Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2018 roku

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: SSO Beata Łapińska (spr.)

Sędziowie: SO Mariola Mastalerz

SO Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant: stażysta Bożena Sobczyk

po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2018 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z wniosku P. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P.

o zasiłek chorobowy

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 12 czerwca 2018r. sygn. IV U 306/17

oddala apelację.

SSO Mariola Mastalerz SSO Beata Łapińska SSO Urszula Sipińska-Sęk

Sygn. akt V Ua 29/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8 listopada 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. w sprawie nr (...) odmówił wnioskodawczyni P. W. prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 29 lipca 2017 roku od dnia 31 października 2017 roku.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż wnioskodawczyni w dniu 26 maja 2017 roku zakończyła okres pobierania przez 182 dni zasiłku chorobowego i przez 4 miesiące świadczenia rehabilitacyjnego, a następnie stała się niezdolną do pracy po upływie przerwy wynoszącej 52 dni tj. w dniu 18 lipca 2017 roku z uwagi na schorzenie stanowiące podstawę do przyznania uprzednio wnioskodawczyni świadczenia rehabilitacyjnego. W ocenie ZUS miała miejsce tożsamość schorzeń co skutkuje brakiem otwarcia nowego okresu zasiłkowego, a więc i brakiem prawa do zasiłku chorobowego.

W piśmie z dnia 16 listopada 2017 roku wnioskodawczyni wniosła odwołanie od powyższej decyzji. Podniosła w odwołaniu, iż w jej ocenie brak było tożsamości schorzeń.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podnosząc, iż decyzja była prawidłowa.

Wyrokiem z dnia 12 czerwca 2018 roku, sygn. akt IV U 306/17 Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał wnioskodawczyni P. W. prawo do zasiłku chorobowego za okres od dnia 29 lipca 2017 roku do dnia 31 października 2017 roku.

Podstawą rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego były następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

P. W. w okresie od dnia 29 lipca 2016 roku do dnia 26 stycznia 2017 roku korzystała z zasiłku chorobowego, a w okresie od dnia 27 stycznia 2016 roku do dnia 26 maja 2017 roku ze świadczenia rehabilitacyjnego.

W dniu 26 czerwca 2017 roku wnioskodawczyni stała się niezdolną do pracy z powodu choroby. Pracodawca za okres od dnia 26 czerwca 2017 roku do dnia 28 lipca 2017 roku wypłacił jej wynagrodzenie za czas choroby.

Od kwietnia 2015 roku wnioskodawczyni leczy się neurologicznie z powodu rwy kulszowej. Podstawą niezdolności do pracy do dnia 26 maja 2017 roku były dolegliwości wnioskodawczyni związane z rwą kulszową – (...).

Podczas wizyty u lekarza neurologa w dniu 26 czerwca 2017 roku leczący lekarz neurolog stwierdził u wnioskodawczyni na dolegliwości związane z zaburzeniem depresyjnym w związku z czym polecił stosować leki przeciwdepresyjny i stwierdził niezdolność do pracy z powodu choroby – zaburzenia depresyjne – (...).

Podczas kolejnej wizyty u lekarza neurologa w dniu 17 lipca 2017 roku stwierdził on nadal dalsze występowanie zaburzeń depresyjnych, przepisał dalsze stosowanie leku antydepresyjnego i stwierdził niezdolność do pracy wskazują na kod (...) – inne choroby ośrodkowego układu nerwowego.

Po dnu 26 czerwca 2017 roku przyczyną niezdolności do pracy biorąc pod uwagę stwierdzone w dokumentacji medycznej objawy i dolegliwości oraz jako zastosowane leczenie farmakologiczne jedynie leki antydepresyjne były objawy depresyjne, a nie objawy rwy kulszowej. W wnioskodawczyni nie stwierdzono podczas wizyt lekarskich w czerwcu i lipcu 2017 roku objawów rwy kulszowej i nie wypisano leków przeciwbólowych. W praktyce lekarze neurolodzy przy stwierdzonych zaburzeniach depresyjnych często stosują zamienienie kody (...) – zaburzenia depresyjne i (...) – inne choroby ośrodkowego układu nerwowego. Schorzenia związane z rwą kulszową kodowane są kodem (...) – dotyczącym obwodowego układu nerwowego.

Brak jest tożsamości schorzeń zaistniały u wnioskodawczyni do dnia 26 maja 2017 roku i od 26 czerwca 2017 roku.

