Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 maja 2025 r.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Beata Łapińska

po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2025 r. w Piotrkowie Trybunalskim

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku J. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych - Oddział w T.

o jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy

na skutek apelacji powoda J. B. od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 18 marca 2025 r. sygn. akt IV U 131/23

oddala apelację.

      Sędzia Beata Łapińska

Sygn. akt V Ua 13/25

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia (...) r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych w T. znak: (...) przyznał wnioskodawcy J. B. jednorazowe odszkodowanie z 23 marca 2020 r. w wysokości odpowiadającej 70 % uszczerbku na zdrowiu, tj. 88.830,00 zł.

Pismem z dnia 30 maja 2023 r. ubezpieczony wniósł odwołanie od powyższej decyzji podnosząc, iż uszczerbek na zdrowiu ustalony prze ZUS jest znacznie zaniżony i nieadekwatny do doznanych obrażeń ciała winien wynieść 100 %.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych pismem z dnia 13 czerwca 2023 r. wniósł o oddalenie odwołania, podnosząc, iż zaskarżona decyzja jest prawidłowa.

Wyrokiem z dnia 18 marca 2025 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim w sprawie IV U 131/23 oddalił odwołanie.

Podstawą rozstrzygnięcia były następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu Rejonowego:

Wnioskodawca był zatrudniony w (...) Spółce z o.o. w W. jako pracownik produkcji.

W dniu 23 marca 2020 r. wnioskodawca rozpoczął pracę około godziny 14.00 i jego zadaniem było urabianie masy na ciastka K..

Około godziny 17.15 podczas podnoszenia kostki tłuszczu o wadze ok. 20 kg wnioskodawca odczuł trzask w okolicy kręgosłupa i bardzo silny ból.

U wnioskodawcy w dniu 23 marca 2020 r. doszło do wypadnięcia dysku L4/L5 z zespołem końskim i niedowładem stóp z zaburzeniami zwieraczy.

U wnioskodawcy stwierdzono w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 23 marca 2020 r.:

⚫

stan po urazie przeciążeniowym kręgosłupa L-S z pourazową przepukliną jądra miażdżystego L4/L5 i sekwestracją jądra miażdżystego;

⚫

stan po operacji pjm L4/L5

⚫

zespół końskiego ogona

⚫

pęcherz neurogenny z nieotrzymaniem moczu;

⚫

całkowitą dysfunkcję erekcji;

W wyniku zdarzenia z dnia 23 marca 2020 r. u wnioskodawcy zaistniał 70 % uszczerbek na zdrowiu z opozycji 93b tabeli.

Dokonując oceny materiału dowodowego Sąd Rejonowy uznał, iż za wiarygodny i nie budzące wątpliwości dowody w postaci zebranych w aktach sprawy dokumentów oraz dokumentów zawartych w załączonych aktach organu rentowego.

Biorąc pod uwagę, iż kwestią sporną w niniejszej sprawie była wysokość stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu wnioskodawcy koniecznym było dopuszczenie dowodu z opinii biegłych lekarzy.

Biorąc pod uwagę charakter doznanych przez wnioskodawcę obrażeń zostały dopuszczone dowody z opinii biegłych lekarzy ortopedy, neurologa i urologa.

Biegli lekarze: ortopeda R. E., neurolog A. P. oraz urolog P. M. zgodnie wskazali, iż w związku z wypadkiem przy pracy zaistniał u wnioskodawcy 70 % uszczerbek na zdrowiu.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych zgodził się z wnioskami biegłych.

Wnioskodawca zgłosił zarzuty do opinii biegłego urologa skutkujące wydaniem opinii uzupełniającej, w której P. M. jednoznacznie wskazał, iż wbrew twierdzeniu wnioskodawcy niedopuszczalnym jest sumowanie procentów uszczerbku na zdrowiu, a całość doznanych dysfunkcji organizmu mieści się w zakresie pozycji 93b tabeli.

W ocenie Sądu Rejonowego wnioski i ustalenia biegłych należy uznać za tożsame, zupełne i logiczne, a tym samym za podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny, Sąd Rejonowy uznał odwołanie za niezasadne:

Sąd Rejonowy zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 30.10.2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadku przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. Nr 199, poz.1673 ze zm.) z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługuje jednorazowe odszkodowanie - dla ubezpieczonego, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Dokonanie stopnia uszczerbku następuje zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz.U. 234, poz. 1974).

Działając w oparciu o powyższe rozporządzenie ZUS ustalił u wnioskodawcy 70 % uszczerbek na zdrowiu. Wnioskodawca nie zgadzając się z powyższym ustaleniem złożył odwołanie od decyzji organu rentowego inicjując niniejsze postępowanie.

Stanowisko stron zostało zweryfikowane w trakcie postępowania dowodowego, które wykazało, iż rzeczywisty uszczerbek na zdrowiu J. B. wyniósł 70 %, a więc w wysokości zgodnej z ustaleniami ZUS.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd I instancji uznał odwołanie za niezasadne i podlegające oddaleniu.

Dlatego też Sąd ten oddalił odwołanie wnioskodawcy.

