Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2025 r.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant: st. sekr. sądowy Zofia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2025 r. w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa M. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N.

o zasiłek chorobowy

na skutek apelacji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N. od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 23 lipca 2024 r. sygn. akt IV U 208/23

oddala apelację;

Sygn. akt VUa 24/24

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia (...) roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N. w sprawie Nr (...) odmówił ubezpieczonemu M. G. prawa do zasiłku chorobowego za okres niezdolności do pracy z powodu choroby za okres od dnia 21 czerwca 2023 roku do dnia 1 sierpnia 2023 roku, z uwagi na to, że ubezpieczony nie stawił się na badanie przed organem rentowym w dniu 20 czerwca 2023 roku, przez co uniemożliwił przeprowadzenie badania przez lekarza orzecznika.

Pismem z dnia 22 września 2023 roku ubezpieczony wniósł odwołanie od powyższej decyzji, podnosząc, iż wezwanie na badanie nie zostało mu doręczone ani osobiście ani w drodze doręczenia zastępczego, bowiem w skrzynce na listy nie było żadnego zawiadomienia o próbie doręczenia, a przebywał przez cały okres niezdolności do pracy w miejscu zamieszkania.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 23 lipca 2024 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim w sprawie IVU 208/23 zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał wnioskodawcy M. G. prawo do zasiłku chorobowego za okres od dnia 21 czerwca 2023 roku do dnia 1 sierpnia 2023 roku.

Podstawą wyroku były następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu Rejonowego:

Wnioskodawca M. G. otrzymał zaświadczenie lekarskie stwierdzające niezdolność do pracy w okresie od dnia 24 maja 2023 roku do dnia 1 sierpnia 2023 roku. roku.

W dniu 29 maja 2023 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych wysłał do wnioskodawcy wezwanie do stawiennictwa na badanie w dniu 20 czerwca 2023 roku.

Wnioskodawca nie odebrał wezwania organu rentowego osobiście.

Na przesyłce organu rentowego znajduje się adnotacja listonosza o próbie doręczenia w dniu 31 maja 2023 roku i o próbie ponownego doręczenia w dniu 9 czerwca 2023oku.

W dniu 16 czerwca 2023 roku Urząd Pocztowy zwrócił przesyłkę ZUS.

Wnioskodawca zamieszkuje w domu jednorodzinnym wraz z żoną. Przy furtce na ogrodzeniu jest zamontowana skrzynka na listy.

W okresie 31 maja 2023 roku do dnia 16 czerwca 2023 roku wnioskodawca przebywał w miejscu zamieszkania, nie opuszczał miejsca zamieszkania, za wyjątkiem wizyt u lekarza i na rehabilitacji.

W dniach od 31maja 2023 roku do 16 czerwca 2023 roku nie było doręczone wnioskodawcy wezwanie, w skrzynce na listy nie było także zostawione awizo.

Wnioskodawca nie stawił się na badanie w dniu 20 czerwca 2023 roku

Powyższy stan faktyczny Sąd I instancji ustalił na podstawie zebranych w sprawie dowodów w postaci zeznań wnioskodawcy oraz dokumentów zebranych w załączonych aktach organu ubezpieczeniowego. Odnosząc się do powyższych dowodów Sąd Rejonowy zauważył, iż w toku postępowania organ rentowy nie zakwestionował w jakikolwiek sposób twierdzeń ubezpieczonego dotyczących przyczyn niestawiennictwa, okoliczności braku doręczenia wezwania, co zgodnie z art. 230 k.p.c. skutkuje uznaniem ich za potwierdzone. W ocenie Sądu I instancji powyższe dowody są wiarygodne i wzajemnie się uzupełniają, dlatego też mogą stanowić podstawę do ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny, Sąd Rejonowy uznał odwołanie za zasadne.

Sąd Rejonowy podniósł, że w niniejszej sprawie fakt niestawiennictwa wnioskodawcy na badanie u Lekarza Orzecznika jest bezsporny, spór stron dotyczy jedynie kluczowej dla rozstrzygnięcia sprawy kwestii czy M. G. był w sposób prawidłowo wezwany na przedmiotowe badanie. W ocenie ZUS wnioskodawca został powiadomiony prawidłowo o terminie badania bowiem wezwanie było dwukrotnie awizowane.

