Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 września 2020 r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant: st. sekr. sądowy Zofia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 20 sierpnia 2020 r. w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku J. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o rekompensatę

na skutek odwołania J. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 16 sierpnia 2019 r. sygn.: (...)

oddala odwołanie;

Sygn. akt VU 1438/19

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 sierpnia 2019 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy J. D. ponownie prawa do rekompensaty na podstawie art. 114 ustawy o emeryturach i rentach Z FUS podnosząc, że nie zostały przedłożone w sprawie nowe dowody.

Od decyzji powyższej wnioskodawca odwołał się w dniu 7 października 2019 roku. Wniósł o przyznanie żądanego prawa z uwagi na to, że przepracował wymagane 15 lat w warunkach szczególnych w okresach: od 12 sierpnia 1977 roku do 31 lipca 1981 roku, od 6 sierpnia 1982 roku do 20 września 1994 roku oraz od 2 lipca 1996 roku do 31 grudnia 1998 roku jako malarz konstrukcji stalowych na wysokości w firmie (...).

ZUS wniósł o odrzucenie odwołania z uwagi na znaczny upływ terminu oraz z uwagi na prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. Z 19 sierpnia 2015 roku sygn. akt VU 6442/14.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. D., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 31 lipca 2014 roku wniosek o przyznanie prawa do emerytury.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-4 w aktach ZUS)

Do wniosku załączył zaświadczenie z dnia 10 czerwca 2014 roku wystawione przez (...) Spółkę z o. o. w R., w którym zaświadczono, że w okresie od 12 sierpnia 1977 roku do 31 lipca 1981 roku wnioskodawca był on zatrudniony w (...) w W. (...) B. oraz od 6 sierpnia 1982 roku do 20 września 1994 roku i od 2 lipca 1996 roku do 31 października 2001 roku w (...) Spółce z o.o. Oddział B. na stanowisku malarza konstrukcji stalowych. W zaświadczeniu tym pracodawca podał, że wnioskodawca w ww. okresach wykonywał prace malarskie w pełnym wymiarze czasu pracy na wysokości.

(dowód: zaświadczenie k. 21 w aktach ZUS)

ZUS w piśmie z dnia 25 sierpnia 2014 roku skierowanym do (...) Spółki z o.o. w R., wskazał, że w przedstawionym przez wnioskodawcę zaświadczeniu z dnia 10 czerwca 2014 roku nie wskazał podstawy do potwierdzenia okresu pracy uzasadniającego prawo do emerytury na zasadach określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

(dowód: pismo z dnia 25 sierpnia 2014 roku k. 59 w aktach ZUS)

W odpowiedzi na ww. pismo (...) Spółka z o.o. w R. poinformowała ZUS, że nie jest uprawniona do wydawania świadectw wykonywania pracy w warunkach szczególnych, a pisma pracowników w sprawie wykonywania pracy w warunkach szczególnych powinny być kierowane do Przedsiębiorstwa (...) Spółki z o.o. w W.. Stanowisko to (...) Spółka z o.o. w R. podtrzymała w piśmie z dnia 13 października 2014 roku.

(dowód: pismo z dnia 8 września 2014 roku k. 101, 109 i 13 października 2014 roku k. 107, 113 w aktach ZUS)

Decyzją z dnia 17 października 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy J. D. prawa do emerytury, z uwagi na brak okresów pracy w warunkach szczególnych .

(dowód: decyzja z 17.10.2014r. – k. 117 akt emerytalnych)

J. D. w odwołaniu od decyzji ZUS z 17 października 2014 roku wniósł o zaliczenie mu do pracy w warunkach szczególnych okresów pracy w firmie (...): od 12 sierpnia 1977 roku do 31 lipca 1981 roku, od 6 sierpnia 1982 roku do 20 września 1994 roku oraz od 2 lipca 1996 roku do 31 grudnia 1998 roku, podnosząc , że w w/w spornych okresach pracował jako malarz konstrukcji stalowych na wysokości.