Dokonując ustaleń w niniejszej sprawie należy za bezsporne Sąd I instancji uznał dowody w postaci dokumentów zawartych w aktach niniejszej sprawy oraz w załączonych aktach organu rentowego. Sąd Rejonowy podniósł, że dla oceny zasadności odwołania wnioskodawczyni podstawowe znaczenie miały opinie biegłych z zakresu neurologii A. P. (1) i psychiatrii A. R. (1) mających ocenić czy schorzenia będące podstawą niezdolności do pracy do dnia 26 maja 2017 roku były tożsame ze schorzeniami zaistniałymi od dnia 26 czerwca 2017 roku.

Sąd I instancji wskazał, że biegłe w swoich opinia doszły do tożsamych wnioskach opierając się nie na kodach IDO choroby jak to wskazał ZUS, a na zawartych w dokumentacji leczenia wnioskodawczyni opisach stwierdzonych przez lekarza dolegliwości i przepisanych lekach. Wedle Sądu Rejonowego biegłe zgodnie i jednoznacznie stwierdziły, iż w dokumentacji medycznej wnioskodawczyni do dnia 26 maja 2017 roku brak jest zapisów o stwierdzonych zaburzeniach depresyjnych, brak jest zapisanych leków antydepresyjnych, stwierdzano wówczas dolegliwości związane z rwą kulszową i przepisywano leki przeciwbólowe. Z drugiej strony w zapisach z wizyt w dniu 26 czerwca 2017 roku i 17 lipca 2017 roku brak jest zdaniem Sądu I instancji zapisów o dolegliwościach ze strony rwy kuszowej, wskazano jedynie na dolegliwości z tytułu zaburzeń depresyjnych i zapisano tylko leki antydepresyjne, a nie przeciwbólowe.

Idąc dalej, Sąd Rejonowy stwierdził, że wnioskodawczyni zgodziła się z wnioskami biegłych, a Zakład Ubezpieczeń Społecznych zgłosił zastrzeżenia, które nie mogły znaleźć uznania Sądu, jednakże analiza argumentów ZUS wskazuje, iż zarzuty zgłoszone do opinii biegłych są próbą polemiki z ich ustaleniami.

Sąd I instancji stwierdził, że wbrew twierdzeniom ZUS biegli opinii nie oparli jedynie na zapisach kodów choroby, a dokonali analizy zawartych w dokumentacji medycznej opisów stwierdzonych podczas wizyty wnioskodawczyni dolegliwości oraz analizy zastosowanej farmakoterapii. W ocenie Sądu Rejonowego biegłe zgodnie wskazały, iż podczas wizyt w dniach 26 czerwca i 17 lipca 2017 roku nie stwierdzono dolegliwości ze strony rwy kulszowej, a ze strony zaburzeń depresyjnych i przepisano leki antydepresyjne, a nie przeciwbólowe.

Niezrozumiałe dla Sądu I instancji były argumenty lekarza orzecznika ZUS, iż obowiązkiem lekarza orzecznika jest „pochyleniem się nad tak znaczną absencją chorobową szczególnie młodych osób”. Powyższe stwierdzenie nie mieściło się zdaniem Sądu I instancji w przesłankach ustawowych zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego i świadczy nie obiektywnej ocenie stanu zdrowia i zdolności do pracy wnioskodawczyni, jak tego wymaga ustawa zasiłkowa, a o ocenie subiektywnej lekarza orzecznika ZUS opartej na własnych pozaprawnych i poza medycznych kryteriach.

Niezrozumiałym dla Sądu Rejonowego był także argument, iż brak jest dla lekarza orzecznika ZUS różnicy między ośrodkowym, a obwodowym układem nerwowym – bo to „ przecież jeden układ nerwowy człowieka”. Sąd Rejonowy wyjaśnił, że nauki medyczne rozróżniły jako odrębne ośrodkowy i obwodowy układ nerwowy. Inne są schorzenia i zaburzenia tych układów, inne konsekwencje dla funkcjonowania organizmu, a rozróżnienie to zaaprobował na potrzeby ubezpieczeń społecznych ustawodawca aprobując stosowanie kodów chorób IDO oraz rozróżniając te schorzenia w stosowanym przez lekarzy orzeczników Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 18 grudnia 2002 roku w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania ( Dz.U. 234, poz. 1974 ).

W ocenie Sądu I instancji opinie biegłych były jasne zupełne, logiczne i w sposób wystarczający odpowiadały na zadane pytania. Dlatego też zdaniem Sądu Rejonowego mogły one stanowić podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie, a wniosek ZUS o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnych biegłych należało uznać za zbędny i zmierzający do przedłużenia postępowania, a tym samym podlegający oddaleniu. Sąd I instancji wskazał, iż sam fakt niezadowolenia strony z wniosków biegłego nie może stanowić podstawy do przeprowadzenia dowodu z opinii kolejnego biegłego.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał odwołanie ubezpieczonej jest zasadne.