Następnie Sąd I instancji wskazał, że wezwanie jest doręczone w chwili jego odbioru przez adresata lub w trybie art. 43 k.p.a. bądź w trybie art. 44 k.p.a. Zgodnie z art. 43 k.p.a. przypadku nieobecności adresata pismo doręcza się, za pokwitowaniem, dorosłemu domownikowi, sąsiadowi lub dozorcy domu, jeżeli osoby te podjęły się oddania pisma adresatowi. O doręczeniu pisma sąsiadowi lub dozorcy zawiadamia się adresata, umieszczając zawiadomienie w oddawczej skrzynce pocztowej lub, gdy to nie jest możliwe, w drzwiach mieszkania. Doręczenie przewidziane w tym przepisie jest skuteczne, jeżeli spełnione są następujące przesłanki: a) adresat jest nieobecny w mieszkaniu w czasie doręczania pisma, b) pismo zostało przyjęte za pokwitowaniem przez dorosłego domownika, sąsiada lub dozorcę, c) osoby te podjęły się oddania pisma adresatowi, d) w przypadku gdy pismo zostało przyjęte przez sąsiada lub dozorcę o doręczeniu pisma tym osobom umieszczono zawiadomienie w skrzynce na korespondencję lub na drzwiach mieszkania adresata ( por. wyrok NSA w Lublinie z 24.03.1999 r. I S.A./Lu 151/98, LEX nr 372118 oraz A. Wróbel, Komentarz do K.P.A. Zakamycze 2000 ). Zgodnie zaś z art. 44 k.p.a. w razie niemożności doręczenia pisma w sposób wskazany w art. 42 – doręczenie osobiste i 43 – doręczenie zastępcze.

1) operator pocztowy w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe przechowuje pismo przez okres 14 dni w swojej placówce pocztowej - w przypadku doręczania pisma przez operatora pocztowego;

2) pismo składa się na okres czternastu dni w urzędzie właściwej gminy (miasta) - w przypadku doręczania pisma przez pracownika urzędu gminy (miasta) lub upoważnioną osobę lub organ.

§ 2. Zawiadomienie o pozostawieniu pisma wraz z informacją o możliwości jego odbioru w terminie siedmiu dni, licząc od dnia pozostawienia zawiadomienia w miejscu określonym w § 1, umieszcza się w oddawczej skrzynce pocztowej lub, gdy nie jest to możliwe, na drzwiach mieszkania adresata, jego biura lub innego pomieszczenia, w którym adresat wykonuje swoje czynności zawodowe, bądź w widocznym miejscu przy wejściu na posesję adresata.

§ 3. W przypadku niepodjęcia przesyłki w terminie, o którym mowa w § 2, pozostawia się powtórne zawiadomienie o możliwości odbioru przesyłki w terminie nie dłuższym niż czternaście dni od daty pierwszego zawiadomienia.

§ 4. Doręczenie uważa się za dokonane z upływem ostatniego dnia okresu, o którym mowa w § 1, a pismo pozostawia się w aktach sprawy.

Odnosząc powyższe do realiów niniejszej sprawy Sąd Rejonowy wskazał, iż wnioskodawca nie odebrał osobiście wezwania.

Brak jest także podstaw do przyjęcia, iż doszło do doręczenia wezwania w trybie art. 43 k.p.a. bowiem wezwania nie pozostawiono członkowi rodziny lub domownikowi wnioskodawcy, nie doszło także do doręczenia wezwania w trybie art. 44 k.p.a. bowiem ustawodawca nie przewidział by za doręczenie uznać samej próby ewentualnego doręczenia. Do skuteczności doręczenia zastępczego konieczne jest zachowanie ww. wymogów, a w szczególności pozostawienia zawiadomienia o pozostawieniu pisma.

Jak wynika z niezakwestionowanych twierdzeń wnioskodawcy w chwili ewentualnego doręczenia przebywał on w miejscu zamieszkania. Wnioskodawca tak jak i żaden z domowników nie znalazł także w skrzynce na listy awiza.

Brak jest więc zdaniem Sądu I instancji możliwości uznania, iż doszło do doręczenia wezwania przed wyznaczonym dniem badania wnioskodawcy. Wobec powyższego Sąd ten stwierdził, iż nie zaistniały okoliczności przewidziane w art. 59 ust. 6 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, a wnioskodawca M. G. zachował prawo do zasiłku chorobowego za okres od dnia 21 czerwca 2023 roku do dnia 1 sierpnia 2023 roku.