Wyrokiem z dnia 19 sierpnia 2015 roku sygn.. akt VU 6442/14 Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. oddalił odwołanie J. D. od decyzji ZUS z 17 października 2014 roku. Sąd ustalił bowiem, że w trakcie zatrudnienia w ww. okresach w Przedsiębiorstwie (...) (początkowo w W., a następnie oddziale tego przedsiębiorstwa w B. k/B.) wnioskodawca nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prac malarskich konstrukcji metalowych na wysokości.

J. D. wniósł apelację od wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 19 sierpnia 2015 roku w sprawie o sygn.. akt VU 6442/14.

Wyrokiem z dnia 13 września 2016 roku Sąd Apelacyjny w Łodzi w sprawie III AUa 1901/15 oddalił apelację J. D. od wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 19 sierpnia 2015 roku w sprawie o sygn.. akt VU 6442/14.

(dowód: odwołanie – k. 2 akt VU 6442/14, wyrok z uzasadnieniem – k. 28, 32-37 akt VU 6442/14, apelacja – k. 41- 45 akt VU 6442/14, wyrok – k. 64 akt VU 6442/14)

Decyzją z dnia 25 stycznia 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. przyznał wnioskodawcy J. D. prawa do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym od dnia (...) roku tj. od następnego dnia po rozwiązaniu stosunku pracy.

(dowód: decyzja – k. 15 akt emerytalnych)

W dniu 30 stycznia 2017 roku J. D. wniósł o przyznanie dodatku do emerytury w formie rekompensaty. Do wniosku załączył świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 30 stycznia 2017 roku wystawione przez (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w R., w którym zaświadczono, że J. D. był zatrudniony w w/w zakładzie w okresach:

- od 12 sierpnia 1977 roku do 31 lipca 1981 roku

- od 6 sierpnia 1982 roku do 20 września 1994 roku

- od 2 lipca 1996 roku do 31 października 2001

i wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace malarskie na wysokości na stanowisku malarza konstrukcji metalowych i urządzeń przemysłowych wymienione w wykazie A dziale V poz. 6 pkt 1 załącznika nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowalnych z 1 sierpnia 1983 roku.

(dowód: wniosek – k. 16 akt emerytalnych, świadectwa – k. 17-19 akt emerytalnych)

Decyzją z dnia 14 marca 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy J. D. prawa do rekompensaty. W uzasadnieniu wskazano, że nie uznano, aby wnioskodawca w okresach od 12 sierpnia 1977 roku do 31 lipca 1981 roku, od 6 sierpnia 1982 roku do 20 września 1994 roku, od 2 lipca 1996 roku do 31 grudnia 1998 roku wykonywał prace malarskie na wysokości stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, gdyż świadectwa pracy w warunkach szczególnych są w tym zakresie rozbieżne z prawomocnym wyrokiem sądu z dnia 19 sierpnia 2015 roku. Wnioskodawca nie odwołał się od tej decyzji.

(dowód: decyzja – k. 25 akt emerytalnych)

W dniu 17 lipca 2019 roku pełnomocnik J. D. złożył ponowny wniosek o przyznanie prawa do rekompensaty z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych przed 1 stycznia 1999 roku na podstawie dokumentów złożonych do sprawy zakończonej decyzją odmowną z 14 marca 2017 roku.

(dowód: wniosek – k. 26 akt emerytalnych)

W okresie od 12 sierpnia 1977 roku do 31 lipca 1981 roku wnioskodawca był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w W. na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku:

- robotnika budowlanego od 12 sierpnia 1977 roku do 30 kwietnia 1979 roku oraz od 1 stycznia 1980 roku do 30 września 1980 roku

- malarza konstrukcji stalowych od 1 maja 1979 roku do 31 grudnia 1979 roku oraz od 1 października 1980 roku do 31 lipca 1981 roku

(dowód: świadectwo pracy k. 5 w aktach ZUS, umowy o pracę, angaże w aktach osobowych wnioskodawcy)

W okresie od 6 sierpnia 1982 roku do 20 września 1994 roku wnioskodawca był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) Spółce z o.o. Oddział B. z siedzibą w B. na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku malarza konstrukcji stalowych.