Sąd I instancji przywołał brzmienie przepisów art. 6 ust. 1 i art. 8 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby (tekst jedn. z dnia 22 kwietnia 2010 roku Dz. U. nr 77, poz.512 ), zgodnie z którymi ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, przysługuje zasiłek chorobowy przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży - nie dłużej niż przez 270 dni.

Następnie Sąd Rejonowy wskazał, że do okresu zasiłkowego wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, okresy niemożności wykonywania pracy, a także okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni – art. 9 ust 1 i 2 ww. ustawy.

Sąd I instancji przedstawił w tym miejscu stanowisko ZUS, zgodnie z którym w przypadku wnioskodawczyni brak jest prawa do zasiłku chorobowego bowiem schorzenia będące podstawą stwierdzenia niezdolności do pracy do dnia 26 maja 2017 roku są tożsame ze schorzeniami będącymi podstawą do stwierdzenia niezdolności do pracy do dnia 26 czerwca 2017 roku. Z kolei wnioskodawczyni wywodziła, że schorzenia te miały inne przyczyny. Sąd Rejonowy zaś stwierdził, że zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala uznać, iż stanowisko ZUS jest błędne.

Sąd I instancji uznał bowiem, że z opinii biegłych A. P. i A. R. wynika, że przyczyną niezdolności do pracy P. W. do dnia 26 maja 2017 roku były dolegliwości związane z rwą kulszową, a od 26 czerwca 2017 roku przyczyną niezdolności do pracy wnioskodawczyni były zaburzenia depresyjne. Są to wedle Sądu Rejonowego schorzenia odmienne, brak jest podstaw do stwierdzenia ich tożsamości.

Tym samym Sąd I instancji uznał, iż rozpoczął się nowy okres zasiłkowy w przypadku wnioskodawczyni od dnia 29 lipca 2017 roku. Skutkuje to w ocenie Sądu I instancji prawem do zasiłku chorobowego za okres od dnia 29 lipca 2017 roku do dnia 31 października 2017 roku.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Rejonowy uznał odwołanie wnioskodawczyni za zasadne w tej części, a tym samym zaskarżoną decyzję za podlegającą zmianie w tym zakresie. Dlatego też Sąd I instancji przyznał wnioskodawczyni prawo do zasiłku chorobowego za okresy od dnia od dnia 29 lipca 2017 roku do dnia 31 października 2017 roku

Apelację od ww. wyroku w całości wniósł organ rentowy, zarzucając:

- naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 233 i art. 217 § 1 i 3 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku dowodowego w postaci dopuszczenia dowodu z opinii biegłego psychiatry i neurologa, tym samym uznając, iż okoliczność prawa do zasiłku chorobowego została dostatecznie wyjaśniona, pomimo niejasności w opiniach, wskutek czego Sąd naruszył przepisy prawa materialnego, to jest art. 8 ust. 2 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.

Wskazując na powyższe podstawy Sąd I instancji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji w celu uzupełnienia postępowania dowodowego.

W odpowiedzi na apelację P. W. wniosła o jej oddalenie.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 29 listopada 2018 roku ubezpieczona podtrzymała swoje stanowisko w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego jest bezzasadna, albowiem podniesione w niej zarzuty okazały się chybione.

Sąd Okręgowy podziela w pełni zarówno ustalenia Sądu I instancji jak i rozważania prawne i nie widzi potrzeby ich ponownego przywoływania.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa ( t. j. Dz. U. z 2016 roku, poz. 372) zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy
z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 – nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży – nie dłużej niż przez 270 dni.

Obowiązujące przepisy prawa wprost regulują kwestię ustalania okresu zasiłkowego w razie zaistnienia kolejnych okresów niezdolności do pracy wywołanych tą samą chorobą.

W rozpoznawanej sprawie nie było przedmiotem sporu, że ubezpieczony pozostawał niezdolny do pracy kolejno w okresach:

- od dnia 29 lipca 2017 r. do 26 stycznia 2017 r.i z tym dniem wyczerpała pełny okres zasiłkowy, , a następnie przebywała na świadczeniu rehabilitacyjnym od dnia 27 stycznia 2017 r. do 26 maja 2017 r. W dniu 26 czerwca 2017 roku wnioskodawczyni stała się ponownie niezdolną do pracy z powodu choroby. Pracodawca za okres od dnia 26 czerwca 2017 roku do dnia 28 lipca 2017 roku wypłacił jej wynagrodzenie za czas choroby.

Z lektury akt wynika, iż od kwietnia 2015 roku wnioskodawczyni leczyła się neurologicznie z powodu rwy kulszowej. Podstawą niezdolności do pracy do dnia 26 maja 2017 roku były dolegliwości wnioskodawczyni związane z rwą kulszową – (...).

