Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 stycznia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR del. Marzena Foltyn-Banaszczyk

Protokolant p.o. stażysty Ewelina Hrynczyszyn

po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z wniosku W. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę

na skutek odwołania W. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 27 maja 2014 r. sygn. (...)

zmienia zaskarżoną decyzję ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy W. W. prawo do emerytury od dnia (...) 2014 roku.

Sygn. akt VU 5188/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 maja 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił W. W. prawa do emerytury podnosząc w uzasadnieniu decyzji, iż wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 roku posiada okresy składkowe i nieskładkowe w łącznym wymiarze 28 lat i 8 miesięcy, jednakże nie udowodnił 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy odmówił wnioskodawcy zaliczenia jako pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 1 lipca 1972 roku do 22 kwietnia 1974 roku w Państwowym Ośrodku (...) w R. na stanowisku monter oraz okresu zatrudnienia od 6 czerwca 1976 roku do 31 marca 1999 roku w Państwowym Ośrodku (...) w L. na stanowisku kierowca samochodów ciężarowych.

W odwołaniu wniesionym od powyższej decyzji w dniu 2 czerwca 2014 roku W. W. podał, iż w okresie od 1 lipca 1972 roku do 22 kwietnia 1974 roku w Państwowym Ośrodku (...) w R. pracował w warunkach szczególnych przy pracach wykonywanych wyłącznie w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów samochodowych na stanowisku mechanik samochodowy oraz w okresie 6 czerwca 1976 roku do 31 marca 1999 roku w Państwowym Ośrodku (...) w L. był zatrudniony jako kierowca samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W. W. urodził się w dniu (...). W dniu 12 maja 2014 roku złożył wniosek o przyznanie emerytury. Wnioskodawca nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1 akt emerytalnych)

W. W. na dzień 1 stycznia 1999 roku legitymuje się okresem ubezpieczenia w łącznym rozmiarze 28 lat, 8 miesięcy. Organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy żadnego okresu zatrudnienia jako zatrudnienia w warunkach szczególnych. Organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 1 lipca 1972 roku do 22 kwietnia 1974 roku w Państwowym Ośrodku (...) w R. oraz okresu zatrudnienia od 6 czerwca 1976 roku do 31 marca 1999 roku w Państwowym Ośrodku (...) w L. jako pracy w warunkach szczególnych.

(dowód: decyzja z dnia 27.05.2014 r. k. 10 akt emerytalnych)

W dniu 28 lipca 1968 roku W. W. zawarł z Państwowym Ośrodkiem (...) w R. umowę o pracę w celu nauki zawodu w zakresie monter podwozi samochodowych na okres od dnia 1 września 1969 roku do dnia 30 czerwca 1972 roku.

Po zakończeniu nauki zawodu od dnia 1 lipca 1972 roku do dnia 22 kwietnia 1974 roku wnioskodawca został zatrudniony na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w Państwowym Ośrodku (...) w R.. W umowie o pracę stanowisko pracy wnioskodawcy zostało określone jako monter samochodowy.

Po odbyciu służby wojskowej strony zawarły umowę o pracę z dnia 14 maja 1976 roku, na mocy której wnioskodawca został zatrudniony na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisko monter samochodowy.

(dowód: umowa o pracę w celu nauki zawodu – akta osobowe z zatrudnienia w (...) w R.; umowa o pracę – akta osobowe z zatrudnienia w (...) w R.; podanie –akta osobowe z zatrudnienia w (...) w R.; karty obiegowe – akta osobowe z zatrudnienia w (...) w R.; świadectwo pracy – k. 3 akt rentowych, k. 9-10 akt sprawy, akta osobowe z zatrudnienia w (...) w R.)

Państwowy Ośrodek (...) w R. był to ośrodek maszynowy, przedsiębiorstwo, które zajmowało się naprawą samochodów i prowadziło obsługę rolnictwa w zakresie naprawy ciągników. Przedsiębiorstwo było podzielone na oddziały, na których odbywała się naprawa danego rodzaju pojazdów, np. oddział naprawy maszyn rolniczych, oddział napraw samochodów ciężarowych, oddział napraw głównych. Każdy oddział miał swoje kanały remontowe.