(dowód: świadectwo pracy k. 8 w aktach ZUS)

W okresie od 2 lipca 1996 roku do 31 października 2001 roku wnioskodawca był zatrudniony ponownie w Przedsiębiorstwie (...) Spółce z o.o. Oddział B. z siedzibą w B. na podstawie umowy o prace na stanowisku malarza konstrukcji stalowych.

W świadectwie pracy wystawionym wnioskodawcy przez Przedsiębiorstwo (...) Spółkę z o.o. Oddział B. w B. pracodawca stwierdził, że wnioskodawca nie wykonywał pracy w warunkach szczególnych w powyższym okresie zatrudnienia.

(dowód: świadectwo pracy k. 11 w aktach ZUS, umowy o pracę, angaże w aktach osobowych wnioskodawcy)

Wnioskodawca malował konstrukcje stalowe malarskie od poziomu 0 do poziomu 110 metrów. W (...) były to taśmociągi, koparki wielonaczyniowe, stacje przekaźnikowe, a w (...) konstrukcje stalowe wznoszonych budynków. Malowanie taśmociągów odbywało się wyłącznie z poziomu 0. Wnioskodawca malował konstrukcje różnymi rodzajami farb.

(dowód: zeznania świadka S. S. – protokół rozprawy z dnia 20 sierpnia 2020 roku od minuty 5:38 do minuty 12:03, wyrok z uzasadnieniem w sprawie VU 6442/14 )

W trakcie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) u wnioskodawcy przeprowadzano badania co zdolności do pracy na wysokości. Zaświadczenia o zdolności do pracy na wysokości zostały wystawione wnioskodawcy w spornych okresach w dniu 2 sierpnia 1977 roku i 26 czerwca 1996 roku.

(dowód: ww. zaświadczenia w aktach osobowych wnioskodawcy)

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (tj. Dz.U. z 2015 r. poz. 965 ze zm.) rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wynoszący co najmniej 15 lat.

Przepis art. 23 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych stanowi, że ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę. Rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (art. 23 ust. 2).

Zgodnie z ustawową definicją wyrażoną w art. 2 pkt 5 ustawy o emeryturach pomostowych rekompensata to odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

Rekompensata nie przysługuje także osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (art. 21 ust. 2). Przy czym rozchodzi się tu wyłącznie o emeryturę wcześniejszą, a nie w powszechnym wieku emerytalnym.

W przedmiotowej sprawie organ rentowy wnosił o odrzucenie odwołania, z uwagi na to, że w obrocie pozostaje ostateczna decyzja ZUS o odmowie przyznania wnioskodawcy prawa do rekompensaty z 14 marca 2017 roku, a do kolejnego wniosku nie załączono nowych dowodów, które nie byłyby już przedmiotem oceny przez ZUS. Organ rentowy podniósł bowiem, że świadectwa wykonywania pracy warunkach szczególnych z 30 stycznia 2017 roku nie są nowym dowodem w sprawie, gdyż zostały złożone przy pierwszym wniosku o rekompensatę w 2017 roku. Nadto ZUS podniósł, że w sprawie jest prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. w sprawie VU 6442/14, gdzie został już oceniony charakter pracy wnioskodawcy w spornych okresach od 12 sierpnia 1977 roku do 31 lipca 1981 roku, od 6 sierpnia 1982 roku do 20 września 1994 roku oraz od 2 lipca 1996 roku do 31 grudnia 1998 roku.

Wbrew stanowisku ZUS w sprawie brak było podstaw do odrzucenia odwołania, gdyż wyrok Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. w sprawie VU 6442/14 nie dotyczy prawa do rekompensaty, a prawa do emerytury. Nie zachodzi zatem tożsamość przedmiotu rozstrzygnięcia co wyklucza odrzucenie odwołania. Z uwagi zaś na to, że odmawiając wnioskodawcy prawa do rekompensaty decyzją z 14 marca 2017 roku ZUS nie ocenił nowych załączonych do wniosku dowodów w postaci świadectw pracy w warunkach szczególnych, a li tylko powołał się na wyrok Sądu Okręgowego w sprawie VU 6442/14 w sprawie o emeryturę, nie złożenie nowych dowodów do kolejnego wniosku o rekompensatę i ostateczna decyzja z 14 marca 2017 roku , nie daje podstaw do odrzucenia odwołania w niniejszej sprawie.