Sąd Rejonowy wskazał również, że nawet w przypadku przyjęcia, iż doszło do doręczenia wezwania z dniem 14 czerwca 2023 roku – ostatnim dniem w którym wnioskodawca mógł je odebrać z urzędu pocztowego nie został spełniony wymóg z art. 92 k.p.a. nakazujący zachowanie 7 dniowego terminu między wezwaniem a badaniem. Dochowanie wszelkich przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, a zwłaszcza tych, które chronią interes strony jest obowiązkiem organu administracji prowadzącego postępowanie; strona nie powinna ponosić ujemnych konsekwencji wynikających z zaniedbań organu administracji". – Komentarz do KPA S. Wróbel, Zakamycze 2005.

Sąd I instancji zwrócił także uwagę na pogląd zawarty w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 5 października 1994 r. (III ARN 54/94, OSNIAPiUS 1994, nr 12, poz. 187), w którym SN stwierdził, że za nieprawidłowe, czyli niezgodne z przepisami kodeksu postępowania administracyjnego należy uznać doręczenie pisma (które jest istotną czynnością postępowania) mogące spowodować pozbawienie strony możliwości obrony swych praw, skutkuje to naruszeniem zasady oficjalności doręczeń pism.

Z powyższych względów Sąd Rejonowy zmienił zaskarżoną decyzję, przyznał wnioskodawcy prawo do zasiłku chorobowego za okres od dnia 21 czerwca 2023 roku do dnia 1 sierpnia 2023 roku na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości apelację Zakład Ubezpieczeń Społecznych, zarzucając wyrokowi:

1.  naruszenie prawa procesowego, które miało istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, tj.:

- art. 233 k.p.c. poprzez przekroczenie swobodnej oceny zebranych w sprawie dowodów polegające na przyjęciu, że w dniach od 31 maja 2023 r. do 16 czerwca 2023 r. nie było doręczone Odwołującemu wezwanie do stawienia się na badanie lekarskie przez lekarza orzecznika ZUS na dzień 20 czerwca 2023 r. i w skrzynce na listy zamontowanej przy furtce w ogrodzeniu domu Odwołującego nie było zostawionego awizo, podczas gdy z dokumentacji zgromadzonej w sprawie wynika wniosek odmienny,

2.  naruszenie prawa materialnego, tj.:

- art. 59 ust. 5, 5a pkt 3, ust. 5b pkt 2, ust. 5c ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jedn. Dz. U. z 2022 r., poz. 1732 ze zm.), dalej „ustawy zasiłkowej”, poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że doręczenie Ubezpieczonemu zawiadomienia o terminie badania przez lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w trybie art. 44 § 4 kodeksu postępowania administracyjnego (tzw, doręczenie zastępcze) nie skutkuje prawidłowym powiadomieniem o terminie badania, podczas gdy w niniejszej sprawie doszło do doręczenia zastępczego wezwania przed wyznaczonym terminem badania Odwołującego,

- art. 92 k.p.a. poprzez jego zastosowanie, podczas gdy przepis ten ma zastosowanie do wezwania na rozprawę administracyjną i brak jest podstaw do stosowania tego przepisu w sprawie zawiadomienia o terminie badania lekarskiego przez lekarza orzecznika ZUS.

Wskazując na powyższe pełnomocnik skarżącego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie odwołania oraz zasądzenie od odwołującego się na rzecz organu rentowego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje, według norm przepisanych, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji z orzeczeniem o kosztach. Ponadto pełnomocnik organu rentowego w apelacji wniósł o przeprowadzenie nowego dowodu w postaci zwrócenia się do Urzędu Pocztowego w R. o podanie danych pracownika poczty, który dostarczał przesyłkę na adres M. G., a następnie przeprowadzenie dowodu z zeznań tej osoby jako świadka na wykazanie faktu, że w dniach 31 maja 2023r. i 9 czerwca 2023r. poczta dokonywała awiza przesyłki z wezwaniem odwołującego na badanie lekarskie w ZUS.

Na rozprawie w dniu 6 marca 2025 r. Sąd Okręgowy postanowił oddalić wniosek dowodowy pełnomocnika organu rentowego zawartego w apelacji o zwrócenie się do Urzędu Pocztowego R. o podanie danych pracownika poczty, który dostarczał przesyłkę na adres M. G. a następnie przeprowadzenie dowodu z zeznań tej osoby jako świadka na wykazanie faktu, że w dniach 31 maja 2023r. i 9 czerwca 2023r. poczta dokonywała awiza przesyłki z wezwaniem odwołującego na badanie lekarskie w ZUS – jako spóźniony.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego jest prawidłowy i znajduje oparcie zarówno w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, jak i obowiązujących przepisach prawa.

Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, dokonał analizy zebranych dowodów, nie naruszając zasady ich swobodnej oceny i w oparciu o zasadnie przyjęty stan faktyczny sprawy, prawidłowo zastosował konkretnie przywołane przepisy prawa materialnego. Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i przyjmuje je za własne, podziela również wywody prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie znajdując żadnych podstaw do jego zmiany bądź uchylenia.

Wbrew zarzutom apelacji Sąd Rejonowy dokonał swobodnej oceny materiału dowodowego nie przekraczając granic z art. 233§1 k.p.c. Granice swobodnej oceny dowodów może naruszać tylko dowolna ocena zebranego materiału dowodowego, brak wszechstronnej oceny wszystkich istotnych dowodów lub ich ocena sprzeczna z zasadami logicznego powiązania wniosków z ustalonym stanem faktycznym lub doświadczeniem życiowym (por wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 2001r. II UKN 423/00), a z taką sytuacją nie mieliśmy do czynienia w niniejszej sprawie.

Ubezpieczony zeznał, że nie stawił się na badanie lekarskie wyznaczone przez ZUS nie dlatego, że nie otrzymał wezwania, bo zmienił adres zamieszkania, jak sugerował ZUS w odpowiedzi na odwołanie. Ubezpieczony przyznał, że jego adres zamieszkania wskazany w ZUS oraz w zaświadczeniu lekarskim jest tożsamy. Nie było zatem jakiejkolwiek podstawy do zawiadamiania ZUS o zmianie adresu zamieszkania, bo adres ubezpieczonego nie uległ zmianie. Ubezpieczony zeznał, że nie stawił się na badanie lekarskie ZUS, gdyż nie otrzymał z ZUS-u wezwania na takie badanie. ZUS nie dysponował zwrotnym potwierdzeniem odbioru przez ubezpieczonego wezwania na badanie, a jedynie doręczeniem zastępczym przez tzw. awizo w trybie art. 44§4 k.p.a.

Zasady doręczania pism w postępowaniu administracyjnym przez organ administracji publicznej regulują przepisy rozdziału 8 (...) Działu I Kodeksu postępowania administracyjnego. Osobom fizycznym pisma doręcza się w ich mieszkaniu lub miejscu pracy albo na adres do korespondencji wskazany w bazie adresów elektronicznych ( art. 42 § 1 KPA). Pisma mogą być doręczone również w lokalu organu administracji publicznej, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej ( art. 42 § 2 KPA). W razie niemożności doręczenia pisma w sposób określony w § 1 i 2, a także w razie koniecznej potrzeby, pisma doręcza się w każdym miejscu, gdzie się adresata zastanie ( art. 42 § 2 KPA). W przypadku nieobecności adresata pismo doręcza się w trybie doręczenia zastępczego ( art. 43 KPA). Natomiast w art. 44 § 1 - 4 KPA uregulowany został tryb postępowania w przypadku niemożności doręczenia korespondencji w sposób wskazany w art. 42 (doręczenie zasadnicze - adresatowi) i art. 43 KPA (doręczenie zastępcze - za pokwitowaniem do rąk dorosłego domownika, sąsiada lub dozorcy). Tylko prawidłowe zrealizowanie czynności opisanych w przepisach art. 44 KPA pozwala na przyjęcie tzw. fikcji prawnej doręczenia przesyłki adresatowi, stwarzającej domniemanie skutecznego jej doręczenia.