W. W. w (...) w R. pracował na oddziale napraw głównych samochodów przy naprawach bieżących i awaryjnych. W tym oddziale znajdowały się 3-4 kanały remontowe. Pracowało w nich 4-5 pracowników, w tym wnioskodawca.

Praca wnioskodawcy polegała na naprawie od dołu zawieszenia samochodów ciężarowych, resorów, wymianie przedniego zawieszenia, układu hamulcowego, mostu, oleju, tylnych mostów i skrzyni biegów. Demontował również uszkodzone elementy, które były następnie przekazywane do naprawy do innych mechaników. Drobne uszkodzenia zawieszenia wnioskodawca naprawiał na miejscu w kanale. W przypadku dostarczenia nowych części montował je w kanale do pojazdów. Wszystkie prace wykonywał w kanale.

W (...) był podział pracy między pracowników. Pracownicy byli przydzieleni do konkretnych czynności, nie byli wówczas kierowani do innych prac, wykonywali tylko im przydzielone. Oddzielnie była lakiernia, akumulatornia, byli pracownicy którzy naprawiali instalacje elektryczne, silniki lub szykowali pojazdy do odbioru.

Wnioskodawca był skierowany do pracy wyłącznie w kanale i nie był kierowany do prac poza kanałem remontowym. W kanale pracował codziennie przez co najmniej 8 godzin. Była to praca na jedną zmianę.

Po odbyciu służby wojskowej wnioskodawca w dniu 14 maja 1976 roku został przyjęty na to samo stanowisko pracy i wykonywał te same czynności do dnia 5 czerwca 1976 roku.

(dowód: zeznania W. W. k. 65v-66; zeznania A. C. k. 63v-64; zeznania M. W. k. 64-64v)

Wnioskodawca w dniu 5 czerwca 1976 roku rozwiązał umowę o pracę z Państwowym Ośrodkiem (...) w R., albowiem pracodawca nie wyraził zgody na podjęcie pracy przez wnioskodawcę w Państwowym Ośrodkiem (...) w L. charakterze kierowcy samochodowego.

(dowód: pismo wnioskodawcy - akta osobowe z zatrudnienia w (...) w R.; pismo (...) w L. – akta osobowe z zatrudnienia w (...) w R.; świadectwo pracy z dnia 3.06.1976 roku – akta osobowe z zatrudnienia w (...) w R.)

W dniu 7 czerwca 1976 roku roku W. W. zawarł z Państwowym Ośrodkiem (...) w L. umowę o pracę na okres próbny, a po okresie próbnym na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy. W umowie o pracę stanowisko pracy wnioskodawcy zostało określone jako kierowca samochodowy.

Również w angażach stanowisko wnioskodawcy zostało określone jako kierowca.

(dowód: umowa o pracę – akta osobowe z zatrudnienia w (...) w L.; umowa angaże – akta osobowe z zatrudnienia w (...) w L.; świadectwo pracy – k. 4 akt rentowych, k. 11-12 akt sprawy, akta osobowe z zatrudnienia w (...) w L.)

W dniu 1 kwietnia 1980 roku wnioskodawca zawarł z pracodawcą umowę o wykonywanie dodatkowych czynności spedycyjnych nie wchodzących w zakres normalnych obowiązków służbowych.

Wnioskodawca zobowiązał się do wykonywania czynności spedycyjnych w pełnym zakresie (załadunek i wyładunek, rozliczenia, odpowiedzialność materialna). Za wykonywanie tych czynności otrzymał dodatek w formie ryczałtu.

(dowód: umowa z dnia 1.04.1980 rok – akta osobowe z zatrudnienia w (...) w L.; karty wynagrodzeń – akta osobowe z zatrudnienia w (...) w L.)

Państwowy Ośrodek (...) w L. był to ośrodek maszynowy, przedsiębiorstwo, które zajmowało się naprawą ciągników, kombajnów, maszyn rolniczych. Prowadziło również sprzedaż części oraz paliwa. W (...) znajdowała się stacja paliw, która zaopatrywała (...)y. Na wyposażeniu Ośrodka pozostawało 5-6 samochodów ciężarowych typu kamaz cysterna, s. cysterna, ził, ciągnik do przewozu paliwa. Wszystkie samochody były samochodami ciężarowymi o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 t.

