bowiem wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonych opinii (por. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 sierpnia 1999 roku, I PKN 20/99, OSNP 2000/22/807). Tymczasem pełnomocnik wnioskodawcy zgłaszając omawiany wniosek dowodowy podniosła jedynie, że opinie wydane przez biegłych „nie odzwierciedlają stanu zdrowia wnioskodawcy”. Nie zgłosiła żadnych konkretnych merytorycznych zarzutów do opinii.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzekł jak w sentencji.