Stosownie do treści art. 44 § 1 pkt 1 KPA, operator pocztowy w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe przechowuje pismo przez okres 14 dni w swojej placówce pocztowej. Zawiadomienie o pozostawieniu pisma wraz z informacją o możliwości jego odbioru w terminie siedmiu dni, licząc od dnia pozostawienia zawiadomienia w miejscu określonym w § 1, umieszcza się w oddawczej skrzynce pocztowej lub, gdy nie jest to możliwe, na drzwiach mieszkania adresata, jego biura lub innego pomieszczenia, w którym adresat wykonuje swoje czynności zawodowe, bądź w widocznym miejscu przy wejściu na posesję adresata ( art. 44 § 2 KPA). W przypadku niepodjęcia przesyłki w terminie, o którym mowa w § 2, pozostawia się powtórnie zawiadomienie o możliwości odbioru przesyłki w terminie nie dłuższym niż czternaście dni od daty pierwszego zawiadomienia (art. 44 § 3), natomiast doręczenie uważa się za dokonane z upływem ostatniego dnia okresu, o którym mowa w § 1 ( art. 44 § 4 KPA). Kumulatywne, a więc łączne spełnienie wszystkich ww. przesłanek może rodzić skutek doręczenia korespondencji. Trzeba mieć jednak na uwadze to, że każda z ww. czynności musi zostać skrupulatnie odnotowana z uwagi na obowiązującą zasadę oficjalności doręczeń (wyrok WSA w Krakowie z dnia 30 stycznia 2013 r., sygn. akt II SA/Kr 1507/12, dostępny w CBOSA).

Ustawodawca łączy bowiem z instytucją doręczenia zastępczego daleko idące skutki dla adresata przesyłki, zatem zawiadomienie o pozostawieniu pisma (awizo) musi w pełnym zakresie odpowiadać warunkom określonym w art. 44 § 2 KPA, należy do nich w szczególności wymóg, aby zawiadomienie zostało umieszczone w odpowiednim miejscu: w oddawczej skrzynce pocztowej lub, gdy nie jest to możliwe, na drzwiach mieszkania adresata, jego biura lub innego pomieszczenia, w którym adresat wykonuje swoje czynności zawodowe, bądź w widocznym miejscu przy wejściu na posesję adresata.

Należy zaznaczyć, że adresat pisma nie powinien ponosić jakichkolwiek negatywnych konsekwencji niezawinionych przez siebie uchybień przy doręczaniu mu korespondencji, będących wynikiem zaniedbań organu lub podmiotu dokonującego doręczenia, a wszelkie pojawiające się w tym zakresie wątpliwości winny być interpretowane i oceniane na jego korzyść (por. postanowienie NSA w postanowieniu z 15 września 2011 r., II GSK 1761/110) Podkreślić należy, że wnikliwa ocena prawidłowości wypełnienia dokumentu zwrotnego potwierdzenia odbioru jest konieczna, gdyż na skutek doręczenia w świetle art. 44 KPA przesyłkę uznaje się za doręczoną, pomimo że faktycznie takie doręczenie nie nastąpiło. W takiej sytuacji prawidłowe spełnienie wszystkich ustawowych zasad wymaganych dla skuteczności doręczenia w tej formie nie może budzić najmniejszych wątpliwości. W przeciwnym wypadku bowiem mogłoby dojść do niedopuszczalnego naruszenia prawa strony do udziału w postępowaniu (art. 145 KPA).

W przedmiotowej sprawie nie zostały spełnione wszystkie przesłanki, o jakich mowa w art. 44 § 2 i 3 KPA, aby można przyjąć fikcję doręczenia przesyłki. Wynika to stąd, że na zwrotnym potwierdzeniu odbioru brak jest adnotacji doręczyciela o możliwości, sposobie, miejscu i terminie odbioru przesyłki, jak tego wymaga art. 44 k.p.a. Powyższe wyklucza uznanie, że przesyłka była prawidłowo awizowana i doręczona. W przedmiotowej sprawie z uwagi na wadliwość doręczenia zastępczego, nie można przyjąć domniemania prawidłowości doręczenia przesyłki wnioskodawcy.

Ponadto z zeznań ubezpieczonego dodatkowo wynika, że w jego oddawczej skrzynce pocztowej – wbrew adnotacji poczty- doręczyciel pocztowy nie pozostawił awiza. Zeznania wnioskodawcy podważają zatem także domniemanie prawidłowego doręczenia mu przez ZUS wezwania na badanie lekarskie.