Było zatrudnionych 4-5 kierowców samochodów ciężarowych. Każdy kierowca miał przydzielony samochód. Wnioskodawca otrzymał pojazd s. cysterna i kamaz cysterna. Przydzielonymi pojazdami jeździł po paliwo do D., K. i przywoził je do stacji paliw na bazę. Następnie na podstawie kart drogowych rozwoził paliwo do (...)ów. Wnioskodawca woził etylinę oraz olej napędowy, woził również części do maszyn.

Wnioskodawca jako kierowca samochodów ciężarowych powyżej 3,5 t pracował codziennie przez co najmniej 8 godzin.

Wnioskodawca nie pracował w warsztacie, nie wykonywał żadnych napraw. Naprawy wykonywali mechanicy.

W (...) znajdowały się również samochody marki Ż., które przydzielone były kierowcom - mechanikom z pogotowia technicznego.

(dowód: zeznania W. W. k. 65v-66; zeznania S. D. k. 64v-65; zeznania M. K. k. 65-65v)

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013, poz. 1440 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało rozpoznać
w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

-

osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

-

ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i nie jest członkiem OFE.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

Podnoszona zatem przez organ rentowy okoliczność nie dysponowania przez skarżącego świadectwem pracy w szczególnych warunkach, nie przesądza jeszcze, że wnioskodawca takiej pracy nie wykonywał.

Stanowisko takie wielokrotnie zajmował również Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239 stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami.

Sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy w okresie od dnia 1 lipca 1972 roku do 22 kwietnia 1974 roku w Państwowym Ośrodku (...) w R. oraz od dnia 6 czerwca 1976 roku do 31 marca 1990 roku w Państwowym Ośrodku (...) w L. był niesporny w świetle dokumentów znajdujących się w jego aktach emerytalnych i osobowych. Spornym pozostawał charakter pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w tym okresie tj. czy była to praca wykonywana w szczególnych warunkach, czy też nie. Stało się tak dlatego, że z dokumentów w postaci świadectwa pracy oraz angaży, oraz innych dokumentów zgromadzonych w toku postępowania, potwierdzających zatrudnienie wnioskodawcy w spornym okresie, wynika jedynie, że wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku montera ( (...) w R.) i kierowcy ( (...) w L.). Okoliczność nieprecyzyjnego określenia stanowiska pracy wnioskodawcy w w/w dokumentach polegającego na niewskazaniu jakie czynności wykonywał wnioskodawca w (...) w R. oraz kierowcą jakich pojazdów w (...) w L. był wnioskodawca, nie oznacza – jak chce organ rentowy – że wnioskodawca nie pracował w warunkach szczególnych w rozumieniu ww przepisów.

Wobec powyższego na wnioskodawcy, zgodnie z treścią art. 6 k.c, spoczywał ciężar wykazania pracy w szczególnych warunkach. Wnioskodawca sprostał temu obowiązkowi. Szczególne warunki pracy wnioskodawcy w Państwowym Ośrodku (...) w R. Sąd ustalił w oparciu o spójne i logiczne, a co za tym idzie wiarygodne zeznania świadków: A. C. i M. W., którzy w spornych okresach pracowali razem z wnioskodawcą, a zatem posiadają szczegółową wiedzę na temat jego codziennej pracy i obowiązków oraz zeznania samego wnioskodawcy, a także w oparciu dokumentację zgromadzoną w jego aktach osobowych. Z racji wykonywanej pracy świadkowie doskonale wiedzieli zatem jak wyglądały codzienne obowiązki pracownicze wnioskodawcy. Zeznania świadków ani wnioskodawcy nie były kwestionowane przez organ rentowy.