Spór sprowadzał się zatem do ustalenia, czy skarżący legitymuje się 15-letnim stażem pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

W będącej przedmiotem osądu sprawie wnioskodawca dysponował świadectwem wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawionym przez T. K. z 2017 roku, które zostało zakwestionowane przez organ rentowy.

Należy podnieść, że świadectwo pracy nie jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 k.p.c., nie korzysta zatem z domniemania prawdziwości i autentyczności, a li tylko dokumentem prywatnym i jako taki stanowi jedynie dowód tego, że osoba która je podpisała złożyła oświadczenie w nim zawarte (art. 245 k.p.c. ). Świadectwo pracy samo przez się nie tworzy zatem praw podmiotowych ani ich nie pozbawia. W konsekwencji w ramach postępowania sądowego Sąd ocenia zarówno zasadność odmowy wydania przez pracodawcę świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach, jak i zasadność umieszczenia w świadectwie pracy wzmianki, że pracownik wykonywał pracę w warunkach szczególnych (§ 2 ust. 2 rozporządzenia; zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 1999 roku w sprawie II UKN 619/98).

A zatem fakt wystawienia przez T. K. świadectwa pracy w szczególnych warunkach, nie zwalnia skarżącego od wykazania prawdziwości tego świadectwa co do szczególnych warunków pracy jaką wykonywał.

Wnioskodawca nie sprostał temu obowiązkowi, gdyż nie wykazał, aby w spornych okresach od 12 sierpnia 1977 roku do 31 lipca 1981 roku, od 6 sierpnia 1982 roku do 20 września 1994 roku oraz od 2 lipca 1996 roku do 31 grudnia 1998 roku w Przedsiębiorstwie (...) stale i w pełnym wymiarze czasu wykonywał prace w szczególnych warunkach tj. prace malarskie konstrukcji stalowych na wysokości wymienione w dziale V punkt 6 Wykazu A, załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Przesłuchany w sprawie świadek S. S. zeznał, że wprawdzie większość prac malarskich wykonywanych przez wnioskodawcę była pracami na wysokości, to jednak oprócz nich wnioskodawca wykonywał także prace malarskie z poziomu ziemi tj. poziomu 0. Takie prace wykonywał zawsze, gdy zaczynał malować konstrukcje stalowe, bo te zaczynały się już od poziomu 0 oraz wówczas, gdy malował konstrukcje taśmociągów (przenośników taśmowych) w (...). Prace malarskie przenośników taśmowych, z uwagi na wysokość przenośników, w ogóle nie były pracami na wysokości.

Tymczasem warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale wykonuje prace, o jakich mowa w rozporządzeniu (por. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

W związku z powyższym praca malarzy konstrukcji stalowych może być zaliczona do pracy w warunkach szczególnych wówczas, gdy jest to praca wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na wysokości.

Wnioskodawca zaś oprócz malowania konstrukcji stalowych na wysokości wykonywał także prace nie mające takiego charakteru, a mianowicie prace malarskie na poziomie 0, których ustawodawca nie zalicza do prac w warunkach szczególnych. Powyższe wyklucza możliwość przyjęcia, że w spornych okresach zatrudnienia wnioskodawca wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu prace w warunkach szczególnych. Przeczy temu także rodzaj malowanych przez skarżącego konstrukcji (oprócz konstrukcji o wysokości do 110 metrów, skarżący malował także przenośniki taśmowe, których gabaryty wykluczały prace na wysokości).

Również posiadanie przez skarżącego zaświadczenia o zdolności do pracy na wysokości nie przesądza o tym, że wykonywał on prace na wysokości w pełnym wymiarze czasu pracy, a jedynie, że prace te były przez niego wykonywane.