Apelację od powyższego wyroku złożył wnioskodawca, zaskarżył go w całości i wniósł o jego uchylenie, przyznanie mu jednorazowego odszkodowania w wysokości 100% uszczerbku na zdrowiu spowodowanego skutkami wypadku przy pracy lub z ostrożności procesowej o uchylenie wyroku i skierowanie sprawy do Sądu I instancji celem ponownego rozpatrzenia. W apelacji skarżący zarzucił, że stanowisko Sądu I instancji zostało błędnie zweryfikowane, co do rzeczywistego uszczerbku na jego zdrowiu. Wnioskodawca zarzucił, że powołani biegli sądowi lekarze, nie negowali w żaden sposób wyliczonych przez niego procentowego uszczerbku na zdrowiu w kategorii doznanych chorób spowodowanych wypadkiem przy pracy. Według wnioskodawcy istotą wniesienia apelacji jest brak wyliczeń przez lekarzy specjalistów procentowego uszczerbku na zdrowiu wnioskodawcy i wskazanych powyżej jednostek chorobowych będącymi następstwem wypadku przy pracy.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawcy jest bezzasadna, albowiem wszystkie podniesione w niej zarzuty okazały się chybione.

Sąd Okręgowy w pełni podzielił ustalenia faktyczne i ocenę zebranego materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy.

Zarzuty podniesione w apelacji, w ocenie Sądu Okręgowego, nie zasługiwały zatem na uwzględnienie i stanowiły wyłącznie polemikę z prawidłowo poczynionymi przez Sąd I instancji ustaleniami .

Za chybiony należało więc uznać podniesiony w apelacji zarzut naruszenia przez Sąd I instancji dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c.

Zgodnie z tym przepisem ocena wiarygodności i mocy dowodów przeprowadzonych w konkretnej sprawie wyraża istotę sądzenia w części dotyczącej ustalenia faktów, tj. rozstrzygania spornych kwestii na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia się z dowodami. Powinna ona odpowiadać regułom logicznego myślenia wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego będące wyznacznikiem granic dopuszczalnych wniosków i stopnia prawdopodobieństwa ich przydatności w konkretnej sytuacji. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to taka ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 k.p.c., choćby dowiedzione zostało, że z tego samego materiału dałoby się wysnuć równie logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego wnioski odmienne. Tylko w przypadku wykazania, ze brak jest powiązania w świetle kryteriów wyżej wzmiankowanych, przyjętych wniosków z zebranym materiałem dowodowym, możliwe jest skuteczne podważenie oceny dowodów dokonanej przez sąd; nie jest tu wystarczająca sama polemika naprowadzająca wnioski odmienne, lecz wymagane jest wskazanie, w czym wyraża się brak logiki lub uchybienie regułom doświadczenia życiowego w przyjęciu wniosków kwestionowanych (zob. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dni 25 stycznia 2005 r., II PK 159/2004, OSNP 2005/17 poz. 267; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r. IV CKN 1316/200).

Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga przy tym wskazania, że sąd uchybił zasadą logicznego rozumowania, lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (tak SN w orz. Z 6 listopada 1998 r., II CKN 4/98 nie publ.; por. też orz. z 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/2000, nr. 7, poz. 10 i z 5 sierpnia 1999 r., II UKN 76/00, OSNAPiUS 2000, nr. 19, poz. 732).

Podsumowując powyższe należy podkreślić, iż naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów nie można upatrywać w takiej ocenie materiału dowodowego, która jest logiczna, zgodna ze wskazaniami doświadczenia życiowego, poziomem aktualnej wiedzy w danej dziedzinie oraz dokonana w sposób wszechstronny.

Takiego zarzutu Sądowi I instancji w niniejszej sprawie niewątpliwie nie można podstawić.

Dokonana przez ten Sąd ocena całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego została dokonana w sposób wszechstronny, zgodny z regułami logiki oraz zasadami doświadczenia życiowego , a wnioski końcowe zgodnych opinii biegłych neurologa i urologa pokrywają się z oceną uszczerbku ustaloną w postępowaniu orzeczniczym przed organem rentowym.

Ma rację Sąd meriti , iż biegli lekarze: ortopeda R. E., neurolog A. P. oraz urolog P. M. zgodnie wskazali, iż w związku z wypadkiem przy pracy zaistniał u wnioskodawcy 70 % uszczerbek na zdrowiu i zawiera się on w pozycji 93 b tabeli. Należy zgodzić się z biegłymi, iż sumowanie skutków wypadku z różnych pozycji tabeli , tak jak tego chciał skarżący jest absolutnie bezzasadne, gdyż ogół skutków- dysfunkcji wypadku zawiera się właśnie w pozycji 93 b, która przewiduje najwyższy uszczerbek na zdrowiu.

Tym samym wbrew twierdzeniom apelacji Sąd drugiej instancji nie dopatrzył się w postępowaniu pierwszoinstancyjnym naruszenia przepisów postępowania, polegających na nie rozpoznaniu kwestii istotnych dla rozstrzygnięcia, skutkujących koniecznością zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 1905) jednorazowe odszkodowanie przysługuje ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Skoro postępowanie dowodowe wykazało, że wnioskodawca doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, a biegli ocenili jego wysokość na 70 % to prawidłowo Sąd I instancji zastosował powyższy przepis , a zarzut jego naruszenia okazał się bezzasadny.

Reasumując wyrok Sądu Rejonowego odpowiada prawu, co czyni apelację skarżącego nieuzasadnioną.

Z tych też względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc orzekł jak w sentencji .