W takiej sytuacji – obalenia domniemania prawidłowości doręczenia zastępczego- na organie rentowym spoczywał ciężar dowodu, że doręczenie zastępcze było skuteczne. Odwoływanie się przez organ rentowy wyłącznie do sporządzonej dokumentacji doręczenia przesyłki, z uwagi na jej wadliwość, nie spełnia tego wymogu. Organ rentowy nie podjął jednak przed Sądem I instancji jakiejkolwiek inicjatywy dowodowej. Dlatego zgłoszone dopiero na etapie postępowania apelacyjnego wnioski dowodowe, które ZUS mógł i powinien powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, Sąd Okręgowy pominął na podstawie art. 381 k.p.c. jako spóźnione. Przepis art. 381 k.p.c. ma charakter dyscyplinujący strony procesowe, zobowiązując je do przedkładania wszystkich posiadanych dowodów w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, pod rygorem możliwości ich pominięcia w instancji odwoławczej, co ma zapewnić realizację ważnych zasad procesowych, tj. koncentracji dowodów i sprawności postępowania. Skuteczność zgłoszenia przed sądem drugiej instancji nowego dowodu - na podstawie art. 381 KPC - uzależniona jest od wykazania, że strona nie mogła go powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, albo że potrzeba jego zgłoszenia wynikła później. Strona powinna zatem przynajmniej uprawdopodobnić wystąpienie okoliczności, o których mowa w art. 381 KPC. Nie jest taką okolicznością podnoszony w apelacji fakt dokonania przez Sąd Rejonowych ustaleń, że listonosz nie pozostawił w skrzynce ubezpieczonego na listy zawiadomienia o możliwości odbioru przesyłki, wbrew dowodowi z dokumentu. Należy przypomnieć ZUS, że ustalenia Sądu Rejonowego wynikają z zeznań ubezpieczonego, które wszak były organowi rentowemu znane i mógł je na etapie postępowania I instancyjnego zwalczać, czego jednak nie zrobił.

Reasumując należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie organ błędnie uznał, że przesyłka została prawidłowo doręczona skarżącemu na podstawie art. 44 § 1 - 4 KPA. Skoro zaś przesyłka nie została doręczona wnioskodawcy, to ZUS nie miał podstaw do uznania w świetle art. 59 ust. 5, 5a pkt 3, ust. 5b pkt 2, ust. 5c ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jedn. Dz. U. z 2022 r., poz. 1732 ze zm.), dalej „ustawy zasiłkowej”, że nastąpiło prawidłowe powiadomienie ubezpieczonego o terminie badania przez lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w trybie art. 44 § 4 kodeksu postępowania administracyjnego (tzw. doręczenie zastępcze). W niniejszej sprawie nie doszło zatem – jak imputuje ZUS - do doręczenia zastępczego wezwania przed wyznaczonym terminem badania Odwołującego.

Brak prawidłowego zawiadomienia o badaniu lekarskim wyklucza uznanie, że wnioskodawca uniemożliwił to badanie, a tylko powyższe może skutkować utratą ważności zaświadczenia lekarskiego za okres przypadający od terminu badania do ostatniego dnia zaświadczenia lekarskiego w myśl art. 59 ust 6 ustawy zasiłkowej.

Tym samym brak było podstaw do wydania przez ZUS decyzji w oparciu o art. 59 ust 10 ustawy zasiłkowej o pozbawieniu wnioskodawcy prawa do zasiłku chorobowego za okres od 21 czerwca 2023r. do 1 sierpnia 2023r. z uwagi na niestawienie się na badanie lekarskie w przedmiocie kontroli zasadności wystawienia zwolnienia lekarskiego. Wnioskodawca nie stawił się na badanie lekarskie, gdyż nie został o tym badaniu w sposób prawidłowy zawiadomiony przez organ rentowy. Nieprawidłowość w doręczeniu wezwania na badania lekarskie obciąża ZUS, a nie wnioskodawcę. Wnioskodawca nie może ponosić z tego tytułu negatywnych konsekwencji.

Jedynym słusznym zarzutem apelacji jest zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 92 k.p.a. przez jego zastosowanie. Przepis ten stanowi, że termin rozprawy powinien być tak wyznaczony, aby doręczenie wezwań oraz ogłoszenie o rozprawie nastąpiły przynajmniej na siedem dni przed rozprawą. Rację ma ZUS, że w przedmiotowej sprawie przepis ten nie ma zastosowania. Oznacza to, że pomiędzy wyznaczonym terminem badania lekarskiego, a zawiadomieniem o terminie badania nie musi być co najmniej 7-dniowej przerwy. Powyższe nie ma jednak jakiegokolwiek wpływu na rozpoznanie sprawy, z uwagi na to, że w niniejszej sprawie wnioskodawca w ogóle nie został zawiadomiony o terminie badania lekarskiego.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.pc. oddalił apelację jako bezzasadną.