Spór w przedmiotowej sprawi sprowadzała się do oceny, czy kolejne okresy niezdolności do pracy były spowodowane tą samą chorobą, czy też inna jednostka chorobową.

Nowy okres zasiłkowy rozpoczyna się bowiem , gdy niezdolność do pracy, która wystąpiła po przerwie (minimum jednodniowej) zostanie spowodowana inną chorobą, niż poprzedni okres niezdolności do pracy lub gdy przerwa pomiędzy okresami niezdolności do pracy spowodowana tą samą chorobą przekroczy 60 dni. (A. R. G.. Ustawa o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Komentarz, 2009, LEX). Natomiast ustanie „poprzedniej niezdolności do pracy”, oznacza ustanie niezdolności
w znaczeniu medycznym.

W przypadku każdej niezdolności do pracy powstaje prawo do nowego okresu zasiłkowego, którego długość określa art. 9 ust. 2 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. O tym czy będzie to pierwszy dzień okresu zasiłkowego, czy kolejny decyduje rodzaj choroby, a w razie takiej samej choroby – długość przerwy między kolejnymi niezdolnościami (tak: SN w uchwale
z dnia 2 września 2009 r. sygn. akt. II UZP 7/9, opubl. Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rok 2010, Nr 7-8, poz. 93, str. 305).

Ze zgodnych opinii biegłych neurologa oraz psychiatry sporządzonych w toklu postępowania przed Sądem Rejonowym wynika, iż w dokumentacji medycznej wnioskodawczyni do dnia 26 maja 2017 roku brak jest zapisów o stwierdzonych zaburzeniach depresyjnych, brak jest zapisanych leków antydepresyjnych, stwierdzano wówczas dolegliwości związane z rwą kulszową i przepisywano laki przeciwbólowe. Podczas kolejnej wizyty u lekarza neurologa w dniu 17 lipca 2017 roku stwierdził on nadal dalsze występowanie zaburzeń depresyjnych, przepisał dalsze stosowanie leku antydepresyjnego i stwierdził niezdolność do pracy wskazują na kod (...) – inne choroby ośrodkowego układu nerwowego.

Z drugiej strony w zapisach z wizyt w dniu 26 czerwca 2017 roku i 17 lipca 2017 roku brak jest zapisów o dolegliwościach ze strony rwy kuszowej, wskazano jedynie na dolegliwości z tytułu zaburzeń depresyjnych i zapisano tylko leki antydepresyjne, a nie przeciwbólowe. Trudno w tej sytuacji podzielić argumentację organu rentowego , iż biegli ci opinii nie oparli jedynie na zapisach kodów choroby, a dokonali analizy zawartych w dokumentacji medycznej opisów stwierdzonych podczas wizyty wnioskodawczyni dolegliwości oraz analizy zastosowanej farmakoterapii. Ważne jest, iż biegłe zgodnie wskazały, iż podczas wizyt w dniach 26 czerwca i 17 lipca 2017 roku nie stwierdzono dolegliwości ze strony rwy kulszowej, a ze strony zaburzeń depresyjnych i przepisano leki antydepresyjne, a nie przeciwbólowe.

Nie sposób podzielić stanowiska organu skarżącego , iż samo sformułowanie przy kodzie chorobowym – inne choroby ośrodkowego układu nerwowego w postaci zaburzeń depresyjnych są tą samą chorobą co rwa kulszowa, która jest dolegliwością stricte fizyczną związaną z dolegliwościami kręgosłupa. Tak szeroka wykładnia nie jest w ocenie Sądu Okręgowego uprawniona.

W tej sytuacji ocena Sądu I instancji , iż powyższe opinie biegłych są jasne zupełne, logiczne i w sposób wystarczający odpowiadają na zadane pytania nie przekracza w żadnym razie reguł wynikających z przepisu art. 233 kpc, nie nosi cech dowolności, a zarzuty organu rentowego stanowią li tylko gołosłowna polemikę z przedmiotowymi opiniami. Stąd też zasadnie Sąd Rejonowy oddalił wniosek ZUS o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnych biegłych jako za zbędny i zmierzający do przedłużenia postępowania.

Ma rację Sąd meirti, iż sam fakt niezadowolenia strony z wniosków biegłego nie może stanowić podstawy do przeprowadzenia dowodu z opinii kolejnych biegłych.

Reasumując Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń , jak tez wykładni przepisu art. 9 ustęp 2 cytowanej ustawy , a jego wyrok odpowiada prawa.

Z tych też względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc orzekł jak w sentencji.