O wykonywaniu przez wnioskodawcę pracy w warunkach szczególnych nie może świadczy także okoliczność, że (...) Spółka z o. o. w R. wystawiła w dniu 20 stycznia 2017 roku świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych przez skarżącego w spornych okresach, w którym zaświadczyła, że wnioskodawca wykonywał prace malarskie w pełnym wymiarze czasu pracy na wysokości. Świadectwa te zostały bowiem zweryfikowane w toku postępowania sądowego, które wykazało, że wnioskodawca co prawda wykonywał prace malarskie na wysokości, jednakże nie w pełnym wymiarze czasu pracy. Dodać należy, iż w tych świadectwach pracodawca przy kwalifikowaniu prac powołał się na nieobowiązujące już zarządzenie resortowe zamiast na wykaz A albo B załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, co wyklucza uznanie tych dokumentów także z formalnego punktu widzenia za potwierdzające prace w warunkach szczególnych .

Dodatkowo należy podnieść, że charakter pracy skarżącego w spornych okresach był już przedmiotem oceny Sądu w sprawie emerytalnej VU (...). W takim przypadku w myśl art. 365 k.p.c. Sąd jest związany prawomocnym wyrokiem Sądu w sprawie VU 6442/14, co oznacza, że nie może odmiennie niż Sąd w sprawie VU 6442/14 ocenić charakteru pracy wnioskodawcy w spornych okresach.

W myśl bowiem art. 365 § 1 k.p.c. orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Jednym z aspektów mocy wiążącej orzeczenia (art. 365 § 1 KPC) jest walor prawny rozstrzygnięcia. Jest on ściśle związany z powagą rzeczy osądzonej (art. 366 § 1 KPC) i występuje w nowej sprawie pomiędzy tymi samymi stronami, choć przedmiot obu spraw jest inny. Skutek pozytywny, materialny rzeczy osądzonej, przejawia się w tym, że rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym orzeczeniu stwarza stan prawny taki, jaki z niego wynika. Sądy rozpoznające między tymi samymi stronami nowy spór muszą przyjmować, że dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak przyjęto w prawomocnym, wcześniejszym wyroku. A zatem w kolejnym postępowaniu, w którym pojawia się ta sama kwestia, nie może być ona już ponownie badana (tak wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 29 stycznia 2020 r. III AUa 1047/19 . Zgodnie z treścią art. 366 KPC wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami.

W przedmiotowej sprawie ustalenia Sądu w niniejszej sprawie pokrywają się z ustaleniami Sądu w sprawie VU 6442/14. Sąd w sprawie VU 6442/14 również bowiem ustalił– opierając się na zeznaniach świadka J. K. - że wnioskodawca nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu prac na wysokości, gdyż wykonywał prace zarówno na wysokości, jak i na dole konstrukcji od poziomu 0 do poziomu 100 metrów. Jednocześnie Sąd w sprawie VU 6442/14 uznał za niewiarygodne zeznania wnioskodawcy złożone na rozprawie w dniu 11 sierpnia 2015 roku oraz zeznania świadka J. J. w zakresie w jakim wynika z nich, że wnioskodawca wykonywał jedynie prace od poziomu 3 metrów wzwyż. Sąd w sprawie VU 6442/14 ustalił także, że wnioskodawca nie malował konstrukcji stale i pełnym wymiarze czasu pracy minią, co wyklucza zaliczenie spornych okresów do pracy w warunkach szczególnych na podstawie Dział III, poz. 78 Wykazu A.

Ocena charakteru pracy skarżącego w spornych okresach dokonana przez Sąd w sprawie VU 6442/14 była przedmiotem kontroli instancyjnej Sądu Apelacyjnego w Łodzi, który uznając ją za prawidłową, oddalił apelację skarżącego od wyroku Sądu Okręgowego w sprawie VU 6442/14.

Wnioskodawca nie wykazał zatem, aby spornych okresach stale i w pełnym wymiarze czasu wykonywał pracę w szczególnych warunkach. Tym samym nie spełnił przesłanki wskazanej w art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych, warunkującej przyznanie prawa do rekompensaty.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 oddalił odwołanie.