Analiza zeznań świadków oraz dokumentów osobowych prowadzi do wniosku, że wnioskodawca pracował w szczególnych warunkach w całym okresie swojego zatrudnienia w (...) w R.. Wprawdzie w dokumentach akt osobowych stanowisko pracy wnioskodawcy jest określane jako monter, monter samochodowy, jednakże należy podkreślić, iż o szczególnym charakterze pracy nie decyduje nazwa stanowiska – jak chce organ rentowy – ale rodzaj rzeczywiście wykonywanej pracy. A ta przez cały okres zatrudnienia, jak wynika z zeznań świadków i wnioskodawcy, była niezmienna i polegała na naprawach samochodów ciężarowych wyłącznie w kanałach remontowych. Wnioskodawca w tych pojazdach naprawiał: skrzynie biegów, hamulce, tylne mosty, wymieniał resory i wały, wymieniał olej. Prace te wykonywał cały czas w kanałach remontowych. Zeznania świadków i wnioskodawcy są spójne i skorelowane z pozostałym materiałem dowodowym w postaci dokumentów. Ustalenia faktyczne poczynione w oparciu o osobowe źródła dowodowe znajdują bowiem potwierdzenie w dokumentach akt osobowych. W szczególności znajdują potwierdzenie w kartach obiegowych zmian, w których wskazano, iż wnioskodawca pracuje w warsztacie. Na okoliczność, iż wnioskodawca wykonywał prace dotyczące napraw podwozi samochodowych może świadczyć również pośrednio zawarta przez wnioskodawcę umowa o naukę zawodu jako montera podwozi samochodowych. Świadek A. C. zaś potwierdził, iż wnioskodawca wykonywał prace w kanałach w (...) w R. najpierw jako uczeń a następnie pracownik.

Oceniając wiarygodność świadków Sąd miał również na uwadze specyfikę przedmiotu działalności Państwowego Ośrodka (...) w R., który przez świadka A. C. został określony jako jeden wielki warsztat. W takim zakładzie pracy oczywistym był podział czynności naprawczych na poszczególnych pracowników. Grupy pracowników specjalizowały się zatem w naprawach poszczególnych części pojazdów, wydzielone były zatem oddziały lakierni, akumulatorni, napraw bieżących, napraw w kanałach remontowych. Wnioskodawca został przydzielony do prac wykonywanych w kanałach remontowych. Wykonywał wyłącznie takie prace przez co najmniej 8 godzin codziennie, nie wykonywał innych napraw i nie był kierowany na inne stanowiska pracy. Naprawa ewentualnych innych usterek po demontażu danej części, który następował w kanale, odbywała się na innym dziale i dokonywana była przez innych mechaników.

Nie ma przy tym znaczenia nazwa stanowiska pracy wnioskodawcy również z uwagi na określenie prac w dziale XIV wykazu A pod poz. 16, gdzie nie wskazano nazwy stanowiska pracy, lecz uznano za prace w warunkach szczególnych te prace, które wykonuje dany pracownik w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych. Wiarygodny materiał dowodowy zaś potwierdził stanowisko wnioskodawcy, iż w spornym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał on prace w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych.

Prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych, a takie prace wnioskodawca wykonywał w spornym okresie, są pracami w szczególnych warunkach zgodnie z wykazem A będącym załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku działem XIV poz. 16.

Sąd zatem uznał pracę wykonywaną przez wnioskodawcę w (...) w R. w okresie od 1 lipca 1972 roku do dnia 22 kwietnia 1974 roku oraz od dnia 14 maja 1976 roku do dnia 5 czerwca 1976 roku łącznie w wymiarze 1 rok, 11 miesięcy i 14 dni.

Odnośnie zatrudnienia w (...) w L. szczególne warunki pracy wnioskodawcy Sąd ustalił w oparciu o spójne i logiczne, a co za tym idzie wiarygodne zeznania świadków: S. D. i M. K., którzy w spornych okresach pracowali razem z wnioskodawcą, a zatem posiadają szczegółową wiedzę na temat jego codziennej pracy i obowiązków oraz zeznania samego wnioskodawcy, a także w oparciu dokumentację zgromadzoną w jego aktach osobowych z zatrudnienia w (...) w L.. Z racji wykonywanej pracy świadkowie doskonale wiedzieli zatem jak wyglądały codzienne obowiązki pracownicze wnioskodawcy. Zeznania świadków ani wnioskodawcy również w tym zakresie nie były kwestionowane przez organ rentowy.

Analiza zeznań świadków oraz dokumentów osobowych prowadzi do wniosku, że wnioskodawca pracował w szczególnych warunkach w całym okresie swojego zatrudnienia w (...) w L.. Wprawdzie w dokumentach akt osobowych stanowisko pracy wnioskodawcy jest określane jako kierowca samochodowy, jednakże należy podkreślić, iż o szczególnym charakterze pracy nie decyduje nazwa stanowiska. Okoliczność nieprecyzyjnego określenia stanowiska pracy wnioskodawcy w w/w dokumentach polegającego na niewskazaniu kierowcą jakich pojazdów był wnioskodawca, nie oznacza – jak chce organ rentowy – że wnioskodawca nie był kierowcą samochodów ciężarowych o ciężarze całkowity ponad 3,5 tony. A ta przez cały okres zatrudnienia, jak wynika z zeznań świadków i wnioskodawcy, była niezmienna i polegała na pracy kierowcy samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

Co więcej, świadkowie oraz wnioskodawca zgodnie zeznali, iż w przedsiębiorstwie co do zasady nie było innych pojazdów niż pojazdy o ładowności powyżej 3,5 tony. Z tego względu w świadectwach pracy nie wyszczególniano innych kierowców i nie wskazywano jakimi pojazdami kierowali pracownicy. Dwa Ż., które znajdowały się na wyposażeniu (...) w L. należały do mechaników z pogotowia technicznego. Wnioskodawca poruszał się wyłącznie samochodami ciężarowymi o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 ton tj. kamazem cysterną i starem cysterną. Było to zrozumiałe skoro wnioskodawca był przydzielony do rozwożenia etyliny i olej napędowy. Zeznania świadków i wnioskodawcy były wiarygodne, gdyż były spójne i logiczne. Znalazły powiedzenie w dokumentach z akt osobowych wnioskodawcy, wśród których znalazło się pismo z dnia 22 stycznia 1988 roku, gdzie stwierdza się zaniedbania wnioskodawcy – kierowcy przy zdawaniu i przyjmowaniu dostawy etyliny. Ponadto wnioskodawca zawarł w dniu 1 kwietnia 1988 roku umowę z pracodawcą o prace dodatkowe spedycyjne, z których wynikają dodatkowe obowiązki związane z rozładowaniem i załadowaniem ładunku, rozliczaniem ładunku i odpowiedzialnością za ładunek, za które wnioskodawca otrzymywał dodatek spedycyjny. Powyższe świadczy, iż wnioskodawca wykonywał prace kierowcy i to kierowcy samochodów ciężarowych powyżej 3,5 ton, nie jeździł na Ż..

Wnioskodawca nie był kierowany do wykonywania innych prac, w szczególności nie wykonywał żadnych prac w warsztacie. Na powyższe wskazuje jednoznacznie dokumentacja akt osobowych, w których stanowisko pracy wnioskodawcy było określone jako stanowisko kierowcy samochodowego. Ponadto okoliczności te sąd ustalił na podstawie spójnych i jednoznacznych zeznań świadków i wnioskodawcy.

Organ rentowy w toku postępowania nie przedstawił jakiegokolwiek dowodu podważającego dowody zgłoszone przez skarżącego.

W świetle przeprowadzonego postępowania dowodowego nie budzi zatem żadnych wątpliwości, że wnioskodawca faktycznie przez cały okres zatrudnienia w (...) w L. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował jako kierowca samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 3,5 tony.

Prace na stanowisku kierowcy samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony są pracami zaliczonymi przez ustawodawcę do prac w szczególnych warunkach zgodnie z wykazem A, działem VIII pkt 2 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

Sąd zatem uznał pracę wykonywaną przez wnioskodawcę w (...) w L. okresie od 6 czerwca 1976 roku do dnia 31 marca 1990 roku łącznie w wymiarze 13 lat, 9 miesięcy i 25 dni.

Łącznie wnioskodawca legitymuje się stażem pracy w szczególnych warunkach przekraczającym 15 lat.

Biorąc pod uwagę, iż wnioskodawca w dacie (...) 2014 roku spełnił jednocześnie pozostałe wymagane przepisami rozporządzenia warunki, to jest osiągnął wiek emerytalny (60 lat) oraz wymagany okres zatrudnienia (25 lat), należy uznać, że wydana przez organ rentowy decyzja jest błędna, a żądanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

Dlatego też na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sad Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia (...) 2014 roku. Z tym bowiem dniem została spełniona ostatnia przesłanka, od której zależało prawo skarżącego do emerytury.